Monolithos to miejscowość, w której mieszkaliśmy. Jest położona na wschodnim wybrzeżu Santorini, w pobliżu lotniska. Swoją nazwę wzięła od dużej skały "Monolitho", na której stoi kościół p.w. św. Jana. W miejscowości znajduje się niewielki port rybacki i szeroka plaża z drobnym, szarym i czarnym piaskiem. Jest tu też kilka tawern i restauracji.
-----
Nasz hotel "Memories Beach" w Monolithos. Położony tuż przy plaży, oferował wygodne ciche pokoje i obfite urozmaicone śniadania. Do dyspozycji gości był również basen.
-----
Antyczna Thira (Αρχαία Θήρα)
Drugiego dnia pobytu na Santorini wybraliśmy się do ruin antycznej Thiry (Αρχαία Θήρα). Po drodze, pomiędzy Monolithos i Kamari (Καμάρι) zatrzymaliśmy się, by obejrzeć niewielką cerkiew p.w. św. Paraskewii (Ιερός Ναός Αγία Παρασκευή).
Gdy minęliśmy Kamari, droga zaczęła piąć się serpentynami stromo pod górę, a po kilkunastu minutach jazdy dotarliśmy do stanowiska archeologicznego. Ruiny zajmują wschodnie, nadmorskie zbocza góry Mesa Vouno (Μέσα Βουνό), wznoszącej się na wysokość 396 m n.p.m. Starożytne miasto, założone przez Dorów w IX wieku p.n.e., istniało do czasów wczesnego Bizancjum. Zachowane do dziś jego pozostałości pochodzą z czasów hellenistycznych, rzymskich i bizantyjskich. Odsłonięte zostały w większości przez niemieckie ekspedycje archeologiczne na przełomie XIX i XX wieku (w latach 1896-1902). Na dość rozległym terenie wykopaliskowym widać zarysy agory, teatru, gimnazjonu świątyń i domów o mozaikowych posadzkach. Istniała tu też stoa, czyli rozległa dorycka kolumnada bez śian, pełniąca różnorodne funkcje publiczne. Młodszym zabytkiem jest wczesnochrześcijański kościół p.w. św. Szczepana. Z ruin roztacza się piękny widok na miasteczko Kamari i rozciągające się w dole wybrzeże i morze.
-----
Naprzeciwko ruin antycznej Thiry wznosi się najwyższe wzniesienie Santorini - Profitis Ilias (Προφήτης Ηλίας), czyli Góra Proroka Eliasza. Ma wysokość 567 m n.p.m., a pod jego szczytem stoi biały, otoczony ogrodem monastyr, założony w 1712 roku. W czasie tureckiej okupacji istniała tu szkoła, w której uczono języka i literatury greckiej. W 1956 roku zabudowania klasztoru doznały poważnych zniszczeń, spowodowanych przez trzęsienie ziemi. Kompleks klasztorny dysponuje cenną kolekcją ikon, ksiąg i przedmiotów liturgicznych, a także ciekawymi zbiorami etnograficznymi.
W ruinach antycznej Thiry.
Wczesnochrześcijański bizantyjski kościół p.w. św Szczepana na terenie antycznej Thiry.
-----
Imerovigli (Ημεροβίγλι)
Imerovigli to wioska położona w pobliżu stolicy wyspy Firy. Słynie przede wszystkim z pięknego zachodu słońca i nazywana jest "balkonem nad Morzem Egejskim".Jej domy zbudowane są amfiteatralnie wokół kaldery, a miejscowość przecinają wąskie, brukowane uliczki. Podczas trzęsienia ziemi w 1956 roku wioska została doszczętnie zniszczona. Odbudowano ją w latch 70. XX wieku i dziś jest spokojną miejscowością, liczącą ok. 470 mieszkańców i słynącą z bardzo drogich mieszkań.
Dzięki Achernar, jes co ogladac i co czytac, nawet jak się zna i wie to zawsze lubie o Santorini jeszcze raz i jeszcze raz i jeszcze raz.....jakoś się nie nudzi, przepiekna wyspa, wyspy widoki, kolory, słońce echchchchchch
Milo, trudno się z Tobą nie zgodzić... Pozdrawiam.
O stanowiskach archeologicznych na Santorini nie wiedziałam.. no ale tak jak piszesz, w czasie 1 dniowej wycieczki z Krety nie sposób wszędzie dotrzeć.
Wybieram się kiedyś na dłużej ,aby zwiedzić wyspę na luzie , na spokojnie i popodziwiać te słynne zachody
Fira to przepiękna stolica wyspy oraz największa i najbardziej kosmopolityczna osada Santorini. Znajduje się na zachodnim krańcu wyspy, naprzeciwko wulkanu i dwóch wysp wulkanicznych - Palea Kameni i Nea Kameni. Jest kulturalnym i handlowym centrum Santorini. Leży wysoko ponad morzem, wtulona w czerwono-czarne urwisko. Jej nazwa wywodzi się od alternatywnej nazwy samej wyspy. Zabudowania Firy rozciągają się na wysokości od 250 do 400 m n.p.m. Liczba mieszkańców miasta nieznacznie przekracza 2 tys. Wąskie alejki i schodki balansują na krawędzi przepaści i otoczone są bialymi domami. Z ich maleńkich tarasów roztaczają się wspaniałe widoki na kalderę i morze. Mało kto wie, że budynki są w rzeczywistości większe, niż na to wyglądają z zewnątrz. To dzięki hypóskapha, czyli pomieszczeniom wykutym w pumeksowej skale, do której przylegają domy. Najbardziej niesamowicie Fira prezentuje się o zmroku, tuż po zachodzie słońca, gdy miriady światełek migocą na klifie na tle ciemnoczerwonego nieba i rudobrunatnych skał. Miejscowość - podobnie jak Oia - wygląda też niezwykle tuż przed zachodem, kiedy ciepły poblask nadaje budynkom krwistoczerwoną barwę. Miejscowość w dzisiejszej postaci ma dość krótką historię. Powstała w II połowie XVIII wieku, a stolicą wyspy została pod koniec stulecia, zastępując w tej roli Pirgos.
Panorama rozpościerającej się u stóp miasta kaldery zapiera dech w piersiach. W samym miasteczku można godzinami oglądać wystawy butików, sklepów z pamiątkami, małych galerii sztuki i pracowni jubilerskich. Centralnym punktem Firy jest nieduży placyk Plateia Theotokopoulou (Πλατεία Θεοτοκοπούλου). Jego obrzeżem biegnie główna ulica miasta - w kierunku północnym nosząca nazwę 25 Marca (25 Μαρτίου), w południowym zaś Dekigala (Δεκιγκάλα). Do większości atracji łatwo stąd dotrzeć spacerem w ciągu kilku minut.
U stóp Firy rozciąga się jej mały port Skala Firas, wtulony pomiędzy morze i dzikie urwiska. Zawijają doń mniejsze promy, statki wycieczkowe i jachty. Zanim zbudowano większą przystań Ormos Athinias, Skala Firas pełniła funkcję głównego portu Santorini. Z portowego nabrzeża na szczyt ponad 200-metrowego, prawie pionowego klifu, na którym leży Fira, można się dostać na trzy sposoby: pieszo krętym brukowanym "oślim traktem", pokonując blisko 600 stopni, tą samą drogą na grzbiecie muła lub osiołka, bądź też kolejką linową, zbudowaną w 1979 roku.
-----
Prawosławny Sobór Metropolitalny (Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός), zwany "białą katedrą", wygląda, jakby był jeszcze bielszy od otaczającej go zabudowy. Całość przykrywa przysadzista kopuła. Zewnętrzny dziedziniec otaczają łukowe arkady. Świątynia powstała w 1827 roku, a jej obecna postać to efekt odbudowy po trzęsieniu ziemi z 1956 roku. Wewnątrz soboru na uwagę zasługują piękne malowidła naścienne autorstwa miejscowego artysty Christoforosa Asimisa. Niedaleko soboru znajduje się ciekawe Muzeum Prehistorii Thiry, prezentujące eksponaty z okresu od późnego neolitu do późnego stadium kultury cykladzkiej - mniej więcej od XXXIV do XVII wieku p.n.e. Większość artefaktów pochodzi z minojskiego miasta Akrotiri, odkrytego na południowym krańcu kaldery, ale prezentowane są też przedmioty znalezione w innych miejscach wyspy.
Na ulicach Firy i nad krawędzią kaldery.
Katolicka katedra p.w. św. Jana Chrzciciela (Καθεδρικός Ναός Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή) jest główną katolicką świątynią na Santorini. Wizualnie różni się ona nieco od otaczającej ją zabudowy - szczególnie ze względu na łososiowe zabarwienie murów i wysoką, częściowo ażurową, dzwonnicę. Pod względem kolorystycznym jeszcze ciekawiej prezentuje się wnętrze światyni, z kopułą utrzymaną w niebieskiej tonacji, kontrastującej z ciepłymi barwami ścian. Kościół został zbudowany w 1823 roku, natomiast został odnowiony i przebudowany w latach 1970-1975, z powodu zniszczeń, jakich doznał podczas trzęsienia ziemi w 1956 roku. Budynek ma architekturę barokową.
C U D O !! Zaszokowała mnie jednak informacja, że Fira leży na wys. 250 - 400m npm; przecie do morza to raptem kilkanaście metrów w linii prostej. Szok tym bardziej, że ostatnio byłem na najwyższym wzniesieniu Wielkopolski, które wznosi się na wys. aż 284m npm.
Piękne zdjęcia, piękne wnętrza, fajnie się z Tobą spaceruje. Czekam też z niecierpliwością na wieczorne, a może i nocne.
O stanowiskach archeologicznych na Santorini nie wiedziałam.. no ale tak jak piszesz, w czasie 1 dniowej wycieczki z Krety nie sposób wszędzie dotrzeć.
Wybieram się kiedyś na dłużej ,aby zwiedzić wyspę na luzie , na spokojnie i popodziwiać te słynne zachody
Nel, oprócz antycznej Thiry, bardzo ciekawym stanowiskiem archeologicznym są ruiny prehistorycznego miasta Akrotiri na południu wyspy, które pokażę jeszcze w ramach tej relacji. Zostało ono zasypane przez popioły wulkaniczne po erupcji Thery. Z tej racji, bywa nazywane "greckimi Pompejami". Na szczęście, jego mieszkańcy - w odróżnieniu od mieszkańców Pompejów - zdążyli prawdopodobnie uciec po dużym trzęsieniu ziemi, poprzedzającym erupcję wulkanu. Warto wyspę zwiedzić na luzie, bez presji czasu. Można zobaczyć więcej miejsc i lepiej poczuć jej klimat. A zachody słońca - są rzeczywiście piękne, ale - moim zdaniem - lepiej je oglądać z innych miejsc kaldery niż Oia i Fira, bo tam są rzeczywiście tłumy... Pozdrawiam.
C U D O !! Zaszokowała mnie jednak informacja, że Fira leży na wys. 250 - 400m npm; przecie do morza to raptem kilkanaście metrów w linii prostej. Szok tym bardziej, że ostatnio byłem na najwyższym wzniesieniu Wielkopolski, które wznosi się na wys. aż 284m npm.
Piękne zdjęcia, piękne wnętrza, fajnie się z Tobą spaceruje. Czekam też z niecierpliwością na wieczorne, a może i nocne.
Miło mi, że relacja się podoba. Muszę Cię jednak trochę rozczarować. Nie będzie wieczornych, ani nocnych zdjęć. Ostatniego dnia pobytu wybraliśmy się wprawdzie do Oia na słynny zachód słońca, ale już 1,5 godziny przed nim "wypędziły" nas stamtąd gęstniejące tłumy turystów... A Fira rzeczywiście leży wysoko, choć wydaje się, że morze jest na wyciągnięcie ręki. Pozdrawiam.:)
Niedaleko Megalochori, na szczycie spiczastego wzgórza usadowiło się Pirgos, które do XIX wieku było stolicą wyspy. Białą osadę najeżoną kopułami i dzwonnicami licznych kościółków (a jest ich w Pirgos ponad trzydzieści) zbudowano wokół weneckiej twierdzy. Pirgos słynie na wyspie z hucznych i barwnych obchodów Świąt Wielkanocnych. Tutejszą atrakcją jest także Tradycyjna Wioska "Dawne Santorini", usytuowana na terenie kilku odrestaurowanych zabytkowych domostw. Odtworzono tam wnętrza mieszkalne sprzed ponad stu lat, a także zaprezentowano rozmaite pola działalności mieszkańcow, na czele z piwniczką winną i destylarnią tsikoudii (mocnej miejscowej wódki), oraz wytwórniami przecieru pomidorowego i słynnej miejscowej pasty grochowej.
-----
Kościół p.w. św. Charalambosa (Ιερός Ναός Άγιος Χαράλαμπος) w Exo Gonia (Έξω Γωνιά) koło Pirgos.
Kaplica cmentarna w Exo Gonia koło Pirgos.
-----
Akrotiri (Ακρωτήρι)
W XIX wieku, podczas wydobywania popiołu wulkanicznego, potrzebnego do budowy Kanału Sueskiego, natrafiono w wiosce Akrotiri na mury domów i przeprowadzono pierwsze wykopaliska. Prace te miały miejsce również w XX wieku. Wykopaliska doprowadziły do stwierdzenia, że na wyspie znajdowało się przed wielkim wybuchem wulkanu starożytne miasto i było ono znacznym ośrodkiem kultury egejskiej. Najważniejsze znaleziska to malowidła freskowe o rozmaitej tematyce. Fakt zasypania miasta przez wulkan umożliwił zachowanie się negatywów obiektów wykonanych z drewna, co pozwoliło na ich rekonstrukcję. Interesujące są analogie z kulturą materialną współczesnej wsi kreteńskiej. Teren wykopalisk rozciąga się nad zatoką przy południowym krańcu wyspy. Archeolodzy odsłaniają stopniowo "greckie Pompeje", czyli zasypane popiołem wulkanicznym minojskie miasto sprzed 5 tys. lat. Mieszkańcy Akrotiri prawdopodobnie jednak przewidzieli katastrofę i w porę opuścili swe domy, gdyż na terenie wykopalisk nie znaleziono żadnych ludzkich szczątków. Bardzo możliwe, że uciekli oni po poprzedzającym wybuch trzęsieniu ziemi, a ci, którzy zostali, zginęli na plaży, próbując wydostać się z wyspy drogą morską. Badacze szacują, że żyło tu ok. 30 tys. ludzi. Ich przestronne dwu- i trzykondygnacyjne domostwa charakteryzują się wysmakowanym wystrojem, o czym świadczą odnalezione freski na ścianach i przedmioty codziennego użytku. Podczas erupcji, Akrotiri zostało przysypane bardzo grubą warstwą materiału piroklastycznego, głównie popiołu, pod którą przeleżało aż do 1967 roku, kiedy natrafił na nie grecki archeolog Spiridion Nikolau Marinatos (1901-1974). Do tej pory udało się odsłonić jedynie niewielki fragment miasta, którego obszar liczył ok. 20 ha. Archeolodzy odkryli fascynujący labirynt uliczek i domostw, w których mieszkańcy zostawili wszystkie przedmioty i sprzęt codziennego użytku (ich część można oglądać w Muzeum Prehistorii Thiry w stolicy wyspy Firze). Wykopaliska co jakiś czas pochłaniały ofiary. Prowadzącego prace profesora Marinatosa zmiażdżył strop. W 2005 roku wydarzyła się podobna tragedia - pod zawaloną wiatą zginął jeden turysta, a kilku doznało ciężkich obrażeń. Po tym wypadku teren archeologiczny zamknięto w celu zabezpieczenia go i stworzenia nowoczesnej infrastruktury. Prace ukończono w 2012 roku i obecnie jest to jeden z najciekawszych i najatrakcyjniejszych zabytków archeologicznych Grecji.
-----
Tuż obok terenu wykopalisk znajduje się otoczona kilkoma tawernami wąska żwirowa plaża.
Znacznie ciekawsze plaże rozciągają się kilkaset metrów dalej na zachód. Do wszystkich tych plaż można się dostać łodzią z Akrotiri. Łodzie kursują co 30 minut. Można wysiąść na dowolnej plaży, a po czasie spędzonym na niej można się dalej przemieszczać następną łodzią. Rejs w obie strony kosztuje 10 €/os.
Pierwszym zwiastunem niesamowitych widoków jest śnieżnobiały kościół p.w. św. Mikołaja (Ιερός Ναός Άγιος Νικόλαος), stojący u stóp bordowego klifu.
Po pokonaniu jeszcze paruset metrów po cypelku, na którym walają się kolorowe grudki lawy, bądź po kilku minutach podróży łodzią, dociera się do pionowego czerwonego klifu nad turkusowym morzem, u którego stóp rozciąga się plaża o ciemnoczerwonym piasku - tzw. Czerwona Plaża (Παραλία Κόκκινη).
Za następnym skalnym cyplem kryje się tzw. Biała Plaża (Παραλία Λευκή) o białym, szarym i czarnym piasku, nad którą góruje śnieżnobiały klif.
Jeszcze dalej, w następnej zatoczce, znajduje się tzw. Czarna Plaża (Παραλία Μαύρη) z czarnym wulkanicznym piaskiem.
Wracając do Akrotiri przepłynęliśmy ponownie obok wspomnianych wyżej plaż, podziwiając górujące nad nimi formacje skalne. Po drodze spotkaliśmy też jacht płynący pod polską banderą.
Po powrocie do Akrotiri spędzilismy jeszcze trochę czasu nad morzem, posilając się w jednej z tawern.
Monolithos (Μονόλιθος)
Monolithos to miejscowość, w której mieszkaliśmy. Jest położona na wschodnim wybrzeżu Santorini, w pobliżu lotniska. Swoją nazwę wzięła od dużej skały "Monolitho", na której stoi kościół p.w. św. Jana. W miejscowości znajduje się niewielki port rybacki i szeroka plaża z drobnym, szarym i czarnym piaskiem. Jest tu też kilka tawern i restauracji.
-----
Nasz hotel "Memories Beach" w Monolithos. Położony tuż przy plaży, oferował wygodne ciche pokoje i obfite urozmaicone śniadania. Do dyspozycji gości był również basen.
-----
Antyczna Thira (Αρχαία Θήρα)
Drugiego dnia pobytu na Santorini wybraliśmy się do ruin antycznej Thiry (Αρχαία Θήρα). Po drodze, pomiędzy Monolithos i Kamari (Καμάρι) zatrzymaliśmy się, by obejrzeć niewielką cerkiew p.w. św. Paraskewii (Ιερός Ναός Αγία Παρασκευή).
Gdy minęliśmy Kamari, droga zaczęła piąć się serpentynami stromo pod górę, a po kilkunastu minutach jazdy dotarliśmy do stanowiska archeologicznego. Ruiny zajmują wschodnie, nadmorskie zbocza góry Mesa Vouno (Μέσα Βουνό), wznoszącej się na wysokość 396 m n.p.m. Starożytne miasto, założone przez Dorów w IX wieku p.n.e., istniało do czasów wczesnego Bizancjum. Zachowane do dziś jego pozostałości pochodzą z czasów hellenistycznych, rzymskich i bizantyjskich. Odsłonięte zostały w większości przez niemieckie ekspedycje archeologiczne na przełomie XIX i XX wieku (w latach 1896-1902). Na dość rozległym terenie wykopaliskowym widać zarysy agory, teatru, gimnazjonu świątyń i domów o mozaikowych posadzkach. Istniała tu też stoa, czyli rozległa dorycka kolumnada bez śian, pełniąca różnorodne funkcje publiczne. Młodszym zabytkiem jest wczesnochrześcijański kościół p.w. św. Szczepana. Z ruin roztacza się piękny widok na miasteczko Kamari i rozciągające się w dole wybrzeże i morze.
-----
Naprzeciwko ruin antycznej Thiry wznosi się najwyższe wzniesienie Santorini - Profitis Ilias (Προφήτης Ηλίας), czyli Góra Proroka Eliasza. Ma wysokość 567 m n.p.m., a pod jego szczytem stoi biały, otoczony ogrodem monastyr, założony w 1712 roku. W czasie tureckiej okupacji istniała tu szkoła, w której uczono języka i literatury greckiej. W 1956 roku zabudowania klasztoru doznały poważnych zniszczeń, spowodowanych przez trzęsienie ziemi. Kompleks klasztorny dysponuje cenną kolekcją ikon, ksiąg i przedmiotów liturgicznych, a także ciekawymi zbiorami etnograficznymi.
W ruinach antycznej Thiry.
Wczesnochrześcijański bizantyjski kościół p.w. św Szczepana na terenie antycznej Thiry.
-----
Imerovigli (Ημεροβίγλι)
Imerovigli to wioska położona w pobliżu stolicy wyspy Firy. Słynie przede wszystkim z pięknego zachodu słońca i nazywana jest "balkonem nad Morzem Egejskim".Jej domy zbudowane są amfiteatralnie wokół kaldery, a miejscowość przecinają wąskie, brukowane uliczki. Podczas trzęsienia ziemi w 1956 roku wioska została doszczętnie zniszczona. Odbudowano ją w latch 70. XX wieku i dziś jest spokojną miejscowością, liczącą ok. 470 mieszkańców i słynącą z bardzo drogich mieszkań.
-----
c.d.n.
Milo, trudno się z Tobą nie zgodzić... Pozdrawiam.
O stanowiskach archeologicznych na Santorini nie wiedziałam.. no ale tak jak piszesz, w czasie 1 dniowej wycieczki z Krety nie sposób wszędzie dotrzeć.
Wybieram się kiedyś na dłużej ,aby zwiedzić wyspę na luzie , na spokojnie i popodziwiać te słynne zachody
No trip no life
Fira (Φηρά)
Fira to przepiękna stolica wyspy oraz największa i najbardziej kosmopolityczna osada Santorini. Znajduje się na zachodnim krańcu wyspy, naprzeciwko wulkanu i dwóch wysp wulkanicznych - Palea Kameni i Nea Kameni. Jest kulturalnym i handlowym centrum Santorini. Leży wysoko ponad morzem, wtulona w czerwono-czarne urwisko. Jej nazwa wywodzi się od alternatywnej nazwy samej wyspy. Zabudowania Firy rozciągają się na wysokości od 250 do 400 m n.p.m. Liczba mieszkańców miasta nieznacznie przekracza 2 tys. Wąskie alejki i schodki balansują na krawędzi przepaści i otoczone są bialymi domami. Z ich maleńkich tarasów roztaczają się wspaniałe widoki na kalderę i morze. Mało kto wie, że budynki są w rzeczywistości większe, niż na to wyglądają z zewnątrz. To dzięki hypóskapha, czyli pomieszczeniom wykutym w pumeksowej skale, do której przylegają domy. Najbardziej niesamowicie Fira prezentuje się o zmroku, tuż po zachodzie słońca, gdy miriady światełek migocą na klifie na tle ciemnoczerwonego nieba i rudobrunatnych skał. Miejscowość - podobnie jak Oia - wygląda też niezwykle tuż przed zachodem, kiedy ciepły poblask nadaje budynkom krwistoczerwoną barwę. Miejscowość w dzisiejszej postaci ma dość krótką historię. Powstała w II połowie XVIII wieku, a stolicą wyspy została pod koniec stulecia, zastępując w tej roli Pirgos.
Panorama rozpościerającej się u stóp miasta kaldery zapiera dech w piersiach. W samym miasteczku można godzinami oglądać wystawy butików, sklepów z pamiątkami, małych galerii sztuki i pracowni jubilerskich. Centralnym punktem Firy jest nieduży placyk Plateia Theotokopoulou (Πλατεία Θεοτοκοπούλου). Jego obrzeżem biegnie główna ulica miasta - w kierunku północnym nosząca nazwę 25 Marca (25 Μαρτίου), w południowym zaś Dekigala (Δεκιγκάλα). Do większości atracji łatwo stąd dotrzeć spacerem w ciągu kilku minut.
U stóp Firy rozciąga się jej mały port Skala Firas, wtulony pomiędzy morze i dzikie urwiska. Zawijają doń mniejsze promy, statki wycieczkowe i jachty. Zanim zbudowano większą przystań Ormos Athinias, Skala Firas pełniła funkcję głównego portu Santorini. Z portowego nabrzeża na szczyt ponad 200-metrowego, prawie pionowego klifu, na którym leży Fira, można się dostać na trzy sposoby: pieszo krętym brukowanym "oślim traktem", pokonując blisko 600 stopni, tą samą drogą na grzbiecie muła lub osiołka, bądź też kolejką linową, zbudowaną w 1979 roku.
-----
Prawosławny Sobór Metropolitalny (Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός), zwany "białą katedrą", wygląda, jakby był jeszcze bielszy od otaczającej go zabudowy. Całość przykrywa przysadzista kopuła. Zewnętrzny dziedziniec otaczają łukowe arkady. Świątynia powstała w 1827 roku, a jej obecna postać to efekt odbudowy po trzęsieniu ziemi z 1956 roku. Wewnątrz soboru na uwagę zasługują piękne malowidła naścienne autorstwa miejscowego artysty Christoforosa Asimisa. Niedaleko soboru znajduje się ciekawe Muzeum Prehistorii Thiry, prezentujące eksponaty z okresu od późnego neolitu do późnego stadium kultury cykladzkiej - mniej więcej od XXXIV do XVII wieku p.n.e. Większość artefaktów pochodzi z minojskiego miasta Akrotiri, odkrytego na południowym krańcu kaldery, ale prezentowane są też przedmioty znalezione w innych miejscach wyspy.
Na ulicach Firy i nad krawędzią kaldery.
Katolicka katedra p.w. św. Jana Chrzciciela (Καθεδρικός Ναός Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή) jest główną katolicką świątynią na Santorini. Wizualnie różni się ona nieco od otaczającej ją zabudowy - szczególnie ze względu na łososiowe zabarwienie murów i wysoką, częściowo ażurową, dzwonnicę. Pod względem kolorystycznym jeszcze ciekawiej prezentuje się wnętrze światyni, z kopułą utrzymaną w niebieskiej tonacji, kontrastującej z ciepłymi barwami ścian. Kościół został zbudowany w 1823 roku, natomiast został odnowiony i przebudowany w latach 1970-1975, z powodu zniszczeń, jakich doznał podczas trzęsienia ziemi w 1956 roku. Budynek ma architekturę barokową.
-----
c.d.n.
C U D O !! Zaszokowała mnie jednak informacja, że Fira leży na wys. 250 - 400m npm; przecie do morza to raptem kilkanaście metrów w linii prostej.
Szok tym bardziej, że ostatnio byłem na najwyższym wzniesieniu Wielkopolski, które wznosi się na wys. aż 284m npm.
Piękne zdjęcia, piękne wnętrza, fajnie się z Tobą spaceruje. Czekam też z niecierpliwością na wieczorne, a może i nocne.
papuas
Nel, oprócz antycznej Thiry, bardzo ciekawym stanowiskiem archeologicznym są ruiny prehistorycznego miasta Akrotiri na południu wyspy, które pokażę jeszcze w ramach tej relacji. Zostało ono zasypane przez popioły wulkaniczne po erupcji Thery. Z tej racji, bywa nazywane "greckimi Pompejami". Na szczęście, jego mieszkańcy - w odróżnieniu od mieszkańców Pompejów - zdążyli prawdopodobnie uciec po dużym trzęsieniu ziemi, poprzedzającym erupcję wulkanu. Warto wyspę zwiedzić na luzie, bez presji czasu. Można zobaczyć więcej miejsc i lepiej poczuć jej klimat. A zachody słońca - są rzeczywiście piękne, ale - moim zdaniem - lepiej je oglądać z innych miejsc kaldery niż Oia i Fira, bo tam są rzeczywiście tłumy... Pozdrawiam.
Miło mi, że relacja się podoba. Muszę Cię jednak trochę rozczarować. Nie będzie wieczornych, ani nocnych zdjęć. Ostatniego dnia pobytu wybraliśmy się wprawdzie do Oia na słynny zachód słońca, ale już 1,5 godziny przed nim "wypędziły" nas stamtąd gęstniejące tłumy turystów... A Fira rzeczywiście leży wysoko, choć wydaje się, że morze jest na wyciągnięcie ręki. Pozdrawiam.:)
Jak dla mnie super miejscówka:
My też byliśmy bardzo zadowoleni. Pozdrawiam.
Pirgos (Πύργος)
Niedaleko Megalochori, na szczycie spiczastego wzgórza usadowiło się Pirgos, które do XIX wieku było stolicą wyspy. Białą osadę najeżoną kopułami i dzwonnicami licznych kościółków (a jest ich w Pirgos ponad trzydzieści) zbudowano wokół weneckiej twierdzy. Pirgos słynie na wyspie z hucznych i barwnych obchodów Świąt Wielkanocnych. Tutejszą atrakcją jest także Tradycyjna Wioska "Dawne Santorini", usytuowana na terenie kilku odrestaurowanych zabytkowych domostw. Odtworzono tam wnętrza mieszkalne sprzed ponad stu lat, a także zaprezentowano rozmaite pola działalności mieszkańcow, na czele z piwniczką winną i destylarnią tsikoudii (mocnej miejscowej wódki), oraz wytwórniami przecieru pomidorowego i słynnej miejscowej pasty grochowej.
-----
Kościół p.w. św. Charalambosa (Ιερός Ναός Άγιος Χαράλαμπος) w Exo Gonia (Έξω Γωνιά) koło Pirgos.
Kaplica cmentarna w Exo Gonia koło Pirgos.
-----
Akrotiri (Ακρωτήρι)
W XIX wieku, podczas wydobywania popiołu wulkanicznego, potrzebnego do budowy Kanału Sueskiego, natrafiono w wiosce Akrotiri na mury domów i przeprowadzono pierwsze wykopaliska. Prace te miały miejsce również w XX wieku. Wykopaliska doprowadziły do stwierdzenia, że na wyspie znajdowało się przed wielkim wybuchem wulkanu starożytne miasto i było ono znacznym ośrodkiem kultury egejskiej. Najważniejsze znaleziska to malowidła freskowe o rozmaitej tematyce. Fakt zasypania miasta przez wulkan umożliwił zachowanie się negatywów obiektów wykonanych z drewna, co pozwoliło na ich rekonstrukcję. Interesujące są analogie z kulturą materialną współczesnej wsi kreteńskiej. Teren wykopalisk rozciąga się nad zatoką przy południowym krańcu wyspy. Archeolodzy odsłaniają stopniowo "greckie Pompeje", czyli zasypane popiołem wulkanicznym minojskie miasto sprzed 5 tys. lat. Mieszkańcy Akrotiri prawdopodobnie jednak przewidzieli katastrofę i w porę opuścili swe domy, gdyż na terenie wykopalisk nie znaleziono żadnych ludzkich szczątków. Bardzo możliwe, że uciekli oni po poprzedzającym wybuch trzęsieniu ziemi, a ci, którzy zostali, zginęli na plaży, próbując wydostać się z wyspy drogą morską. Badacze szacują, że żyło tu ok. 30 tys. ludzi. Ich przestronne dwu- i trzykondygnacyjne domostwa charakteryzują się wysmakowanym wystrojem, o czym świadczą odnalezione freski na ścianach i przedmioty codziennego użytku. Podczas erupcji, Akrotiri zostało przysypane bardzo grubą warstwą materiału piroklastycznego, głównie popiołu, pod którą przeleżało aż do 1967 roku, kiedy natrafił na nie grecki archeolog Spiridion Nikolau Marinatos (1901-1974). Do tej pory udało się odsłonić jedynie niewielki fragment miasta, którego obszar liczył ok. 20 ha. Archeolodzy odkryli fascynujący labirynt uliczek i domostw, w których mieszkańcy zostawili wszystkie przedmioty i sprzęt codziennego użytku (ich część można oglądać w Muzeum Prehistorii Thiry w stolicy wyspy Firze). Wykopaliska co jakiś czas pochłaniały ofiary. Prowadzącego prace profesora Marinatosa zmiażdżył strop. W 2005 roku wydarzyła się podobna tragedia - pod zawaloną wiatą zginął jeden turysta, a kilku doznało ciężkich obrażeń. Po tym wypadku teren archeologiczny zamknięto w celu zabezpieczenia go i stworzenia nowoczesnej infrastruktury. Prace ukończono w 2012 roku i obecnie jest to jeden z najciekawszych i najatrakcyjniejszych zabytków archeologicznych Grecji.
-----
Tuż obok terenu wykopalisk znajduje się otoczona kilkoma tawernami wąska żwirowa plaża.
Znacznie ciekawsze plaże rozciągają się kilkaset metrów dalej na zachód. Do wszystkich tych plaż można się dostać łodzią z Akrotiri. Łodzie kursują co 30 minut. Można wysiąść na dowolnej plaży, a po czasie spędzonym na niej można się dalej przemieszczać następną łodzią. Rejs w obie strony kosztuje 10 €/os.
Pierwszym zwiastunem niesamowitych widoków jest śnieżnobiały kościół p.w. św. Mikołaja (Ιερός Ναός Άγιος Νικόλαος), stojący u stóp bordowego klifu.
Po pokonaniu jeszcze paruset metrów po cypelku, na którym walają się kolorowe grudki lawy, bądź po kilku minutach podróży łodzią, dociera się do pionowego czerwonego klifu nad turkusowym morzem, u którego stóp rozciąga się plaża o ciemnoczerwonym piasku - tzw. Czerwona Plaża (Παραλία Κόκκινη).
Za następnym skalnym cyplem kryje się tzw. Biała Plaża (Παραλία Λευκή) o białym, szarym i czarnym piasku, nad którą góruje śnieżnobiały klif.
Jeszcze dalej, w następnej zatoczce, znajduje się tzw. Czarna Plaża (Παραλία Μαύρη) z czarnym wulkanicznym piaskiem.
Wracając do Akrotiri przepłynęliśmy ponownie obok wspomnianych wyżej plaż, podziwiając górujące nad nimi formacje skalne. Po drodze spotkaliśmy też jacht płynący pod polską banderą.
Po powrocie do Akrotiri spędzilismy jeszcze trochę czasu nad morzem, posilając się w jednej z tawern.
-----
c.d.n.