„Sokotra – zapomniany cud świata” z Poza Trasą (kwiecień 2022 r.)

Kiedy sesja zdjęciowa drzew butelkowych została zakończona wyruszyliśmy w kierunku niezwykłego lasu drzew smoczej krwi Firmihin. Nie oznacza to jednak, że pożegnaliśmy się z butelkowcami na dobre bo rosną one niemal wszędzie niczym chwasty i ciągle zadziwiają swoimi wymyślnymi kształtami. Czas więc na parę fotek z trasy zrobionych przez okno samochodu 

Zbliżamy się do lasu Firmihin więc parę słów o tym miejscu. Do tej pory widzieliśmy sporo smoczych drzew ale były to zwykle pojedyncze okazy rosnące w sporej odległości od siebie. Teraz mieliśmy zobaczyć najlepiej zachowany i największy drzewostan dracaena cinnabari nie tylko na wyspie ale i na świecie czyli las Firmihin. Leży on po wschodniej stronie kanionu Dirhur, na wapiennym płaskowyżu Rokeb di Firmihin. Obejmuje obszar 540 hektarów, na którym rosną tysiące kilkusetletnich drzew smoczej krwi. Niestety, badania pokazują, że w nadchodzących dziesięcioleciach liczba drzew w tym lesie będzie się zmniejszać  Już teraz zauważono, że nie ma w nim młodych okazów za to można spotkać drzewa uschnięte lub powalone  Smokowce (rosną tylko w wyżynnej i górzystej części Sokotry) czerpią wilgoć z mgły i chmur lecz czas i obszar występowania tych źródeł wilgoci ciągle się zmniejsza powodując wysychanie wyspy. Poza tym dużym zagrożeniem dla smokowców jest nadmierny wypas kóz, które zjadają nie tylko owoce drzew ale także małe drzewka. Na szczęście podejmowane są różne działania mające na celu ochronę drzew smoczej krwi i zachowanie dla potomnych tego wspaniałego lasu. Jednym z takich działań jest prowadzenie szkółki smoczych drzew, finansowanej przez Czechów – jak na razie jedynej na wyspie. Natomiat przy współpracy miejscowej ludności i pomocy zagranicznych instytucji zorganizowano stałe podlewanie wielu wolno rosnących sadzonek i ochronę ich przed kozami. Dzięki temu (od 2022 r.) około 600 sadzonek osiągnęło wielkość, kiedy nie potrzebują już regularnego podlewania - daje to nadzieję na odnawianie się populacji smokowców na Sokotrze.

A teraz już zapraszam na spacer po prastarym lesie niczym z innej planety 

Kiedy po krótkim odpoczynku grupa wyruszyła na punkt widokowy ja postanowiłam zaczekać w cieniu drzew. Wokół nie było nikogo. Mogłam się rozkoszować ciszą i niesamowitym widokiem  Żałowałam tylko, że nie spędziliśmy tu nocy jak inne wycieczki – zapewne byłoby to fantastyczne przeżycie, o wiele fajniejsze niż spanie na podwórku...

Towarzystwa dotrzymywał mi cały czas młody sęp egipski, który wcale się mnie nie bał – może miał nadzieję, że padnę ze zmęczenia i będzie miał łatwy do zdobycia posiłek? Wszak to padlinożerca, hi, hi, hi...

Wkrótce grupa wróciła i ruszyliśmy z powrotem do naszego obozowiska bowiem zbliżała się pora obiadowa. Wyboista droga a raczej dróżka prowadziła na zmianę raz w górę a raz w dół obfitując przy tym w liczne zakręty  Na szczęście widoki wynagradzały trudy podróży 

Żeluś :

Napisałaś na początku ,ze nie przywiozłaś zdjęć z wyjazdu takich jak inni ))  faktycznie ...są piękniejsze,rewelacyjne ...zachwycam się każdym .Brakuje mi tylko tych WOW drzew butelkowych w pełnym rozkwicie ...czy podczas waszego pobytu one juz przekwitały ? bo jak czytam to marzec jest najlepszą porą na zobaczenie tego całego kwiatostanu

Witaj Żelku, 

dzięki wielkie za miłe słowa na temat moich fotek  Ja nie jestem z nich w pełni zadowolona bo zabrakło mi siły by dotrzeć do fajnych miejsc ale o tym jeszcze napiszę. Co do drzew butelkowych to ja byłam w kwietniu. Niektóre drzewa już częściowo przekwitły (miały nawet trochę liści) ale były też obsypane kwiatami tyle, że nie zawsze się przy nich zatrzymywaliśmy. Chyba lepiej jest pojechać nieco wcześniej by zobaczyć butelkowce w pełnym rozkwicie. Chociaż np. w grudniu drzewa te nie mają kwiatów ale za to mają sporo ciemnozielonych liści, co też wygląda bardzo ciekawie.

Nel :

Piękny "lasek".. smutno czytać,że się tak szybko przerzedza . Ach te kozy !

Czyżbyś wybierałam sie w grudniu na wyspę ponownie ?

Nel, myślałam o tym by wybrać się na Sokotrę gdy jest nieco chłodniej i bardziej zielono ale jest jeszcze tyle miejsc, których nie widziałam...

Zanim jednak dotarliśmy na posiłek ponownie zatrzymaliśmy się w znanym nam już kanionie Wadi Dirhur. Tym razem poszliśmy na mały spacer w głąb kanionu. Było baaardzo gorąco więc chętni mogli wejść do wody lub odpocząć w cieniu.