Trzeciego dnia podróży dotarliśmy wreszcie we włoskie Dolomity. Leżą one w większości w regionie autonomicznym Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige), w którym to regionie krzyżują się wpływy niemieckie i włoskie. Większość mieszkańców posługuje się tu językiem niemieckim i czuje się Austriakami. Tereny Górnej Adygi, zwanej także Południowym Tyrolem (Südtirol), znalazły się w granicach Włoch dopiero w 1919 roku w wyniku traktatu pokojowego po I wojnie światowej. Wielu mieszkańców przeniosło się wówczas do Austrii, a pozostali z trudem opierali się dyskryminacji. Benito Mussolini (1883-1945) nakazał ich przymusową italianizację. Nazwę Tyrol Południowy zmieniono na Górną Adygę oraz połączono ten obszar z Dolną Adygą (Basso Adige), by zwiększyć odsetek włoskojęzycznej ludności w regionie. Jednak zarówno język, jak i kultura miejscowej ludności przetrwały dyktatora. Z czasem niemiecki stał się drugim oficjalnym językiem w regionie. Choć w prowincji Trydentu na południu regionu również wyraźny jest wpływ kultury germańskiej, to aż 90% jej ludności mówi po włosku i czuje związek z kulturą i zwyczajami Italii. Podczas tygodniowego pobytu w Dolomitach naszą bazą była miejscowość St. Peter (San Pietro) w gminie Villnöß (Funes), skąd robiliśmy wycieczki w góry oraz do okolicznych miast - Trydentu (Trento), Bolzano (Bozen), Bressanone (Brixen), czy leżącej już w sąsiednim regionie Wenecji Euganejskiej Cortiny d'Ampezzo.
W widocznej na pierwszym zdjęciu willi Planatechhof, położonej w odległości 1 km od St. Peter (San Pietro), zajmowaliśmy obszerny apartament z dwoma sypialniami i łazienkami, kuchnią, dużym salonem i trzema balkonami, z których roztaczał się piękny widok na położone niżej miasteczko i okolicę.
W czasie weekendu podczas naszego pobytu trafiliśmy na lokalny festyn w St. Peter (San Pietro). Jest to główna miejscowość w gminie Villnöß (Funes), położona niedaleko Bressanone (Brixen) i licząca nieco ponad 600 mieszkańców. Miejscowość leży na wysokości 1150 m n.p.m., mniej więcej w środku doliny Villnöß (Villnößtal / Val di Funes) i jest punktem wyjścia dla licznych szlaków turystycznych. Język niemiecki jest językiem ojczystym dla 97,69%, włoski dla 1,99%, a ladyński dla 0,32% mieszkańców. Głównym źródłem utrzymania mieszkańców jest turystyka. W gminie Villnöß dzieciństwo spędził światowej sławy alpinista Reinhold Messner. Gmina Villnöß (Funes) rozciąga się w większej części doliny Villnöß w Dolomitach, obejmuje około połowy doliny Aferer, która biegnie równolegle do niej, małe części doliny Eisack i otaczające ją obszary górskie. Dolina Villnöß ma długość ok. 24 km. Górna część doliny otoczona jest wysokimi pasmami górskimi Geislerguppe i Peitlerkofelgruppe, które są w dużej mierze chronione w Parku Przyrody Puez-Geisler. Szczególnie znane są szczyty grupy Geisler, które wznoszą się na południowym wschodzie i dominują nad doliną dwoma głównymi szczytami, Sass Rigais i Furchetta (oba wznoszące się na wysokość 3025 m n.p.m.). Na zachodzie grzbiet Villnöß oddzielający Gröden od Doliny Gardena (Val Gardena) obniża się i spłaszcza się znacznie w rejonie szczytu Seceda (2518 m n.p.m) i pastwisk Rasciesa. Góry nad końcem doliny (np. Zendleser Kofel, 2422 m n.p.m.) i na północ od niej są częścią grupy Peitlerkofel. Najwyższym szczytem jest tu Tullen, osiągający wysokość 2652 m n.p.m., który należy do podgrupy Aferer Geisler. Wyższe partie doliny są chronione w Parku Przyrody Puez-Odle. Dolina została zasiedlona już w epoce kamienia, ok. 5000 lat p.n.e. Rozprzestrzeniło się tu także rolnictwo i hodowla zwierząt. Pod Odlą znaleziono groty krzemienne z tego okresu. Znaleziska z epoki brązu i żelaza dokonywano głównie w St. Peter (San Pietro) i Teis (Tiso). Do późnego średniowiecza językiem potocznym ludności był ladyński z Val Gardena. Ok. roku 1500 w dolinie dominował już język niemiecki i pojawił się bawarski dialekt Villnöß, w którym wiele słów nadal pochodzi z ladyńskiego. W 1810 roku za czasów rządów Bawarii powstały gminy Villnöß, Gufidaun i Teis. Austria potwierdziła to w 1817 roku. Gufidaun i Teis połączyły się w 1854 roku, ale 15 lat później ponownie się rozdzieliły. Teis pozostało niezależną gminą do 1929 roku, ale później zostało przyłączone do Villnöß.
Kościół parafialny w St. Peter p.w. św. św. Apostołów Piotra i Pawła został zbudowany pod koniec XVIII wieku wg planów mistrza budowlanego z Bolzano (Bozen) Matthäusa Wachtera i poświęcony w 1801 roku. Malarz tyrolski Joseph Schöpf stworzył malowidła sufitowe w stylu późnego baroku. Poprzedni kościół powstał tu już w 1029 roku, choć został wymieniony w źródłach pisanych po raz pierwszy w 1058 roku. Dzwonnica z kopułą w kształcie cebuli została zbudowana w 1897 roku. Ma 65 m wysokości. Ze względu na swoje rozmiary i bogate barokowe wyposażenie kościół nazywany jest także "Katedrą w Dolinie" ("Dom im Tale").
Pomnik poległych w obu wojnach światowych i przykościelny cmentarz w St. Peter.
----------
Park Krajobrazowy Puez-Odle
W Parku Krajobrazowym Puez-Odle, położonym w północno-zachodniej części Dolomitów wokół Grupy Odle, Grupy Puez i masywu Sass de Putia. Park zajmuje powierzchnię 10.722 ha. Okolica słynie z piękna, różnorodnych warstw i formacji skalnych, flory i fauny. Obszar ten został objęty ochroną w 1978 roku i rozszerzony w 1999 roku, zaś w 2009 roku całe Dolomity zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Park krajobrazowy zapewnia ochronę wielu zwierzętom regionu alpejskiego - orłom, kozicom, sarnom oraz świstakom. Również rzadkie rośliny, jak np. kwitnące czarcie pazury porastające skały Dolomitów lub niebieskie goryczki, dobrze rosną w ekstremalnym warunkach świata górskiego. Muzeum przyrodnicze w St. Magdalena (Santa Maddalena) to centralny punkt informacyjny parku krajobrazowego Puez-Odle. Znane szlaki wędrowne w parku krajobrazowym to Szlak Adolfa Munkela oraz przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych szlak przyrodniczy Zannes, z tablicami poglądowymi. Park jest jednym z najpopularniejszych miejsc w Dolomitach. Najbardziej znaną grupą górską w parku jest Vilnößer Geisler / Odle di Funes lub po prostu grupa Odle / Geisler. Na północy park jest zdominowany przez szczyty Aferer Geisler / Odle d’Eores i Peiterkofel / Sass de Putia, które są dostępne z Villnößtal / Val di Funes, Val d’Eores /Aferer Tal i przepięknej przełęczy Passo delle Erbe. Na południu Park Puez-Odle jest ograniczony przez Grupę Puez, płaskowyż Gherdenacia / Gardenaccia, Sassongher i góry Cir. Te góry są najlepiej dostępne z Alta Badia i przełęczy Passo Gardena.
Dolomity są górami unikalnymi ze wględu na różowawy kolor o wschodzie i zachodzie słońca. Swoją nazwę zawdzięczają francuskiemu geologowi Déodatowi Dolomieu (1750-1801), który jako pierwszy zbadał i opisał skałę, z której są zbudowane (czyli dolomit). W dużej części składają się z one z odkrytych skał - właśnie z dolomitów i wapieni, a także riolitów. Charakteryzują się bardzo malowniczą rzeźbą terenu spowodowaną ich erozją. Dolomity nie tworzą łańcucha górskiego. Składają się z grup skalnych, oddzielonych od siebie dolinami i przełęczami. Otaczają je doliny: Val Rendena na zachodzie, Valle del Piave na wschodzie i Val Pusteria na północy. Najwyższymi szczytami są Marmolada (3342 m n.p.m.), zwana "królową Dolomitów", oraz Antelao (3263 m n.p.m.). Przyroda Dolomitów jest tak unikatowa, że powstało tu aż osiem ściśle chronionych obszarów: jeden park narodowy oraz siedem parków krajobrazowych. Żyją tu m.in. kozice górskie, świstaki, jelenie, niedźwiedzie, czy orły. Dolomity mają bardzo duże walory turystyczne. Według UNESCO powszechnie uważane są za jeden z najatrakcyjniejszych krajobrazowo obszarów górskich na świecie. Duża ilość poszarpanych grani, turni, baszt skalnych, bardzo stromych stoków, urwisk oraz wielkich kilkusetmetrowych pionowych ścian skalnych, głębokich dolin i zjawisk krasowych tworzy spektakularny krajobraz. Atrakcją jest legendarna już Wielka Droga Dolomitów (Grande Strada delle Dolomiti) - kręta i stroma trasa samochodowa wiodąca z Cortiny d'Ampezzo do Bolzano (Bozen).
Barokowy kościół jak na tak małą miejscowość zaiste imponujący. Foto przyrody - miodzio, a Dolomity swymi kształtami robią potężne wrażenie. Europa też jest piękna.
Pewnego dnia wybraliśmy się na wycieczkę na Secedę. To niezwykły szczyt. Leży na terenie parku przyrody Puez-Odle (Naturpark Puez-Geisler) i jest jedną z wielu gór tworzących Grupę Odle (Geislergruppe lub Gruppo delle Odle). Wznosi się na wysokość 2518 m n.p.m., górując nad miejscowościami Ortisei, St. Christina i Selva w Val Gardena. Roztacza się z niego panorama na wszystkie strony świata i wszystkie góry Południowego Tyrolu - od Ortles po Großglockner w Austrii. Najbardziej spektakularny jest widok na poszarpane ściany masywu Odle. Niekończące się żywo zielone zbocze, tonące w promieniach lipcowego słońca, urywa się nagle, zamieniając się w poszarpane ściany masywu Odle. To właśnie ten kadr przyciąga w to miejsce całe rzesze fotografów z całego świata. Nazwa "Odle" pochodzi z języka ladyńskiego i oznacza "igły" - i to dokładnie przypominają te szczyty. Nazwa "Seceda" wywodzi się od łacińskiego słowa "siccus", co oznacza "suchy". Na szczyt najłatwiej dostać się kolejką linową. Dojazd odbywa się w dwóch etapach. Najpierw na odcinku Ortisei - Furnes, a następnie trzeba przesiąść się do dużego wagonu kursującego na odcinku Furnes - Seceda. Po ok. 15 minutach osiąga się niemal szczyt. Do podejścia pozostaje jedynie kilkadziesiąt metrów. Wędrówka do punktu widokowego, oznaczonego krzyżem i okrągłą tablicą wskazującą najbardziej widoczne szczyty w Alpach włoskich i austriackich, zajmuje nie więcej niż 10 minut. Seceda oferuje jedno z najpiękniejszych doznań górskich w Południowym Tyrolu – niezapomniany widok Dolomitów. Możemy to mieć bez większego wysiłku fizycznego, dostając się na górę w komfortowych warunkach. Ruszając z Secedy na wycieczkę wędrować można niemal we wszystkich kierunkach. Ma tu początek wiele szlaków, różniących się stopniem trudności i długością.
Widoki ze szczytu Secedy.
Krzyż stojący na szczycie Secedy.
Na punkcie widokowym, obok panoramy z nazwami widocznych szczytów, umieszczono także odległości do wielu miast. Także i do Warszawy (choć pisownia jej nazwy zawiera błąd - powinno być "Varsavia").
Ze szczytu Secedy roztacza się też wspaniały widok na Dolinę Gardena (Val Gardena, Gröden, Gherdëina). Jest to dolina w Dolomitach i ośrodek narciarski, organizujący między innymi zawody Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim. Val Gardena to jedna z pięciu dolin, w których większość stanowi ludność posługująca się językiem ladyńskim. W dolinie znajdują się trzy miejscowości: Ortisei, Selva di Val Gardena i Santa Cristina. W latach 1916-1960 miejscowości te były połączone wąskotorową linią kolejową, która obecnie służy przybyszom jako atrakcja turystyczna. Od XVII wieku rozwijał się w dolinie przemysł drzewny. Od XIX wieku, produkowane są tam rzeźby i ołtarze rzeźbione dla kościołów katolickich na całym świecie. Na przełomie XIX i XX wieku rozpowszechniło się rzeźbienie drewnianych zabawek, a z biegiem czasu stało się ono tak powszechne że praktycznie każda rodzina wykonywała takie zabawki. W rejonie Val Gardena Dolomity są na wyciągnięcie ręki, a świat ladyńskiej kultury można poznawać wszystkimi zmysłami. Udany mariaż wielu kultur objawia się w pełnej krasie podczas wizyty w bacówce, schronisku lub restauracji. Otoczona widowiskowymi skalnymi turniami Dolomitów dolina przez cały rok gwarantuje urlop na wysokim poziomie. Do niesamowitych miejsc widokowych prowadzą zarówno połączone ze spacerem wycieczki kolejowe z jednej z miejscowości w dolinie, jak i wędrówki wokół niezwykłego szczytu Sassolungo czy też alpinistyczne wyprawy w wysokie partie gór.
Widoczki rewelacja i pomimo, że zwiedzanie kolejkowe łatwiejsze to jednak wysokość swoje robi - znacznie mniejsza zawartość tlenu. Szczerze zazdroszczę
Widoczki rewelacja i pomimo, że zwiedzanie kolejkowe łatwiejsze to jednak wysokość swoje robi - znacznie mniejsza zawartość tlenu. Szczerze zazdroszczę
Niestety, wiek i różne przypadłości (ból kolana) robią swoje. Kiedyś śmigałem po górach jak kozica. A dziś... O ile wędrówki po prostych szlakach nie sprawiają problemów, to długie podejścia i zejścia już są nie dla mnie. Na Sacedę wjechaliśmy kolejką, a młodsza część naszej grupy (syn, synowa i wnuczki) zeszła ze szczytu pieszo...
Bressanone (Brixen) to miejscowość i gmina w regionie Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige), w prowincji Bolzano (Bozen), położona przy ujściu rzeki Rienz (Rienza) do Eisack (Isarco) w malowniczej alpejskiej kotlinie Valle Isarco (Eisacktal) i licząca ok. 21 tys. mieszkańców. Język niemiecki jest językiem ojczystym dla 73,13%, włoski dla 25,65%, a ladyński dla 1,23% mieszkańców. 68% ludności pracuje w sektorze usługowym i turystycznym. Jako siedziba studiów teologicznych przy Seminarium Duchownym i - od 2001 roku - Wydziału Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu w Bolzano, Bressanone jest także miastem uniwersyteckim. Tereny, na których leży dzisiejsze Bressanone, były zamieszkałe już w czasach prehstorycznych. Od ok. 15 roku p.n.e. znajdowały się pod kontrolą Rzymu, a pod koniec VI wieku zostały zajęte przez przybyszów z Bawarii. Po raz pierwszy Bressanone zostało wspomniane w 901 roku jako Brixen. Biskupstwo zostało przeniesione do Brixen z Sabiony (Säben) przez św. Albuina (?-1006). W 1048 roku biskup Brixen Poppon został za sprawą cesarza Henryka III Salickiego (1017-1056) papieżem, którym - jako Damazy II - był tylko 23 dni. W XI wieku Brixen zostało stolicą kościelnego księstwa, walczącego z sąsiadem - hrabstwem Tyrolu. W roku 1115 postawiono kamienne wały miejskie. Za panowania w Tyrolu Ottona III Karynckiego (~1265-1310) ustalono granicę z biskupstwem na rzekach Adyga i Avisio. Biskupstwo zostało zsekularyzowane w 1803 roku i przyłączone do Austrii. W Bressanone urodził się światowej sławy himalaista Reinhold Messner.
W samym centrum Bressanone, na Placu Katedralnym (Domplatz / Piazza Duomo) dumnie wznosi się budowla manifestującą władzę i potęgę ówczesnych biskupów - majestatyczna katedra pw. NMP Wniebowziętej i św. Kasjana (Cattedrale di Santa Maria Assunta e San Cassiano), której części utrzymane są w różnych stylach architektonicznych - począwszy od stylu ottońskiego z X wieku, przez XII-wieczny styl romański (przykładem jest tu krużganek z krzyżowym sklepieniem ozdobionym średniowiecznymi malowidłami), a skończywszy na XVIII-wiecznym baroku, widocznym na freskach we wnętrzach. Katedra (Brixner Dom) kryje imponujące wnętrza, wyłożone ozdobami z 33 rodzajów najszlachetniejszego marmuru, piękną późnogotycką Madonnę oraz organy z 3335 piszczałkami. Warto zwrócić uwagę na sklepienie gdzie znajdują się przepiękne freski autorstwa wybitnego austriackiego malarza epoki baroku Paula Trogera (1698-1762). Nie mniej zachwycający jest przylegający do katedry krużganek ze wspaniałymi freskami na sklepieniach (niestety, gdy zwiedzaliśmy katedrę był on już zamknięty i mogliśmy zobaczyć drugi,ale mniej ciekawy krużganek).
Katedra, zbudowana w XI wieku, została przebudowana w XIII wieku, a następnie ponownie przebudowana w stylu barokowym w połowie XVIII wieku. Do katedry przylega kompleks dawnego klasztoru, z krużgankami i baptysterium św. Jana Chrzciciela (San Giovanni Battista / Johanneskapelle am Kreuzgang).
Pomnik w krużganku katedry, poświęcony żołnierzom poległym podczas II wojny światowej.
Obok katedry wznosi się dawny kościół parafialny p.w. św. Michała Archanioła (Chiesa di San Michele / Pfarrkirche Sankt Michael ), widoczny na pierwszym zdjęciu po lewej stronie. Początki kościoła św. Michała, z godnymi uwagi dziełami sztuki we wnętrzu, sięgają XI wieku; w połowie XVIII wieku świątynia została, podobnie jak katedra, zbarokizowana. W jednonawowym, bogato zdobionym wnętrzu zobaczymy freski uczniów Paula Trogera (1698-1962). Obok świątyni stoi smukła, wysoka na 72 m dzwonnica, zwana Białą Wieżą (Torre Bianca / Weißer Turm), która pochodzi z XV wieku.
Ratusz przy Placu Katedralnym jest siedzibą władz gminy. Pierwotnie dwupiętrowy, później przebudowany i rozbudowany budynek, zakupiony został przez miasto w 1912 roku.
Luterański kośćiół p.w. św. Gotarda i św. Erharda (St. Gotthard und St. Erhardskirche) znajduje się na Erhardgasse w strefie dla pieszych na Starym Mieście, na zachód od Placu Katedralnego. W IX wieku w tym miejscu znajdowała się kaplica św. Tomasza. W XIII wieku rodzina Voitspergerów ufundowała w tym miejscu kościół, który został powiększony w 1371 roku. W XVII wieku biskup pomocniczy Wilhelm von Vintler (1631-1694) polecił wybudować nową barokową budowlę. Kościół służy jako miejsce kultu luteran od 1971 roku. Mały i prosty kościół posiada sklepienia krzyżowe i proste prezbiterium. W fasadzie surowej widoczne są okna lunetowe, a od strony zachodniej prostokątny portal wejściowy z pękniętym szczytem i kartuszem herbowym. Wieżę wschodnią wieńczy hełm i latarnia. Wewnątrz znajdują się malowidła sufitowe z ok. 1700 roku, przedstawiające Jezusa i św. Trójcę. Ołtarz główny z białego marmuru został wzniesiony ok. 1840 roku i mieści krzyż ołtarzowy z 1740 roku. Na kutej kracie z czasów budowy widnieje herb budowniczego kościoła, biskupa Vintlera.
Spacerowanie typowymi ulicami Starego Miasta w dzielnicy Stufels jest jak podróż w przeszłość. Patrząc na zabytkową zabudowę tej części miasta, z łatwością można sobie wyobrazić, jak żyło się w Bressanone w minionych wiekach. Zaraz za murami biskupiego miasta warto skierować się do muzeum farmacji (Pharmaziemuseum / Museo della Farmacia), aby poznać zwroty i postępy, jakie nastąpiły w historii farmacji na przestrzeni wieków.
Dom Pflaundlerów (Casa Pflaundler / Pflaundlershaus) z gotyckimi i renesansowymi elementami architektonicznymi, uważany za najładniejszy budynek mieszkalny w Bressanone.
Przepływająca przez Bressanone rzeka Isarco (Eisack). Jej źródło znajduje się na wysokości ok. 2000 m n.p.m., w pobliżu przełęczy Brenner. Rzeka ma długość 85 km i płynie przeważająco w kierunku południowym. Położone są nad nią miasta Vipiteno (Sterzing), Bressanone (Brixen), Chiusa (Klausen) i Bolzano (Bozen). Za tym ostatnim rzeka uchodzi do Adygi.
Kilka kroków od katedry mieści się zachowany w całości pałac biskupi, czyli Hofburg / Palazzo dei Principi Vescovi. Wzniesiony został w XIII wieku, a na przełomie XVII i XVIII wieku przebudowany w stylu barokowym. Od połowy XVIII wieku do roku 1973 rezydowali tu książęta-biskupi, potem biskupi diecezji Bressanone. Obecnie 70 sal pałacu służy jako Muzeum Diecezjalne (Diözesanmuseum / Museo Diocesiano), opowiadające o historii miasta od średniowiecza po współczesność. Zgromadzono w nim zbiory malarstwa tyrolskiego od średniowiecza do okresu romantyzmu oraz drewniane rzeźby z XIII-XV wieku. Ciekawa jest także kolekcja bożonarodzeniowych szopek z XVIII-XIX wieku.
Tez zwrocilem uwage na ta fotke-jest super.W Dolomitach mielsismy w tym roku ta straszna tragedie z tym oberwanym lodowcem,ale bez watpienia widoki tam sa piekne.
—
https://marzycielskapoczta.pl/
Napisz pocztowke ze swoich podrozy do chorych dzieci
Trydent (Trento) to miasto i gmina w regionie Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige). Liczy ok. 113 tys. mieszkańców. Miasto jest głównie znane z odbywającego się w latach 1545-1563 Soboru Trydenckiego. Ma dobrze rozwinięty przemysł chemiczny, maszynowy i metalowy, drzewny, elektrotechniczny i materiałów budowlanych. W rejonie Trydentu znajdują się kamieniołomy porfirów i elektrownia wodna na Adydze.
Początki miasta nie są jednoznaczne. Niektórzy uczeni utrzymują, że była to osada retycka, jednakże na obszarze tym występowały i miały wpływ sąsiednie ludy, w tym Wenetowie, Etruskowie i Galowie (populacja celtycka). Według innych teorii, ta ostatnia założyła osadę w IV wieku p.n.e. W pierwszym wieku przed naszą erą Juliusz Cezar (100-44 p.n.e.) założył tu rzymską gminę, którą nazwał Tridentum, co było hołdem dla rzymskiego boga mórz Neptuna (Tri dentum oznacza trzy zęby). Dowodem na istnienie rzymskiej osady jest podziemne stanowisko archeologiczne na Piazza Cesare Battisti, gdzie można oglądać pozostałości starożytnego miasta – dawne mury domów,dziedzińców i zakladów rzemieślniczych. Po upadku cesarstwa, miejscowość należała do Ostrogotów, później Longobardów, a następnie wchodziła w skład hrabstwa frankijskiego. W 952 roku została przyłączona do Bawarii, a od 1027 roku, od czasów cesarza Konrada II Salickiego (989/990-1039), funkcjonowała jako samodzielne księstwo biskupie. Od roku 1363 miasto było rządzone przez Habsburgów. W latach 1545-1563 obradował tu sobór, który miał być odpowiedzią na narastającą w Europie reformację. Sobór Trydencki był początkiem zmian w kościele, a zarazem początkiem kontrreformacji. Księcia-biskupi rządzili Trydentem aż do epoki napoleońskiej, kiedy to miasto przechodziło z rąk do rąk. W ramach reorganizacji Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1802 roku biskupstwo zostało zsekularyzowane i przyłączone do terytoriów Habsburgów. Traktat z Pressburga z 1805 roku oddał Trydent Bawarii, a traktat z Schönbrunn cztery lata później przekazał go napoleońskiemu Królestwu Włoch. Ludność stawiła zbrojny opór francuskiej dominacji. Liderem ruchu oporu był Andreas Hofer (1767-1810), a ok. 4000 trydentczyków zginęło w walce z wojskami francuskimi i bawarskimi. W 1810 roku Hofer został schwytany i przewieziony do Mantui, gdzie na wyraźny rozkaz Napoleona I Bonaparte (1769-1821) został zastrzelony przez żołnierzy francuskich. Po klęsce Napoleona w 1814 roku Trydent został ponownie zaanektowany przez cesarstwo Habsburgów. Rząd kościelny został ostatecznie zniesiony, a Trydent był odtąd zarządzany przez świecką administrację Tyrolu. W czasie Wiosny Ludów w 1848 roku miało miejsce powstanie, które zostało krwawo stłumione. W następnych dziesięcioleciach Trydent przeżył modernizację administracji i gospodarki, do czego przyczyniło się otwarcie pierwszej linii kolejowej w dolinie Adygi w 1859 roku. W roku 1866 podjęto nieudaną próbę przyłączenia Trydentu do Włoch. Do I wojny światowej miasto znajdowało się w granicach Austro-Węgier. Zostało zajęte 3 listopada 1918 roku przez wojska włoskie. Na podstawie traktatu pokojowego w Saint-Germain-en-Laye zostało przyłączone do Włoch. Po 1943 roku, gdy rząd Pietro Badoglia (1871-1956) wypowiedział wojnę Niemcom, Trydent był okupowany przez wojska III Rzeszy. Od listopada 1944 roku do kwietnia 1945 roku miasto było bombardowane przez aliantów w ramach tzw. "bitwy o Brenner” (dostawy wojenne z Niemiec dla wsparcia Linii Gotów były w większości kierowane przez linię kolejową przez przełęcz Brenner). Oszczędzono jednak większość średniowiecznego i renesansowego centrum Trydentu, który został ostatecznie wyzwolony 3 maja 1945 roku. Od lat 50. XX wieku region cieszy się rozwojem, częściowo dzięki autonomii nadanej przez rząd włoski.
Pomnik Dantego Alighieri (1265-1321) w parku w pobliżu dworca kolejowego. Jest dziełem florenckiego rzeźbiarza Cesare Zocchiego (1851-1922). Powstał jako symbol pzywiązania do języka włoskiego i włoskiego charakteru miasta w 1896 roku, gdy region Trydentu był terytorium hrabstwa Tyrolu w Cesarstwie Austro-Węgierskim. Cokół pomnika wykonany jest z granitu z Predazzo, zaś alegoryczne rzeźby na trzech poziomach nawiązujące do "Boskiej Komedii" Dantego - z brązu. Na szczycie pomnika przedstawiony jest Dante idący naprzód i trzymający w lewej ręce tksiążkę (prawdopodobnie "Boską Komedię").
Już od pierwszego spojrzenia na fasady trydenckich kamienic staje się jasne, że tutaj alpejska dusza łączy się z typowo włoską elegancją.
Dochodzimy do kościoła Santa Maria Maggiore.
Kościół Santa Maria Maggiore jest ważnym miejscem kultu w Trydencie i miejscem trzeciej sesji Soboru Trydenckiego. Został zbudowany przez Antonio Medaglię na wzór bazyliki Sant' Andrea w Mantui, na życzenie księcia-arcybiskupa Bernardo Clesio (1484-1539). W 1973 roku papież Paweł VI (1897-1978) nadał jej status katedry mniejszej. Tradycyjnie budowę świątyni przypisywano św. Wigiliuszowi (~353-405), ale badania archeologiczne w latach 1974-1978 i ponownie w latach 2007-2009 wykazały, że została ona zbudowana nieco później niż wcześniej sądzono - pod koniec V lub na początku VI wieku. Na przełomie VIII i IX wieku podjęto szereg prac budowlanych, w szczególności dodano bogato zdobione kamienne wyposażenie liturgiczne, w tym lektorium i cyborium. Pod koniec X lub na początku XI wieku stary kościół został rozebrany, a jego konstrukcję wykorzystano jako materiał do budowy nowego kościoła, mniejszego od poprzedniego. Posiadał on półkolistą absydę środkową z dwiema absydami bocznymi. Świadectwa archeologiczne wskazują, że po 1290 roku na miejscu poprzedniego zbudowano trzeci kościół. Ten miał dwie nawy zakończone symetrycznymi absydami. Budynek ten zachował m.in. elementy wcześniejszych budowli oraz fragmenty fresków. W 1520 roku rozpoczęto prace nad obecnym kościołem, pod kierunkiem Bernarda Clesia. W latach 1899-1901 kolejne prace i renowacja przebudowały renesansową fasadę. Po pracach archeologicznych i konserwatorskich kościół Santa Maria Maggiore został ponownie otwarty dla publiczności w kwietniu 2012 roku, a ołtarz został konsekrowany 30 września 2012 roku. Renesansowy kościół zbudowany jest z czerwonego i białego kamienia. Fasada główna składa się z łukowatego wejścia w stylu renesansowym z drzwiami zamówionymi przez księcia-arcybiskupa Cristoforo Madruzzo (1515-1578) w 1539 roku. Nad drzwiami znajduje się luneta przedstawiająca Zwiastowanie. Dzwonnica o wysokości 53 m jest najwyższą w mieście. Świątynia ma dwa rzędy trójdzielnych okien romańskich i wieloboczną kopułę. Obok kościoła stoi kolumna wzniesiona w 1845 roku, upamiętniająca obchody trzechsetnej rocznicy rozpoczęcia Soboru Trydenckiego.
Wnętrze kościoła Santa Maria Maggiore składa się z jednej nawy. Po bokach znajduje się ciąg kaplic z marmurowymi ołtarzami w stylu barokowym. Istnieje również szereg ołtarzy i barokowy sarkofag zawierający relikwie przypisywane św. Klemensowi. Historyczne znaczenie ma także seria obrazów przedstawiających sceny z Soboru Trydenckiego i niektóre z głównych postaci kontrreformacji. Chór znajduje się na północnym krańcu prezbiterium i składa się z dużej empory z płaskorzeźbami, podtrzymywanej przez cztery misternie wykonane wsporniki. W kościele znajdują się organy Mascioni, zbudowane w 1928 roku, w których wykorzystano obudowę dawnych organów z 1536 roku.
Plac w pobliżu kościoła Santa Maria Maggiore.
Idziemy staromiejską uliczką w kierunku katedry. Widoczna na pierwszych dwóch zdjęciach Torre della Tromba została wzniesiona w XII wieku przez rodzinę Buonmartino jako wieża mieszkalna, pełniąc zarazem funkcje obronne. Rodzina Buonmartino na początku XIII wieku zleciła także wzniesienie sąsiedniego budynku. W roku 1481 bankier Antonio Buonmartino sprzedał ją miastu. Później została jeszcze podwyższona konstrukcją z cegły. Wieża pojawiła się na akwareli Albrechta Dürera (1471-1528), namalowanej prawdopodobnie w 1495 roku, która zaginęła w czasie II wojny światowej. W tym czasie należała do najwyższych budynków w mieście. Nazwa Torre della Tromba widnieje w źródłach począwszy od 1683 roku (wcześniej wieża nazywana była Torre del Magistrato), w którym została obniżona o 12 stóp, pozbawiona blanków (przywróconych na początku XX wieku) i przykryta czterospadowym dachem. W XIX wieku służyła jako więzienie, głównie dla sprawców drobnych wykroczeń. Do 1914 roku drewniana klatka schodowa na zewnątrz wieży dawała dostęp do cel więziennych. Potem została ona zlikwidowana i zastąpiona wewnętrzną klatką betonową. Budynek nie był już wykorzystywany jako więzienie. Na górnym tarasie wieży znajduje się syrena, która rozbrzmiewa codziennie o godzinie 11:57 dla upamiętnienia alianckiego nalotu na na Trydent z 1943 roku. W 2000 roku gmina przeprowadziła kilka remontów na zewnątrz i wewnątrz wieży, ale ze względów bezpieczeństwa nie jest ona dostępna dla publiczności. Wieża ma ok. 33 m wysokości, którą to wysokość osiągnęła ostatecznie w XVIII wieku.
Plac Katedralny (Piazza del Duomo) to centralny plac miasta z fontanną Neptuna z 1768 roku. Jest to przepiękny rynek otoczonym kamienicami ozdobionymi freskami. Najpiękniejsze z nich to Casa Cazuffi i Casa Realia (widoczne na dwóch ostatnich zdjęciach). Fasady obydwu zdobią XVI wieczne freski. Oryginalna fontanna, która stała na Piazza Duomo pochodzi z XVIII wieku i dziś znajduje się na dziedzińcu Palazzo Thun, zaraz za Casa Cazuffi i Casa Realia. Trzeba przejść kawałeczek główną ulicą dochodzącą do Piazza Duomo i wejść w dziedziniec po prawej stronie. Obecna fontanna, wykonana w brązie jest kopią oryginalnej i pochodzi z połowy XX wieku. To nie jedyna fontanna z Neptunem w regionie. Podobne znajdują się na Piazza Erbe / Obstmarkt w Bolzano (Bozen), kolejna w samym centrum Rovereto. Skąd Neptun, król mórz w górach? Otóż, Neptun początkowo był postrzegany jako bóg wszelkich akwenów, rzek i strumieni, a tych w Dolomitach sporo. Swego czasu budowę fontanny uznano za śmiałe posunięcie, które łączyło w sobie przeciwieństwa: górskie miasto z morzem, a także katedrę z pogańskim bóstwem.
Katedra p.w. św. Wigiliusza (Cattedrale di San Vigilio) to budowla w stylu romańsko-lombardzkim budowana od końca XIII wieku do połowy XVI wieku w miejscu dawnej świątyni, w której złożone zostały relikwie patrona miasta - św Wigiliusza (~353-405). Jest największym kościołem w mieście. Została zbudowana na miejscu wczesnochrześcijańskiej bazyliki św. Wigiliusza, małego kościoła z IV wieku. Ta starożytna bazylika została zbudowana przez Wigiliusza dla upamiętnienia męczeństwa trzech duchownych - Sisinio, Martirio i Alessandro, zabitych przez pogan. Po swej śmierci w kościele został pochowany biskup Wigiliusz. Książę-biskup Uldaryk II rozpoczął w XI wieku budowę pałacu biskupiego i drugiej katedry. Budowę dokończył w następnym stuleciu książę-biskup Altemanno. W 1212 roku książę-biskup Federico Vanga - Friedriech von Wangen (?-1218) rozebrał poprzednią katedrę i zlecił architektowi Adamo d'Arogno (~1180~1240) jej odbudowę w stylu lombardzko-romańskim. Jest to podstawa obecnej budowli, a jej forma została w większości zachowana z konstrukcji z 1212 roku. Budowa została przerwana wraz ze śmiercią Vangi w Ziemi Świętej, a potem była kontynuowana przez wieki. W latach 1305-1307 gotycka południowa ściana katedry została zbudowana przez Egidio da Campione. Jego syn Bonino stworzył w 1321 roku monumentalną rozetę katedry, przedstawiającą koło fortuny. Transept zdobią również XIV-wieczne freski Giotta di Bondone (1266-1337), przedstawiające epizody z życia św. Juliana. Z transeptu można zejść do podziemi, gdzie udostępniono pozostałości wczesnochrześcijańskiego kościoła z VI wieku. W następnych stuleciach kontynuowano modyfikację świątyni. W XIV wieku dodano niszę z posągiem Madonny Topielców (Madonna degli Annegati), u której stóp składano podobno ciała osób, które utonęły w Adydze, zaś w XV wieku odrestaurowano monumentalny portal romański. W urnie na ołtarzu przechowywane są prochy św. Wigiliusza. Na początku obu naw bocznych znajdują się kręte schody prowadzące na wieżę, dobudowane w XV wieku. W 1508 roku w katedrze trydenckiej koronowany był cesarz Maksymilian I (1459-1519). Katedra była miejscem zgromadzeń soborowych i miejscem, gdzie ogłoszono dekrety Soboru Trydenckiego (1545-1563), które uznawane są za początek kontrreformacji. W 1682 roku rzeźbiarz Giuseppe Alberti (1664-1716) zbudował w katedrze barokową kaplicę wokół drewnianego krucyfiksu, który był używany podczas Soboru Trydenckiego. We wnętrzu katedry warto zwrócić uwagę na ciekawefreski oraz imponujący, bogato zdobiony barokowy baldachim z 1739 roku, będący kopią baldachimu Gianlorenzo Berniniego (1598-1680) z bazyliki św. Piotra w Rzymie. W marcu 1913 roku papież Pius X (1835-1914) podniósł katedrę do rangi bazyliki mniejszej. Wiele dzieł sztuki, które wcześniej znajdowały się w katedrze, znajduje się obecnie w Trydenckim Muzeum Diecezjalnym, mieszczącym się w sąsiednim Pałacu Biskupim (Palazzo Pretorio). Dzwonnica katedry mieści 8 dzwonów, obejmujących całą oktawę diatonicznej skali durowej. Sześć z nich zostało odlanych w 1920 roku przez odlewnię Luigi Colbacchini w Trydencie i podarowanych przez miasto Mantua. W 1955 roku dodano dwa dzwony, odlane przez odlewnię Luigiego Cavadiniego w Weronie.
Palazzo Pretorio, wznoszący się przy Piazza del Duomo. Do połowy XII wieku Palazzo Pretorio był siedzibą biskupów. Razem z Torre Civica (Wieżą Miejską) i imponującą bryłą katedry San Vigilio stanowi zachwycającą scenografię dla Placu Katedralnego (Piazza Duomo). Wzniesiony w XIII wieku na polecenie księcia-biskupa Federico Vanga / Friedricha von Wangen (?-1218) był siedzibą nie tylko biskupów z Trydentu, ale i władz miejskich oraz sądu. Budynek główny wznosi się na miejscu, gdzie dawniej stały dwa kościoły, San Giovanni Battista i San Biagio. Ozdobiony blankami gibelińskmi, ma na fasadzie czołowej dwa rzędy triforiów na pierwszej kondygnacji i biforiów na drugiej kondygnacji. Niedawne prace konserwatorskie przywróciły tej ufortyfikowanej rezydencji cechy oryginalnego stylu romańskiego z XIII stulecia. Palazzo Pretorio mieści obecnie prestiżowe Muzeum Diecezji Trydenckiej (Museo Diocesano), upamiętniające słynny Sobór Trydencki i eksponujące XVI-wieczne gobeliny i dzieła sztuki sakralnej ze skarbca katedry. Torre Civica była pierwotnie wieżą Palazzo Pretorio. Została ona wybudowana na początku XI wieku i była podwyższana w kilku etapach. Obecnie umieszczony na niej wielki zegar odmierza czas, ale w przeszłości baszta ta była wykorzystywana jako więzienie miejskie. Na jej szczycie wisi "campana della Renga", dzwon, który nawoływał do udziału w "arengo", czyli w publicznych zgromadzeniach, oraz w publicznych egzekucjach, które wykonywane były na Piazza Duomo.
Na ulicach starej części Trydentu.
Natrafiliśmy i na taki rysunek, oddający chyba dość dobrze stosunek tego pana do Europy, a szerzej - Zachodu.
Kościół p.w. św. Franciszka Ksawerego (Chiesa di San Francesco Saverio) został zbudowany w stylu barokowym w latach 1708-1711. Autorstwo oryginalnego projektu jest niepewne: niektórzy przypisują go Andrei Pozzo (1642-1709), inni - Carlo Gaudenzio Mignocchiemu (1666-1716). Byl kościołem jezuitów, a po kasacie Towarzystwa Jezusowego w 1773 roku był zaniedbany aż do przybycia Francuzów, którzy uczynili z niego skład broni. Po restytucji Zakonu jezuitom udało się odzyskać budynek, który jednak przeszedł pierwszą renowację dopiero w 1895 roku. Pracę zlecono Hansowi Rabensteinerowi (1849-1930), uczniowi Franza von Defreggera (1835-1921) z Monachium. Fasada kościoła zawiera górne okno, po bokach którego, oddzielone dwoma rzędami pilastrów z czerwonego marmuru, znajdują się figury jezuickich świętych: Franciszka Borgii (na dole po lewej), Franciszka Regisa (na górze po lewej), Ludwika Gonzagi ( na górze po prawej), Ignacego Loyoli (na dole po prawej) i Franciszka Ksawerego (na zwieńczeniu przy wejściu). Wszystkie rzeźby ozdobione są płyciną w kształcie muszli (rocaille). Świątynia zwieńczonajest krzyżem lotaryńskim i bernardyńskim godłem IHS (Iesus Homini Salvator).
Zamek Dobrej Rady (Castello del Buonconsiglio) to dawna rezydencja biskupów, położona wzgórzu w północno-wschodniej części Starego Miasta. Zamek wywodzi się z budowli obronnej wzniesionej w XIII wieku obok murów miejskich. Ten pierwszy budynek nazywany był Starym Zamkiem (Castelvecchio) i był siedzibą biskupów trydenckich od XIII wieku do końca XVIII wieku. Zamek składa się z trzech części, pochodzących z różnych epok i zamkniętych kręgiem murów na niewielkim wzniesieniu nad miastem. Castelvecchio jest najstarszym i najbardziej dominującym budynkiem całego kompleksu. Wielki Pałac (Palazzo Magno) to rozbudowa w formach włoskiego renesansu, dokonana przez księcia-biskupa i kardynała Bernarda Clesio (1485-1539), trzecia część to tzw. Orla Baszta Orła (Torre dell’ Aquila). Biskup Georg von Liechtenstein jako pierwszy rozbudował zamek pod koniec XIV wieku, przekształcając go w dobrze stylizowaną rezydencję. Zamek Castelvecchio został dodatkowo zmodyfikowany przez księcia-biskupa Johannesa Hinderbacha (1418-1486), który kazał zbudować gotycką bramę wjazdową z podwójną loggią. Ostatnią wielką rozbudowę stanowiła tzw. Giunta Albertiana z 1686 roku, nazwana od imienia biskupa Francesco Alberti Poja (1610-1689), która połączyła Castelvecchio i Palazzo Magno. Zamek pozostał siedzibą książąt-biskupów do 1803 roku. Później wykorzystywany był przez Austriaków jako koszary wojskowe i jako więzienie. Zamek Dobrej Rady aktualnie mieści dwa muzea: Museo Provinciale d’Arte i Museo del Risorgimento. Perfekcyjnie zachowana forteca w samym centrum starego miasta. Już samo zwiedzanie wieży Torre dell’ Aquila zdobionej pięknymi gotyckimi freskami warte jest ceny biletu. Freski w Torre dell' Aquila przedstawiają 12 (a dokładniej 11, gdyż "marzec" uległ zniszczeniu) miesięcy z życia dworu oraz pracy rolników i pasterzy. Na jednym z fresków można rozpoznać dawny, oddalony o prawie 400 km od Trydentu, Salzburg. Najciekawszy jest styczeń. To najstarszy fresk w regionie, na którym po raz pierwszy pokazano zaśnieżone miasto i dworzan rzucających się kulkami śnieżnymi. Freski pochodzą z pierwszej połowy XVI wieku i są jednym z najważniejszych zabytków ikonograficznych kultury niemieckiej w regionie. Warto pamiętać, że na terenie zamku byli więzieni i straceni dwaj bojownicy o przyłączenie Trydentu do Królestwa Włoch - Damiano Chiesa (1894-1916) i Cesare Battisti (1875-1916).
Trzeciego dnia podróży dotarliśmy wreszcie we włoskie Dolomity. Leżą one w większości w regionie autonomicznym Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige), w którym to regionie krzyżują się wpływy niemieckie i włoskie. Większość mieszkańców posługuje się tu językiem niemieckim i czuje się Austriakami. Tereny Górnej Adygi, zwanej także Południowym Tyrolem (Südtirol), znalazły się w granicach Włoch dopiero w 1919 roku w wyniku traktatu pokojowego po I wojnie światowej. Wielu mieszkańców przeniosło się wówczas do Austrii, a pozostali z trudem opierali się dyskryminacji. Benito Mussolini (1883-1945) nakazał ich przymusową italianizację. Nazwę Tyrol Południowy zmieniono na Górną Adygę oraz połączono ten obszar z Dolną Adygą (Basso Adige), by zwiększyć odsetek włoskojęzycznej ludności w regionie. Jednak zarówno język, jak i kultura miejscowej ludności przetrwały dyktatora. Z czasem niemiecki stał się drugim oficjalnym językiem w regionie. Choć w prowincji Trydentu na południu regionu również wyraźny jest wpływ kultury germańskiej, to aż 90% jej ludności mówi po włosku i czuje związek z kulturą i zwyczajami Italii. Podczas tygodniowego pobytu w Dolomitach naszą bazą była miejscowość St. Peter (San Pietro) w gminie Villnöß (Funes), skąd robiliśmy wycieczki w góry oraz do okolicznych miast - Trydentu (Trento), Bolzano (Bozen), Bressanone (Brixen), czy leżącej już w sąsiednim regionie Wenecji Euganejskiej Cortiny d'Ampezzo.
W widocznej na pierwszym zdjęciu willi Planatechhof, położonej w odległości 1 km od St. Peter (San Pietro), zajmowaliśmy obszerny apartament z dwoma sypialniami i łazienkami, kuchnią, dużym salonem i trzema balkonami, z których roztaczał się piękny widok na położone niżej miasteczko i okolicę.
W czasie weekendu podczas naszego pobytu trafiliśmy na lokalny festyn w St. Peter (San Pietro). Jest to główna miejscowość w gminie Villnöß (Funes), położona niedaleko Bressanone (Brixen) i licząca nieco ponad 600 mieszkańców. Miejscowość leży na wysokości 1150 m n.p.m., mniej więcej w środku doliny Villnöß (Villnößtal / Val di Funes) i jest punktem wyjścia dla licznych szlaków turystycznych. Język niemiecki jest językiem ojczystym dla 97,69%, włoski dla 1,99%, a ladyński dla 0,32% mieszkańców. Głównym źródłem utrzymania mieszkańców jest turystyka. W gminie Villnöß dzieciństwo spędził światowej sławy alpinista Reinhold Messner. Gmina Villnöß (Funes) rozciąga się w większej części doliny Villnöß w Dolomitach, obejmuje około połowy doliny Aferer, która biegnie równolegle do niej, małe części doliny Eisack i otaczające ją obszary górskie. Dolina Villnöß ma długość ok. 24 km. Górna część doliny otoczona jest wysokimi pasmami górskimi Geislerguppe i Peitlerkofelgruppe, które są w dużej mierze chronione w Parku Przyrody Puez-Geisler. Szczególnie znane są szczyty grupy Geisler, które wznoszą się na południowym wschodzie i dominują nad doliną dwoma głównymi szczytami, Sass Rigais i Furchetta (oba wznoszące się na wysokość 3025 m n.p.m.). Na zachodzie grzbiet Villnöß oddzielający Gröden od Doliny Gardena (Val Gardena) obniża się i spłaszcza się znacznie w rejonie szczytu Seceda (2518 m n.p.m) i pastwisk Rasciesa. Góry nad końcem doliny (np. Zendleser Kofel, 2422 m n.p.m.) i na północ od niej są częścią grupy Peitlerkofel. Najwyższym szczytem jest tu Tullen, osiągający wysokość 2652 m n.p.m., który należy do podgrupy Aferer Geisler. Wyższe partie doliny są chronione w Parku Przyrody Puez-Odle. Dolina została zasiedlona już w epoce kamienia, ok. 5000 lat p.n.e. Rozprzestrzeniło się tu także rolnictwo i hodowla zwierząt. Pod Odlą znaleziono groty krzemienne z tego okresu. Znaleziska z epoki brązu i żelaza dokonywano głównie w St. Peter (San Pietro) i Teis (Tiso). Do późnego średniowiecza językiem potocznym ludności był ladyński z Val Gardena. Ok. roku 1500 w dolinie dominował już język niemiecki i pojawił się bawarski dialekt Villnöß, w którym wiele słów nadal pochodzi z ladyńskiego. W 1810 roku za czasów rządów Bawarii powstały gminy Villnöß, Gufidaun i Teis. Austria potwierdziła to w 1817 roku. Gufidaun i Teis połączyły się w 1854 roku, ale 15 lat później ponownie się rozdzieliły. Teis pozostało niezależną gminą do 1929 roku, ale później zostało przyłączone do Villnöß.
Kościół parafialny w St. Peter p.w. św. św. Apostołów Piotra i Pawła został zbudowany pod koniec XVIII wieku wg planów mistrza budowlanego z Bolzano (Bozen) Matthäusa Wachtera i poświęcony w 1801 roku. Malarz tyrolski Joseph Schöpf stworzył malowidła sufitowe w stylu późnego baroku. Poprzedni kościół powstał tu już w 1029 roku, choć został wymieniony w źródłach pisanych po raz pierwszy w 1058 roku. Dzwonnica z kopułą w kształcie cebuli została zbudowana w 1897 roku. Ma 65 m wysokości. Ze względu na swoje rozmiary i bogate barokowe wyposażenie kościół nazywany jest także "Katedrą w Dolinie" ("Dom im Tale").
Pomnik poległych w obu wojnach światowych i przykościelny cmentarz w St. Peter.
----------
Park Krajobrazowy Puez-Odle
W Parku Krajobrazowym Puez-Odle, położonym w północno-zachodniej części Dolomitów wokół Grupy Odle, Grupy Puez i masywu Sass de Putia. Park zajmuje powierzchnię 10.722 ha. Okolica słynie z piękna, różnorodnych warstw i formacji skalnych, flory i fauny. Obszar ten został objęty ochroną w 1978 roku i rozszerzony w 1999 roku, zaś w 2009 roku całe Dolomity zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Park krajobrazowy zapewnia ochronę wielu zwierzętom regionu alpejskiego - orłom, kozicom, sarnom oraz świstakom. Również rzadkie rośliny, jak np. kwitnące czarcie pazury porastające skały Dolomitów lub niebieskie goryczki, dobrze rosną w ekstremalnym warunkach świata górskiego. Muzeum przyrodnicze w St. Magdalena (Santa Maddalena) to centralny punkt informacyjny parku krajobrazowego Puez-Odle. Znane szlaki wędrowne w parku krajobrazowym to Szlak Adolfa Munkela oraz przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych szlak przyrodniczy Zannes, z tablicami poglądowymi. Park jest jednym z najpopularniejszych miejsc w Dolomitach. Najbardziej znaną grupą górską w parku jest Vilnößer Geisler / Odle di Funes lub po prostu grupa Odle / Geisler. Na północy park jest zdominowany przez szczyty Aferer Geisler / Odle d’Eores i Peiterkofel / Sass de Putia, które są dostępne z Villnößtal / Val di Funes, Val d’Eores /Aferer Tal i przepięknej przełęczy Passo delle Erbe. Na południu Park Puez-Odle jest ograniczony przez Grupę Puez, płaskowyż Gherdenacia / Gardenaccia, Sassongher i góry Cir. Te góry są najlepiej dostępne z Alta Badia i przełęczy Passo Gardena.
Dolomity są górami unikalnymi ze wględu na różowawy kolor o wschodzie i zachodzie słońca. Swoją nazwę zawdzięczają francuskiemu geologowi Déodatowi Dolomieu (1750-1801), który jako pierwszy zbadał i opisał skałę, z której są zbudowane (czyli dolomit). W dużej części składają się z one z odkrytych skał - właśnie z dolomitów i wapieni, a także riolitów. Charakteryzują się bardzo malowniczą rzeźbą terenu spowodowaną ich erozją. Dolomity nie tworzą łańcucha górskiego. Składają się z grup skalnych, oddzielonych od siebie dolinami i przełęczami. Otaczają je doliny: Val Rendena na zachodzie, Valle del Piave na wschodzie i Val Pusteria na północy. Najwyższymi szczytami są Marmolada (3342 m n.p.m.), zwana "królową Dolomitów", oraz Antelao (3263 m n.p.m.). Przyroda Dolomitów jest tak unikatowa, że powstało tu aż osiem ściśle chronionych obszarów: jeden park narodowy oraz siedem parków krajobrazowych. Żyją tu m.in. kozice górskie, świstaki, jelenie, niedźwiedzie, czy orły. Dolomity mają bardzo duże walory turystyczne. Według UNESCO powszechnie uważane są za jeden z najatrakcyjniejszych krajobrazowo obszarów górskich na świecie. Duża ilość poszarpanych grani, turni, baszt skalnych, bardzo stromych stoków, urwisk oraz wielkich kilkusetmetrowych pionowych ścian skalnych, głębokich dolin i zjawisk krasowych tworzy spektakularny krajobraz. Atrakcją jest legendarna już Wielka Droga Dolomitów (Grande Strada delle Dolomiti) - kręta i stroma trasa samochodowa wiodąca z Cortiny d'Ampezzo do Bolzano (Bozen).
Piękne widoczki..
Przyznam,że i za mną chodzi taki wyjazd w Dolomity właśnie latem , czyli nie narciarsko ,kiedy widoki są zupełnie inne .
Ale w Alpy też bym się tak wybrała
No trip no life
Barokowy kościół jak na tak małą miejscowość zaiste imponujący. Foto przyrody - miodzio, a Dolomity swymi kształtami robią potężne wrażenie. Europa też jest piękna.
papuas
Nel - podobno jesień jest też bardzo dobrą porą na odwiedzenie Dolomitów.
Papuas - zgadzam się w 100%/
Pozdrawiam.
Seceda
Pewnego dnia wybraliśmy się na wycieczkę na Secedę. To niezwykły szczyt. Leży na terenie parku przyrody Puez-Odle (Naturpark Puez-Geisler) i jest jedną z wielu gór tworzących Grupę Odle (Geislergruppe lub Gruppo delle Odle). Wznosi się na wysokość 2518 m n.p.m., górując nad miejscowościami Ortisei, St. Christina i Selva w Val Gardena. Roztacza się z niego panorama na wszystkie strony świata i wszystkie góry Południowego Tyrolu - od Ortles po Großglockner w Austrii. Najbardziej spektakularny jest widok na poszarpane ściany masywu Odle. Niekończące się żywo zielone zbocze, tonące w promieniach lipcowego słońca, urywa się nagle, zamieniając się w poszarpane ściany masywu Odle. To właśnie ten kadr przyciąga w to miejsce całe rzesze fotografów z całego świata. Nazwa "Odle" pochodzi z języka ladyńskiego i oznacza "igły" - i to dokładnie przypominają te szczyty. Nazwa "Seceda" wywodzi się od łacińskiego słowa "siccus", co oznacza "suchy". Na szczyt najłatwiej dostać się kolejką linową. Dojazd odbywa się w dwóch etapach. Najpierw na odcinku Ortisei - Furnes, a następnie trzeba przesiąść się do dużego wagonu kursującego na odcinku Furnes - Seceda. Po ok. 15 minutach osiąga się niemal szczyt. Do podejścia pozostaje jedynie kilkadziesiąt metrów. Wędrówka do punktu widokowego, oznaczonego krzyżem i okrągłą tablicą wskazującą najbardziej widoczne szczyty w Alpach włoskich i austriackich, zajmuje nie więcej niż 10 minut. Seceda oferuje jedno z najpiękniejszych doznań górskich w Południowym Tyrolu – niezapomniany widok Dolomitów. Możemy to mieć bez większego wysiłku fizycznego, dostając się na górę w komfortowych warunkach. Ruszając z Secedy na wycieczkę wędrować można niemal we wszystkich kierunkach. Ma tu początek wiele szlaków, różniących się stopniem trudności i długością.
Widoki ze szczytu Secedy.
Krzyż stojący na szczycie Secedy.
Na punkcie widokowym, obok panoramy z nazwami widocznych szczytów, umieszczono także odległości do wielu miast. Także i do Warszawy (choć pisownia jej nazwy zawiera błąd - powinno być "Varsavia").
Ze szczytu Secedy roztacza się też wspaniały widok na Dolinę Gardena (Val Gardena, Gröden, Gherdëina). Jest to dolina w Dolomitach i ośrodek narciarski, organizujący między innymi zawody Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim. Val Gardena to jedna z pięciu dolin, w których większość stanowi ludność posługująca się językiem ladyńskim. W dolinie znajdują się trzy miejscowości: Ortisei, Selva di Val Gardena i Santa Cristina. W latach 1916-1960 miejscowości te były połączone wąskotorową linią kolejową, która obecnie służy przybyszom jako atrakcja turystyczna. Od XVII wieku rozwijał się w dolinie przemysł drzewny. Od XIX wieku, produkowane są tam rzeźby i ołtarze rzeźbione dla kościołów katolickich na całym świecie. Na przełomie XIX i XX wieku rozpowszechniło się rzeźbienie drewnianych zabawek, a z biegiem czasu stało się ono tak powszechne że praktycznie każda rodzina wykonywała takie zabawki. W rejonie Val Gardena Dolomity są na wyciągnięcie ręki, a świat ladyńskiej kultury można poznawać wszystkimi zmysłami. Udany mariaż wielu kultur objawia się w pełnej krasie podczas wizyty w bacówce, schronisku lub restauracji. Otoczona widowiskowymi skalnymi turniami Dolomitów dolina przez cały rok gwarantuje urlop na wysokim poziomie. Do niesamowitych miejsc widokowych prowadzą zarówno połączone ze spacerem wycieczki kolejowe z jednej z miejscowości w dolinie, jak i wędrówki wokół niezwykłego szczytu Sassolungo czy też alpinistyczne wyprawy w wysokie partie gór.
Widoczki rewelacja i pomimo, że zwiedzanie kolejkowe łatwiejsze to jednak wysokość swoje robi - znacznie mniejsza zawartość tlenu. Szczerze zazdroszczę
papuas
Niestety, wiek i różne przypadłości (ból kolana) robią swoje. Kiedyś śmigałem po górach jak kozica. A dziś... O ile wędrówki po prostych szlakach nie sprawiają problemów, to długie podejścia i zejścia już są nie dla mnie. Na Sacedę wjechaliśmy kolejką, a młodsza część naszej grupy (syn, synowa i wnuczki) zeszła ze szczytu pieszo...
Bressanone (Brixen)
Bressanone (Brixen) to miejscowość i gmina w regionie Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige), w prowincji Bolzano (Bozen), położona przy ujściu rzeki Rienz (Rienza) do Eisack (Isarco) w malowniczej alpejskiej kotlinie Valle Isarco (Eisacktal) i licząca ok. 21 tys. mieszkańców. Język niemiecki jest językiem ojczystym dla 73,13%, włoski dla 25,65%, a ladyński dla 1,23% mieszkańców. 68% ludności pracuje w sektorze usługowym i turystycznym. Jako siedziba studiów teologicznych przy Seminarium Duchownym i - od 2001 roku - Wydziału Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu w Bolzano, Bressanone jest także miastem uniwersyteckim. Tereny, na których leży dzisiejsze Bressanone, były zamieszkałe już w czasach prehstorycznych. Od ok. 15 roku p.n.e. znajdowały się pod kontrolą Rzymu, a pod koniec VI wieku zostały zajęte przez przybyszów z Bawarii. Po raz pierwszy Bressanone zostało wspomniane w 901 roku jako Brixen. Biskupstwo zostało przeniesione do Brixen z Sabiony (Säben) przez św. Albuina (?-1006). W 1048 roku biskup Brixen Poppon został za sprawą cesarza Henryka III Salickiego (1017-1056) papieżem, którym - jako Damazy II - był tylko 23 dni. W XI wieku Brixen zostało stolicą kościelnego księstwa, walczącego z sąsiadem - hrabstwem Tyrolu. W roku 1115 postawiono kamienne wały miejskie. Za panowania w Tyrolu Ottona III Karynckiego (~1265-1310) ustalono granicę z biskupstwem na rzekach Adyga i Avisio. Biskupstwo zostało zsekularyzowane w 1803 roku i przyłączone do Austrii. W Bressanone urodził się światowej sławy himalaista Reinhold Messner.
W samym centrum Bressanone, na Placu Katedralnym (Domplatz / Piazza Duomo) dumnie wznosi się budowla manifestującą władzę i potęgę ówczesnych biskupów - majestatyczna katedra pw. NMP Wniebowziętej i św. Kasjana (Cattedrale di Santa Maria Assunta e San Cassiano), której części utrzymane są w różnych stylach architektonicznych - począwszy od stylu ottońskiego z X wieku, przez XII-wieczny styl romański (przykładem jest tu krużganek z krzyżowym sklepieniem ozdobionym średniowiecznymi malowidłami), a skończywszy na XVIII-wiecznym baroku, widocznym na freskach we wnętrzach. Katedra (Brixner Dom) kryje imponujące wnętrza, wyłożone ozdobami z 33 rodzajów najszlachetniejszego marmuru, piękną późnogotycką Madonnę oraz organy z 3335 piszczałkami. Warto zwrócić uwagę na sklepienie gdzie znajdują się przepiękne freski autorstwa wybitnego austriackiego malarza epoki baroku Paula Trogera (1698-1762). Nie mniej zachwycający jest przylegający do katedry krużganek ze wspaniałymi freskami na sklepieniach (niestety, gdy zwiedzaliśmy katedrę był on już zamknięty i mogliśmy zobaczyć drugi,ale mniej ciekawy krużganek).
Katedra, zbudowana w XI wieku, została przebudowana w XIII wieku, a następnie ponownie przebudowana w stylu barokowym w połowie XVIII wieku. Do katedry przylega kompleks dawnego klasztoru, z krużgankami i baptysterium św. Jana Chrzciciela (San Giovanni Battista / Johanneskapelle am Kreuzgang).
Pomnik w krużganku katedry, poświęcony żołnierzom poległym podczas II wojny światowej.
Obok katedry wznosi się dawny kościół parafialny p.w. św. Michała Archanioła (Chiesa di San Michele / Pfarrkirche Sankt Michael ), widoczny na pierwszym zdjęciu po lewej stronie. Początki kościoła św. Michała, z godnymi uwagi dziełami sztuki we wnętrzu, sięgają XI wieku; w połowie XVIII wieku świątynia została, podobnie jak katedra, zbarokizowana. W jednonawowym, bogato zdobionym wnętrzu zobaczymy freski uczniów Paula Trogera (1698-1962). Obok świątyni stoi smukła, wysoka na 72 m dzwonnica, zwana Białą Wieżą (Torre Bianca / Weißer Turm), która pochodzi z XV wieku.
Ratusz przy Placu Katedralnym jest siedzibą władz gminy. Pierwotnie dwupiętrowy, później przebudowany i rozbudowany budynek, zakupiony został przez miasto w 1912 roku.
Luterański kośćiół p.w. św. Gotarda i św. Erharda (St. Gotthard und St. Erhardskirche) znajduje się na Erhardgasse w strefie dla pieszych na Starym Mieście, na zachód od Placu Katedralnego. W IX wieku w tym miejscu znajdowała się kaplica św. Tomasza. W XIII wieku rodzina Voitspergerów ufundowała w tym miejscu kościół, który został powiększony w 1371 roku. W XVII wieku biskup pomocniczy Wilhelm von Vintler (1631-1694) polecił wybudować nową barokową budowlę. Kościół służy jako miejsce kultu luteran od 1971 roku. Mały i prosty kościół posiada sklepienia krzyżowe i proste prezbiterium. W fasadzie surowej widoczne są okna lunetowe, a od strony zachodniej prostokątny portal wejściowy z pękniętym szczytem i kartuszem herbowym. Wieżę wschodnią wieńczy hełm i latarnia. Wewnątrz znajdują się malowidła sufitowe z ok. 1700 roku, przedstawiające Jezusa i św. Trójcę. Ołtarz główny z białego marmuru został wzniesiony ok. 1840 roku i mieści krzyż ołtarzowy z 1740 roku. Na kutej kracie z czasów budowy widnieje herb budowniczego kościoła, biskupa Vintlera.
Spacerowanie typowymi ulicami Starego Miasta w dzielnicy Stufels jest jak podróż w przeszłość. Patrząc na zabytkową zabudowę tej części miasta, z łatwością można sobie wyobrazić, jak żyło się w Bressanone w minionych wiekach. Zaraz za murami biskupiego miasta warto skierować się do muzeum farmacji (Pharmaziemuseum / Museo della Farmacia), aby poznać zwroty i postępy, jakie nastąpiły w historii farmacji na przestrzeni wieków.
Dom Pflaundlerów (Casa Pflaundler / Pflaundlershaus) z gotyckimi i renesansowymi elementami architektonicznymi, uważany za najładniejszy budynek mieszkalny w Bressanone.
Przepływająca przez Bressanone rzeka Isarco (Eisack). Jej źródło znajduje się na wysokości ok. 2000 m n.p.m., w pobliżu przełęczy Brenner. Rzeka ma długość 85 km i płynie przeważająco w kierunku południowym. Położone są nad nią miasta Vipiteno (Sterzing), Bressanone (Brixen), Chiusa (Klausen) i Bolzano (Bozen). Za tym ostatnim rzeka uchodzi do Adygi.
Kilka kroków od katedry mieści się zachowany w całości pałac biskupi, czyli Hofburg / Palazzo dei Principi Vescovi. Wzniesiony został w XIII wieku, a na przełomie XVII i XVIII wieku przebudowany w stylu barokowym. Od połowy XVIII wieku do roku 1973 rezydowali tu książęta-biskupi, potem biskupi diecezji Bressanone. Obecnie 70 sal pałacu służy jako Muzeum Diecezjalne (Diözesanmuseum / Museo Diocesiano), opowiadające o historii miasta od średniowiecza po współczesność. Zgromadzono w nim zbiory malarstwa tyrolskiego od średniowiecza do okresu romantyzmu oraz drewniane rzeźby z XIII-XV wieku. Ciekawa jest także kolekcja bożonarodzeniowych szopek z XVIII-XIX wieku.
Tez zwrocilem uwage na ta fotke-jest super.W Dolomitach mielsismy w tym roku ta straszna tragedie z tym oberwanym lodowcem,ale bez watpienia widoki tam sa piekne.
https://marzycielskapoczta.pl/
Napisz pocztowke ze swoich podrozy do chorych dzieci
Trydent (Trento) to miasto i gmina w regionie Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige). Liczy ok. 113 tys. mieszkańców. Miasto jest głównie znane z odbywającego się w latach 1545-1563 Soboru Trydenckiego. Ma dobrze rozwinięty przemysł chemiczny, maszynowy i metalowy, drzewny, elektrotechniczny i materiałów budowlanych. W rejonie Trydentu znajdują się kamieniołomy porfirów i elektrownia wodna na Adydze.
Początki miasta nie są jednoznaczne. Niektórzy uczeni utrzymują, że była to osada retycka, jednakże na obszarze tym występowały i miały wpływ sąsiednie ludy, w tym Wenetowie, Etruskowie i Galowie (populacja celtycka). Według innych teorii, ta ostatnia założyła osadę w IV wieku p.n.e. W pierwszym wieku przed naszą erą Juliusz Cezar (100-44 p.n.e.) założył tu rzymską gminę, którą nazwał Tridentum, co było hołdem dla rzymskiego boga mórz Neptuna (Tri dentum oznacza trzy zęby). Dowodem na istnienie rzymskiej osady jest podziemne stanowisko archeologiczne na Piazza Cesare Battisti, gdzie można oglądać pozostałości starożytnego miasta – dawne mury domów,dziedzińców i zakladów rzemieślniczych. Po upadku cesarstwa, miejscowość należała do Ostrogotów, później Longobardów, a następnie wchodziła w skład hrabstwa frankijskiego. W 952 roku została przyłączona do Bawarii, a od 1027 roku, od czasów cesarza Konrada II Salickiego (989/990-1039), funkcjonowała jako samodzielne księstwo biskupie. Od roku 1363 miasto było rządzone przez Habsburgów. W latach 1545-1563 obradował tu sobór, który miał być odpowiedzią na narastającą w Europie reformację. Sobór Trydencki był początkiem zmian w kościele, a zarazem początkiem kontrreformacji. Księcia-biskupi rządzili Trydentem aż do epoki napoleońskiej, kiedy to miasto przechodziło z rąk do rąk. W ramach reorganizacji Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1802 roku biskupstwo zostało zsekularyzowane i przyłączone do terytoriów Habsburgów. Traktat z Pressburga z 1805 roku oddał Trydent Bawarii, a traktat z Schönbrunn cztery lata później przekazał go napoleońskiemu Królestwu Włoch. Ludność stawiła zbrojny opór francuskiej dominacji. Liderem ruchu oporu był Andreas Hofer (1767-1810), a ok. 4000 trydentczyków zginęło w walce z wojskami francuskimi i bawarskimi. W 1810 roku Hofer został schwytany i przewieziony do Mantui, gdzie na wyraźny rozkaz Napoleona I Bonaparte (1769-1821) został zastrzelony przez żołnierzy francuskich. Po klęsce Napoleona w 1814 roku Trydent został ponownie zaanektowany przez cesarstwo Habsburgów. Rząd kościelny został ostatecznie zniesiony, a Trydent był odtąd zarządzany przez świecką administrację Tyrolu. W czasie Wiosny Ludów w 1848 roku miało miejsce powstanie, które zostało krwawo stłumione. W następnych dziesięcioleciach Trydent przeżył modernizację administracji i gospodarki, do czego przyczyniło się otwarcie pierwszej linii kolejowej w dolinie Adygi w 1859 roku. W roku 1866 podjęto nieudaną próbę przyłączenia Trydentu do Włoch. Do I wojny światowej miasto znajdowało się w granicach Austro-Węgier. Zostało zajęte 3 listopada 1918 roku przez wojska włoskie. Na podstawie traktatu pokojowego w Saint-Germain-en-Laye zostało przyłączone do Włoch. Po 1943 roku, gdy rząd Pietro Badoglia (1871-1956) wypowiedział wojnę Niemcom, Trydent był okupowany przez wojska III Rzeszy. Od listopada 1944 roku do kwietnia 1945 roku miasto było bombardowane przez aliantów w ramach tzw. "bitwy o Brenner” (dostawy wojenne z Niemiec dla wsparcia Linii Gotów były w większości kierowane przez linię kolejową przez przełęcz Brenner). Oszczędzono jednak większość średniowiecznego i renesansowego centrum Trydentu, który został ostatecznie wyzwolony 3 maja 1945 roku. Od lat 50. XX wieku region cieszy się rozwojem, częściowo dzięki autonomii nadanej przez rząd włoski.
Pomnik Dantego Alighieri (1265-1321) w parku w pobliżu dworca kolejowego. Jest dziełem florenckiego rzeźbiarza Cesare Zocchiego (1851-1922). Powstał jako symbol pzywiązania do języka włoskiego i włoskiego charakteru miasta w 1896 roku, gdy region Trydentu był terytorium hrabstwa Tyrolu w Cesarstwie Austro-Węgierskim. Cokół pomnika wykonany jest z granitu z Predazzo, zaś alegoryczne rzeźby na trzech poziomach nawiązujące do "Boskiej Komedii" Dantego - z brązu. Na szczycie pomnika przedstawiony jest Dante idący naprzód i trzymający w lewej ręce tksiążkę (prawdopodobnie "Boską Komedię").
Już od pierwszego spojrzenia na fasady trydenckich kamienic staje się jasne, że tutaj alpejska dusza łączy się z typowo włoską elegancją.
Dochodzimy do kościoła Santa Maria Maggiore.
Kościół Santa Maria Maggiore jest ważnym miejscem kultu w Trydencie i miejscem trzeciej sesji Soboru Trydenckiego. Został zbudowany przez Antonio Medaglię na wzór bazyliki Sant' Andrea w Mantui, na życzenie księcia-arcybiskupa Bernardo Clesio (1484-1539). W 1973 roku papież Paweł VI (1897-1978) nadał jej status katedry mniejszej. Tradycyjnie budowę świątyni przypisywano św. Wigiliuszowi (~353-405), ale badania archeologiczne w latach 1974-1978 i ponownie w latach 2007-2009 wykazały, że została ona zbudowana nieco później niż wcześniej sądzono - pod koniec V lub na początku VI wieku. Na przełomie VIII i IX wieku podjęto szereg prac budowlanych, w szczególności dodano bogato zdobione kamienne wyposażenie liturgiczne, w tym lektorium i cyborium. Pod koniec X lub na początku XI wieku stary kościół został rozebrany, a jego konstrukcję wykorzystano jako materiał do budowy nowego kościoła, mniejszego od poprzedniego. Posiadał on półkolistą absydę środkową z dwiema absydami bocznymi. Świadectwa archeologiczne wskazują, że po 1290 roku na miejscu poprzedniego zbudowano trzeci kościół. Ten miał dwie nawy zakończone symetrycznymi absydami. Budynek ten zachował m.in. elementy wcześniejszych budowli oraz fragmenty fresków. W 1520 roku rozpoczęto prace nad obecnym kościołem, pod kierunkiem Bernarda Clesia. W latach 1899-1901 kolejne prace i renowacja przebudowały renesansową fasadę. Po pracach archeologicznych i konserwatorskich kościół Santa Maria Maggiore został ponownie otwarty dla publiczności w kwietniu 2012 roku, a ołtarz został konsekrowany 30 września 2012 roku. Renesansowy kościół zbudowany jest z czerwonego i białego kamienia. Fasada główna składa się z łukowatego wejścia w stylu renesansowym z drzwiami zamówionymi przez księcia-arcybiskupa Cristoforo Madruzzo (1515-1578) w 1539 roku. Nad drzwiami znajduje się luneta przedstawiająca Zwiastowanie. Dzwonnica o wysokości 53 m jest najwyższą w mieście. Świątynia ma dwa rzędy trójdzielnych okien romańskich i wieloboczną kopułę. Obok kościoła stoi kolumna wzniesiona w 1845 roku, upamiętniająca obchody trzechsetnej rocznicy rozpoczęcia Soboru Trydenckiego.
Wnętrze kościoła Santa Maria Maggiore składa się z jednej nawy. Po bokach znajduje się ciąg kaplic z marmurowymi ołtarzami w stylu barokowym. Istnieje również szereg ołtarzy i barokowy sarkofag zawierający relikwie przypisywane św. Klemensowi. Historyczne znaczenie ma także seria obrazów przedstawiających sceny z Soboru Trydenckiego i niektóre z głównych postaci kontrreformacji. Chór znajduje się na północnym krańcu prezbiterium i składa się z dużej empory z płaskorzeźbami, podtrzymywanej przez cztery misternie wykonane wsporniki. W kościele znajdują się organy Mascioni, zbudowane w 1928 roku, w których wykorzystano obudowę dawnych organów z 1536 roku.
Plac w pobliżu kościoła Santa Maria Maggiore.
Idziemy staromiejską uliczką w kierunku katedry. Widoczna na pierwszych dwóch zdjęciach Torre della Tromba została wzniesiona w XII wieku przez rodzinę Buonmartino jako wieża mieszkalna, pełniąc zarazem funkcje obronne. Rodzina Buonmartino na początku XIII wieku zleciła także wzniesienie sąsiedniego budynku. W roku 1481 bankier Antonio Buonmartino sprzedał ją miastu. Później została jeszcze podwyższona konstrukcją z cegły. Wieża pojawiła się na akwareli Albrechta Dürera (1471-1528), namalowanej prawdopodobnie w 1495 roku, która zaginęła w czasie II wojny światowej. W tym czasie należała do najwyższych budynków w mieście. Nazwa Torre della Tromba widnieje w źródłach począwszy od 1683 roku (wcześniej wieża nazywana była Torre del Magistrato), w którym została obniżona o 12 stóp, pozbawiona blanków (przywróconych na początku XX wieku) i przykryta czterospadowym dachem. W XIX wieku służyła jako więzienie, głównie dla sprawców drobnych wykroczeń. Do 1914 roku drewniana klatka schodowa na zewnątrz wieży dawała dostęp do cel więziennych. Potem została ona zlikwidowana i zastąpiona wewnętrzną klatką betonową. Budynek nie był już wykorzystywany jako więzienie. Na górnym tarasie wieży znajduje się syrena, która rozbrzmiewa codziennie o godzinie 11:57 dla upamiętnienia alianckiego nalotu na na Trydent z 1943 roku. W 2000 roku gmina przeprowadziła kilka remontów na zewnątrz i wewnątrz wieży, ale ze względów bezpieczeństwa nie jest ona dostępna dla publiczności. Wieża ma ok. 33 m wysokości, którą to wysokość osiągnęła ostatecznie w XVIII wieku.
Plac Katedralny (Piazza del Duomo) to centralny plac miasta z fontanną Neptuna z 1768 roku. Jest to przepiękny rynek otoczonym kamienicami ozdobionymi freskami. Najpiękniejsze z nich to Casa Cazuffi i Casa Realia (widoczne na dwóch ostatnich zdjęciach). Fasady obydwu zdobią XVI wieczne freski. Oryginalna fontanna, która stała na Piazza Duomo pochodzi z XVIII wieku i dziś znajduje się na dziedzińcu Palazzo Thun, zaraz za Casa Cazuffi i Casa Realia. Trzeba przejść kawałeczek główną ulicą dochodzącą do Piazza Duomo i wejść w dziedziniec po prawej stronie. Obecna fontanna, wykonana w brązie jest kopią oryginalnej i pochodzi z połowy XX wieku. To nie jedyna fontanna z Neptunem w regionie. Podobne znajdują się na Piazza Erbe / Obstmarkt w Bolzano (Bozen), kolejna w samym centrum Rovereto. Skąd Neptun, król mórz w górach? Otóż, Neptun początkowo był postrzegany jako bóg wszelkich akwenów, rzek i strumieni, a tych w Dolomitach sporo. Swego czasu budowę fontanny uznano za śmiałe posunięcie, które łączyło w sobie przeciwieństwa: górskie miasto z morzem, a także katedrę z pogańskim bóstwem.
Katedra p.w. św. Wigiliusza (Cattedrale di San Vigilio) to budowla w stylu romańsko-lombardzkim budowana od końca XIII wieku do połowy XVI wieku w miejscu dawnej świątyni, w której złożone zostały relikwie patrona miasta - św Wigiliusza (~353-405). Jest największym kościołem w mieście. Została zbudowana na miejscu wczesnochrześcijańskiej bazyliki św. Wigiliusza, małego kościoła z IV wieku. Ta starożytna bazylika została zbudowana przez Wigiliusza dla upamiętnienia męczeństwa trzech duchownych - Sisinio, Martirio i Alessandro, zabitych przez pogan. Po swej śmierci w kościele został pochowany biskup Wigiliusz. Książę-biskup Uldaryk II rozpoczął w XI wieku budowę pałacu biskupiego i drugiej katedry. Budowę dokończył w następnym stuleciu książę-biskup Altemanno. W 1212 roku książę-biskup Federico Vanga - Friedriech von Wangen (?-1218) rozebrał poprzednią katedrę i zlecił architektowi Adamo d'Arogno (~1180~1240) jej odbudowę w stylu lombardzko-romańskim. Jest to podstawa obecnej budowli, a jej forma została w większości zachowana z konstrukcji z 1212 roku. Budowa została przerwana wraz ze śmiercią Vangi w Ziemi Świętej, a potem była kontynuowana przez wieki. W latach 1305-1307 gotycka południowa ściana katedry została zbudowana przez Egidio da Campione. Jego syn Bonino stworzył w 1321 roku monumentalną rozetę katedry, przedstawiającą koło fortuny. Transept zdobią również XIV-wieczne freski Giotta di Bondone (1266-1337), przedstawiające epizody z życia św. Juliana. Z transeptu można zejść do podziemi, gdzie udostępniono pozostałości wczesnochrześcijańskiego kościoła z VI wieku. W następnych stuleciach kontynuowano modyfikację świątyni. W XIV wieku dodano niszę z posągiem Madonny Topielców (Madonna degli Annegati), u której stóp składano podobno ciała osób, które utonęły w Adydze, zaś w XV wieku odrestaurowano monumentalny portal romański. W urnie na ołtarzu przechowywane są prochy św. Wigiliusza. Na początku obu naw bocznych znajdują się kręte schody prowadzące na wieżę, dobudowane w XV wieku. W 1508 roku w katedrze trydenckiej koronowany był cesarz Maksymilian I (1459-1519). Katedra była miejscem zgromadzeń soborowych i miejscem, gdzie ogłoszono dekrety Soboru Trydenckiego (1545-1563), które uznawane są za początek kontrreformacji. W 1682 roku rzeźbiarz Giuseppe Alberti (1664-1716) zbudował w katedrze barokową kaplicę wokół drewnianego krucyfiksu, który był używany podczas Soboru Trydenckiego. We wnętrzu katedry warto zwrócić uwagę na ciekawefreski oraz imponujący, bogato zdobiony barokowy baldachim z 1739 roku, będący kopią baldachimu Gianlorenzo Berniniego (1598-1680) z bazyliki św. Piotra w Rzymie. W marcu 1913 roku papież Pius X (1835-1914) podniósł katedrę do rangi bazyliki mniejszej. Wiele dzieł sztuki, które wcześniej znajdowały się w katedrze, znajduje się obecnie w Trydenckim Muzeum Diecezjalnym, mieszczącym się w sąsiednim Pałacu Biskupim (Palazzo Pretorio). Dzwonnica katedry mieści 8 dzwonów, obejmujących całą oktawę diatonicznej skali durowej. Sześć z nich zostało odlanych w 1920 roku przez odlewnię Luigi Colbacchini w Trydencie i podarowanych przez miasto Mantua. W 1955 roku dodano dwa dzwony, odlane przez odlewnię Luigiego Cavadiniego w Weronie.
Palazzo Pretorio, wznoszący się przy Piazza del Duomo. Do połowy XII wieku Palazzo Pretorio był siedzibą biskupów. Razem z Torre Civica (Wieżą Miejską) i imponującą bryłą katedry San Vigilio stanowi zachwycającą scenografię dla Placu Katedralnego (Piazza Duomo). Wzniesiony w XIII wieku na polecenie księcia-biskupa Federico Vanga / Friedricha von Wangen (?-1218) był siedzibą nie tylko biskupów z Trydentu, ale i władz miejskich oraz sądu. Budynek główny wznosi się na miejscu, gdzie dawniej stały dwa kościoły, San Giovanni Battista i San Biagio. Ozdobiony blankami gibelińskmi, ma na fasadzie czołowej dwa rzędy triforiów na pierwszej kondygnacji i biforiów na drugiej kondygnacji. Niedawne prace konserwatorskie przywróciły tej ufortyfikowanej rezydencji cechy oryginalnego stylu romańskiego z XIII stulecia. Palazzo Pretorio mieści obecnie prestiżowe Muzeum Diecezji Trydenckiej (Museo Diocesano), upamiętniające słynny Sobór Trydencki i eksponujące XVI-wieczne gobeliny i dzieła sztuki sakralnej ze skarbca katedry. Torre Civica była pierwotnie wieżą Palazzo Pretorio. Została ona wybudowana na początku XI wieku i była podwyższana w kilku etapach. Obecnie umieszczony na niej wielki zegar odmierza czas, ale w przeszłości baszta ta była wykorzystywana jako więzienie miejskie. Na jej szczycie wisi "campana della Renga", dzwon, który nawoływał do udziału w "arengo", czyli w publicznych zgromadzeniach, oraz w publicznych egzekucjach, które wykonywane były na Piazza Duomo.
Na ulicach starej części Trydentu.
Natrafiliśmy i na taki rysunek, oddający chyba dość dobrze stosunek tego pana do Europy, a szerzej - Zachodu.
Kościół p.w. św. Franciszka Ksawerego (Chiesa di San Francesco Saverio) został zbudowany w stylu barokowym w latach 1708-1711. Autorstwo oryginalnego projektu jest niepewne: niektórzy przypisują go Andrei Pozzo (1642-1709), inni - Carlo Gaudenzio Mignocchiemu (1666-1716). Byl kościołem jezuitów, a po kasacie Towarzystwa Jezusowego w 1773 roku był zaniedbany aż do przybycia Francuzów, którzy uczynili z niego skład broni. Po restytucji Zakonu jezuitom udało się odzyskać budynek, który jednak przeszedł pierwszą renowację dopiero w 1895 roku. Pracę zlecono Hansowi Rabensteinerowi (1849-1930), uczniowi Franza von Defreggera (1835-1921) z Monachium. Fasada kościoła zawiera górne okno, po bokach którego, oddzielone dwoma rzędami pilastrów z czerwonego marmuru, znajdują się figury jezuickich świętych: Franciszka Borgii (na dole po lewej), Franciszka Regisa (na górze po lewej), Ludwika Gonzagi ( na górze po prawej), Ignacego Loyoli (na dole po prawej) i Franciszka Ksawerego (na zwieńczeniu przy wejściu). Wszystkie rzeźby ozdobione są płyciną w kształcie muszli (rocaille). Świątynia zwieńczonajest krzyżem lotaryńskim i bernardyńskim godłem IHS (Iesus Homini Salvator).
Zamek Dobrej Rady (Castello del Buonconsiglio) to dawna rezydencja biskupów, położona wzgórzu w północno-wschodniej części Starego Miasta. Zamek wywodzi się z budowli obronnej wzniesionej w XIII wieku obok murów miejskich. Ten pierwszy budynek nazywany był Starym Zamkiem (Castelvecchio) i był siedzibą biskupów trydenckich od XIII wieku do końca XVIII wieku. Zamek składa się z trzech części, pochodzących z różnych epok i zamkniętych kręgiem murów na niewielkim wzniesieniu nad miastem. Castelvecchio jest najstarszym i najbardziej dominującym budynkiem całego kompleksu. Wielki Pałac (Palazzo Magno) to rozbudowa w formach włoskiego renesansu, dokonana przez księcia-biskupa i kardynała Bernarda Clesio (1485-1539), trzecia część to tzw. Orla Baszta Orła (Torre dell’ Aquila). Biskup Georg von Liechtenstein jako pierwszy rozbudował zamek pod koniec XIV wieku, przekształcając go w dobrze stylizowaną rezydencję. Zamek Castelvecchio został dodatkowo zmodyfikowany przez księcia-biskupa Johannesa Hinderbacha (1418-1486), który kazał zbudować gotycką bramę wjazdową z podwójną loggią. Ostatnią wielką rozbudowę stanowiła tzw. Giunta Albertiana z 1686 roku, nazwana od imienia biskupa Francesco Alberti Poja (1610-1689), która połączyła Castelvecchio i Palazzo Magno. Zamek pozostał siedzibą książąt-biskupów do 1803 roku. Później wykorzystywany był przez Austriaków jako koszary wojskowe i jako więzienie. Zamek Dobrej Rady aktualnie mieści dwa muzea: Museo Provinciale d’Arte i Museo del Risorgimento. Perfekcyjnie zachowana forteca w samym centrum starego miasta. Już samo zwiedzanie wieży Torre dell’ Aquila zdobionej pięknymi gotyckimi freskami warte jest ceny biletu. Freski w Torre dell' Aquila przedstawiają 12 (a dokładniej 11, gdyż "marzec" uległ zniszczeniu) miesięcy z życia dworu oraz pracy rolników i pasterzy. Na jednym z fresków można rozpoznać dawny, oddalony o prawie 400 km od Trydentu, Salzburg. Najciekawszy jest styczeń. To najstarszy fresk w regionie, na którym po raz pierwszy pokazano zaśnieżone miasto i dworzan rzucających się kulkami śnieżnymi. Freski pochodzą z pierwszej połowy XVI wieku i są jednym z najważniejszych zabytków ikonograficznych kultury niemieckiej w regionie. Warto pamiętać, że na terenie zamku byli więzieni i straceni dwaj bojownicy o przyłączenie Trydentu do Królestwa Włoch - Damiano Chiesa (1894-1916) i Cesare Battisti (1875-1916).