Nooo - fotki extra, ale cos mi sie wydaje, ze to tez tylko wirtualny widok. Z tego co pamietam - przy takim jak na fotkach ustawieniu Zlotych Wrot w stosunku do ladu, to zachodu slonca nie da sie ujac za nimi. No, ale tak sie lepiej sprzeda he he
Nelcia, Marinik - na tych małych fotkach Złotych Wrót jest WSCHÓD słońca, nie zachód , więc sądzę, że są prawdziwe, wschód slońca od strony lądu raczej da się tam zobaczyć. Marinik, czy Ty podpływałeś blisko do tej skały, a może też pod nią? Masz jakąś fotkę?
I dzięki za sprostowanie, oczywiście że Koktebel jest na zachód od Teodozji, chyba za dużo o wschodzie słońca myślałam...
trina-p - zbieram sie do zaprezentowania MOJEGO KRYMU. Tak - przeplywalismy pod Zlotymi Wrotami. Wg mnie spojrzenie z ladu na Zlote Wrota w taki sposob, aby widoczny byl przeswit jest DOKLADNIE w kierunku poludniowym - a tam slonce raczej nie wschodzi i nie zachodzi, wiec w moim przekonaniu to przerobiona fotka - na potrzeby osiagniecia ladnego efektu.
Nie wiem, Marynik, nie wiem, gdybym była tam indywidualnie, na pewno bym to sprawdziła o świcie, ale teraz to już "po ptokach"...
Następnego dnia ponownie jedziemy na wschód (z Ałuszty na wschód!) Krymu, ale bliżej, naszym celem jest Sudak i Nowy Świat. I niemiła niespodzianka pogodowa, pochmurno, zanosi się na deszcz, a w planach mamy znowu nadmorskie atrakcje. Czy bez słońca też nam się tam spodoba?
Zatrzymujemy się na chwilę po drodze, niedaleko miejscowości Małorieczeńskoje. Znajduje się tu na klifie niezwykła cerkiew pod wezwaniem św. Mikołaja Cudotwórcy. Jej wyjątkowość polega na tym, że będąc świątynią, jest także latarnią morską oraz Muzeum Katastrof Morskich XX wieku. Zbudowano ją bardzo niedawno, bo w 2007 r.
Budowla jest dwupoziomowa. Wyższy poziom zajmuje cerkiew, szczycąca się ikoną św. Mikołaja z cząsteczką jego relikwii, natomiast poziom niższy to podziemie, w którym urządzono muzeum. Sale muzeum stylizowane są na wnętrza okrętu. Można znaleźć tu eksponaty wydobyte przez płetwonurków ze statków i okrętów, które zatonęły u wybrzeży Krymu pomiędzy XVII a XXI w. - fragmenty zatopionych żaglowców, przedmioty wydobyte z dna morskiego, sprzęt do nurkowania. Oddzielne ekspozycje posiadają: Titanic, okręt podwodny Kursk i tsunami z 2004 roku.
Następnie jedziemy do miejscowości Sudak. Powstanie miasta przypisuje się Grekom lub Alanom, a potem było opanowane kolejno przez inne nacje – m.in. Bizantyjczyków, Chazarów, w XIII w. przybyli tu Wenecjanie, po nich Genueńczycy, a w 1475 r. miasto zostało podbite przez Turków, by w końcu XVIII w. stać się częścią Rosji. Pod panowaniem Włochów miasto przeżywało rozkwit, natomiast od czasów tureckich bardzo podupadło i straciło na znaczeniu jako port, ośrodek polityczny i handlowy (handlowano tu także żywym towarem).
Samo miasto omijamy, a szkoda, bo tam jest jedna z najdłuższych plaż na Krymie, piaszczysta, choć piasek ciemny i poprzecinana pomostami. Mimo, że pogoda okropna, szare chmury i mżawka, to plażę chętnie bym zobaczyła. Niestety, nie udało się tym razem.
Docieramy natomiast na wzgórze, do najważniejszej budowli w Sudaku, czyli do Twierdzy Genueńskiej. Budowę twierdzy w tym miejscu rozpoczęli jeszcze Bizantyjczycy, ale ostateczny kształt nadali jej Genueńczycy i stąd nazwa, prace zakończono około 1430 r. To, co obecnie można zobaczyć, to w dużej części rekonstrukcja. Zachowały się dwa ciągi murów z 14 basztami, ruiny kościoła, cysterny (czy też więzienia, jak uważają niektórzy badacze), fundamenty budynków.
Widok na twierdzę z drogi
Najwyższa wieża na zdjęciach powyżej to Zamek Konsula z zespołem umocnień, tu odbyły się ostateczne bitwy z Turkami.
Szara kopuła kryje pozostałości meczetu, jest starszy niż sama twierdza, pochodzi z 1222 r.
Do twierdzy można było dostać się przez jedyną bramę z dwiema wieżami, otoczoną barbakanem. Większość baszt ma swoje nazwy pochodzące od imienia fundatora lub konsula pod rządami którego powstały, pozostałe nazywają się Wieżami Bezimiennymi i mają przypisany numer.
Z lewej strony bramy wznosi się Baszta Bernabo di Franci di Pagano z 1414 r. Z prawej stoi Baszta Jacoba de Torcello z 1389 r. a brama pośrodku nosi imię Batisty di Guilio di Andalo
Na terenie twierdzy były wydzielone ulice, rejony mieszkalne, część handlowa, świątynie. Niewiele z tego wszystkiego pozostało, możemy za to popatrzeć z tej perspektywy na współczesne miasto
Wzgórze jest zarośnięte prawie jak step, trawy i co tam jeszcze się płoży, są dość wysokie i mokre, niezbyt przyjemnie się przez nie przedzierać, mało tu wydeptanych ścieżek
Na pierwszym planie widoczna jest Bezimienna Baszta nr 6 (ta ciemna wąska), a obok Baszta Baldo Guarco (nr 18) z 1394 r. – z wmurowaną heraldyczną płytą z łacińskim napisem sławiącym konsula-fundatora tej wieży
Już za murami twierdzy znajduje się malutka Cerkiew Dwunastu Apostołów z połowy XIII w. lub nawet starsza, nazwana tak od znajdujących się wewnątrz fresków przedstawiających prawdopodobnie ostatnią wieczerzę. Obok stoi strażnicza Baszta Frederico Astaguero (ta ma numer 21) z 1386 r. jednego z konsulów
Nelcia Wiesz, teraz mi się nawet bardziej podoba niż wtedy, bo nie za bardzo chciało mi się wtedy tam chodzić i dokładniej zwiedzić teren, wejść na mury i do niektórych budowli, bo co chwilę padało, i miałam już dosyć co chwilę wyciągać i chować aparat. I oczywiście teraz żałuję
Trina, obie foty zachodu przepiekne
ostre, spiczaste góry wpadajace do wody rewelacja 
No trip no life
Nooo - fotki extra, ale cos mi sie wydaje, ze to tez tylko wirtualny widok. Z tego co pamietam - przy takim jak na fotkach ustawieniu Zlotych Wrot w stosunku do ladu, to zachodu slonca nie da sie ujac za nimi. No, ale tak sie lepiej sprzeda he he
Moje Pstrykanie i nie tylko
Nelcia, Marinik - na tych małych fotkach Złotych Wrót jest WSCHÓD słońca, nie zachód
, więc sądzę, że są prawdziwe, wschód slońca od strony lądu raczej da się tam zobaczyć. Marinik, czy Ty podpływałeś blisko do tej skały, a może też pod nią? Masz jakąś fotkę?
I dzięki za sprostowanie, oczywiście że Koktebel jest na zachód od Teodozji, chyba za dużo o wschodzie słońca myślałam...
trina-p - zbieram sie do zaprezentowania MOJEGO KRYMU. Tak - przeplywalismy pod Zlotymi Wrotami. Wg mnie spojrzenie z ladu na Zlote Wrota w taki sposob, aby widoczny byl przeswit jest DOKLADNIE w kierunku poludniowym - a tam slonce raczej nie wschodzi i nie zachodzi, wiec w moim przekonaniu to przerobiona fotka - na potrzeby osiagniecia ladnego efektu.
Moje Pstrykanie i nie tylko
Nie wiem, Marynik, nie wiem, gdybym była tam indywidualnie, na pewno bym to sprawdziła o świcie, ale teraz to już "po ptokach"...
Następnego dnia ponownie jedziemy na wschód (z Ałuszty na wschód!) Krymu, ale bliżej, naszym celem jest Sudak i Nowy Świat. I niemiła niespodzianka pogodowa, pochmurno, zanosi się na deszcz, a w planach mamy znowu nadmorskie atrakcje. Czy bez słońca też nam się tam spodoba?
Zatrzymujemy się na chwilę po drodze, niedaleko miejscowości Małorieczeńskoje. Znajduje się tu na klifie niezwykła cerkiew pod wezwaniem św. Mikołaja Cudotwórcy. Jej wyjątkowość polega na tym, że będąc świątynią, jest także latarnią morską oraz Muzeum Katastrof Morskich XX wieku. Zbudowano ją bardzo niedawno, bo w 2007 r.
Budowla jest dwupoziomowa. Wyższy poziom zajmuje cerkiew, szczycąca się ikoną św. Mikołaja z cząsteczką jego relikwii, natomiast poziom niższy to podziemie, w którym urządzono muzeum. Sale muzeum stylizowane są na wnętrza okrętu. Można znaleźć tu eksponaty wydobyte przez płetwonurków ze statków i okrętów, które zatonęły u wybrzeży Krymu pomiędzy XVII a XXI w. - fragmenty zatopionych żaglowców, przedmioty wydobyte z dna morskiego, sprzęt do nurkowania. Oddzielne ekspozycje posiadają: Titanic, okręt podwodny Kursk i tsunami z 2004 roku.
Następnie jedziemy do miejscowości Sudak. Powstanie miasta przypisuje się Grekom lub Alanom, a potem było opanowane kolejno przez inne nacje – m.in. Bizantyjczyków, Chazarów, w XIII w. przybyli tu Wenecjanie, po nich Genueńczycy, a w 1475 r. miasto zostało podbite przez Turków, by w końcu XVIII w. stać się częścią Rosji. Pod panowaniem Włochów miasto przeżywało rozkwit, natomiast od czasów tureckich bardzo podupadło i straciło na znaczeniu jako port, ośrodek polityczny i handlowy (handlowano tu także żywym towarem).
Samo miasto omijamy, a szkoda, bo tam jest jedna z najdłuższych plaż na Krymie, piaszczysta, choć piasek ciemny i poprzecinana pomostami. Mimo, że pogoda okropna, szare chmury i mżawka, to plażę chętnie bym zobaczyła. Niestety, nie udało się tym razem.
Docieramy natomiast na wzgórze, do najważniejszej budowli w Sudaku, czyli do Twierdzy Genueńskiej. Budowę twierdzy w tym miejscu rozpoczęli jeszcze Bizantyjczycy, ale ostateczny kształt nadali jej Genueńczycy i stąd nazwa, prace zakończono około 1430 r. To, co obecnie można zobaczyć, to w dużej części rekonstrukcja. Zachowały się dwa ciągi murów z 14 basztami, ruiny kościoła, cysterny (czy też więzienia, jak uważają niektórzy badacze), fundamenty budynków.
Widok na twierdzę z drogi
Najwyższa wieża na zdjęciach powyżej to Zamek Konsula z zespołem umocnień, tu odbyły się ostateczne bitwy z Turkami.
Szara kopuła kryje pozostałości meczetu, jest starszy niż sama twierdza, pochodzi z 1222 r.
Do twierdzy można było dostać się przez jedyną bramę z dwiema wieżami, otoczoną barbakanem. Większość baszt ma swoje nazwy pochodzące od imienia fundatora lub konsula pod rządami którego powstały, pozostałe nazywają się Wieżami Bezimiennymi i mają przypisany numer.
Z lewej strony bramy wznosi się Baszta Bernabo di Franci di Pagano z 1414 r. Z prawej stoi Baszta Jacoba de Torcello z 1389 r. a brama pośrodku nosi imię Batisty di Guilio di Andalo
Brama twierdzy od strony wewnętrznej
Na terenie twierdzy były wydzielone ulice, rejony mieszkalne, część handlowa, świątynie. Niewiele z tego wszystkiego pozostało, możemy za to popatrzeć z tej perspektywy na współczesne miasto
Mamy tu też środki transportu z różnych epok
Trina, zamek robi wrażenie
a jeszcze na tle tych gór ..wspaniale widoczki 
No trip no life
Wzgórze jest zarośnięte prawie jak step, trawy i co tam jeszcze się płoży, są dość wysokie i mokre, niezbyt przyjemnie się przez nie przedzierać, mało tu wydeptanych ścieżek
Na pierwszym planie widoczna jest Bezimienna Baszta nr 6 (ta ciemna wąska), a obok Baszta Baldo Guarco (nr 18) z 1394 r. – z wmurowaną heraldyczną płytą z łacińskim napisem sławiącym konsula-fundatora tej wieży
Już za murami twierdzy znajduje się malutka Cerkiew Dwunastu Apostołów z połowy XIII w. lub nawet starsza, nazwana tak od znajdujących się wewnątrz fresków przedstawiających prawdopodobnie ostatnią wieczerzę. Obok stoi strażnicza Baszta Frederico Astaguero (ta ma numer 21) z 1386 r. jednego z konsulów
Nelcia
Wiesz, teraz mi się nawet bardziej podoba niż wtedy, bo nie za bardzo chciało mi się wtedy tam chodzić i dokładniej zwiedzić teren, wejść na mury i do niektórych budowli, bo co chwilę padało, i miałam już dosyć co chwilę wyciągać i chować aparat. I oczywiście teraz żałuję 