Zające w Indiach luty 2015. Cz. III Dandeli, Hampi, Badami

Apisku, to było moje pierwsze doświadczenie. Nie mam porównania jak wygląda to gdzie indziej, ale podobno spływ rzeką Kali zaliczany jest do jednych z atrakcyjniejszych w Indiach . Nam się bardzo podobało i jakoś specjalnie niebezpiecznie nie było, choć przyznam, że na progach adrenalinka była . A w głowie cały czas myśl z instruktarzu, że możemy wypaść do wody . Jedyne co było niefajne to brak miejsca na przebranie się. Niestety wracanie w mokrych strojach samochodem nie jest specjalnie komfortowe. Dobrze, że mieliśmy komu zostawić nasze rzeczy bo inaczej to trzeba by było zrezygnować z przyjemności .

Wracamy do naszego ośrodka, dziękujemy panu tacie za towarzystwo i  pojawia się właściciel. Zaprasza nas na popołudniową kawę i ciastka. Mówi,  że już  poinformował pozostałych gości, że przedstawi im gości z Polski. Robi nam się bardzo miło, prosimy o chwilę na prysznic i przebranie się w suche ubrania. Idziemy na kawkę, wszyscy już czekają i bardzo miło się z nami witają. Jesteśmy trochę zaskoczeni, takim przyjęciem. Przez cały czas obserwuje nas obsługa i coś tam do siebie szepcze. Wieczorem dowiemy się o co chodziło .Tak wyglądała nasza restauracja

W przemiłej atmosferze czas płynie szybko, zrobiło się ciemno. Właściciele rozpalają ognisko i proponują małą przekąskę przed nocnym safari. Zostajemy poczęstowani zupką i frytkami, ale takimi ostro-słodkimi. Bardzo mi te frytki podeszły. W gospodarstwie mieszka orzeł. Ja nie mam odwagi, ale DZ zaprzyjaźnia się z nim

Kolejna atrakcja organizowana w ramach pobytu w Dandeli Mist to nocne safari . Podjeżdża po nas trochę rozklekotany Nissan, wsiadamy i w drogę

Dwie Induski , jedna z  małym synkiem wsiadają do kabiny, ja na pakę z facetami. Oj nie był to dobry pomysł, bo było strasznie zimno, a wszyscy zostawiliśmy kurtki w ośrodku. Nic to jedziemy. Nasz tropiący, wyciąga mega latarę i szuka zwierzynę. Niestety jest zbyt ciemno, a zwierzaki są daleko, nie da się ich focić. Nasza nocna przygoda trwa ponad półtorej godziny.

Nelciu, nam ciężko na dupskach usiedzieć .

Po powrocie czeka na nas gorąca kolacja, ale prawie wszyscy są przemarznięci i najpierw idziemy się ciepło przyodziać. Wracamy do restauracji, obsługa cały czas nas bacznie obserwuje i coś tam szur szura do siebie. No dobra nabieramy sobie jedzonko, a wybór był całkiem spory i siadamy przy stole. Przychodzą właściciele i jeden z nich zaczyna krążyć wokół nas. Czeka aż spokojnie zjemy i pyta,  czy może z nami usiąść i porozmawiać. Jasne, zapraszamy.

Najpierw zaczyna skromnie od pytań, czy dobrze się czujemy, jak nam się podoba, jak zapatrujemy się na atrakcje organizowane przez nich? Widzi, że chętnie z nim rozmawiamy i się rozkręca. Okazuje się, że jest mega zaskoczony naszą obecnością, jesteśmy pierwszymi białasami, którzy tu się pojawili. Ponieważ nie mają Internetu, praktycznie nie ma możliwości zarezerwowania pobytu przez kogoś z zagranicy. No i się wyjaśniło czemu wszyscy tak nas obserwowali i szur szurali do siebie  .   

Po długiej rozmowie oglądamy jeszcze gwiazdki na niebie przez teleskop.

Kolejny dzień rozpoczynamy wcześnie rano. Zaraz po wschodzie słońca zapraszani jesteśmy na spacer po dżungli i szukanie ptaszków. Senior rodu zabiera atlas ptaków i prowadzi naszą grupkę na „łowy”

Wschód słońca w ośrodku

Asiu,  nie pasowała mi miejscówka zaproponowana przez biuro . Przyznam, że długo grzebałam w necie i na nic nie mogłam się zdecydować . Ten ośrodek znalazłam na jakiejś stronie zbiorczej. Niestety nigdzie nie mogłam znaleźć namiarów na nich żeby do nich napisać. Teraz już wiem dlaczego . Rezerwowaliśmy ich przez lokalne biuro z pośrednictwa, którego korzystaliśmy.