Włochy po raz enty.... - tym razem część północna

Jorguś, Fragola, Asia - Witajcie  , cieszę się, że tu zaglądacie 

Asiu, widoczki jak na razie to były tylko detale rzeźbiarskie podziwiane z bliska, natomiast te na miasto to dopiero będą...  

Fragola, jak my tu byliśmy ( kilka lat wczesniej niż Ty ostatnio) to nie było wtedy jeszcze żadnej kontroli bezpieczeństwa przy wejściu  

***************

Ci którzy wybierają się na dach tej Katedry tylko dla samych stricte widoków- mogą poczuć się tam nieco zawiedzeni, bo Mediolan z góry wcale nie zachwyca i nie ma tam aż takich fantastycznych  widoków jak w wielu innych włoskich miastach, które można podziwiać z różnych wież, wzgórz i tarasów widokowych ; no miasto jak miasto, raczej "doopy" nie urywa  , a naprawdę ładne to były tam tylko te góry widoczne z daleka w tle 

to może starczy juz tych dachowych pstryków 

z widokiem na pomnik Vottorio Emmanuele

Po atrakcjach „dachowych” schodzimy na dół i zmierzamy do atrakcji "pod dachem”   , czyli do pobliskiej, słynnej Galerii Vittorio Emmanuele II – zwanej przez mediolańczyków – Salotto, czyli po prostu Salonem Miasta

Galeria konstrukcyjnie jest bardzo ciekawa, to arkadowo połączone ze sobą piękne, secesyjne kamienice zadaszone niezwykłą, przeszkolną konstrukcją krzyżówą z żelaza i szkła – już sama architektura zachwyca tu przede wszystkim;

to budowane od 1865 roku - arcydzieło „la belle epoque”, które nie może się nie podobać  ;

to właśnie tutaj liczni przedsiębiorcy umawiają się na eleganckie spotkania biznesowe w licznych kawiarniach i restauracjach a zwykli mieszkańcy przychodzą tu sobie regularnie spędzać czas wolny 

Co ciekawe, bardzo podobną „bliźniaczą” Galerię (Umberta I)  można zobaczyć w Neapolu, którą chyba pokazywałam Wam w mojej relacji z Południa Włoch; tamta jest równie urocza (choć nie tak znana ani nie tak popularna jak ta mediolańska)  i trudno mi nawet określić jednoznacznie która ładniejsza?  

kolaż z neapolitańskiej Galerii Umberto I ( tak  tylko dla porównania   )

teraz szybkim skokiem z Neapolu - z powrotem do Milano  i  dalej pstryki z wnętrz mediolańskiej Salotto Vittorio Emmanuele :

Swoje siedziby znalazły tu najbardziej znane, światowe sklepy i eleganckie butiki z markowymi ciuchami, a tutejsze szyldy kuszą też słynnymi włoskimi butami, biżuterią i konfekcją prêt-à-porter więc miłośnicy markowych szmatek mają tu gdzie stracić kawałek majątku   , a dla tych ze znacznie grubszym portfelem mnóstwo tu luksusowych butików pracowni krawieckich, gdzie z pod igły znanych projektantów włoskich wychodzą „arcydzieła” wprost dla zamożnych amatorów haute couture  

no wiec w końcu  po tych "szalonych zakupach"  i całkowitym bankructwie    - idziemy odetchnąć na kawkę  dodam, że pyszną włoską kawkę!   bo ta we Włoszech zawsze smakuje podwójnie! 

Każdy słyszał i wie, że Mediolan zyskał sobie miano światowej stolicy mody! no Ba! – w końcu poza Paryżem to tutaj właśnie swoje gibkie, kocie kroki stawiały najsłynniejsze modelki świata; jeśli jednak szukacie takiego szyku i elegancji tej klasy na ulicach, to właśnie tutaj w tej Galerii co najwyżej można spotkać eleganckich biznesmenów w garniakach od Pierre Cardin’a ; generalnie co do słynnej elegancji i mody włoskiej – to jak Włochy długie i wąskie to raczej nigdzie nie zobaczycie szykownie wyelegantowanych ludzi, moim zdaniem to zwykły stereotyp   ;

przejechałam już w swoim życiu trochę te Włochy – i patrząc jak na co dzień ubierają się Włosi – to naprawdę my Polacy nie powinniśmy mieć żadnych kompleksów!  chociaż nasz kraj nie słynie ani z mody ani ze słynnych projektantów! ... no cóż ...w tej dziedzinie mamy znacznie bardziej kiepski marketing od Włochów 

*****

jeszcze tylko zgodnie z panującą legendą -  słynny i konieczny obrót nóżką w konkretnym punkcie byczka  

i opuszczamy arkadowo oszkloną Galerię - mekkę mody i wydawania astronomicznej kasy!!! 

Po opuszczeniu Galerii - mediolańskiej „Salotto” mamy kolejny czas wolny, wiec błąkamy się po okolicy jak osierocone dzieci    nie bardzo wiedząc gdzie iść ?

więc łazimy po okolicy....

Oczywiście do słynnego kościoła Santa Maria della Grazie , gdzie mieści się najsłynniejszy fresk świata sobie nie pójdziemy, bo okazuje się, że wymagana jest rezerwacja wejściówki do tego kościoła i to taka dokonana co najmniej 3 miesiące wcześniej!  (a w tym akurat czasie, kiedy byliśmy w Mediolanie  zainteresowanie tym słynnym freskiem Leonarda da Vinci „Ostatnia Wieczerza” osiągnęło prawdziwe apogeum!   ,

bowiem wówczas większość świata zaczytywała się akurat w słynnym powieściowym cyklu sensacyjnym Dana Browna „Kod Leonarda da Vinci” i potem „Anioły i Demony” – co spowodowało taką kumulację tłumów i odwiedzin tego kościoła, że wejście tam było niemożliwe!,   no trudno… jakoś to przeżyję... , choć wielu moich znajomych, którzy bywali w tym mieście lata wcześniej ( jeszcze zanim Brown tak rozbudził w ludziach chęć zobaczenia tego fresku) też go nie widzieli na żywo  ; 

słynny fresk Leonarda - ostatnia Wieczerza

 (rzecz jasna - z zasobów sieciowych !)  

Sam ten słynny fresk w sumie z punktu widzenia „artystycznego” nie jest jakimś wielkim arcydziełem i z tego co oceniają znający się na rzeczy fachowcy, okazuje się, że to dzieło wręcz rozczarowuje oglądających, (choć jego walorów historycznych nikt tu oczywiście nie podważa), bo malując ten fresk - słynny Leonardo jakoś się za bardzo nie postarał  i bezpardonowo mówiąc - schrzanił całą robotę   poprzez użycie farb olejnych, zamiast tradycyjnej metody malowania fresków, gdzie pigmenty nakładane na mokry tynk wchodzą w silną reakcję chemiczną i mocno (z dużą trwałością na wieki) łączą się z porowatą powierzchnią ściany,

natomiast farby olejne dają lepszy efekt kolorystyczny tylko początkowo ale są potem łatwiej podatne na działania wilgoci i wietrzenie ; dlatego olejne freski są ładniejsze kolorystycznie tylko na początku tuż po ich powstaniu, ale minione lata niszczą je wręcz w sposób  katastrofalny!!! ; a więc Leonardo z pewnością nie malował „Ostatniej Wieczerzy” z myślą o potomnych   – tylko chciał od razu osiągnąć efekt Wow w swoich czasach, co mu się z pewnością udało !  

( a w przypadku tego akurat fresku - do „dzieła zniszczenia” przyczyniła się jeszcze nieudolna  restauracja i ciąg późniejszych serii nieszczęść: zmycie części fresku do białego tynku przez widocznie mało wrażliwych na sztukę i piękno - braciszków zakonnych, którzy tu wówczas rezydowali (mieli więc wspólną "cechę wrażliwości"  z żołnierzami radzieckimi, którzy w podobny sposób traktowali sztukę po II wś   ) 

a później kwaterujące tu wojska napoleońskie „ćwiczyły manewry"   i chłopaki Napoleona strzelali sobie do ściany – ćwicząc cel  na głowach Apostołów  , a jeszcze kolejnego pecha dokonała bomba  , która w czasach II WŚ zniszczyła fragment budynku kościoła wraz z częścią fresku ;

Fresk ten (do naszych czasów ) oczywiście został odtworzony przez konserwatorów , którzy wszystko naprawili i przywrócili mu dawną subtelność, jednak trzeba sobie zdawać sprawę, że Ci szczęśliwcy, którzy mają wcześniej zarezerwowane wejściówki – tak naprawdę nie patrzą na oryginalne dzieło mistrza Leonarda!  

i tak oto tymi rozważaniami doszłam do momentu, gdzie żal braku tej atrakcji – od razu stał się jakoś znacznie mniejszy!  

Nel, takie łączenie podróży służbowych ma sporo zalet   (zwłaszcza tych kosztowych, gdzie za całe clou wydatków- płaci firma, he he  )

(ja w taki właśnie sposób - łacząc obowiązki służbowe -  zwiedzałam sobie Paryż, Londyn, Monachium i nawet raz wybrałam się wtaki business trip z Małżem (w czasie jego podrózy służbowej do Brukseli); do dziś żałuję, że nie skorzystałam z okazji i nie latałam swego czasu z Mężem do Stanów   , który odwiedzał USA w celach służbowych... Małzowi wizę bezproblemowo załatwiała firma, a ja miałam wtedy zawsze jakąś "jazdę" z tymi wizami, więc w końcu dałam spokój uznając że poczekam aż  je zniosą ; i jak się już doczekałam i je w końcu znieśli - to zapanowała zaraza   i znów muszę czekać na mój "american dream" .... (na te Parki Narodowe!!!) tylko tyle, że teraz mój Małż juz tam nie lata