Północ Etiopii z Itaką

Nie czuję się winny i odpowiedzialny za całe zło tego świata, dla mnie bieda też nie jest "egzotyczna"; to co nie robić w takich miejscach Foto?? Moja wrażliwość najpełniej budzi się dopiero, gdy na komputerze spojrzę w oczy tego dziecka i to nie to, że robiąc foto jestem obojętny na nieszczęście. Ale co mogę zrobić?? Praktycznie nic, bo żaden datek nie zmieni ich losu. Nie w Etiopii, ale były sytuacje kiedy czułem wstyd wobec miejscowych, biednych ludzi tyle tylko, że była to ewidentna wina biura podróży, nie moja. Cóż, jeżdżąc na objazdówki (a tylko tak jeżdżę) trudno wybierać li tylko kraje, gdzie wszyscy żyją szczęśliwie (takich pewnie nie ma wcale). Robiąc foto staram się po reportersku pokazać o odwiedzonym kraju jakąś prawdę, widzianą moimi oczami. Tak, jakiś osobisty wstyd zawsze istnieje, bo ci ludzie mogą się trochę czuć jak zwierzęta w zoo. Oczywiście jakieś datki są, tu w Etiopii najczęściej w postaci ubrań, zabawek i słodyczy, ale ... Jak zauważyła Piea wpadamy jak kosmici dosłownie na kilka chwil, wchodzimy z butami w ich życie; czy mogą czuć się komfotowo? Jednak wstyd. Na miejscu to oczywiście ciekawość bierze górę nad refleksjami ...

Rankiem, a właściwie skoro świt, zaczynamy ostatni dzień jazdy. Widoki, widoki, spotkania z dżeladami, spojrzenie na Wielki Rów, wizyta w wiosce plemienia Oromo (ja tam różnic w wioskach różnych plemion nie widziałem - wszędzie bieda i warunki nie do życia) i późnym popołudniem meldujemy się w hotelu w Addis Abebie. Najpierw rozdział pokoi, przerwa na odświeżenie się i wyjazd na pożegnalną kolację z występami. Wracając do przejazdu przez Etiopię - oczywiście realizując program razem z wycieczką odwiedzałem wioski i robiłem mnóstwo zdjęć ich mieszkańcom, ale ... Dopiero w domu, segregując i obrabiając foto spojrzałem w oczy Etiopczykom; można tam dostrzec różne emocje i to nie zawsze pozytywne. Cóż, dziwić się nie można.

Dla porównania hol hotelu i przydrożne sklepiki jeszcze o tej porze zamknięte, a znajdujące się tuż obok, dosłownie 3 min jazdy. Po wyjeździe z miasta biegające po pionowej skale dżelady. Oczywiście zatrzymujemy się i foto, ale przy tym oświetleniu i sporej odległości zdjęcia mizerne.

  Nel, Ty od razu z grubej rury i w dodatku "ymtymnie"; ale Adminowi wolno

Nie wiem jak inni wycieczkowicze,    ale wiem jak nasza czwórka, bo byliśmy rodzinnie w 4 osoby - 2 siostry i 2 szwagrów. Zawsze na egzotycznych objazdówkach dochodzi do wymiany flory bakteryjnej, która odbywa się w sposób spokojny lub gwałtowny. Zainteresowani wiedzą, że na wycieczkę trzeba zabrać środki antybiegaczkowe, żeby się nie odwodnić. Nie inaczej było i tym razem, chociaż wymiana bakterii wystąpiła u nas w sposób gwałtowny. Jedzenie, z tego co pamiętam, było raczej takie europejskie niż lokalne. Dodatkowo w stolicy były chyba jakieś mankamenty w procedurach przygotowania posiłków, bo koniec wycieczki, flora dawno wymieniona, a tu kłopoty żołądkowe i przed zwiedzaniem trza łyknąć tabletki.

Lecimy dalej; napotkane o świcie dżelady i nasz bus pod pionowymi skałami po których biegały. Wśród małp przynajmniej jeden irokez. 

Jeden wątek dotychczas pominięty. Na drogach zbliżając się do stolicy pojawiają się patrole wojskowe kontrolujące przejeżdżające samochody, głównie ciężarówki. Żołnierze pod bronią, jakieś podnoszone i opuszczane łańcuchy i kontrola. My, jako turyści przejeżdżaliśmy obok posterunku nie kontrolowani; bodaj raz żołnierz rzucił okiem na dokumenty kierowcy. Sorki, ale foto posterunku nie będzie - widząc warunki w jakich żyją tu ludzie, wyobraziłem se areszt. W wielu miejscach przekraczałem już zakazy fotografowania, ale posterunek wojskowy w Etiopii, ooo nie. Zrobiłem co prawda foto żołnierzom idącym drogą po służbie, ale to jedynie od tyłu    Więc kilka foto z drogi i dojeżdżamy do miejsca, gdzie dżelady koczują na drodze. Kierowcy wyrzucając jedzenie z samochodów przyzwyczaili małpy do łatwego żebractwa i oswoili je z obecnością ludzi.

To już ostatnie foto "małp o krwawiącym sercu", nieomal oswojone wyrzucanym z samochodów jedzeniem. Zajęte swoimi sprawami zupełnie nie zwracały uwagi na kręcących się między nimi ludzi. To tutaj samiec dżelady rzucił sporym kamieniem w akcie dominacji lub dla przepędzenia potencjalnych rywali, a potem bez krępacji bara bara.