Po śniadaniu w hotelu (6:20) ok. 7:30 taksówkami przejechaliśmy (jedynie z bagażami podręcznymi) na dworzec kolejowy w Bandungu. Tam wsiedliśmy do pociągu (relacji Bandung – Surabaya), którym o 8:30 ruszyliśmy w dalszą drogę. Jeszcze przed odjazdem otrzymaliśmy „suchy prowiant”. W pociągu wszystkie miejsca były zwrócone w kierunku jazdy, toaleta była oczywiście typu azjatyckiego („na narciarza”). Po drodze z okien pociągu mogliśmy podziwiać piękne widoki, m.in. malownicze wioski z polami ryżowymi, gajami palmowymi, bananowcami, czasem w tle pojawiały się góry. O 14:53 nasza podróż pociągiem dobiegła końca. Wysiedliśmy na stacji w Kutoarjo. Przed dworcem czekał już na nas nasz autokar, którym o 15-stej ruszyliśmy w dalszą drogę. Ok. 16:30 dotarliśmy do Borobudur i następnie rozpoczęliśmy zwiedzanie tej jednej z największych i najlepiej zachowanych świątyń buddyjskich na świecie, wpisanej (w 1991 r.) na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Pochodząca z przełomu VIII i IX w n.e. świątynia była religijnym centrum buddyzmu na Jawie, a rangą jest porównywana z Angkor Wat w Kambodży czy Bagan w Birmie. Cechuje ją oryginalna architektura. Ma kształt ogromnego czworoboku, przypomina nieco spłaszczoną piramidę. Zbudowano ją z szarego andezytu (rodzaj skały wylewnej o strukturze porfirowej). Ściany ozdabia co najmniej 1460 tablic z płaskorzeźbami narracyjnymi oraz 1222 tablice z motywami dekoracyjnymi. Piramidalna konstrukcja świątyni odzwierciedla buddyjską wizję świata. Ma budowę tarasową, na pięciu czworobocznych tarasach dolnych znajdują się reliefy przedstawiające sceny z życia Buddy i dżataki (opowieści o poprzednich wcieleniach Buddy). Na trzech górnych tarasach kolistych mieszczą się 72 dagoby (stupy), zaś w każdej z nich (poza jedną) znajduje się figura Buddy. Całość wieńczy większa od innych dagoba. Bok najniższego tarasu ma 119 m długości, całość zaś wysokość 35 m. Budowla nie posiada pomieszczeń wewnętrznych, przeznaczona jest do rytualnej pielgrzymki, na trasie której rozmieszczone są płaskorzeźby przedstawiające sceny z życia Buddy o łącznej długości około 6 km. Borobudur stracił na znaczeniu w XI w. Dla świata budowlę odkrył w 1814 jeden z oficerów, w czasie brytyjskiego panowania na Jawie (1811-1814). Wicegubernator tej wyspy i późniejszy założyciel Singapuru Thomas Stamford Raffles zorganizował wówczas pierwsze prace konserwatorskie i wykopaliskowe. Kompleksową odbudowę prowadzili Holendrzy z Th. van Erp na czele w latach 1907-11. Niestety wbrew wcześniejszym zapowiedziom naszego pilota już o 17:30 strażnicy zmusili nas do opuszczenia obiektu (prawdopodobnie było to związane z ramadanem), więc nie mogliśmy tam spędzić tyle czasu ile by się chciało i dokładniej obejrzeć tę architektoniczną perełkę. Ruszyliśmy dalej i już po zmroku dotarliśmy do Mendut, gdzie weszliśmy jeszcze do świątyni wzniesionej w 800 r. przez króla Indrę Candi Mendut. Ma ona sześcienną formę (dach nie został ukończony), balustrada schodów i zewnętrzne ściany udekorowano płaskorzeźbami i bodhisattwami (oświeconymi istotami). We wnętrzu świątyni znajdują się trzy posągi wysokości 3 m. Siedzący po europejsku Budda ma po swojej prawej stronie bodhisattwę Awalokiteśwarę, a po lewej skruszonego diabła Wadżrapaniego. Widzieliśmy też rosnące obok olbrzymie drzewo (figowiec) i stojący obok buddyjski klasztor. Następnie pojechaliśmy już do Yogyakarty. Ok. 19:20 dotarliśmy do hotelu „Melia”, w którym się następnie zakwaterowaliśmy.
30 VI 2014 r. (poniedziałek)
Po śniadaniu w hotelu (6:20) ok. 7:30 taksówkami przejechaliśmy (jedynie z bagażami podręcznymi) na dworzec kolejowy w Bandungu. Tam wsiedliśmy do pociągu (relacji Bandung – Surabaya), którym o 8:30 ruszyliśmy w dalszą drogę. Jeszcze przed odjazdem otrzymaliśmy „suchy prowiant”. W pociągu wszystkie miejsca były zwrócone w kierunku jazdy, toaleta była oczywiście typu azjatyckiego („na narciarza”). Po drodze z okien pociągu mogliśmy podziwiać piękne widoki, m.in. malownicze wioski z polami ryżowymi, gajami palmowymi, bananowcami, czasem w tle pojawiały się góry. O 14:53 nasza podróż pociągiem dobiegła końca. Wysiedliśmy na stacji w Kutoarjo. Przed dworcem czekał już na nas nasz autokar, którym o 15-stej ruszyliśmy w dalszą drogę. Ok. 16:30 dotarliśmy do Borobudur i następnie rozpoczęliśmy zwiedzanie tej jednej z największych i najlepiej zachowanych świątyń buddyjskich na świecie, wpisanej (w 1991 r.) na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Pochodząca z przełomu VIII i IX w n.e. świątynia była religijnym centrum buddyzmu na Jawie, a rangą jest porównywana z Angkor Wat w Kambodży czy Bagan w Birmie. Cechuje ją oryginalna architektura. Ma kształt ogromnego czworoboku, przypomina nieco spłaszczoną piramidę. Zbudowano ją z szarego andezytu (rodzaj skały wylewnej o strukturze porfirowej). Ściany ozdabia co najmniej 1460 tablic z płaskorzeźbami narracyjnymi oraz 1222 tablice z motywami dekoracyjnymi. Piramidalna konstrukcja świątyni odzwierciedla buddyjską wizję świata. Ma budowę tarasową, na pięciu czworobocznych tarasach dolnych znajdują się reliefy przedstawiające sceny z życia Buddy i dżataki (opowieści o poprzednich wcieleniach Buddy). Na trzech górnych tarasach kolistych mieszczą się 72 dagoby (stupy), zaś w każdej z nich (poza jedną) znajduje się figura Buddy. Całość wieńczy większa od innych dagoba. Bok najniższego tarasu ma 119 m długości, całość zaś wysokość 35 m. Budowla nie posiada pomieszczeń wewnętrznych, przeznaczona jest do rytualnej pielgrzymki, na trasie której rozmieszczone są płaskorzeźby przedstawiające sceny z życia Buddy o łącznej długości około 6 km. Borobudur stracił na znaczeniu w XI w. Dla świata budowlę odkrył w 1814 jeden z oficerów, w czasie brytyjskiego panowania na Jawie (1811-1814). Wicegubernator tej wyspy i późniejszy założyciel Singapuru Thomas Stamford Raffles zorganizował wówczas pierwsze prace konserwatorskie i wykopaliskowe. Kompleksową odbudowę prowadzili Holendrzy z Th. van Erp na czele w latach 1907-11. Niestety wbrew wcześniejszym zapowiedziom naszego pilota już o 17:30 strażnicy zmusili nas do opuszczenia obiektu (prawdopodobnie było to związane z ramadanem), więc nie mogliśmy tam spędzić tyle czasu ile by się chciało i dokładniej obejrzeć tę architektoniczną perełkę. Ruszyliśmy dalej i już po zmroku dotarliśmy do Mendut, gdzie weszliśmy jeszcze do świątyni wzniesionej w 800 r. przez króla Indrę Candi Mendut. Ma ona sześcienną formę (dach nie został ukończony), balustrada schodów i zewnętrzne ściany udekorowano płaskorzeźbami i bodhisattwami (oświeconymi istotami). We wnętrzu świątyni znajdują się trzy posągi wysokości 3 m. Siedzący po europejsku Budda ma po swojej prawej stronie bodhisattwę Awalokiteśwarę, a po lewej skruszonego diabła Wadżrapaniego. Widzieliśmy też rosnące obok olbrzymie drzewo (figowiec) i stojący obok buddyjski klasztor. Następnie pojechaliśmy już do Yogyakarty. Ok. 19:20 dotarliśmy do hotelu „Melia”, w którym się następnie zakwaterowaliśmy.
Dokumentację fotograficzną zacznę od śniadania w hotelu
Na wycieczce byłem w czasie mundialu, co dało się zauważyć także w Indonezji
Przenosimy się na dworzec i zapoznajemy z naszym pociągiem
Na drogę dostajemy prowiant
A teraz porcja fotek z trasy przejazdu pociągiem