Ostatnim portem na naszej trasie jest Kotor w Czarnogórze.
Tak naprawdę, to właśnie dla tego miasteczka wybrałam tą trasę rejsu i się nie zawiodłam!!!!
W latach 70 ubiegłego wieku byliśmy na wakacjach w Czarnogórze, będącą wówczas jeszcze częścią Jugosławii, która była dzika i mało uturystyczniona. Wypoczywaliśmy na przedmieściach Budwy i korzystaliśmy z wycieczek organizowanych przez biuro podróży, z którym przlecieliśmy. Jedną z nich była wycieczka autokarowa po okolicy, między innymi na trasie był Kotor.
.
Już tak mam, że pewne miejsca, zobaczone nawet wiele lat temu, ciągle mam w pamięci. I właśnie wśród nich jest Kotor. Wtedy objeżdżaliśmy wąską drogą Zatokę Kotorską wokół i do miasteczka zjechaliśmy z góry. Widoki były niesamowite!!!!
Tym razem mamy przyjemność zobaczyć całą Zatokę Kotorską od strony wody...
Wcina się ona około 30 km w górzysty ląd Czarnogóry i przypomina wyglądem norweskie fiordy.
Postanawiam wstać skoro świt, ponieważ już na godzinę 7 zaplanowano dopłynięcie na miejsce.
Na najwyższym pokładzie oprócz nas jest jeszcze kilka osób.
Nasz wycieczkowiec sunie dostojnie po spokojnych wodach zatoki. Po obu stronach wznoszą się skaliste góry porośnięte częściowo lasami i makią śródziemnomorską. Wzdłuż wybrzeża ciągną się małe kurorciki z białymi domkami i kościołami, gdzieniegdzie widać kamienne twierdze i mury obronne.
W niektórych miejscach wśród skalistych nabrzeży pojawiają się malownicze kameralne plaże.
Widoki z wody – chyba jeszcze lepsze niż z drogi!!!!
W końcu, za kolejnym zakrętem zatoki, ukazuje się leżący na jej krańcu Kotor.
Orchestra nie może wpłynąć do portu, kotwiczy na środku zatoki i łodziami pasażerowie przewożeni są na ląd.
Alicja nieco wściekła z powodu wczesnej pobudki, ale chcemy mieć jak najwięcej czasu na zwiedzanie.
Do portu dopływamy łodziami ratunkowymi, pewnie chcą przy okazji wypróbować, czy wszystko działa, jak należy.
Wita nas Czarnogóra...
Przy nabrzeżu, gdzie wysiadamy stoją jachty i mniejsze statki.
Kotor powstał w 9 wieku i należy do najlepiej zachowanych miast średniowiecznych w tym rejonie. Cały otoczony jest murami obronnymi o długości 4,5 km, które stosunkowo niewiele ucierpiały w czasie licznych wojen i trzęsień ziemi. Mury te nie tylko okrążają wokół miasto, ale także pną się wysoko w górę aż na szczyt do warownego zamczyska.
Na stare miasto wchodzimy jedną z trzech bram i od razu wpadamy w labirynt wąskich, krętych uliczek, przechodzących w nieregularne place z fontannami lub średniowiecznymi studniami.
Jak w każdym takim miasteczku są liczne kościoły i cerkwie. Największa jest katerdra z 12 wieku pod wezwaniem patrona miasteczka św. Trypuna.
Szybka decyzja: zostawiamy dokładne zwiedzanie miasta na później, a teraz wspinamy się do ruin górującej nad miasteczkiem twierdzy obronnej św. Jana. To była bardzo dobra decyzja, ponieważ o tak wczesnej porze zbocze góry, po którym wchodzimy leży w cieniu. A czeka nas pokonanie około 1400 schodków!!!!
Kupujemy wodę oraz bilety po 3E od osoby i zaczynamy wspinaczkę ku twierdzy...
Chwilami idzie się po kamiennych schodkach, które po chwili zanikają, a potem miejscami znów się pojawiają.
Dróżka wspina się zakosami po zboczu góry, a widoki coraz ładniejsze.
Początkowo widać tylko dachy starych kamieniczek, później całe miasteczko i zatokę...
Stąd dopiero widać, jak potężne są te fortyfikacje broniące od 9 wieku miasto. Są tu mury obronne, baszty, bramy, ale również kościółki.
Jednym z nich jest kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Uzdrawiającej wybudowany na początku 16 wieku w czasie trwania wielkiej epidemii. Wierzono bowiem, że mieszkańców modlących się w tym najwyżej położonym w mieście kościele - a zatem najbliżej nieba - Matka Boska ochroni przed zarazą.
W kilku miejscach można sobie przysiąść i odpocząć.
Alicja dzielnie pnie się do góry, a mnie serce zaczyna telepać. Ale się nie poddaję!!!!
Im wyżej, tym fajniejsze widoczki...
Pot się leje ciurkiem, woda już prawie wypita, mamy jednak to szczęście, że cały czas idziemy w cieniu...
Apsiek, Korfu bardzo mi sie podoba .Piękne są te stare , kolorowe domy, choc trochę obdrapane zębem czasu.
Zajączku, Wiktor, zapraszam na koniec do Kotoru, mnie się tam jeszcze bardziej podobało niż w Kerkirze!!!!
Mariola
Ostatnim portem na naszej trasie jest Kotor w Czarnogórze.
Tak naprawdę, to właśnie dla tego miasteczka wybrałam tą trasę rejsu i się nie zawiodłam!!!!
W latach 70 ubiegłego wieku byliśmy na wakacjach w Czarnogórze, będącą wówczas jeszcze częścią Jugosławii, która była dzika i mało uturystyczniona. Wypoczywaliśmy na przedmieściach Budwy i korzystaliśmy z wycieczek organizowanych przez biuro podróży, z którym przlecieliśmy. Jedną z nich była wycieczka autokarowa po okolicy, między innymi na trasie był Kotor.
.
Już tak mam, że pewne miejsca, zobaczone nawet wiele lat temu, ciągle mam w pamięci. I właśnie wśród nich jest Kotor. Wtedy objeżdżaliśmy wąską drogą Zatokę Kotorską wokół i do miasteczka zjechaliśmy z góry. Widoki były niesamowite!!!!
Tym razem mamy przyjemność zobaczyć całą Zatokę Kotorską od strony wody...
Wcina się ona około 30 km w górzysty ląd Czarnogóry i przypomina wyglądem norweskie fiordy.
Postanawiam wstać skoro świt, ponieważ już na godzinę 7 zaplanowano dopłynięcie na miejsce.
Na najwyższym pokładzie oprócz nas jest jeszcze kilka osób.
Nasz wycieczkowiec sunie dostojnie po spokojnych wodach zatoki. Po obu stronach wznoszą się skaliste góry porośnięte częściowo lasami i makią śródziemnomorską. Wzdłuż wybrzeża ciągną się małe kurorciki z białymi domkami i kościołami, gdzieniegdzie widać kamienne twierdze i mury obronne.
W niektórych miejscach wśród skalistych nabrzeży pojawiają się malownicze kameralne plaże.
Widoki z wody – chyba jeszcze lepsze niż z drogi!!!!
W końcu, za kolejnym zakrętem zatoki, ukazuje się leżący na jej krańcu Kotor.
Mariola
Orchestra nie może wpłynąć do portu, kotwiczy na środku zatoki i łodziami pasażerowie przewożeni są na ląd.
Alicja nieco wściekła z powodu wczesnej pobudki, ale chcemy mieć jak najwięcej czasu na zwiedzanie.
Do portu dopływamy łodziami ratunkowymi, pewnie chcą przy okazji wypróbować, czy wszystko działa, jak należy.
Wita nas Czarnogóra...
Przy nabrzeżu, gdzie wysiadamy stoją jachty i mniejsze statki.
Kotor powstał w 9 wieku i należy do najlepiej zachowanych miast średniowiecznych w tym rejonie. Cały otoczony jest murami obronnymi o długości 4,5 km, które stosunkowo niewiele ucierpiały w czasie licznych wojen i trzęsień ziemi. Mury te nie tylko okrążają wokół miasto, ale także pną się wysoko w górę aż na szczyt do warownego zamczyska.
Na stare miasto wchodzimy jedną z trzech bram i od razu wpadamy w labirynt wąskich, krętych uliczek, przechodzących w nieregularne place z fontannami lub średniowiecznymi studniami.
Jak w każdym takim miasteczku są liczne kościoły i cerkwie. Największa jest katerdra z 12 wieku pod wezwaniem patrona miasteczka św. Trypuna.
Szybka decyzja: zostawiamy dokładne zwiedzanie miasta na później, a teraz wspinamy się do ruin górującej nad miasteczkiem twierdzy obronnej św. Jana. To była bardzo dobra decyzja, ponieważ o tak wczesnej porze zbocze góry, po którym wchodzimy leży w cieniu. A czeka nas pokonanie około 1400 schodków!!!!
Ciekawe, jak Alicja da sobie radę???
Mariola
...heee, naprawdę pierwsza fotka ma mocno "norweski klimacik" !!! ; )
...no to w drogę... żeby się oburzać i podziwiać
...zdumiewać i wzruszać ramionami...wybrzydzać i zachwycać...Radoslav
i ja czuję norweskie klimaty he he
No trip no life
Radek, Nelcia, nie byłam w Norwegii, ale tak sobie wyobrażam fiordy...
A poza tym ludzie "bywali" też Zatokę Kotorską do fiordów porównują, więc coś w tym chyba jest????
Mariola
Kupujemy wodę oraz bilety po 3E od osoby i zaczynamy wspinaczkę ku twierdzy...
Chwilami idzie się po kamiennych schodkach, które po chwili zanikają, a potem miejscami znów się pojawiają.
Dróżka wspina się zakosami po zboczu góry, a widoki coraz ładniejsze.
Początkowo widać tylko dachy starych kamieniczek, później całe miasteczko i zatokę...
Stąd dopiero widać, jak potężne są te fortyfikacje broniące od 9 wieku miasto. Są tu mury obronne, baszty, bramy, ale również kościółki.
Jednym z nich jest kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Uzdrawiającej wybudowany na początku 16 wieku w czasie trwania wielkiej epidemii. Wierzono bowiem, że mieszkańców modlących się w tym najwyżej położonym w mieście kościele - a zatem najbliżej nieba - Matka Boska ochroni przed zarazą.
W kilku miejscach można sobie przysiąść i odpocząć.
Alicja dzielnie pnie się do góry, a mnie serce zaczyna telepać. Ale się nie poddaję!!!!
Im wyżej, tym fajniejsze widoczki...
Pot się leje ciurkiem, woda już prawie wypita, mamy jednak to szczęście, że cały czas idziemy w cieniu...
Mariola
...na jednej z fotek ciekawie wygląda "pas" ciagnacy się poprzez wzgórza !!!
forma erozji !???
...no to w drogę... żeby się oburzać i podziwiać
...zdumiewać i wzruszać ramionami...wybrzydzać i zachwycać...Radoslav
Radek, to są tereny o dużej aktywności sejsmicznej, więc być może skały w trakcie trzęsień ziemi odrywały się i widać taki przekrój geologiczny gór...
Mariola