Malezja - nasze "the best of" czyli Borneo, Redang i K.Lumpur

Kochani,

żadne zaśmiecane wątku, temat bardzo ważny i im więcej tu opinii, tym lepiej! Każdy cos wniesie w temacie. Ja to bardzo cenię. Jak się da to mozna skopiować fragment o ukąszeniach, żeby był tez i w ogólnodostępnym miejscu.

Widzicie, ile ludzi tyle opinii. Jeden stosuje chemię i deet drugi nie. Szanuję obie formy, ale raczej przychylam się do zabezpieczania repelentami, więc tym razem powrót do muggi, zwanej "jajcem". Ale wątpie, żebym sie tym smarowała rano, przed wyjściem na plażę, albo wieczorem, po kąpieli idąc spać... żeby mnie jakieś pluskwy nie tykały...

Brrrr.... tez spotykałam się z hasłem, że to pluskwy, już to bralismy pod uwagę od kilku wyjazdów, ale my w aż tak podłych hotelikach nie nocujemy, wydaje się, że zapluskwione materace to mogą być w naprawdę bardzo brudnych hotelach... No ten KUL. nie był przykładem świeżosci... ale łóżka były naprawdę super. Raczej nowe materace, super pościel, no tego to nie mogę im nie przyznać... łazienka wstretna od wilgoci, wykładziny na korytarzach podgniłe, ale łóżka w porządku.

Z tymi pluskwami, to jak wspominałam kiedyś już się zastanawialismy, ale w naszym przypadku chyba nie, ponieważ my mamy wyraźnie pogryzienia na nogach, najdalej na udzie, ale głównie do kolan, i to raczej wewnętrzne strony i tyły. Gdyby to pluskwy były to przecież miałabym i plecy i bok podziabane...

Tak więc bardziej mi pasuje do naszych dolegliwości wersja Momi i lekarza hotelowego, że to te sandflies... a że rózne, to się domyślam, bo ponoć niektóre tez gryzą w wodzie... Nawet czasem czułam siedząc w płytkiej wodzie, że coś mnie podszczypywało, kłuło... czyli to te insekty... a do tego mam uczulenie na ich jad więc stąd taka reakcja

Roma, wódeczką się będziemy nacierać zatem, dzięki.

cd będzie dzisiaj ale trochę póżniej, może nawet wieczorem, więc cierpliwości

ok. to lecimy z relacją bo rudzielce czekają

Jeszcze tego dnia wracamy do orangutanków na popołudniowe karmienie (o 15.00). Tym razem przychodzą 4. Zauważamy że jest o wiele mniej ludzi. Znów z wielką przyjemnością obserwujemy te zwierzaki, jak jedzą, jak skaczą, bujają się na rozwieszonych linach i rozciągają w prawdziwych jogowych pozycjach. Na koniec powtrza się sytuacja. Opiekun schodzi z platformy, to wszystkie zwierzaki za nim.

a tutaj zauważylismy jaszczureczkę, która zmieniła po chwili kolor. To ta sama jaszczurka

Będąc wśród suchych liści była beżowa, a jak przeszła kawałek dalej to stała się zielona

kierujemy się do wyjścia, karmienie zakończone, małpiszony się porozchodziły, idziemy kładkami...

 zauważamy na pomoście  takiego fajnego pancernika

i nagle zauważamy tuż nad naszymi głowami... orangutanka!!!!!

Siedzi rudzielec na gałęziach, jest tak bliziutko! Mam aż ciary na plecach z wrażenia. Podziwiamy go w absolutnej ciszy jak zajada owoce.

Mamy ponownie bliskie spotkanie drugiego stopnia

Wracając do hotelu zauważamy stojące taksówki pod ośrodkiem Reh.Orangutanów. Umawiamy się z jednym kierowcą na następny dzień, żeby zawiózł nas rano do nosaczy, a potem do Bukit Garam, na wycieczkę po rzece Kinabatangan. Ustalamy stawkę na 200 RM, co wydaje się nam uczciwe i nie przegięte, więc się nawet nie targujemy. Mamy samochód na 6 godzin i całkiem sporo km do przejechania, to cena spoko. Gość jest bardzo miły, od razu wyczułam w nim super energię, a nie naciągacza. Dodatkowo mówi nam, że jesli mamy sporo bagazy to weźmie nas innym samochodem, kombiakiem. No to jesteśmy spokojni, że przez połowę dnia jutro nie będziemy wozić walizek kabinowych na kolanach... tak jak czasem się zdarzało z jakiegoś lotniska, jak się nie miesciliśmy. 

Wracamy do hotelu. Idziemy na chwilę na basen. Chłopcy się kąpią,  ja zapisuję szczegóły w dzienniku wyprawy, dzięki czemu potem służę cenami i szczegółami na Forum

Wychodząc na kolację z Pawłem, zamykamy pokój. Jeszcze nie zdążyliśmy zastukać do naszych dzieci w drzwi obok, jak widzimy w korytarzu stoi 3 młodych chłopaków. Czają się, szepczą, pokazują coś palcem…  i pytają nas „do you know about the monkey?” My zdziwieni, nie wiedząc o co chodzi, o jakiej małpie mamy wiedzieć???  

...dopytujemy jeszcze raz i nasz wzrok w tym momencie kieruje się na drugi kraniec korytarza, tam gdzie mieliśmy zaraz iść – w kierunku restauracji… I co widzimy?????

W naszym hotelu (parterowy budynek), na korytarzu, tuż przy uchylonych drzwiach siedzi sobie rudy rozczochraniec….. i zadowolony coś zajada… jakąś zdobycz ma.  Oczy wybałuszamy w szoku…

Tamci młodzi mówią, że chcieli przejść tędy na kolację, ale się boją, bo on może być groźny... Ja się długo nie zastanawiam, szybko cofam do pokoju po aparat  i jako jedyna kobieta w tym towarzystwie zaczynam podchodzić odwaznie do zwierzaka. Może nie było to rozsądne, ale emocje wzięły górę… Taki gość u nas z wizytą a ja mam się go bać i czaić??? Paweł zawołał naszych chłopaków. Wyskoczył na korytarz Filip, bo Michał ponoć był pod prysznicem i nie wierzył w to co tata mu mówi. Że niby orangutan jest na korytarzu????… Myślał, że to taka ściema, żeby szybko skończył się myć i żeby iść na kolację…  W szóstkę  podeszliśmy jeszcze bliżej zwierzaka.  Nie chciałam robić zdjęć z lampą, żeby biedaka nie wystraszyć, a w korytarzu było marne światło i zdjęcie wyszło… no niestety, delikatnie mówiąć... fatalne, ale jest! Dobre i to!!! Widać go!

Dowód na bliskie spotkanie trzeciego stopnia jest!!!

 Jak byliśmy naprawdę bliziutko, to rudzielec dopiero przestraszył się, uchylił sobie drzwi i uciekł na drzewo. Tu juz mu zrobiłam fotkę z lampą.

no i okazuje się że to znowu dziewczynka..., tak jak ta w ośrodku, co do nas przyszła... słodziutka do przytulenia... kto wie, może znowu ta sama??

Po chwili była już na dachu. Michał dopiero teraz do nas dołączył i zobaczył u mnie na aparacie, że faktycznie małpa tu była... nie dowierzał... ale stwierdził, że własnie wziął najkrótszy prysznic w życiu

Potem nasza koleżanka hasała jeszcze po dachu hotelu tylko dudniąc. Przez jakiś czas chodziliśmy potem po ogrodzie szukając jej. Jeszcze raz potem na dachu ją widzieliśmy, a później już sobie poszła... 

Jeszcze długo wspominaliśmy tą niesamowitą przygodę. Cały wieczór był pod hasłem orangutan na korytarzu.

Powiedzieliśmy o tym kelnerce, a ona na to z usiechem "tak, tak, bardzo często tu przychodzą orangutany, te z ośrodka Sepilok. Nie są groźne, same nie zaatakują, są bardzo przyjazne. "

cdn