Po śniadaniu w hotelu (6:30) po 7:30 wyruszyliśmy na zwiedzanie Yogyakarty. Najpierw podjechaliśmy do wytwórni obrazów z batiku. Po pogadance na temat wyrobu wspomnianych wyrobów, można je było sobie pooglądać i ewentualnie jakieś zakupić. Następnie becakami (rikszami napędzanymi siłą mięśni kierowcy) przejechaliśmy do wytwórni cygar. Tam też najpierw zapoznaliśmy się z procesem produkcji, a potem chętni mogli dokonać zakupów. Następnie przejechaliśmy do pałacu sułtana (kratonu), który zwiedziliśmy w towarzystwie miejscowej przewodniczki. Otacza go biały mur (z 1785 r.) wysokości od 3 do 6 m. Sam kraton został wzniesiony w 1756 r. przez Hamengkubuwona I. Dalej wspomnę o kilku jego częściach. W miejscu zwanym Pendopo Pagelaran (pendopo to rodzaj tradycyjnego wielkiego jawajskiego pawilonu wspartego na kolumnach, zbudowanego na planie kwadratu lub prostokąta i otwartego ze wszystkich stron) niegdyś dygnitarze oczekiwali na spotkanie z sułtanem, obecnie wystawia się tam tradycyjne przedstawienia. Zaraz obok rozpościera się Siti Inggil (dosł. „podwyższone miejsce”), siedziba królów. Dalej mamy dwór Kemandungan. Strzegą go starzy służący w sarongach z krisami zawieszonymi na plecach i w tradycyjnych blankonach na głowach. Kolejny obiekt to dwór Srimenganti, w którym dominują dwa eleganckie pendopo. Dalej mamy dwór Pelaratan, którego drzwi strzegą dwa posrebrzane rakszasy (złośliwe duchy). W centrum tego dworu stoi Bangsal Kencana (dosł. „złoty pawilon”). To duże, oświetlone pendopo symbolizuje górę Meru – mityczną oś wszechświata. Podtrzymują go cztery tekowe filary, ozdobione delikatnie rzeźbionymi motywami hinduskimi, buddyjskimi i muzułmańskimi. Zaraz obok znajduje się Pendopo Bangsal Manis - sala bankietowa. Kolejny obiekt, to muzeum Hamengkubuwona IX. Zebrano w nim przedmioty należące do tego sułtana (żyjącego w latach 1912-88). Dalej mamy dwór Kesatrian, z pendopo, w którym odbywają się koncerty gamelanu (zespół instrumentów wykorzystywanych do wykonywania tradycyjnej indonezyjskiej muzyki). W dawnych apartamentach synów utworzono muzeum malarstwa, można tam zobaczyć drzewa genealogiczne i serię portretów sułtanów. Po zwiedzeniu kratonu pojechaliśmy do wytwórni lalek. Tam m.in. obejrzeliśmy pokaz teatru cieni i tradycyjnie była możliwość zakupów. Potem odwiedziliśmy jeszcze dwie kolejne wytwórnie wyrobów z batiku (materiały, ubrania). W pierwszej z nich mogliśmy się zapoznać z procesem produkcji, w obu była możliwość zakupów. Następnie wyruszyliśmy w drogę w kierunku Prambanan. W jego okolicy zatrzymaliśmy się przy restauracji, w której zjedliśmy lunch. Później udaliśmy się już do Prambanan, gdzie zwiedziliśmy (najpierw wspólnie, potem indywidualnie w ramach czasu wolnego, którego tam na szczęście mieliśmy wystarczająco dużo) największy i najbardziej imponujący kompleks świątyń hinduistycznych w Indonezji. W 1991 r. został on wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Składa się on obecnie z ponad 50 świątyń (niestety większość z nich została zamknięta dla zwiedzających po trzęsieniu ziemi w 2006 r.). Zbudowany został w IX w. (ukończony w 856 r.) dla upamiętnienia zwycięstwa Rakai Pikatana władcy Sanjai nad Balaputrą ostatnim władcą Śailendry i był poświęcony Śiwie, Wisznu i Brahmie. Kompleks powstał jako trzy wielkie czworokąty zawierające 224 świątynie. Najważniejszym punktem jest wewnętrzny kwadrat, który zawiera m.in. najwyższe świątynie poświęcone Trimurti, czyli występującej w hinduizmie Wielkiej Trójcy Bogów: Brahma (Bóg Stworzyciel), Wisznu (Bóg utrzymujący Świat) oraz Śiwa (Bóg Niszczyciel). Architektura hinduistycznego kompleksu jest typowa dla budowli sakralnych opartych na starożytnej wiedzy o budowaniu (Vastu Shastra). Ukazuje ona model wszechświata w oparciu o hinduistyczną kosmologię. Każda budowla składa się z trzech stref. Pierwsza – Bhurloka to strefa Ziemi, najniższa strefa ludzi, zwierząt oraz demonów wraz z ich żądzami, pożądaniem i bezbożnym stylem życia. Druga – Bhuwarloka to strefa atmosfery tj. środkowa strefa świętych ludzi, ascetów, mniejszych bogów. Ludzie tutaj mają możliwość zobaczenia „światła dobra”. Trzecia - Swarloka to strefa Nieba, najwyższa i najświętsza kraina bogów. Najistotniejszym miejscem są 3 główne świątynie. Najwyższą świątynią jest Candi Siva wznosząca się na wysokość 47 metrów, podczas gdy u podstawy rozciąga się na 36 metrów. Balustrady tarasów świątyni są zdobione pięknymi płaskorzeźbami ukazującymi sceny z Ramajany. Po zwiedzaniu wróciliśmy do naszego hotelu w Yogyakarcie. Chętni mogli się wybrać wieczorem na wycieczkę fakultatywną (w cenie 35 USD) – przedstawienie folklorystyczne na motywach z Ramajany (eposu sanskryckiego), ja jednak nie skorzystałem z tej opcji. Zażyłem relaksującej kąpieli w hotelowym basenie, a następnie wybrałem się najpierw do supermarketu obok hotelu, a potem na dłuższy spacer po Maliboro Street (głównej ulicy Yogyakarty).
I na koniec trochę fotek z hotelu „Melia”
1 VII 2014 r. (wtorek)
Po śniadaniu w hotelu (6:30) po 7:30 wyruszyliśmy na zwiedzanie Yogyakarty. Najpierw podjechaliśmy do wytwórni obrazów z batiku. Po pogadance na temat wyrobu wspomnianych wyrobów, można je było sobie pooglądać i ewentualnie jakieś zakupić. Następnie becakami (rikszami napędzanymi siłą mięśni kierowcy) przejechaliśmy do wytwórni cygar. Tam też najpierw zapoznaliśmy się z procesem produkcji, a potem chętni mogli dokonać zakupów. Następnie przejechaliśmy do pałacu sułtana (kratonu), który zwiedziliśmy w towarzystwie miejscowej przewodniczki. Otacza go biały mur (z 1785 r.) wysokości od 3 do 6 m. Sam kraton został wzniesiony w 1756 r. przez Hamengkubuwona I. Dalej wspomnę o kilku jego częściach. W miejscu zwanym Pendopo Pagelaran (pendopo to rodzaj tradycyjnego wielkiego jawajskiego pawilonu wspartego na kolumnach, zbudowanego na planie kwadratu lub prostokąta i otwartego ze wszystkich stron) niegdyś dygnitarze oczekiwali na spotkanie z sułtanem, obecnie wystawia się tam tradycyjne przedstawienia. Zaraz obok rozpościera się Siti Inggil (dosł. „podwyższone miejsce”), siedziba królów. Dalej mamy dwór Kemandungan. Strzegą go starzy służący w sarongach z krisami zawieszonymi na plecach i w tradycyjnych blankonach na głowach. Kolejny obiekt to dwór Srimenganti, w którym dominują dwa eleganckie pendopo. Dalej mamy dwór Pelaratan, którego drzwi strzegą dwa posrebrzane rakszasy (złośliwe duchy). W centrum tego dworu stoi Bangsal Kencana (dosł. „złoty pawilon”). To duże, oświetlone pendopo symbolizuje górę Meru – mityczną oś wszechświata. Podtrzymują go cztery tekowe filary, ozdobione delikatnie rzeźbionymi motywami hinduskimi, buddyjskimi i muzułmańskimi. Zaraz obok znajduje się Pendopo Bangsal Manis - sala bankietowa. Kolejny obiekt, to muzeum Hamengkubuwona IX. Zebrano w nim przedmioty należące do tego sułtana (żyjącego w latach 1912-88). Dalej mamy dwór Kesatrian, z pendopo, w którym odbywają się koncerty gamelanu (zespół instrumentów wykorzystywanych do wykonywania tradycyjnej indonezyjskiej muzyki). W dawnych apartamentach synów utworzono muzeum malarstwa, można tam zobaczyć drzewa genealogiczne i serię portretów sułtanów. Po zwiedzeniu kratonu pojechaliśmy do wytwórni lalek. Tam m.in. obejrzeliśmy pokaz teatru cieni i tradycyjnie była możliwość zakupów. Potem odwiedziliśmy jeszcze dwie kolejne wytwórnie wyrobów z batiku (materiały, ubrania). W pierwszej z nich mogliśmy się zapoznać z procesem produkcji, w obu była możliwość zakupów. Następnie wyruszyliśmy w drogę w kierunku Prambanan. W jego okolicy zatrzymaliśmy się przy restauracji, w której zjedliśmy lunch. Później udaliśmy się już do Prambanan, gdzie zwiedziliśmy (najpierw wspólnie, potem indywidualnie w ramach czasu wolnego, którego tam na szczęście mieliśmy wystarczająco dużo) największy i najbardziej imponujący kompleks świątyń hinduistycznych w Indonezji. W 1991 r. został on wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Składa się on obecnie z ponad 50 świątyń (niestety większość z nich została zamknięta dla zwiedzających po trzęsieniu ziemi w 2006 r.). Zbudowany został w IX w. (ukończony w 856 r.) dla upamiętnienia zwycięstwa Rakai Pikatana władcy Sanjai nad Balaputrą ostatnim władcą Śailendry i był poświęcony Śiwie, Wisznu i Brahmie. Kompleks powstał jako trzy wielkie czworokąty zawierające 224 świątynie. Najważniejszym punktem jest wewnętrzny kwadrat, który zawiera m.in. najwyższe świątynie poświęcone Trimurti, czyli występującej w hinduizmie Wielkiej Trójcy Bogów: Brahma (Bóg Stworzyciel), Wisznu (Bóg utrzymujący Świat) oraz Śiwa (Bóg Niszczyciel). Architektura hinduistycznego kompleksu jest typowa dla budowli sakralnych opartych na starożytnej wiedzy o budowaniu (Vastu Shastra). Ukazuje ona model wszechświata w oparciu o hinduistyczną kosmologię. Każda budowla składa się z trzech stref. Pierwsza – Bhurloka to strefa Ziemi, najniższa strefa ludzi, zwierząt oraz demonów wraz z ich żądzami, pożądaniem i bezbożnym stylem życia. Druga – Bhuwarloka to strefa atmosfery tj. środkowa strefa świętych ludzi, ascetów, mniejszych bogów. Ludzie tutaj mają możliwość zobaczenia „światła dobra”. Trzecia - Swarloka to strefa Nieba, najwyższa i najświętsza kraina bogów. Najistotniejszym miejscem są 3 główne świątynie. Najwyższą świątynią jest Candi Siva wznosząca się na wysokość 47 metrów, podczas gdy u podstawy rozciąga się na 36 metrów. Balustrady tarasów świątyni są zdobione pięknymi płaskorzeźbami ukazującymi sceny z Ramajany. Po zwiedzaniu wróciliśmy do naszego hotelu w Yogyakarcie. Chętni mogli się wybrać wieczorem na wycieczkę fakultatywną (w cenie 35 USD) – przedstawienie folklorystyczne na motywach z Ramajany (eposu sanskryckiego), ja jednak nie skorzystałem z tej opcji. Zażyłem relaksującej kąpieli w hotelowym basenie, a następnie wybrałem się najpierw do supermarketu obok hotelu, a potem na dłuższy spacer po Maliboro Street (głównej ulicy Yogyakarty).
Na początek dokumentacji fotograficznej kilka fotek ze śniadania
I porcja fotek z porannego obchodu hotelu „Melia”