--------------------

____________________

 

 

 



Belle France (2) - Andegawenia i Zamki nad Loarą

4 wpisów / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Online
Ostatnio: 16 minut 33 sekundy temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Belle France (2) - Andegawenia i Zamki nad Loarą

Po zwiedzeniu wielu pięknych miejsc w Północnej Francji (głównie w Normandii), które pokazałem w pierwszej galerii, ruszyliśmy na południe w kierunku Andegawenii i Doliny Loary. Po drodze, zatrzymaliśmy się na krótko w miejscowości Alençon, leżacej jeszcze w Normandii.

Alençon

 

 

Alençon prawdopodobnie zostało założone w IV wieku. W roku 1047 książę Wilhelm, znany potem jako Wilhelm Zdobywca (~1028-1087) obległ i zdobył miasto. W latach 1113-1203 Alençon było okupowane przez Anglików. W roku 1415 zostało stolicą księstwa i do czasów rewolucji francuskiej było własnością synów króla Francji. W roku 1665 Kontroler Generalny Finansów króla Ludwika XIV (1638-1715) Jean-Baptiste Colbert (1619-1683) założył w Alençon słynną później manufakturę koronek. W XIX wieku w mieście i okolicach powstało wiele zakładów metalurgicznych. W I połowie XX wieku duże znaczenie zyskał przemysł poligraficzny. W czasie II wojny światowej Alençon było pierwszym miastem Francji wyzwolonym przez oddziały francuskie, którymi dowodził gen. Philippe François Marie Leclerc de Hauteclocque (1902-1947). Warto też pamiętać, że z Alençon pochodziła Marie Françoise Thérèse Martin, znana jako św. Teresa od Dzieciątka Jezus (św. Teresa z Lisieux), która urodziła się tu w 1873 roku. W Alençon zwiedziliśmy dwie piękne gotyckie świątynie: bazylikę p.w. NMP i kościół p.w. św. Leonarda i pospacerowaliśmy uliczkami starej części miasta.

 

-----

 

XIX-wieczny kościół p.w. św. Piotra (Église Saint-Pierre de Montsort).

 

 

Dawny szpital (L'Hôtel-Dieu). Pierwsze wzmianki o istnieniu szpitala w Alençon pochodzą z 1204 roku. W XVII wieku Izabela (lub Elżbieta) Orleańska, księżna Guise i Alençon (1646-1696), zreorganizowała szpital i sprowadziła do posługi siostry ze zgromadzenia św. Wincentego à Paulo, które pełniły ją w latach 1676-1965. W roku 1724 Ludwik XV (1710-1774) nakazał budowę szpitala ogólnego, który został wzniesiony obok dawnego szpitala. Przez wiele lat oba szpitale funkcjonowały niezależnie, choć korzystały z tego samego personelu (lekarze, siostry szarytki). Zostały połączone w 1796 roku.

 

 

 

Kościół p.w. św. Leonarda. Został zbudowany w stylu gotyku płomienistego na przełomie XV i XVI wieku. Został przebudowany w XVII wieku po zawaleniu się sklepienia oraz następnie w XIX wieku.

 

 

 

 

Bazylika p.w. NMP. Usytuowana w sercu miasta świątynia zadziwia bogactwem swych pięknych witraży, harmonią gotyckiej nawy z XV wieku oraz delikatnością dekoracji w stylu gotyku płomienistego z początków XVI wieku. Świątynia jest także miejscem kultu św. Teresy od Dzieciątka Jezus (znanej też, jako św. Teresa z Lisieux), która pochodziła z Alençon i została ochrzczona w tutejszej bazylice 4 stycznia 1873 roku.

 

 

 

 

Na ulicach Alençon.

 

 

 

-----

 

 

Écuillé

 

 

Dojeżdżając do Angers zboczyliśmy do cichej i sielskiej miejscowości Écuillé, żeby zobaczyć piękny zamek Plessis-Bourré, zaliczany już do zamków nad Loarą.

 

-----

 

Château de Plessis-Bourré w Ecuillé koło Angers. Niegdyś posiadłość ta nosiła nazwę Plessis-le-Vent. Została ona zakupiona przez wiernego sługę i skarbnika króla Ludwika XI Walezjusza (1423-1483), Jeana Bourré, który wybudował obecny zamek w latach 1468-1473. Budowla do dziś zachowała swój pierwotny wygląd. Zamek jest doskonałym przykładem stylu przejściowego. Jego rozbudowany system obronny z imponującymi podwójnymi mostami zwodzonymi, szeroką wypełnioną wodą fosą, wieżami narożnymi i donżonem, pozwalają sklasyfikować go jako fortecę ze schyłku średniowiecza. Jednakże elegancja rezydencji, majestatyczny dziedziniec, arkadowy chodnik, duże pokoje oświetlone wysokimi oknami w ramach, bogate dekoracje i komfort wnętrz są zwiastunem renesansu. Budowniczy Château de Plessis-Bourré Jean Bourré, który był miłośnikiem alchemii pozostawił w zamku tajemnicze ornamenty, będące bez wątpienia jednymi z najpiękniejszych we Francji przykładów symboliki ezoterycznej. W ciągu wieków zamek kilkakrotnie zmieniał właścicieli. W roku 1911 w jego posiadanie wszedł p. Vaïsse, krewny obecnych właścicieli. Będąc wielkim miłośnikiem sztuki, ożywił on zamek i przywrócił mu oryginalny wygląd. W roku 1931 zamek Plessis-Bourré został uznany za pomnik historii. Po śmierci p. Vaïsse, jego spadkobierca udostępnił zamek publiczności w 1955 roku. Dziś, jego następcy troszczą się o zachowanie autentycznego i rodzinnego charakteru rezydencji. Pierwszy właściciel posiadłości, Jean Bourré urodzony w Château-Gontier w 1424 roku, prawdopodobnie był mieszczaninem. Po studiach prawniczych na Uniwersytecie w Paryżu, wstąpił w roku 1442 na służbę u delfina Ludwika, syna Karola VII Walezjusza (1403-1461). Za panowania Ludwika XI sprawował różne stanowiska na dworze królewskim. Był również kapitanem zamku Langeais i wychowawcą delfina Karola VIII Walezjusza (1470-1498) w Amboise. Następnie za panowania tego ostatniego został kapitanem zamku Angers. Zmarł w 1506 roku.

 

 

 

 

 

 

 

-----

 

 

Angers

 

 

Angers, historyczna stolica Andegawenii, ma bogatą i burzliwą historię. W okresie rzymskim istniała tu osada o nazwie Juliomagus. Jej mieszkańcy, nękani najazdami Germanów, w końcu III wieku otoczyli ją murami. Od roku 372 Angers miało swojego biskupa. W VII wieku wzniesiono opactwo św. Albina (Abbaye Saint-Aubin), zaś opactwo św. Sergiusza (Abbaye Saint-Serge) zbudowano wiek później, za panowania Chlodwiga II (634-655/658) i Teuderyka III (654-691) - władców z dynastii Merowingów. W roku 851 Karol II Łysy (823-877) i wódz bretoński Erispoe (?-857) zawarli w Angers traktat, uznający niepodległość i granice Bretanii. Nieco później, Angers zostało przejściowo opanowane przez Wikingów. Około 929 roku Fulko I d’Anjou (~870-942) przybrał tytuł hrabiego Angers i zapoczątkował pierwszą dynastię andegaweńską. W XII wieku Henryk II Plantagenet (1133-1189) rządził rozległym obszarem, rozciągającym się od Pirenejów po Irlandię. Siedzibą dworu i dynastii był zamek w Angers. W latach 1204-1205 król Francji Filip II August (1165-1223) z dynastii Kapetyngów zajął Normandię i Andegawenię, która została księstwem w ramach korony francuskiej. W roku 1228 Blanka Kastylijska (1188-1252) pełniąca funcję regentki małoletniego Ludwika IX Świętego (1214-1270) podjęła decyzję o ufortyfikowaniu Angers i przebudowie zamku. W XIV wieku w mieście powstał uniwersytet. W następnym stuleciu książę René d’Anjou (1409-1480), tytularny król Neapolu, Jerozolimy i Aragonii, przyczynił się znacznie do gospodarczego ożywienia i kulturalnego rozkwitu Angers, wyniszczonego epidemią “czarnej śmierci” i wojną stuletnią. Za jego panowania, Angers stało się także ważnym ośrodkiem politycznym. W roku 1474, król Francji Ludwik XI Walezjusz (1423-1483) włączył Andegawenię do francuskiej domeny królewskiej nie napotykając oporu ze strony René.

 

W okresie reformacji w Angers dominowali katolicy. Podobnie jak w Paryżu, w mieście doszło do rzezi protestantów. W roku 1598 król Henryk IV Burbon (1553-1610) przygotował w Angers tekst edyktu nantejskiego, który położył kres wojnom religijnym. W roku 1649 mieszkańcy Angers zbuntowali się przeciwko rosnącym podatkom, co zapoczątkowało Frondę - ogólnokrajowy konflikt części arystokracji ze stronnictwem królewskim.

 

Pierwsze miesiące rewolucji francuskiej przebiegły w Angers dość spokojnie. W 1793 roku miasto próbowały zdobyć wojska rojalistów z Wandei, lecz próba ta nie powiodła się. W XIX wieku miasto unowocześniło swą infrastrukturę, wyburzono i przebudowano wiele dzielnic, a w połowie stulecia rozebrano mury miejskie, zastępując je szerokimi bulwarami. W 1849 roku do Angers doprowadzono pierwszą linię kolejową. Na początku XX wieku powstało też wiele nowych budynków w stylu "art nouveau" i "art deco". Warto wspomnieć, że od listopada 1939 roku do czerwca 1940 roku w pałacu Pignerolle w Angers mieściła się siedziba Polskiego Rządu na Uchodźstwie z gen. Władysławem Sikorskim (1881-1943) jako premierem, oraz rezydencja Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza (1885-1947). 10 sierpnia 1944 roku miasto zostało wyzwolone spod okupacji niemieckiej przez oddziały amerykańskiej 5. DP gen. George'a Smitha Pattona Jra (1885-1945).

 

Dzisiejsze Angers jest centrum handlowym regionu, uprawy winorośli i zbóż. Rozwinięty jest różnorodny przemysł m.in. wyrób win i likierów. Miasto stanowi ważny ośrodek naukowy (2 uniwersytety, wyższa szkoła rolnicza i jedna z najlepszych uczelni ekonomicznych we Francji - École supérieure des sciences commerciales d'Angers). Współczesne Angers liczy ok. 150 tys. mieszkańców, zaś cała aglomeracja - ok. 400 tys. Jednym z miast partnerskich Angers jest nasz Toruń.

 

-----

 

Mury zamku w Angers (Château d’Angers), zaliczanego do zamków nad Lorą. Istniejąca w tym miejscu warownia była od X wieku siedzibą książąt andegaweńskich, którzy zbudowali donżon i mury obronne oraz kaplicę na południowo-zachodniej krawędzi skały. W roku 1128 nowo poślubieni Godfryd V Plantagenet (1113-1151) i Matylda (1102-1167), córka księcia Normandii i króla Anglii Henryka I Beauclerca (~1068-1135), zostali właścicielami zamku. Rozbudowali oni swoją siedzibę. Ich syn Henryk II Plantagenet, król Anglii, bywał wraz ze swym dworem częstym gościem w Angers. Rodzina utraciła prawo do zamku w 1203 roku. W roku 1228 Blanka Kastylijska, pełniąca funkcję regentki małoletniego Ludwika IX, podjęła decyzję o ufortyfikowaniu Angers i przebudowie zamku. Prace budowlane, które rozpoczęły się w 1232 roku, trwały osiem lat. Zbudowany został mur obronny o długości 952 m, tworzący pięciokąt o powierzchni 25.000 m². Od północnego zachodu, na granicy z rzeką Maine, mur był prosty, zaś na pozostałych ścianach znajdowało się siedemnaście wież w kształcie cylindrów z rozmieszczonymi naprzemiennie otworami strzelniczymi. Każda wieża miała 18 m średnicy. Osiemnasta wieża, zbudowana poza murami i zburzona w 1832 roku, służyła zaopatrzeniu twierdzy. Do dziś zachowały się mury obronne z wieżami, dwie średniowieczne bramy, północno-zachodnia brama miejska i południowa brama polna oraz zabudowania z XVIII wieku z ocalałymi schodami z XV wieku. W osuszonych fosach założono ogrody kwiatowe, ułożone w geometryczne wzory.

 

 

 

 

 

 

Następca Ludwika I Andegaweńskiego (1339-1384), Ludwik II Andegaweński (1377-1417) i jego żona Jolanta Aragońska (1384-1443) zlecili dobudowanie pomieszczeń królewskich i kaplicy z płaską absydą i witrażowym prezbiterium. Jeden z późniejszych właścicieli, książę René d'Anjou, tytularny król Neapolu, Jerozolimy i Aragonii, kontynuował prace ulepszające, m.in. kazał dobudować schody łączące poszczególne kondygnacje. Zbudował również zameczek wejściowy na dziedzińcu oraz zatroszczył się o wygląd ogrodu. Sprowadził w tym celu z Prowansji kwiaty i krzewy. W XVI wieku zostały powiększone fosy, a zamek jeszcze lepiej przystosowano do celów obronnych. W następnych wiekach zamek pełnił funkcje cytadeli, garnizonu wojskowego i więzienia.

 

 

 

 

 

 

Zamek w Angers. Po lewej stronie pierwszego zdjęcia widoczna jest gotycka jednonawowa kaplica, zbudowana ok. 1410 roku przez księcia Ludwika II Andegaweńskiego i jego żonę Jolantę Aragońską. Po prawej stronie znajduje się rezydencja królewska, wzniesiona w latach 1435-1440 przez księcia René d'Anjou. Na następnych zdjęciach widzimy malowidła we wnętrzu kaplicy.

 

 

 

 

Widok miasta Angers i katedry p.w. św. Maurycego (Cathédrale Saint-Maurice) z murów zamkowych.

 

 

 

W budynku rezydencji królewskiej na zamku w Angers.

 

 

 

Gotycka XV-wieczna kaplica, widziana od strony ogrodów zamkowych i niewielkiej winnicy.

 

 

 

 

Fragmenty tzw. Gobelinu Apokalipsy na zamku w Angers. W 1367 roku Ludwik I, książę Andegawenii, zlecił swojemu architektowi Macé Delarue prace dekoracyjne w zamku. Zamówiony został gobelin o łącznej długości 144 m. Utkany został on w Paryżu przez Nicolasa Bataille (~1330~1399) na podstawie miniatur osnutych na Apokalipsie Świętego Jana, a namalowanych przez Hennequina de Brugesa. Przez blisko wiek gobelin pozostawał własnością książąt Andegawenii, do czasu gdy książę René d’Anjou zapisał go w 1480 roku katedrze w Angers, gdzie pozostawał przez wiele lat. W czasie rewolucji francuskiej gobelin został pocięty na kawałki i częściowo rozkradziony. Jego części były były wykorzystywane do różnych celów: jako dywaniki na podłogę, do owijania drzewek pomarańczowych dla ochrony ich przed mrozem, do łatania dziur w budynkach, izolacji stajni itd. Pomimo złego obchodzenia się z zabytkiem w XVIII wieku, jego zachowane fragmenty zostały odnalezione w 1848 roku, odrestaurowane i zwrócone do katedry w Angers w 1870 roku. W 1954 roku gobelin został przeniesiony do zamku w Angers i wystawiony w nowej galerii, zaprojektowanej przez Bernarda Vitry (1907-1984). Dzieło jest najstarszym zachowanym do dziś średniowiecznym gobelinem francuskim, a historyk Jean Mesqui uważa go za jedno z wielkich przedstawień objawień św. Jana i jedno z arcydzieł francuskiego dziedzictwa kulturowego.

 

 

 

 

Pomnik księcia René d'Anjou, tytularnego króla Neapolu, Jerozolimy i Aragonii. Żył w latach 1409-1480. Znany był też jako Dobry Król René (Le bon roi René). Przyczynił się do rozwoju Angers, które za jego panowania stało się ważnym intelektualnym ośrodkiem Europy.

 

 

Kościół p.w. św. Lauda (św. Lô). Wezwanie świątyni nawiązuje do wcześniejszej kaplicy św. Lauda, rozebranej w XIII wieku przy rozbudowie zamku. Obecny kościół został zbudowany w XIX wieku wg projektu, którego autorem był Ernest Jean François Dainville (1824-1917). Został konsekrowany w 1876 roku. Nawiązuje do stylu romańskiego z regionu Poitou.

 

 

 

Tzw. Hôtel du Roi de Pologne - rezydencja, należąca do króla Polski Henryka IV Walezego (1551-1589), późniejszego króla Francji Henryka III. Został odrestaurowany w XIX wieku.

 

 

Staromiejskie kamieniczki i katedra p.w. św. Maurycego. Pierwotna, niezachowana do dziś, katedra była dedykowana NMP. Obecna świątynia została zbudowana w XI-XVI wieku. Budowę rozpoczął biskup Hubert de Vendôme (1006-?) w I połowie XI wieku. Świątynia łączy styl gotycki i romański. Wnętrza nie udało nam się zwiedzić, bo akurat odbywała się msza. Oczywiście, weszliśmy do środka, ale nie było mowy o oglądaniu świątyni i robieniu zdjęć.

 

 

 

 

 

 

Po zwiedzeniu Angers pojechaliśmy do odległego o około 100 km  Langeais, miasteczka nad Loarą, które przez kolejne 4 dni było naszą bazą do zwiedzania słynnych zamków w dolinie tej rzeki. 

 

-----

 

 

Langeais

 

 

Jak już wspomniałem, położone nad brzegiem Loary miasteczko Langeais było naszą bazą do zwiedzania okolicznych zamków. Miasto leży w Regionie Centralnym w departamencie Indre-et-Loire. Ciche, spokojne Langeais liczy nieco ponad 3.000 mieszkańców i - mimo, że znajduje się tu imponujący zamek, którego fragmenty pochodzą z XI wieku - dociera tu znacznie mniej turystów, niż do innych pobliskich miejscowości, takich jak Azay-le-Rideau, Villandry, Chinon, czy Chenonceaux.

 

-----

 

Na rynku miasteczka usytuowane jest centrum kulturalne, mieszczące m.in. sale wystawowe i kino. Odbywają się tu też okolicznościowe spektakle. Przy rynku mieścił się także hotel, w którym mieszkaliśmy w czasie pobytu w Dolinie Loary.


 

 

 

Kościół p.w. św. Jana Chrzciciela. W miejscu, na którym stoi świątynia biskup Tours św. Marcin (317/335-397) ufundował w IV wieku kościół, po którym nie zachowały się jednak żadne ślady. W X wieku hrabia Andegawenii Fulko III Czarny (972-1040) polecił wybudować nowy kościół, dedykowany św. Janowi Chrzcicielowi, który w ciągu wieków podlegał licznym przekształceniom, lecz zachował się do naszych czasów. We wnętrzu świątyni można podziwiać XV-wieczną nawę przykrytą wspaniałym sklepieniem, piękne rozety i barwne witraże oraz rzeźby i obrazy z XVIII i XIX wieku.

 

 

 

 

 

Zamek Langeais (Château de Langeais) jest zaliczany do Zamków nad Loarą. Został zbudowany w X wieku przez hrabiego Andegawenii Fulko III Czarnego. Pełnił wówczas rolę fortecy, chroniąc miasto przed intruzami. Za panowania Ryszarda I Lwie Serce (1157-1199) fortyfikacje zamku zostały znacząco rozbudowane, a zamek osiągnął status ważnego punktu obronnego. W roku 1206 zamek został odbity przez ówczesnego króla Francji Filipa II Augusta (1165-1223). W czasie trwania wojny stuletniej zamek został całkowicie zniszczony przez wojska angielskie. Został odbudowany w XV wieku za rządów króla Ludwika XI (1423-1483), choć część warowni pozostała trwałą ruiną. Styl w którym zamek został odbudowany jest jednym z najlepszych przykładów ówczesnej architektury średniowiecznej. Budowla posiada liczne wieże kominowe, co w owych czasach było dość powszechne w budynkach o podobnej strukturze. Wielka sala zamkowa była miejscem ślubu oraz wesela Anny Bretońskiej (1477-1514) z królem Francji Karolem VIII Walezjuszem (1470-1498). Małżeństwo to zapoczątkowało permanentną unię pomiędzy Bretanią i Francją. Scena ta jest prezentowana na zamku w czasie wieczornego spektaklu. Niestety, nie we wszystkie dni tygodnia - nam nie udało się obejrzeć tej inscenizacji. W 1886 roku zamek został kupiony przez bankiera i przedsiębiorcę Jacques'a Siegfrieda (1840-1909). Wówczas rozpoczęły się prace restauracyjne nad przywróceniem zamkowi dawnej świetności. W ramach programu restauracyjnego została odbudowana część oryginalna zamku a także powiększono zbiory obrazów, rzeźb oraz innych przedmiotów dekoracyjnych wewnątrz budynku. Po zrealizowaniu części planów odbudowy Siegfried oddał zamek w ręce Instytutu Francuskiego, który jest jego właścicielem do dnia dzisiejszego. Zamek posiada status pomnika historii.

 

 

 

 

 

 

 

 

Na spacerze po niewielkim i spokojnym Langeais.

 

 

 

 

 

-----

 

 

Azay-le-Rideau

 

 

Azay-le-Rideau jest niewielką miejscowością w Regionie Centralnym, w departamencie Indre-et-Loire. Słynie z jednego z najpiękniejszych zamków w Dolinie Loary.

Przebudowę starego obronnego zamku przeprowadził w latach 1518-1527 jego nowy właściciel - skarbnik Francji i burmistrz Tours Gilles Berthelot (?-1529) wraz z żoną Philippe Lesbahy. Niedokończona budowla została skonfiskowana w 1528 roku właścicielowi, który uciekł do Lotaryngii z powodu procesu wytoczonego mu przez króla Franciszka I Walezjusza (1494-1547) za malwersacje. Nowym właścicielem został przyjaciel króla Antoine Raffin. Jego potomkowie mieszkali w zamku do końca XVIII wieku, kiedy to został on kupiony przez arystokratę Charlesa de Biencourt (1747-1824). W 1905 roku zamek stał się własnością państwa, które udostępniło go zwiedzającym.

 

-----

 

Pawilon przy wejściu do zamku.

 

Zamek Azay-le-Rideau (Château d'Azay-le-Rideau) składa się z dwóch budynków, połączonych w kształcie litery L i ozdobionych bocznymi wieżyczkami. Budynek główny zdominowany jest okazałymi, prostymi schodami. Charakterystycznymi elementami fasady zamku Azay-le-Rideau są salamandra i gronostaj - symbole Franciszka I i królowej Klaudii (1499-1524), a także litery G, P i B - inicjały małżonków Berthelot. Fasady wychodzące na dziedziniec są przykładem stylu wczesnego renesansu. Świadczy o tym regularne ułożenie przęseł, tworzonych przez nakładanie się poziomów okien. Na każdym poziomie pilastry ograniczają otwarte przestrzenie murów i przecinają profilowane pasma, tworząc dekoracyjną siatkę. Wysokie lukarny w dachu nadają budowli wrażenie strzelistości. Zamek zbudowany został na wyspie, otoczonej przez rzekę Indre. Jego rozbudowa przebiegała w stylu wczesnego włoskiego renesansu z pilastrami i gzymsami horyzontalnymi oraz kunsztownymi ozdobami lukarn. Od strony tafli wody pomieszczenia mieszkalne są ozdobione nadwieszonymi wieżyczkami narożnikowymi. Z bocznego skrzydła, gdzie kiedyś był most zwodzony, jest przejście do ogrodu. Park w stylu angielskim założyła rodzina Biencourt. Koncentryczne alejki prowadzące do zamku pozwalały oglądać go ze wszystkich stron.

 

 

 

 

 

 

 

Poddasze zamku kryte jest dachem zwanym półszczytowym. Oryginalna więźba z wysokiej jakości drewna dębowego pochodzi z roku 1522.

 

 

Wnętrze zamku Azay-le-Rideau słynie z bogatej kolekcji arrasów flamandzkich, które zdobią ściany XVI-wiecznym zwyczajem. Najstarszy z nich pochodzi z 1500 roku, został wykonany przez tkaczy brukselskich w stylu gotyckim i eksponowany jest w sali balowej. We wnętrzu można także oglądać wiele dużych obrazów i portretów, nawiązujących do czasów Walezjuszy i Bourbonów. Portrety przedstawiają m.in. Franciszka I Walezjusza (1494-1547), Henryka III Walezjusza (1551-1589) i jego żonę Ludwikę Lotaryńską (1553-1601) i Ludwika XIII (1601-1643).

 

 

 

 

 

Uliczka w miasteczku.

 

 

 

-----

 

 

Villandry

 

 

Zamek w Villandry (Château de Villandry), położony w departamencie Indre-et-Loire, zaliczany jest do Zamków nad Loarą. Na jego miejscu stała ongiś starożytna forteca, która uległa zniszczeniu około XIV wieku. Nowy zamek został zbudowany w I połowie XV wieku. Przez następne dwa wieki zamkiem władała rodzina Le Breton. Ok. XVII wieku zamek został sprzedany markizowi de Castellane. W czasie rewolucji francuskiej, zamek został skonfiskowany, a następnie przejęty przez Józefa Bonaparte (1768-1844). W 1906 roku zamek kupił doktor Joachim Carvallo (1869-1936), który wydał ogromną fortunę na dzieła sztuki oraz inne obiekty dekoracyjne. Jednym z projektów wykonanych przez Carvallo było wykonanie majestatycznego ogrodu w stylu renesansowym. Ogród ten został ozdobiony licznymi żywopłotami, a także ogrodem zimowym. Od 1934 roku Zamek Villandry posiada status pomnika historii. Zamek nadal pozostaje własnością rodziny Carvallo, jednakże jest on dostępny do zwiedzania. Jest jednym z najczęściej odwiedzanych zamków we Francji.

 

-----

 

Wybudowany ok. roku 1536 Zamek Villandry (Château de Villandry) stanowi jedną z ostatnich wielkich budowli zamkowych, wzniesionych na brzegach Loary w czasach renesansu. Aby móc wybudować nowy zamek, Jean le Breton - pełniący funkcję Ministra Finansów króla Franciszka I Walezjusza (1494-1547) - zburzył starą XII-wieczną fortecę, z której do naszych czasów przetrwały jedynie fundamenty i donżon. Jean le Breton częściowo nadzorował także w imieniu Korony Francuskiej budowę królewskiego zamku w Chambord. Jego potomkowie zachowali Zamek Villandry do roku 1754, gdy posiadłość przeszła w ręce ambasadora królewskiego, markiza de Castellane. Markiz nakazał budowę dodatków w stylu klasycystycznym z obu stron przedniego dziedzińca oraz zmienił wystrój wnętrz zamku. W roku 1906 zamek został kupiony przez Joachima Carvallo. Porzucił on obiecującą karierę naukową u boku profesora Charlesa Richeta (1850-1935) i poświęcił się całkowicie nabytej posiadłości. Najpierw odnowił on zamek, wyposażając wnętrza w dzieła sztuki i liczne obiekty dekoracyjne, a następnie - w oparciu o źródła historyczne - zrekonstruował renesansowe ogrody. W roku 1924 założył także "Demeure Historique" - stowarzyszenie zrzeszające właścicieli siedzib historycznych i stał się pionierem udostępnienia ich publiczności.

 

 

 

 

 

 

Zamek Villandry słynie z pięknych ogrodów. W XIX wieku tradycyjny ogród przy zamku został zlikwidowany i zastąpiony parkiem w stylu angielskim. Zrekonstruowane ogrody zamkowe podzielone są na kilka części. Są to: ogród dekoracyjny, ogród wodny, ogród Słońca, labirynt, zielnik i warzywnik.

 

 

 

 

 

 

Labirynt w ogrodach zamkowych. Obsadzony grabami, symbolizuje ziemską drogę człowieka. Inspirowany tradycją chrześcijańską, w przeciwieństwie do labiryntu greckiego, nie prowadzi w ślepe uliczki. Celem wędrówki po labiryncie nie jest znalezienie wyjścia, lecz doznanie wzniosłych wrażeń i uczuć po dotarciu do urokliwej altanki, położonej w samym środku.

 

 

Ogród Słońca powstał jako ostania część ogrodów. Jest odludnym miejscem złożonym z trzech pasów zieleni. Tzw. "Komnatę chmur" obsadzono krzewami i niebieskawymi i białymi roślinami wieloletnimi. "Komnata słońca" promieniuje odcieniami pomarańczowo-żółtymi, skupiając się wokół stawu w kształcie gwiazdy.

 

 

Ogród wodny znajduje się powyżej ogrodu dekoracyjnego. Inspirowany stylem klasycznym, koncentruje się on wokół dużego stawu w kształcie lustra, w stylu Ludwika XV i otoczony jest lipami.

 

 

 

Między zamkiem i miasteczkiem mieści się renesansowy warzywnik złożony z 9 kwadratów jednakowej wielkości, zawierających różne motywy geometryczne. Kwadraty obsadzono różnokolorowymi warzywami. Pod wpływem włoskim, włączono do warzywnika elementy dekoracyjne - fontanny, altany i grządki kwiatowe.

 

 

Ogród dekoracyjny. Znajduje się on za warzywnikiem i stanowi przedłużenie salonów zamkowych. Z położonego nieco wyżej tarasu widokowego można podziwiać cztery kwadraty, tworzące tzw. ogrody miłości. Poszczególne kompozycje symbolizują miłość czułą, miłość paryską, miłość ulotną i miłość tragiczną. "Miłość czułą" symbolizują serca rozdzielone płomieniami, "miłość paryską" - serca targane namiętnością i układające si e w farandole, "miłość ulotną" - wachlarze i rogi, zaś "miłość tragiczną" - ostrza sztyletu i szpad oraz czerwone kwiaty.

 

 

 

 

 

 

Dziedziniec Honorowy Zamku Villandry charakteryzują eleganckie proporcje, galerie z pilastrami, wysokie okna dachowe z kształtnymi rzeźbieniami, duża dachówka łupkowa o znacznym spadku.

 

 

Kościół p.w. św. Szczepana w Villandry widziany od strony ogrodów zamkowych. Pierwsza kaplica w tym miejscu pochodziła z V wieku i była dedykowana św. Rochowi. Obecny kościół powstawał na przestrzeni kilku stuleci od XI do XVI wieku, zaś wyposażenie pochodzi z czasów późniejszych.

 

 

 

-----

 

Chenonceau

 

 

Zamek Chenonceau (Château de Chenonceau) jest jednym z Zamków nad Loarą, usytuowanym w miejscowości Chenonceaux. Bywa często nazywany także Zamkiem Dam (Château des Dames) ze względu na sześć właścicielek, które stopniowo go rozbudowywały. Były to: Katherine Briçonnet (~1494-1526), Diana de Poitiers (1500-1566), królowe Katarzyna Medycejska (1519-1589), Ludwika Lotaryńska (1533-1601), Ludwika Dupin (1706-1799) i Marguerite Pelouze (1836-1902).

Zamek znajduje się nad rzeką Cher w samym sercu Turenii. Jego początki sięgają XIII wieku, gdy znajdowała się tu forteca i warowny młyn, należące do rodu Marques. Z tej pierwotnej budowli zachowała się okrągła wieża (tzw. Tour des Marques). W roku 1513 od zadłużonego Pierre'a Marquesa posiadłość kupił wysoki urzędnik na dworze królewskim, Thomas Bohier (~1460-1524), który wraz z małżonką Katherine Briçonnet rozpoczął przebudowę. To właśnie ona nadzorowała budowę podczas nieobecności męża, przebywającego we Włoszech u boku Franciszka I Walezjusza (1494-1547). Starą fortecę zburzono, a na miejscu młyna na dwóch potężnych słupach wbitych w dno rzeki wzniesiono prostokątną budowlę z białego wapienia, oflankowaną w narożnikach czterema wieżami. Prace wykończeniowe trwały do 1521 roku. W 1535 roku posiadłość została przejęta przez króla Franciszka I, który przeznaczył ją na zamek myśliwski. Syn Franciszka I, Henryk II (1519-1559), zaraz po wstąpieniu na tron w 1547 roku ofiarował Chenonceau swojej faworycie Dianie de Poitiers. Diana niezwykle dbała o zamek i świetnie nim zarządzała. W roku 1551 na przylegającym do rezydencji terenie założyła wspaniały ogród z fontanną i parkowym labiryntem. Ogromne koszty budowy ogrodu pokryła ze środków otrzymanych od króla. Diana doprowadziła również do wzniesienia mostu, łączącego brzegi rzeki Cher.

 

Po śmierci Henryka II w 1559 roku zamek przeszedł w ręce wdowy po nim, królowej Katarzyny Medycejskiej, która wzięła odwet na wieloletniej kochance męża i odebrała jej ukochaną posiadłość, oddając w zamian majątek Chaumont. Chenonceau stało się odtąd rezydencją wypoczynkową Katarzyny, która organizowała tu liczne bale i huczne zabawy. Za jej życia na zamku gościło aż pięć królowych (stąd nazwa jednej z komnat). Były to dwie córki Katarzyny: Małgorzata Walezjuszka (1553-1615) i Elżbieta Walezjuszka (1545-1568) oraz trzy synowe: Maria I Stuart (1542-1587), Ludwika Lotaryńska (1553-1601) i Elżbieta Habsburg (1554-1592). Katarzyna zadbała także o dalsze upiększanie ogrodu, chcąc przyćmić dokonania swej poprzedniczki, a na moście poleciła wznieść dwupiętrową galerię w stylu włoskim, ukończoną w 1570 roku.

 

Kolejną z właścicielek, której zamek Katarzyna Medycejska zostawiła w testamencie, była Ludwika Lotaryńska, żona Henryka III (1551-1589). Ludwika osiadła w Chenonceau w 1589 roku, zaraz po śmierci męża i teściowej, ale - w przeciwieństwie do niej - żyła tu jak w klasztorze. Pobożna wdowa spędzała na zamku czas głównie na czytaniu i modlitwie. W roku 1601 Ludwika podarowała Chenonceau jako prezent ślubny swej siostrzenicy Franciszce Lotaryńskiej (1592-1669), żonie Cezara de Vendôme (1594-1665) - syna króla Henryka IV Burbona (1553-1610). Burbonowie przez następny wiek zaniedbali zamek, gdyż byli zajęci budową i upiększaniem Wersalu. Wizyta Ludwika XIV (1638-1715) w Chenonceau w 1650 roku była ostatnią wizytą króla Francji na Zamku Dam.

 

Chenonceau ponownie rozkwitło po roku 1733. Wtedy to zamek przeszedł w ręce Claude'a Dupina (1686-1769), dzierżawcy dochodów publicznych, którego druga żona, niezwykle piękna i bogata Louise Dupin tchnęła w to miejsce nowe życie. Louise przyjmowała na zamku największych luminarzy ówczesnej epoki, m.in. Woltera (1694-1778), Monteskiusza (1689-1755) i Jana Jakuba Rousseau (1712-1778). To właśnie jej przypisuje się usunięcie z nazwy zamku litery "x" na końcu (była to oznaka królewskich włości). Wcześniej nazwa zamku, brzmiała tak jak nazwa wioski - Chenonceaux. Zamek nie został zniszczony podczas rewolucji francuskiej, ponieważ był jedynym mostem na Cher w okolicy, a Madame Dupin cieszyła się powszechnym poważaniem. Gdy zmarła w wieku 93 lat, pochowano ją w parku na południowym brzegu Cher.

Posiadłość pozostała w rękach rodziny Dupin do roku 1863, kiedy to odkupiła ją Marguerite Pelouze, która starała się, by rezydencja rozkwitła dawnym blaskiem. Przywróciła ona, za sprawą architekta Felixa Rogueta (1822-1888), wygląd fasady z czasów Katherine Briçonnet. Zlikwidowała wiele zmian wprowadzonych przez Katarzynę Medycejską. Prace ukończono w 1878 roku i w Chenonceau ponownie zaczęto organizować bale. Na jednym z nich pojawił się kochanek Marguerite, ówczesny prezydent Francji Jules Grévy (1807-1891). Zadłużona Marguerite musiała jednak oddać posiadłość bankowi w 1888 roku.

 

W 1913 roku zamek kupił właściciel fabryki czekolady Henri Menier (1853-1913). Rezydencja pozostaje do dziś własnością jego potomków, którzy udostępniają ją zwiedzającym. Podczas I wojny światowej w Chenonceau urządzono szpital polowy. W czasie II wojny światowej posiadłość znajdowała się na granicy strefy okupowanej przez Niemców i strefy wolnej (administrowanej przez reżim Vichy). Wykorzystywano ją, jako drogę ucieczki. W 1944 roku bomba zniszczyła witraże, znajdujące się w zamkowej kaplicy. Zostały wstawione na nowo przez Maxa Ingranda (1908-1969). Obecnie Zamek Chenonceau jest, zaraz po Wersalu, najbardziej obleganym przez turystów zamkiem francuskim.

 

Warto przypomnieć, że Zamek Chenonceau jest głównym miejscem akcji powieści Zbigniewa Nienackiego (1929-1994) "Pan Samochodzik i Fantomas", jednak jego teraźniejszość jest zmyślona i tylko dawna historia oraz układ przestrzenny się zgadzają.

 

-----

 

Budując zamek Chenonceau w XVI wieku, Thomas Bohier z żoną Katherine Briçonnet zburzyli fortecę i ufortyfikowany młyn należący uprzednio do rodu Marques i zachowali tylko widoczną na zdjęciu basztę (Tour des Marques), którą przebudowali w stylu renesansowym.

 

 

 

Zbliżając się do zamku, wzniesionego na filarach dawnego ufortyfikowanego młyna, dostrzega się monumentalne wrota. Zdobią je herby Thomasa Bohiera i Katherine Briçonnet, salamandra - herb Franciszka I Walezjusza oraz napis "Franciscus Dei Gratia Francorum Rex - Claudia Francorum Regina".

 

 

W roku 1576, wg planów Philiberta de l'Orme (1514-1570), Katarzyna Medycejska kazała Jeanowi Bullant (1515-1578) zbudować galerię na moście Diany de Poitiers. Jest to wspaniała sala balowa o długości 60 m i wysokości 6 m. Posadzka wykonana jest z płytek wapiennych i łupkowych, a strop posiada widoczne belkowanie. Na obu końcach sali znajdują się piękne renesansowe kominki, zaś z jej okien można oglądać przepływającą pod mostem rzekę Cher.

 

 

 

 

Kuchnie zamku Chenonceau mieszczą się w potężnych podmurowaniach, utworzonych przez dwa filary osadzone w korycie rzeki Cher. Pomieszczenie kredensowe jest salą z ostrołukowymi sklepieniami. Znajduj się tu kominek i piec do chleba. Sąsiaduje ono z jadalnią przeznaczoną dla personelu zamku, rzeźnią, spiżarnią, skąd przechodzi się do ścisłej kuchni.

 

 

 

W Salonie Franciszka I Walezjusza znajduje się jeden z najpiękniejszych kominków renesansowych oraz piękne XV i XVI-wieczne umeblowanie. Ściany zdobią obrazy Francesco Primaticcio (1504-1570), znanego we Francji jako Le Primatice, Antoona Van Dycka (1599-1641), Jana van Ravesteyna (1572-1657), Michiela van Mierevelta (1566-1641), Francisco de Zurbarána (1598-1664) i Charlesa-André van Loo (1705-1765). Jednym z nich jest obraz "Trzy gracje" autorstwa van Loo. Przedstawione są na nim trzy siostry de Nesle: Marie-Anne (1717-1744) - Pani de Châteauroux, Pauline Felicité (1712-1741) - Pani de Vintimille i Louise Julie (1710-1751) - Pani de Mailly, które były kolejnymi faworytami króla Ludwika XV (1710-1774).

 

 

 

 

Na pamiątkę wizyty w Chenonceau 14 lipca 1650 roku król Ludwik XIV (1638-1715) podarował dużo później swemu wujowi, księciu Cezaremu de Vendôme (1594-1665), swój portret autorstwa Hyacinthe'a Rigauda (1659-1743) ze wspaniałą ramą wykonaną przez Jeana le Pautre'a (1618-1682). Portret ten zdobi Salon Ludwika XIV. Król podarował także meble pokryte tapiserią z Aubusson oraz konsolę, której twórcą był słynny ebenista Charles André Boulle (1642-1732). W salonie znajduje się także kolekcja obrazów m.in. Petera Paula Rubensa (1577-1640), Charlesa-André van Loo, Jeana-Marca Nattiera (1685-1766) i innych autorów. Warto też zwrócić uwagę na strop z pięknym belkowaniem i inne detale architektoniczne.

 

 

 

 

 

 

Komnaty zamkowe zdobią też liczne tapiserie, rzeźby, trofea myśliwskie i inne elementy dekoracyjne.

 

 

 

 

 

W tzw. Komnatcie Pięciu Królowych. Jej nazwa upamiętnia dwie córki Katarzyny Medycejskiej: Małgorzatę Walezjuszkę - żonę Henryka IV Burbona (1553-1610) i Elżbietę Walezjuszkę - żonę Filipa II Hiszpańskiego (1527-1598), oraz jej trzy synowe: Marię I Stuart - żonę Franciszka II Walezjusza (1544-1560), Elżbietę Austriaczkę - żonę Karola IX (1550-1574) i Ludwikę Lotaryńską - żonę Henryka III. Kasetonowy strop zdobią herby pięciu królowych, zaś ściany - kolekcja tapiserii flandryjskich z XVI wieku oraz obrazy Petera Paula Rubensa, Pierre'a Mignarda (1612-1695) i innych autorów.

 

 

Łoże w komnacie Katarzyny Medycejskiej. Komnata posiada malowany kasetonowy drewniany strop. Wyposażona jest w rzeźbione meble i piękne flandryjskie tapiserie. Widoczne na zdjęciu łoże z baldachimem jest charakterystyczne dla renesansu. Jest ozdobione fryzami, pilastrami, profilowymi portretami zainspirowanymi antycznymi medalionami.

 

 

Widoki zamku znad brzegów rzeki Cher i od strony ogrodów Diany de Poitiers. W czasie II wojny światowej przebiegała tędy granica pomiędzy strefą okupowaną i terytorium, zarządzanym przez rząd Vichy. Ponieważ północne wejście do zamku leżało na terenie strefy okupowanej, zaś południowe już po stronie Państwa Francuskiego droga ta była często wykorzystywana do przerzutu ludzi przez ruch oporu.

 

 

 

 

 

Widok sprzed zamku w stronę Ogrodów Diany de Poitiers.

 

 

Na terenie pobliskiego parku znajduje się też pawilon figur woskowych, wyobrażający najważniejsze postaci, związane z historią zamku.

 

 

 

 

Na terenie parku znajdują się też zabudowania XVI-wiecznej farmy.

 

 

 

 

 

A taką piękną aleją opuszczamy tereny zamku.

 

 

 

-----

 

 

Chambord

 

 

Zamek w Chambord (Château de Chambord) to największy z zamków w dolinie Loary. Renesansowy zamek o planie nawiązującym do gotyckich zamków obronnych został zbudowany między rokiem 1519 a 1559 na polecenie królów francuskich z dynastii Walezjuszy - Franciszka I (1494-1547) i Henryka II (1519-1559). Położony jest nad rzeką Cosson, jednym z mniejszych dopływów Loary, około 6 km od prawego brzegu Loary, 14 km na północny wschód od Blois w departamencie Loir-et-Cher.

 

Zamek w Chambord stanowi jedno z największych dzieł architektury okresu renesansu, a jego sylwetka jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych. Długość fasady głównej wynosi 128 m, zamek posiada 6 wielkich wież, 440 komnat, 84 klatki schodowe (14 głównych i 70 pomniejszych), 365 kominków i 800 rzeźbionych kapiteli. Pierwotny projekt zamku był autorstwa włoskiego architekta Domenico da Cortony (~1465~1549), lecz w ciągu 40 lat budowy uległ on daleko idącym zmianom. Analizy wskazują również na wpływ Leonarda da Vinci (1452-1519), który zatrudniony był przez pewien czas na dworze Franciszka I, lecz zmarł w parę miesięcy po rozpoczęciu budowy.

 

Swoją konstrukcją zamek przypomina średniowieczną twierdzę. Zbudowany jest na planie prostokąta, w rogach którego stoją wieże o średnicy 20 m każda i otoczony jest fosą. Głównym akcentem konstrukcyjnym jest budynek centralny na planie kwadratu zwany donżonem (mimo iż nigdy nie miał pełnić funkcji obronnej), w rogach którego również znajdują się wieże. Budynek centralny wtapia się jednym bokiem w większą budowlę i to połączenie stanowi fasadę główną zamku. Cztery wieże fasady zwieńczone są spadzistymi dachami z kampanilami.

 

-----

 

W roku 1392 hrabiowie Blois odsprzedali rozległe, pokryte lasem ziemie Chambord rodowi d’Orleans. Kiedy w roku 1498 książę orleański objął jako Ludwik XII (1462-1515) tron Francji, ziemie te stały się własnością Korony Francuskiej. W roku 1516 następca Ludwika XII, Franciszek I powrócił z Włoch wraz z Leonardem da Vinci, pragnąc wznieść wielką budowlę w stylu włoskiego renesansu. W 1519 roku młody 24-letni król wybrał Chambord na plac budowy rezydencji myśliwskiej, mającej przypominać zamek obronny. Rezydencję usytuowano na miejscu dawnej warowni, która została wyburzona. Od 1526 roku ponad 1.800 robotników i rzemieślników pracowało przy rozrastającej się na coraz szerszą skalę budowie, którą ukończono już po śmierci króla.

 

 

 

Zachowując w projekcie wygląd średniowiecznej warowni (środkowy donżon z czterema ogromnymi wieżami po bokach, dwa skrzydła i otaczające całość wały), zamek w Chambord połączył te formy z nowatorską architekturą włoskiego renesansu, obejmującą loggie, tarasy, gzymsy, pilastry itd. Franciszek I spędził w Chambord niewiele czasu - jedynie 72 dni w ciągu 32 lat swego panowania. Przyjeżdżał tu głównie na polowania. W 1539 roku gościł w zamku swego głównego adwersarza - cesarza Karola V Habsburga (1500-1558) - chwaląc się przed nim tym symbolem potęgi i bogactwa. Jak już wspomniałem, król nie ujrzał jednak końca swego dzieła. W chwili jego śmierci w 1547 roku ukończone były jedynie donżon i wschodnie skrzydło królewskie. Jego syn Henryk II, a później Ludwik XIV (1638-1715) - również miłośnicy polowań - nadali zamkowi Chambord formę, w której przetrwał do dnia dzisiejszego.

 

 

 

Głównym elementem "donżonu" jest charakterystyczna otwarta klatka schodowa w kształcie podwójnej spirali. Od klatki schodowej odchodzą, tworząc krzyż grecki, cztery wielkie przedsionki, którymi dostać się można do ośmiu wielkich apartamentów. Plan ten powtarza się na trzech kondygnacjach. Rzeźbiarska dekoracja klatki schodowej jest jednym z arcydzieł francuskiego renesansu. Niektórzy historycy uważają, że pomysłowa, wyrafinowana konstrukcja klatki schodowej przemawiają za tym, że jednym z twórców projektu mógł być Leonardo da Vinci. Zbudowane w jej wnętrzu dwie spirale schodów skręcają w tę samą stronę, nie krzyżując się ze sobą. Klatką można na pierwszym piętrze dostać się do apartamentów królewskich, a wyżej na taras.

 

 

 

 

Zamek Chambord istnieje dzięki zamiłowaniu Franciszka I do polowań i w wielu miejscach zamku jest to widoczne.

 

 

 

Motywem, który bardzo często powtarza się w ornamentach zamku jest salamandra, którą Franciszek I wybrał sobie za godło. Występuje ona w ponad 700 elementach architektonicznych zamku.

 

 

 

W roku 1639 Ludwik XIII (1601-1643) przekazał Chambord swemu bratu - księciu Gastonowi Orleańskiemu (1608-1660), zaś w roku 1684 Ludwik XIV na nowo rozpoczął przebudowę, zlecając przykrycie dachem kaplicy oraz połączenie amfiladą apartamentów północnego przedsionka na pierwszym piętrze. W roku 1670 trupa Moliera (1622-1673) wystawiła w Chambord przed Ludwikiem XIV sztukę "Mieszczanin szlachcicem" ("Le Bourgeois gentilhomme"). W zachodnim skrzydle zamku Jules Hardouin-Mansart (1646-1708) zbudował za panowania Ludwika XIV kaplicę. W XVIII wieku, apartamenty zamkowe były zajmowane przez przyjaciół Stanisława Leszczyńskiego (1677-1766) - teścia Ludwika XV (1710-1774). Wśród XVIII-wiecznych lokatorów zamku należy wspomnieć też marszałka Francji Maurycego de Saxe'a (1696-1750). W XVIII wieku kryteria komfortu były już inne, niż w czasach Franciszka I. W celu lepszego ogrzania pomieszczeń zmniejszono ich rozmiary, dokonując podziału, tworząc alkowy i obniżając sufity.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Z tarasu, na który prowadzi centralna klatka schodowa, można zobaczyć okolicę oraz z bliska przyjrzeć się bogato rzeźbionym kapitelom dachowym i kominom. Klatka zwieńczona jest tzw. latarnią w formie wieży, która wznosi się na przeszło 30 metrów. Z tarasu roztacza się też widok na otaczający zamek park. Park jest olbrzymi - jego powierzchnia liczy ponad 5.400 ha, a cała posiadłość jest otoczona murem długości 32 km. Obecnie jest to największy zamknięty park leśny w Europie. Na jego terenie żyją liczne zwierzęta, m.in. jelenie. Z alejek parkowych możemy też ogarnąć wzrokiem cały zespół zamkowy.

 

 

 

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Ludwika w pobliżu zamku. Został zbudowany na miejscu dawnej kaplicy, istniejącej jeszcze przed zbudowaniem zamku. Obecny kościół zbudował w XIX wieku Henryk hrabia Chambord - Henri Charles Ferdinand Marie Dieudonné d'Artois (1820-1883), pretendent do tronu francuskiego.

 

 

 

-----

 

 

Blois

 

 

Leżące nad Loarą Blois, począwszy od XV stulecia było domeną królewską. Choć miasto powstało w III wieku na miejscu wcześniejszej osady, najwcześniejsze świadectwo pisemne pochodzi od biskupa Grzegorza z Tours (538-594). Dynamiczny rozwój Blois rozpoczął się w X stuleciu, gdy miasto stało się siedzibą hrabiów. W roku 1391 miasto stało się własnością księcia Orleanu, Ludwika I (1372-1407) z dynastii Walezjuszy. W roku 1429 Joanna d’Arc (1412-1431) poprowadziła z Blois wojska, które odbiły Orlean z rąk Anglików. Po powrocie z niewoli angielskiej książę Karol Orleański (1394-1465) odzyskał w 1440 roku zamek w Blois, gdzie w roku 1462 przyszedł na świat jego syn - przyszły król Ludwik XII (1462-1515). To właśnie za panowania tego władcy nastąpił prawdziwy rozkwit Blois.

 

W XVI wieku Blois było często miejscem pobytu francuskiego dworu królewskiego. W okresie reformacji było znaczącym ośrodkiem kalwinizmu, a w 1562 i 1567 roku - areną starć pomiędzy protestantami i katolikami. W latach 1576 i 1588 król Henryk III Walezjusz (1551-1589) wybrał Blois na miejsce obrad Stanów Generalnych i doprowadził do zabójstwa przywódców Ligi Katolickiej - księcia Henryka I Gwizjusza (1549-1588) oraz jego brata Ludwika (1555-1588), arcybiskupa Reims, które miało miejsce w tutejszym zamku. Król próbował usprawiedliwić ten czyn niebezpieczeństwem, jakie stwarzali Gwizjusze dla korony francuskiej. W końcu XVII wieku Blois stało się siedzibą biskupstwa. W roku 1814 było przez krótki czas siedzibą Marii Ludwiki (1791-1847), żony Napoleona I Bonaparte (1769-1821).

 

W czasie II wojny światowej Blois było okupowane przez Niemców. Miasto zostało wyzwolone w sierpniu 1944 roku przez oddziały amerykańskie. Zarówno w czasie kampanii 1940 roku, jak i w dniach poprzedzających wyzwolenie Blois ucierpiało od nalotów.

 

W Blois warto obejrzeć piękny zamek królewski, katedrę p.w. św. Ludwika, gotycki kościół p.w. św. Mikołaja i pospacerować nastrojowymi uliczkami Starego Miasta.

 

-----

 

Panorama historycznej części Blois z przeciwległego brzegu Loary. W roku 1716 zator lodowy zniszczył dawny most, który zastąpiono przeprawą widoczną na drugim zdjęciu.

 

 

 

Kościół p.w. św. Mikołaja (L'église Saint-Nicolas-Saint-Laumer). Pierwotnie był to kościół opactwa, wzniesionego w XII wieku. Budowę świątyni rozpoczęto w XII wieku. Prezbiterium, transept i pierwsze przęsło nawy zbudowano w latach 1138-1186. Budowę kościoła ukończono na początku XIII wieku. W średniowieczu kościół był ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym z racji wielu przechowywanych w nim relikwii (św. Lubina, św. Laumera, św. Marii Egipcjanki i fragmentu Krzyża św.).

 

 

 

 

 

Na staromiejskich uliczkach.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

La Maison de la Magie Robert-Houdin - widoczny budynek na wprost - jest muzeum położonym naprzeciw Zamku Blois. Poświęcone jest życiu i dziełom Jeana Eugène’a Roberta-Houdina (1805-1871), wszechstronnie utalentowanego iluzjonisty, prestidigitatora, wynalazcy, zegarmistrza, twórcy pierwszych automatów.

 

 

Na Placu Zamkowym (Place du Château) przez zamkiem królewskim.

 

 

 

 

Średniowieczny zamek został w roku 1391 kupiony przez Ludwika, księcia Orleanu, a po jego zabójstwie był rezydencją wdowy po nim - Valentiny Visconti (1371-1408). Później został odziedziczony przez ich syna Karola Orleańskiego, który wzięty do niewoli pod Azincourt w 1415 roku spędził w niewoli angielskiej 25 lat przed powrotem do swego umiłowanego zamku Blois, który przebudował i uczynił wygodniejszym. Zamek królewski w Blois to jeden z największych zamków w Dolinie Loary. Był siedzibą wielu królów Francji. To właśnie stąd w 1429 roku Joanna d'Arc udała się do Reims, aby uzyskać błogosławieństwo arcybiskupa przed wyprawą, mającą na celu oswobodzenie Orleanu obleganego przez Anglików. Poszczególne części zamku powstawały na przestrzeni wielu wieków (od XIII do XVII wieku). Posiada on 564 komnat, 100 sypialni i 75 klatek schodowych. W każdym pokoju znajduje się kominek. Zamek w Blois stał się ulubioną rezydencją królewską za panowania Ludwika XII, który na początku XVI wieku dokonał przebudowy głównego skrzydła i wzbogacił posiadłość o ogrody w stylu włoskim. Pozostałość ogrodów została zniszczona w 1890 roku podczas wytyczania i budowy obecnej Alei Wiktora Hugo. Nad głównym wejściem do zamku umieszczony jest konny posąg króla. Choć w architekturze zamku przeważa styl gotycki, to można dostrzec też wiele elementów renesansowych. W wielu miejscach zamku widnieje wizerunek jeżozwierza, który był godłem Ludwika XII. Po objęciu władzy przez Franciszka I Walezjusza (1494-1547) w 1515 roku, jego żona królowa Klaudia (1499-1524) wymogła na nim remont zamku Blois, mając zamiar przenieść się tu z Amboise. Franciszek rozpoczął budowę nowego skrzydła i stworzył jedną z największych bibliotek epoki. Jednakże, po śmierci żony spędzał on niewiele czasu w Blois i ta ogromna biblioteka została przeniesiona do królewskiego zamku w Fontainbleau i dziś stanowi trzon Francuskiej Biblioteki Narodowej. Przez pewien czas w Blois zamieszkiwał także król Henryk III (w Polsce znany, jako Henryk IV Walezy) po wygnaniu go z Paryża w czasie wojen religijnych, a następnie Henryk IV (1553-1610) - pierwszy król z dynastii Burbonów. Po jego śmierci, na zamku w Blois rezydowała wdowa po nim Maria Medycejska (1575-1642). W roku 1626 król Ludwik XIII (1601-1643) podarował zamek w Blois swemu bratu Gastonowi Orleańskiemu (1608-1660) w prezencie ślubnym. W roku 1635 nowy właściciel podjął próbę rozbudowy zamku, którą zarzucono po jego śmierci. Zadanie rozbudowy zlecono znanemu architektowi z epoki Franciszkowi Mansartowi (1598-1666). Do czasu rewolucji francuskiej ogromny zamek został zaniedbany, zaś w czasie rewolucji znaczna część jego wyposażenia została rozkradziona. Doprowadzony do stanu ruiny zamek został w końcu przeznaczony na koszary. W roku 1841 z inicjatywy króla Ludwika Filipa I (1773-1850) obiekt został uznany za zabytek. Został odrestaurowany pod kierunkiem architekta Feliksa Dubana (1798-1870). Dziś zamek jest własnością miasta Blois i stanowi atrakcją turystyczną.

 

 

 

 

 

Na Placu Wiktora Hugo w centrum miasta.

 

 

 

Kościół p.w. św. Wincentego à Paulo (L’église Saint-Vincent-de-Paul de Blois). Świątynia powstała w wyniku przebudowy uczelnianej kaplicy kolegium, przekazanej jezuitom przez króla Ludwika XIII w 1622 roku. Autorami projektu kościoła, sporządzonego wg zasad ustanowionych przez Sobór Trydencki byli dwaj zakonnicy ojciec Étienne Martellange (1569-1641) i brat Charles Turmel (1597-1675). Budowa przebiegała powoli, do czasu wsparcia jej przez księcia Gastona Orleańskiego, którego inicjały, a także inicjały jego córki Marii Anny (1652-1695) widnieją na fasadzie kościoła. Opuszczona podczas rewolucji francuskiej świątynia została zwrócona Kościołowi w 1826 roku, a w roku 1847 jej restaurację rozpoczął Jules de La Morandière (1813-1905). W kościele znajduje się godny uwagi rzeźbiony ołtarz z 1670 roku, którego autorem jest Gaspard Imbert.

 

 

 

 

Katedra p.w. św. Ludwika (La cathédrale Saint-Louis de Blois). Katedra jest kościołem późnogotyckim. Wcześniej była kolegiatą p.w. św. Solenna. Budowa świątyni rozpoczęła się w XII wieku, lecz prócz kilku pozostałości w krypcie i podstawie wieży nie zachowało się nic z tego okresu. Fasada i dzwonnica były budowane począwszy od 1544 roku. Nawa została zniszczona przez huragan w 1678 roku, a odbudowa w stylu gotyckim miała miejsce między 1680 i 1700 rokiem pod kierunkiem architekta Arnoulta Seraphima Poictevina (?-1720). Do odbudowy zachęcił mieszkańców Jean-Baptiste Colbert (1619-1683), którego żona pochodziła z Blois. Wraz z ustanowieniem siedziby biskupstwa w Blois świątynia została w 1697 roku podniesiona do godności katedry. W roku 1704 król Ludwik XIV (1638-1715) podarował oprawę organów, a nowa siedziba biskupa przyjęła za patrona św. Ludwika. Datowana na połowę XVI wieku fasada katedry stanowi kompromis pomiędzy późnym tradycyjnym stylem gotyckim i początkami klasycyzmu. Znajdziemy tu elementy średniowieczne, takie jak gargulce, zwieńczone sterczynami przypory, spiczasty szczyt , a także elementy klasyczne, jak trójkątny fronton, okrągłe wypukłe medaliony i inne. Częścią budowli najbardziej godną uwagi jest elegancka i harmonijna dzwonnica.

 

 

 

 

-----

 

 

Amboise

 

 

Położone w Regionie Centralnym w departamencie Indre-et-Loire miasto słynie z zamku, rezydencji królewskiej, oraz pamiątek po Leonardo da Vinci.

 

Na płaskowyżu Châtelliers, na progu którego położone jest Amboise, odkryto wiele stanowisk świadczących o zaludnieniu tego regionu już w epoce neolitu. Znaleziska archeologiczne potwierdzają również obecność Rzymian na tych terenach w I wieku p.n.e. W czasie panowania rzymskiego w miejscu diziejszego Amboise istniała osada, wzmiankowana w IV wieku, jako Ambacia, Ambatia lub Ambasi. Powstała ona na szlaku z Genabum (dzisiejszy Orlean) do Turonorum (dzisiejsze Tours) i Juliomagus (dzisiejsze Angers). W roku 475 wzniesiono tu pierwszą chrześcijańską kaplicę. W okresie galo-rzymskim niejaki Anicien został mianowany księciem Tours przez cesarza Gracjana (359-383). Po jego śmierci, Amboise przeszło na własność jego córki Placydy, a następnie zostało odziedziczone przez jej córkę Faustę. Ponieważ dzieci tej ostatniej zmarły przedwcześnie, zapisała ona swoje dobra Chlodwigowi I (~466-511), który został w ten sposób właścicielem Amboise. Miasto mocno ucierpiało w czasie najazdów Normanów w IX wieku - zniszczeniu uległy drewniane mosty przez Loarę oraz istniejący wówczas zamek. W okresie od IX do XII wieku Amboise miało kilku różnych właścicieli - zamkiem rządzili hrabiowie Andegawenii, miasteczkiem - potomkowie Haimona de Buzançais (~850-?). Po powrocie z pielgrzymki do Ziemi Świętej, Fulko III Czarny (972-1040) oddał zamek w ręce swego towarzysza broni, niejakiego Lisois, który poślubił Hersendę de Buzançais, dając początek rodowi d’Amboise. W roku 1429 przez Amboise przeszły oddziały Joanny d’Arc (1412-1431) spieszące na odsiecz Orleanu. W roku 1434 Amboise zostało włączone do domeny królewskiej. Kolejni władcy z dynastii Walezjuszy: Karol VII (1403-1461), Ludwik XI (1423-1483), Karol VIII (1470-1498), Ludwik XII (1462-1515) i Franciszek I (1494-1547) rozbudowali i przebudowali zamek. Ten ostatni sprowadził w 1516 roku do Amboise Leonarda da Vinci, który spędził tu trzy ostatnie lata życia. Leonardo zamieszkał w rezydencji darowanej mu przez króla, pracując między innymi nad połączeniem rezydencji królewskich drogą wodną i uregulowaniem Loary. Zmarł 2 maja 1519 roku, a szczątki jego pochowano w kościele kolegialnym na zamku.

 

W maju 1518 roku na zamku w Amboise odbył się ślub Wawrzyńca II Medyceusza (1492-1519) z Magdaleną de la Tour d’Auvergne (1498-1519), zaś w 1540 roku na zamku gościł cesarz Karol V Habsburg (1500-1558). W marcu 1560 roku miał miejsce tzw. Tumult w Amboise - nieudana próba zamachu stanu, zorganizowana przez Ludwika de Condé (1530-1569). Celem spisku było przejęcie kontroli nad 16-letnim, chorym na gruźlicę królem Franciszkiem II (1544-1560) i wyeliminowanie Gwizjuszy. Wykorzystano niezadowolenie rozpuszczonych żołnierzy, przeważnie szlachty protestanckiej, choć w spisku brali udział także katolicy. Gdy dwór królewski dowiedział się o spisku zmienił miejsce pobytu z Blois na zamek w Amboise, który był łatwiejszy do obrony. Bunt stłumiono, a spiskowcy zostali powieszeni na wielkim balkonie zamku lub jego blankach, wrzuceni do Loary w workach, zdekapitowani lub poćwiartowani. Tumult w Amboise stanowił preludium wojen religijnych we Francji. W 1563 roku w Amboise zawarto pokój i wydano edykt tolerancyjny, który zakończył I wojnę religijną i dał Francji cztery lata wytchnienia.

 

W okresie rewolucji francuskiej Amboise było w latach 1790-1795 główną siedzibą dystryktu.

 

-----

 

Przy kościele p.w. św. Florentyna. Około roku 1470 mieszkający w Amboise król Ludwik XI zlecił budowę nowego kościoła w mieście (dotychczas jedyną świątynią była kolegiata zamkowa). Został on włączony w układ fortyfikacji w pobliżu Loary. Ponieważ był usadowiony na naniesionym przez rzekę piasku, nosił nazwę Notre-Dame-en-Grève (NMP na Piaszczystym Wybrzeżu). W XIX wieku kolegiata zamkowa została rozebrana a kościół Notre-Dame-en-Grève przybrał swój obecny tytuł. Wnętrze zostało urządzone w stylu neogotyckim.

 

 

Zamek w Amboise (Château d'Amboise) jest zaliczany do Zamków nad Loarą. Jego zaczątkiem był niewielki fort z czasów Merowingów, wzniesiony na przełomie III i IV wieku. W roku 1434 król Karol VII Walezjusz skonfiskował fortecę, należącą wówczas do wicehrabiego Ludwika d’Amboise (1392-1469) oskarżonego o spisek, i nakazał jej rozbudowę. Prowadzono ją od roku 1492 w stylu późnogotyckim, a następnie - renesansowym. Po roku 1461 król Ludwik XI zlecił budowę północnego skrzydła zamku, a Karol VIII zlecił dalszą rozbudowę.

 

 

 

Kaplica p.w. św. Huberta na zamku w Amboise została wzniesiona na fundamentach dawnej kapliczki z czasów Ludwika XI. Jej budowa została ukończona w 1493 roku. Kaplica ta, przeznaczona do prywatnego użytku władców, jest zbudowana w stylu późnego gotyku. Kaplica ta jest słynna głównie ze względu na obecność w niej grobowca Leonarda da Vinci (1452-1519), który zmarł właśnie w Amboise.

 

 

 

 

 

 

Widoki miasta z murów zamku.

 

 

 

 

 

Gmachy rezydencji królewskich na zamku w Amboise. Król Karol VIII zlecił także wybudowanie dwóch wież (Tour de Minimes i Tour Hurtault). Wieże zostały ukończone już po śmierci króla, który zmarł w wieku 28 lat w następstwie uderzenia głową w nadproże drzwi. Po śmierci Karola VIII i panowaniu Ludwika XII, kolejny król Franciszek I kazał podwyższyć skrzydło prostopadłe do Loary. Rodzina królewska opuściła zamek w Amboise w 1530 roku. W następnym stuleciu król Ludwik XIII przekształcił zamek w więzienie. W epoce napoleońskiej zamek został przekazany przez cesarza konsulowi i senatorowi Pierre’owi Rogerowi Ducos (1747-1816), który z uwagi na wysokie koszty utrzymania posiadłości w latach 1806-1810 wyburzył jego część. W roku 1821 zamek powrócił w ręce rodziny królewskiej, a król Ludwik Filip I (1773-1850) zlecił jego adaptację na letnią rezydencję. W końcu XIX wieku na zamku zostały przeprowadzone pierwsze prace renowacyjne.

 

 

 

 

 

 

 

 

Sala Doboszów na zamku w Amboise. Z lewej strony widoczna jest figurka św. Ludwika z początku XIV wieku zawieszona nad tronem biskupim kardynała Georges'a d'Amboise. Po prawej stronie widoczna jest tapiseria flamandzka z końca XVI wieku, przedstawiająca hołd rodziny Dariusza składany Aleksandrowi Wielkiemu.

 

 

Sala Rady Królewskiej na zamku. Król wymagał, by najwięksi magnaci przebywali przez kilka miesięcy przy jego boku wraz z żonami. Uroczyste audiencje i uroczystości dworskie stały się więc elementem życia na zamku. Sala Rady Królewskiej była jedną z pierwszych sal o takich rozmiarach, służącą na potrzeby takich uroczystości.W sali warto zrócić uwagę na filary ze zdobieniami w kształcie lilii i cętki futra gronostajowego - symbolami Królestwa Francji i Księstwa Bretanii, piękny renesansowy okap jednego z dwóch kominków.

 

 

 

 

 

Komnata Henryka II w zamku. Komnata ta znajdowała się obok nieistniejącego dziś pawilonu, zbudowanego na polecenie żony króla - Katarzyny Medycejskiej (1519-1589). W sali - oprócz widocznego na zdjęciu łoża - można oglądać tapiserie z Brukseli i Tournai z końca XVI i początku XVII wieku.

 

 

 

Tzw. Przedpokój Sznurów Franciszkańskich (La Cordelière) - okap kominka z dekoracją plecionki sznurów - symbolu zakonu franciszkańskiego.

 

 

Gabinet Orléans-Penthièvre w zamku. Pokój do pracy zdobi cykl portretów z końca XVIII wieku, przedstawiających babkę ze strony matki i rodziców przyszłego króla Francji Ludwika Filipa I (1773-1850). Po lewej stronie - portret admirała Ludwika-Jana-Marii de Bourbon (1725-1793), księcia de Penthièvre, po prawej - portret Adelajdy de Bourbon-Penthièvre (1753-1821), księżnej d'Orléans, namalowany przez Elżbietę-Ludwikę Vigée Lebrun (1755-1842).

 

 

Komnata Ludwika Filipa Orleańskiego. Przyszły król Francji otrzymał zamek od swej matki Adelajdy de Bourbon-Penthièvre w 1821 roku. Nabył on 46 domów otaczających zamek i wyburzył je, by uzyskać widok na mury obronne. Siedziba została urządzona wg obowiązującej wówczas mody. Po lewej stronie widoczny jest oficjalny portret Ludwika Filipa, po prawej - portret księżnej Orleanu Heleny de Mecklembourg-Schwerin (1814-1858). Autorem portretów jest Franz-Xavier Winterhalter (1805-1873). W komnacie tej umieszczony jest także obraz Horacego Verneta (1789-1863), przedstawiający Ludwika-Filipa z synami, opuszczającego Wersal. Autor obrazu był ojcem chrzestnym Wojciecha Horacego Kossaka (1856-1942).

 

 

 

 

Pamiątki po rodzinie książąt d'Orléans zgromadzone w jednej z sal zamku. Na zdjęciu są widoczne: harfa marki Erard z XIX wieku, portret królowej Marii-Amelii (1782-1866), żony Ludwika-Filipa I z synami - Henrykiem (1822-1897), księciem d'Aumale, oraz Antonim Marią Filipem Ludwikiem (1824-1890), księciem de Montpensier, popiersia królowej Marii-Amelii i Adelajdy, siostry króla i meble z epoki.

 

 

W gotyckiej części zamku w drodze na wieżę Minimów (Tour des Minimes)

 

 

Na Wieży Minimów zbudowanej za czasów króla Karol VIII. Z Wieży Minimów roztacza się ładny widok na Loarę i na skrzydło Karola VIII mieszczące rezydencje królewskie na zamku.

 

 

 

 

 

Fragment ogrodów pejzażowych na zamku. Zostały zasadzone tu dęby ostrolistne, bukszpany, cyprysy, winorośle muszkatowe i inne rośliny. Na drugim zdjęciu widoczny jest tzw. Taras Neapolitański. Okolony lipami ogród prezentuje trzy belwedery z przełomu XV i XVI wieku. Taras ten został upiększony pierwszym renesansowym ogrodem w Dolinie Loary, stworzonym w końcu XV wieku przez neapolitańskiego ogrodnika Dom Pacello da Mercogliano (~1455-1534). Za ogrodem tym widoczny jest zamek.

 

 

 

Popiersie Leonarda da Vinci w ogrodach pejzażowych zamku. Zostało ono postawione w miejscu dawnej XI-wiecznej kolegiaty p.w. św. Florentyna (rozebranej w latach 1806-1810), w której artysta był początkowo pochowany zgodnie z jego wolą. W 1871 roku szczątki Leonarda da Vinci ekshumowano i przeniesiono do kaplicy p.w. św. Huberta.

 

 

Wieża Heurtault na zamku. Jej budowę zlecił król Karol VIII.

 

 

Na ulicach Amboise. Podczas spaceru orzeźwiliśmy się wspaniałym sorbetem o smaku mango z kawałkami świeżych owoców. Pyszności...

 

 

 

 

 

Spacer po Amboise koczymy na rue Nationale. Jest ona handlową ulicą biegnącą przez historyczną część miasta. Na ulicy tej znajduje się widoczna na zdjęciu dawna wieża-dzwonnica (beffroi). W XV wieku była to główna brama miasta, położona nad niewielką rzeką Amasse. Do XVIII wieku funkcjonował tu tzw. "młyn jałmużniczy" należący do szpitala-przytułku (Hôtel Dieu). Brama została przekształcona w wieżę-dzwonnicę w roku 1445. W roku 1500 na wieży umieszczono zegar.

 

 

 

-----

 

 

Tours

 

 

Liczące ponad 140 tys.mieszkańców Tours jest stolicą departamentu Indre-et-Loire, a zarazem stolicą historycznej krainy Turenii. Miasto położone jest nad szeroko rozlaną Loarą i obfituje w zabytki historyczne.


Wykopaliska archeologiczne potwierdziły istnienie licznych prehistorycznych osiedli w okolicach dzisiejszego Tours. Przed podbojem Galii przez Rzymian na terenach tych zamieszkiwało celtyckie plemię Turonów, od którego miasto wywodzi swą nazwę. W I wieku Rzymianie założyli tu miasto, nazwane Caesarodunum ("Wzgórze Cezara"), które w okresie schyłkowego cesarstwa nazywano Civitas Turonorum. Z czasem, nazwa ta przybrała formę Tours. Rzymskie miasto posiadało termy, świątynie i amfiteatr, a sieć dróg łączyła je z sąsiednimi ośrodkami. Ok. IV wieku miasto zostało otoczone murami. Bardzo ważną postacią w historii miasta jest jego trzeci biskup - Marcin (317/335-397). Był on oficerem rzymskim, chrześcijańskim mnichem, słynnym kaznodzieją i założycielem klasztoru Marmoutier. Po śmierci został uznany za świętego. Z czasem rozwinął się jego silny kult, a Tours stało się jednym z najważniejszych centrów pielgrzymkowych w średniowiecznej Europie.

 

W połowie IX wieku Tours było celem najazdów Wikingów. W tym czasie miasto było też jednym z głównych ośrodków renesansu karolińskiego. We wczesnym średniowieczu w mieście wykształciły się dwa powiązane ze sobą, lecz niekiedy konkurujące ośrodki - skupione wokół katedry, siedziby arcybiskupiej i zamku "stare" miasto i "nowe" miasto, zwane Martinopolem, związane z klasztorem św. Marcina, które z czasem stało się centrum gospodarczym Tours. Obie te części były otoczone odrębnymi murami. Zostały one połączone i otoczone wspólnym murem dopiero w XIV wieku. Wcześniej, bo w 1044 roku, Turenia została lennem hrabiów Andegawenii. Korzystając z osłabienia Plantagenetów, król Francji Filip II August (1165-1223) po roku 1204 włączył ją do Korony Francuskiej. Turenia stała się prawdziwym regionem stołecznym Francji w latach 1450-1550, gdyż często przebywał tu król wraz z dworem (w szczególności dotyczyło to Karola VII i Ludwika XI).

 

W okresie renesansu powstało w Tours i Turenii wiele szykownych rezydencji i zamków, zaliczanych dziś do zamków w Dolinie Loary. Niestety, reformacja i krwawe wojny religijne będące następstwem nietolerancji, zakończyły ten okres. W Tours nie doszło jednak do rzezi protestantów, jakie miały miejsce w Paryżu i innych miastach Francji. Po umocnieniu się władzy Burbonów dwór królewski osiadł na stałe w Paryżu, a następnie przeniósł się do pobliskiego Wersalu. Dla Tours oznaczało to spadek znaczenia politycznego, jednakże nie zahamowało rozwoju gospodarczego miasta. Budowano nowe drogi i mosty, a Tours utrzymało dominację w handlu zbożem, winem, owocami, warzywami, nabiałem i drobiem. Po rewolucji francuskiej i okresie wojen napoleońskich miasto unowocześniło swoją infrastrukturę i przeszło proces industrializacji, stało się także ważnym węzłem kolejowym. Dalszy rozwój przyniósł wiek XX.

 

W czasie I wojny światowej w Tours rozlokowane było wiele jednostek i instytucji wojskowych, a miasto było również wielkim centrum logistycznym i przemysłowym zaopatrującym armię walczącą na froncie. W 1915 roku zbudowano tu lotnisko, a w końcowej fazie wojny stacjonowały tu także oddziały amerykańskie, które przybyły do Europy w 1917 roku. W okresie międzywojennym w Tours powstały nowe zakłady przemysłu spożywczego, odzieżowego, mechanicznego, metalurgicznego, elektrycznego, łożyskowego i meblowego. W czasie kampanii 1940 roku w dniach 10-13 czerwca w Tours urzędował rząd francuski, ewakuujący się z Paryża do Bordeaux. Miasto było bombardowane przez Niemców i duża część centrum została zniszczona. W końcu wojny Tours ucierpiało też w wyniku nalotu alianckiego w maju 1944 roku. Miasto zostało wyzwolone 1 września 1944 roku. Odbudowa centrum została zrealizowana w oparciu o plan, który opracował miejscowy architekt Camille Émil Lefèvre (1876-1946). Do powojennego rozwoju Tours bardzo duży wkład wniósł Jean Royer (1920-2011), pełniący funkcję mera przez 36 lat.

 

-----

 

Katedra p.w. św. Gatiena (La cathédrale Saint-Gatien de Tours). Ta gotycka świątynia, wzniesiona w latach 1170-1547, dedykowana jest pierwszemu biskupowi Tours z przełomu III i IV wieku. Pierwsza skromna katedra w Tours, dedykowana św. Maurycemu, została wzniesiona przez Litoriusa, biskupa Tours w latach 337-371 i poprzednika św. Marcina. Spłonęła ona w 561 roku. Odbudowana katedra tzw. merowińska została poświęcona przez św. Grzegorza z Tours (538-594) w 590 roku. Ok. 1160 roku rozpoczęto rekonstrukcję katedry merowińskiej, znajdującej się już w bardzo złym stanie. Nie została ona jednak ukończona, gdyż w roku 1166 kościół padł pastwą pożaru w czasie wojny między królem francuskim Ludwikiem VII (1120-1180) i królem Anglii i hrabią Andegawenii Henrykiem II Plantagenetem (1133-1189). Po rozpoczęciu budowy w 1170 roku wzniesiono południową część transeptu i wieże. Prezbiterium zbudowano w latach 1236-1279 pod kierunkiem Étienne’a de Mortagne. Simon Le Mans przebudował transept i rozpoczął budowę nawy. Sześć jej przęseł i kaplice zostały zbudowane w XIV wieku - pierwsze dwa przęsła odpowiadają przęsłom dawnej katedry romańskiej i są datowane na XII wiek. W roku 1356 nieukończona jeszcze katedra otrzymała nowe wezwanie - św. Gatiena. Nawa została ukończona dopiero w XV wieku przez architektów Jeana de Dammartina (?-1454), Jeana Papina i Jeana Duranda, dzięki hojności króla Karola VII Walezjusza (1403-1451) i księcia Bretanii Jana V (1389-1442).

 

 

 

 

Choć w okresie wojen religijnych z filarów z fasady katedry protestanci usunęli wielkie posągi, to nadal jest ona arcydziełem architektury gotyku płomienistego i charakteryzuje się wspaniałą koronkową kamienną ornamentyką. Wieże katedry zostały wzniesione w I połowie XVI wieku: północna (o wysokości 68 m) - w roku 1507 przez Pierre’a de Valence, zaś południowa (o wysokości 69 m) - w latach 1534-1547 przez Pierre’a Gadiera. Ponieważ budowa świątyni trwała kilka wieków budowla łączy elementy kilku stylów. Podstawy i dolne partie wież są romańskie, dekoracje są wykonane w stylu promienistego i płomienistego gotyku, a szczyty obu wież są w stylu renesansowym.

 

 

 

 

Niewątpliwym klejnotem światyni są wspaniałe, olśniewające XIII-wieczne witraże w oknach kaplic i prezbiterium - jedne z najpiękniejszych w Europie. Piękne witraże zdobią także rozety transeptu i nawy. We wnętrzu katedry na uwagę zasługuje też prospekt organowy - wg niepotwierdzonej tradycji ufundowany przez biskupa Marcina z Beaune w XVI wieku. Uszkodzony w czasie wojen religijnych został poddany kilku naprawom i rekonstrukcji w XVII wieku (prawdopodobnie ok. roku 1620). W czasie rewolucji francuskiej w 1792 roku kościół zamieniono na tzw. "świątynię rozumu". Część wyposażenia zdewastowano.

 

 

 

 

 

 

 

 

Nagrobek dzieci Karola VIII Walezjusza (1470-1498) i Anny Bretońskiej (1477-1514), pochodzący z dawnej kolegiaty p.w. św. Marcina i przeniesiony tu w 1835 roku. Jest wykonany z marmuru kararyjskiego. Pochodzi z 1506 roku i jest jednym z pierwszych renesansowych dzieł w Turenii.

 

 

Kamienice w pobliżu katedry p.w. św. Gatiena.

 

 

Zamek (Château de Tours) usytuowany jest w najstarszej dzielnicy miasta, w pobliżu katedry p.w. św. Gatiena. Został wzniesiony na pozostałościach budowli antycznych. Początkowo był to skromny zamek średniowieczny z XI wieku, rozbudowany w XIII, a następnie w XV wieku, kiedy to uzyskał status siedziby królewskiej. Zniszczony niemal całkowicie w XVIII wieku, po rewolucji francuskiej został zaadaptowany na potrzeby wojska. Odnowiony w XX wieku, obecnie mieści muzeum i instytucje kulturalne.

 

 

Loara widziana z Mostu św. Symforiana.

 

 

Zabytkowy dom w historycznej części Tours oraz tablica, upamiętniająca otrzymanie zbroi przez Joannę d'Arc w kwietniu 1429 roku od mieszkającego tu płatnerza. Na pamiątkę tego wydarzenia dom przyjął nazwę "Pod zbrojną panienką" ("À la Pucelle Armée").

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Juliana (L'église Saint-Julien de Tours) jest kościołem dawnego opactwa benedyktynów, istniejącego od VI wieku. Wcześniejsze kościoły opactwa nie zachowały się, zniszczone w wyniku wojen lub klęsk żywiołowych. Po roku 1240 wzniesiono kościół, który zachował się w obecnym kształcie. Jest to budowla gotycka z elementami stylu romańskiego.

 

 

-----

Tours było ostatnią miejscowością, którą zwiedzaliśmy w tej części podróży. Następnego dnia wyjechaliśmy na południe Francji. Ale o tym, już w kolejnej galerii.

-----

Dziękuję za uwagę.

 

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 3 godziny 34 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Wow ,ale mnóstwó pięknych zamków nam pokazujesz.. co jeden to ciekawszy Yahoo Ogrody tez niesamowite , szczególnie te tematyczne w Villandry Good

Niesamowita ta aleja 

No trip no life

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 3 godziny 34 minuty temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Achernar, tak sobie myślę ,że może warto dodać jakis znacznik geograficzny do każdej części z twoich opowieści francuskich, aby juz z nazwy było wiadomo jakiego terenu dotyczy.

Przykładowo , może w tej części - Belle France (2)- zamki nad Loarą ? 

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Online
Ostatnio: 16 minut 33 sekundy temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, OK, słuszna uwaga. Zaraz ddodam. Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap