Wiktor, Radek wycieczka była bogata w różnorodne „atrakcje” ale pustynia w takim wydaniu: z jazdą (długą) na wielbłądzie i kontakt z ciepłym piachem, niesamowite widoki to jeden z ważniejszych punktów programu. Niektórzy jechali na wielbłądach trochę ze strachem w oczach, trzymając się kurczowo, ale chyba wszyscy wrócili zadowoleni. Nawet taka starsza kobitka, która miała do wielu rzeczy swoje zastrzeżenia.
Kolacje jemy późno bo najpierw lecimy się odświeżyć. Jedzenia niby nie brakuje , natomiast owoce są już przebrane. Zostały tylko granaty i to jakieś dziwne bo żółte a nie czerwone. Wyglądały słabo ale były przepyszne!!!
Następny dzień jest będzie jeszcze inny. Będzie obfitował w piękne widoki. Wsiadamy do autobusu i w drogę!
Pierwszy przystanek stosunkowo szybko. Zatrzymujemy się aby poznać KHETTARY.
Khettary - podziemna instalacja wodna używana do zaopatrywania siedzib ludzkich w wodę oraz nawadniania pól uprawnych na terenach suchych i pustynnych. Technologia ta powstała w starożytnej Persji i stamtąd rozprzestrzeniła się po świecie. Dostarcza wodę z wyżej położonej warstwy wodonośnej na niższe tereny. Najważniejszym elementem jest łagodnie opadający tunel, ukryty pod grubą warstwą ziemi. Dzięki temu minimalizuje się straty spowodowane parowaniem w pustynnym klimacie, pozwalając transportować wodę na dużo większe odległości niż w przypadku otwartych instalacji wodnych (jak np. akwedukt).
Na powierzchni wykopuje się otwór, a wyciągnięta ziemia tworzy kopiec. Na kopcu zrobiony jest drewniany kołowrót z liną. Każdy klan miał swoją studnię, ale budowali ją wspólnie. Całym tym interesem wodnym zarządzał bogaty, odważny, szlachetny i mądry przedstawiciel każdego klanu. Przedstawicieli wybierała społeczność. Grupa ta zarządzała dystrybucją wody i konserwacją systemu. Woda była własnością całej wsi i wszyscy ponosili koszty remontów. Obecnie khettary zastąpiono siecią wodociągową którą przejęło państwo. Studnie też pozostały, a korzystają z nich nomadzi wypasający kozy.Na powierzchni widoczny jest jako rząd niewielkich kopców ziemnych.
Oczywiście jest też „sklepik” w którym można kupić pamiątki z kamienia – podobne jak w odwiedzonej dzień wcześniej manufakturze, celny wcale nie niższe i koniecznie trzeba się targować.
Jedziemy przez obszary gdzie dużo piachu. Tutaj przy drogach ustawiane są „plotki” aby piach nie zasypywał drogi (analogicznie jak u nas aby śnieg nie był zwiewany z pól na drogę. Zdjęcia jednak nie mam odpowiedniego.
Po drodze dalsza porcja informacji.
To morze o szkołach. Jadąc często widzimy kolorowo pomalowane budynki. To szkoły.
Władze Maroka dbają aby dzieci chodziły do szkoły. Na wsiach rodzice nie zawsze wiedzą po co dzieci chodzą i co robią w szkole. Dzieci wykorzystywane do pracy. Chłopcy garną się do szkoły , aby nie musieć pracować w domu, Dziewczynki spędzając czas w szkole nauczą się czytać i pisać ale nie mają kiedy uczyć się tradycyjnych prac domowych takie dziewczynki nie będą atrakcyjnymi kandydatkami na żony. W szkołach koranicznych dzieci uczą się arabskiego i liczyć.
Dużo szkół wybudowanych jest przez francuzów.
Nauka odbywa się w języku arabskim, drugim językiem jest francuski. Dzieci Berberów często nie znają języka arabskiego, więc dzieci idąc do szkoły mają kłopot z porozumiewaniem się.
Nauka w szkołach jest obowiązkowa, ale nikt nie sprawdza czy dzieci chodzą do szkoły.
W szkołach każda klasa ma swój gimbus, którym są dowożone do szkoły. W szkole dzieci są do wieczora, ale w południe są odwożone do domu na obiad.
W miastach dzieci idą do szkoły, bo idą też dzieci sąsiadów. Na wsiach dzieci nie chodzą do szkoły często ze względu na dużą odległość.
Król Muhammad VI płaci rodzicom aby te chodziły do szkoły, szczególnie zdolnej młodzieży, z rejonów oddalonych od szkół wyższych . Nomadzi nie mają stałego miejsca zamieszkania – przemieszczają się. Na Saharze dzieci chodzą do szkoły 2 razy w tygodniu.
I przychodzi czas powrotu. Powoli robi się ciemno.
...Asia-A "piaskowe fotki" rewelka !!!!
czy to..."rano ,wieczór,we dnie,w nocy"...superowskie są : )))))0
...no to w drogę... żeby się oburzać i podziwiać
...zdumiewać i wzruszać ramionami...wybrzydzać i zachwycać...Radoslav
taaaaa, super przygoda na piasku
fajne pstryki wyszły na pustynii
Wiktor, Radek wycieczka była bogata w różnorodne „atrakcje” ale pustynia w takim wydaniu: z jazdą (długą) na wielbłądzie i kontakt z ciepłym piachem, niesamowite widoki to jeden z ważniejszych punktów programu. Niektórzy jechali na wielbłądach trochę ze strachem w oczach, trzymając się kurczowo, ale chyba wszyscy wrócili zadowoleni. Nawet taka starsza kobitka, która miała do wielu rzeczy swoje zastrzeżenia.
zawsze się musi trafić jakas maruda he he
Wycieczka fajna i jakie ciekawe ci wyszły zdjęcia przy zachodzie
No trip no life
Nel to zdjęcie "samo wyszlo" - efekt zobaczylam dopiero przy oglądaniu.
Kolacje jemy późno bo najpierw lecimy się odświeżyć. Jedzenia niby nie brakuje , natomiast owoce są już przebrane. Zostały tylko granaty i to jakieś dziwne bo żółte a nie czerwone. Wyglądały słabo ale były przepyszne!!!
Następny dzień jest będzie jeszcze inny. Będzie obfitował w piękne widoki. Wsiadamy do autobusu i w drogę!
Pierwszy przystanek stosunkowo szybko. Zatrzymujemy się aby poznać KHETTARY.
Khettary - podziemna instalacja wodna używana do zaopatrywania siedzib ludzkich w wodę oraz nawadniania pól uprawnych na terenach suchych i pustynnych. Technologia ta powstała w starożytnej Persji i stamtąd rozprzestrzeniła się po świecie. Dostarcza wodę z wyżej położonej warstwy wodonośnej na niższe tereny. Najważniejszym elementem jest łagodnie opadający tunel, ukryty pod grubą warstwą ziemi. Dzięki temu minimalizuje się straty spowodowane parowaniem w pustynnym klimacie, pozwalając transportować wodę na dużo większe odległości niż w przypadku otwartych instalacji wodnych (jak np. akwedukt).
Na powierzchni wykopuje się otwór, a wyciągnięta ziemia tworzy kopiec. Na kopcu zrobiony jest drewniany kołowrót z liną. Każdy klan miał swoją studnię, ale budowali ją wspólnie. Całym tym interesem wodnym zarządzał bogaty, odważny, szlachetny i mądry przedstawiciel każdego klanu. Przedstawicieli wybierała społeczność. Grupa ta zarządzała dystrybucją wody i konserwacją systemu. Woda była własnością całej wsi i wszyscy ponosili koszty remontów. Obecnie khettary zastąpiono siecią wodociągową którą przejęło państwo. Studnie też pozostały, a korzystają z nich nomadzi wypasający kozy.Na powierzchni widoczny jest jako rząd niewielkich kopców ziemnych.
Poniżej widzimy schemat takiej instalacji.
Po schodkach wchodzimy aby zobaczyć od środka.
Oczywiście jest też „sklepik” w którym można kupić pamiątki z kamienia – podobne jak w odwiedzonej dzień wcześniej manufakturze, celny wcale nie niższe i koniecznie trzeba się targować.
Jedziemy przez obszary gdzie dużo piachu. Tutaj przy drogach ustawiane są „plotki” aby piach nie zasypywał drogi (analogicznie jak u nas aby śnieg nie był zwiewany z pól na drogę. Zdjęcia jednak nie mam odpowiedniego.
Po drodze dalsza porcja informacji.
To morze o szkołach. Jadąc często widzimy kolorowo pomalowane budynki. To szkoły.
Władze Maroka dbają aby dzieci chodziły do szkoły. Na wsiach rodzice nie zawsze wiedzą po co dzieci chodzą i co robią w szkole. Dzieci wykorzystywane do pracy. Chłopcy garną się do szkoły , aby nie musieć pracować w domu, Dziewczynki spędzając czas w szkole nauczą się czytać i pisać ale nie mają kiedy uczyć się tradycyjnych prac domowych takie dziewczynki nie będą atrakcyjnymi kandydatkami na żony. W szkołach koranicznych dzieci uczą się arabskiego i liczyć.
Dużo szkół wybudowanych jest przez francuzów.
Nauka odbywa się w języku arabskim, drugim językiem jest francuski. Dzieci Berberów często nie znają języka arabskiego, więc dzieci idąc do szkoły mają kłopot z porozumiewaniem się.
Nauka w szkołach jest obowiązkowa, ale nikt nie sprawdza czy dzieci chodzą do szkoły.
W szkołach każda klasa ma swój gimbus, którym są dowożone do szkoły. W szkole dzieci są do wieczora, ale w południe są odwożone do domu na obiad.
W miastach dzieci idą do szkoły, bo idą też dzieci sąsiadów. Na wsiach dzieci nie chodzą do szkoły często ze względu na dużą odległość.
Król Muhammad VI płaci rodzicom aby te chodziły do szkoły, szczególnie zdolnej młodzieży, z rejonów oddalonych od szkół wyższych . Nomadzi nie mają stałego miejsca zamieszkania – przemieszczają się. Na Saharze dzieci chodzą do szkoły 2 razy w tygodniu.
Zdjęcia robione z okna autobusu ale pokazują czym dzieci pokonują drogę do szkoły. Busy, autobusy, rower.