--------------------

____________________

 

 

 



Barcelona 2015

5 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 10 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Barcelona 2015

Pierwszy stolicę Katalonii odwiedziłem wiosną 1995 roku, Była to podróż służbowa i choć w Barcelonie spędziłem wówczas 9 dni, to większość czasu zajmowała mi praca na stoisku firmy, w której wówczas pracowałem i która wystawiała się na międzynarodowych targach ”Construmat”. Na zwiedzanie miasta mieliśmy czas jedynie wieczorem oraz jednego dnia po zakończeniu targów. Do Barcelony udało mi się powrócić po 20 latach - jesienią 2015 roku. Tym razem była to wizyta turystyczna, a czterodniowy pobyt wypełniło intensywne zwiedzanie miasta oraz wycieczka do sanktuarium maryjnego w Montserrat, położonego w odległości ok. 40 km od Barcelony. Z tego właśnie wyjazdu pochodzą prezentowane poniżej zdjęcia.

 

-----

 

Spacer ulicami Barcelony

Na początek zapraszam na krótki spacer ulicami centrum miasta.

-----

Barcelońskie kamienice.

 

 

 

 

 

W Barcelonie byliśmy tuż przed referendum w kwestii niepodległości Katalonii. Flagi Katalonii można było spotkać w bardzo wielu punktach miasta. Wielu mieszkańców wywieszało je na balkonach swoich mieszkań. Tydzień po naszej wizycie, w przeprowadzonym referendum większość mieszkańców Katalonii opowiedziała się za niepodległością regionu. Jak można było przewidzieć, władze w Madrycie nie uznały wyników katalońskiego referendum.

 

 

 

 

Kościół p.w. św. Gerwazego i Protazego, znany też jako Santa Maria de la Bonanova (Església de Sants Gervasi i Protasi - Mare de Déu de la Bonanova). W połowie XIII wieku szlachcic Piotr de Montjuic ufundował kościół pod wezwaniem męczenników św. św. Gerwazego i Protazego w pobliżu obecnego kościoła. Przez wieki kościół był małym budynkiem. Od XVII wieku czczona jest tu też Matka Boska z Bonanova.W 1706 roku, podczas wojny o sukcesję hiszpańską, Francuzi obrabowali świątynię i spalili plebanię. W XVIII wieku powstały nowe ołtarze i kaplice, zaś w II połowie XIX wieku przeprowadzono gruntowny remont. W 1936 roku w czasie wojny domowej parafia została spalona, a następnie zburzona. Obecna świątynia świątynia w stylu florenckim jest dziełem odbudowy z lat 1942-1962, którą przez większość czasu kierował architekt Josep Danés (1891-1955).

 

 

 

Przyznam się, że nie pamiętam, co to za budynek, bo zdjęcie zrobiłem z autobusu, ale jest on położony pomiędzy stacją metra Avinguda Tibidabo i kościołem, który pokazałem na poprzednich zdjęciach.

 

 

Przy Passeig de Gràcia - jednej z głównych ulic Barcelony. Znana dawniej jako Camí de Jesús ("Droga Jezusa") była u swego zarania niewielką drogą o wiejskim charakterze, przebiegającą przez ogrody pomiędzy Barceloną i Gràcia, które były wówczas oddzielnymi miastami.Pierwszy urbanistyczny projekt alei opracował w roku 1821 Ramon Plana. Nie został on wtedy zrealizowany z powodu zarazy, która dotknęła wówczas Barcelonę. Projekt został podjęty w1824 roku przez generała Francisco Bernaldo de Quirós y Mariño de Lobera (1763-1837). Nowa aleja stała się wkrótce ulubionym miejscem, w którym arystokraci jeździli powozami i odbywali przejażdżki konne.W 1906 roku Pere Falqués i Urpi (1850-1916) zaprojektował słynne dziś ławki i latarnie. W tym czasie aleja Passeig de Gràcia stała się najmodniejszą ulicą Barcelony, przy której swe budynki wznosili tacy architekci jak Antoni Gaudi i Cornet (1852-1926), Pere Falqués i Urpi, Josep Puig i Cadafalch (1867-1956), Lluis Domenèch i Montaner (1850-1923), Enric Ferran Josep Lluís Sagnier i Villavecchia (1858-1931), czy Josep Vilaseca i Casanovas (1848-1910). W czasie wojny domowej przy alei rezydował rząd Kraju Basków (Eusko Jaurlaritza). Dziś mają tu siedzibę prestiżowe hotele i sklepy znanych światowych marek.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na Plaça de Catalunya.

 

 

 

 

 

 

 

Budynki przy Avinguda Diagonal.

 

 

 

 

 

 

 

 

Jedno z ulicznych stoisk z różnymi gadżetami.

 

 

Pomnik katalońskiego księdza i poety Jacinta Verdaguera i Santaló (1845-1902), znanego jako Mossèn Cinto Verdaguer. Pomnik powstał w latach 1914-1924, a jego autorami są: rzeźbiarze - Joan Borrell i Nicolau (1888-1951), Miquel Oslé i Sáenz de Medrano (1879-1960) oraz architekt Josep Maria Pericas i Morros (1881-1965).

 

 

 

Kościół p.w. św. Franciszka Salezego (Església de Sant Francesc de Sales) przy Passeig de Sant Joan jest jednym z najpiękniejszych przykładów architektury neogotyckiej Barcelonie. Budowniczym kościoła był Pere Bassegoda i Mateu (1817-1908). Świątynia została zbudowana w latach 1882-1885. Jej konsekracji dokonał Jaume Català i Albosa (1835-1899), biskup Barcelony. W budowie brał udział Antoni Gaudi, który w tym czasie był uczniem i asystentem Joana Martorela (dziełem Gaudiego może być centralny strop kasetonowy). Kościół mocno ucierpiał w czasie wojny domowej.

 

 

Budynek przy Passeig de Sant Joan w pobliżu Plaça Verdaguer.

 

 

Casa vídua Marfà (Dom wdowy Marfy) przy Passeig de Gràcia. Na drugim zdjęciu widoczne są łuki przy wejściu, podparte krótkimi kolumnami z kapitelami o motywach roślinnych. Budynek został wzniesiony w latach 1901-1905 w stylu, będącym połaczeniem historyzmu i modernizmu. Jego autorem jest Manuel Comas i Thos (1855-1914), znany kataloński architekt. W budynku mieści się Wyższa Szkoła Turystyki (Escola Universitària de Turisme Formatic Barna).

 

 

 

 

 

 

Tzw. Illa de la Discòrdia (Kwartał Niezgody). Mieszczą się tu trzy budynki modernistyczne wzniesione niezależnie od siebie przez różnych architektów. Są to: Casa Batlló, Casa Amatller i Casa Lleó Morera. Hiszpańska nazwa kwartału, Manzana de la Discordia, kryje w sobie grę słowną - "manzana" oznacza bowiem, zarówno kwartał domów, jak i jabłko. W ten sposób Kwartał Niezgody może równocześnie być mitologicznym Jabłkiem Niezgody rzuconym przez boginię Eris. Znaczenie to nie jest obecne w katalońskiej nazwie.

 

 

Casa Batlló to budynek mieszkalny znajdujący się przy Passeig de Gràcia, przebudowany w latach 1904-1906 przez Antoniego Gaudiego (1852-1926). Gaudí zaprojektował także detale wyposażenia wnętrz - meble, oświetlenie, żyrandole itp. Kamienica została wzniesiona w latach 1875-1877. Producent tekstyliów Josep Batlló i Casanovas (?-1934), który był jej właścicielem od 1900 roku, w 1904 roku zdecydował na zlecenie przebudowy budynku. Zająć się tym mieli Antoni Gaudí oraz Josep Bayó i Font (1878-1971). Gaudí osobiście nadzorował prowadzone prace.Budynek jest bogato zdobiony, a na jego fasadę składają się liczne elementy nawiązujące do motywów zwierzęcych, takich jak: kości (forma balkonów), łusek (dach), rybie łuski (płytki pokrywające ściany). Ponadto łuskowany dach przypomina smoka, co nawiązuje być może do legendy o św. Jerzym i smoku, stanowiącej element narodowej tożsamości Katalończyków. Do dekoracji zewnętrznych ścian budynku Gaudí wykorzystał nietypowe materiały - różnokolorowe kawałki ceramiki i potłuczonych kafli.Casa Batlló znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

 

 

 

 

 

 

 

Casa Amatller to budynek w stylu modernistycznym, stojący obok Casa Batlló przy Passeig de Gràcia. Zaprojektował go Josep Puig i Cadafalch (1867-1956). Budynek został zaprojektowany dla przemysłowca, producenta czekolady Antoniego Amatllera (1851-1910) i zbudowany w latach 1898-1900.

 

 

 

 

 

Casa Lleó Morera. Ten modernistyczny budynek zaprojektował Lluis Domenèch i Montaner (1850-1923). W roku 1902 Francesca Morera i Ortiz zleciła architektowi przebudowę tzw. Casa Rocamora, wzniesionej w 1864 roku. Zleceniodawczyni zmarła w 1904 roku, a budynek wziął nazwę od jej syna Alberta Lleó i Morera (1874-1829).

 

 

Jeden z budynków przy Passeig de Gràcia, wzniesiony w latach dyktatury Francisco Franco Bahamonde (1892-1975). Te płaskorzeźby bardzo przypominają mi nasz warszawski MDM. Jak widać, w tamtych czasach również i Hiszpanie mieli odpowiednik naszego socrealizmu.

 

 

"El Nacional" to zespół kilku restauracji, skupionych pod jednym dachem, serwujących dania charakterystyczne dla kuchni z różnych regionów Hiszpanii. Mieści się nieco w bok od Passeig de Gràcia, niedaleko Plaça de Catalunya.

 

 

 

 

 

Plaça de Espanya - widok z okien autobusu.

 

 

Kamienica przy Avinguda Portal de l'Angel, w której mieści się jeden ze sklepów popularnej w Hiszpanii sieci "El Corte Inglés".

 

 

 

W pobliżu pomnika Krzysztofa Kolumba i wybrzeża spotkamy wielu handlarzy, oferujących przeróżne badziewie.

 

 

Gmach administracji portu Barcelona i jeden z budynków, mieszczących instytucje portowe.

 

 

 

Na Ronda Litoral, alei biegnącej wzdłuż portu i wybrzeża.

 

 

 

Widoki centrum handlowego Maremagnum, barcelońskiej mariny i portu.

 

 

 

 

 

 

 

Teatre Principal jest najstarszym teatrem w Barcelonie. Został założony w 1579 roku, zbudowany w 1601 roku i wielokrotnie przebudowywany, głównie w 1788 i w 1848 roku. Początkowo teatr nosił nazwę Teatre de la Santa Creu (Teatro de la Santa Cruz).

 

 

W Barcelonie jest wiele pięknych fontann. Choć z racji braku czasu nie dotarliśmy do tej najsłynniejszej, zlokalizowanej na Plaça de Espanya, to i inne są niczego sobie. Tu jedna z fontann na Plaça de Catalunya oraz fontanna przy Passeig de Gràcia.

 

 

 

 

 

 

Torre Agbar to 38-piętrowy biurowiec stojący pomiędzy Avinguda Diagonal Carrer Badajoz, w pobliżu Plaça de les Glòries Catalanes. Jego projektantem jest francuski architekt Jean Nouvel. Budynek wziął nazwę od właścicieli - holdingu Agbar Group. Został oddany do użytku w czerwcu 2005 roku i oficjanie otwarty przez króla Juana Carlosa I.

 

 

Jak widać, widmo komunizmu wciąż krąży po Europie...

 

 

 

-----

 

Sagrada Familia

Temple Expiatori de la Sagrada Família, znana powszechnie jako "Sagrada Familia", została zaprojektowana przez słynnego architekta Antoniego Gaudiego (1852-1926). Budowa tej niepowtarzalnej secesyjnej bazyliki trwa już przeszło 100 lat, została zapoczątkowana w 1882 roku i ciągnie się do dzisiaj. Planowanie ukończenie ma nastąpić w 2026 roku, dokładnie 100 lat po śmierci Gaudiego, który zwykł mawiać: "Mojemu klientowi się nie śpieszy". W chwili śmierci architekta budowa była ukończona w 25%. Wolą samego mistrza było ukończenie świątyni jedynie z prywatnych datków sponsorów. Budowa nie jest zatem finansowana przez rząd. Do czasów współczesnych wzniesiono 8 z zaplanowanych 18 strzelistych wież, mierzących do 170 metrów wysokości i symbolizujących 12 apostołów, 4 ewangelistów, Maryję oraz Jezusa (centralna i najwyższa). Po ukończeniu wieży poświęconej Jezusowi Sagrada Familia stanie się najwyższym kościołem na świecie.

Artysta każdą z fasad kościoła poświęcił jednemu aspektowi działalności Chrystusa. W realistycznych oraz symbolicznych obrazach Jezus pojawia się jako: człowiek na ziemi (fasada wschodnia - Narodzenia), zbawiciel ludzkości (fasada zachodnia - Pasji), sędzia skazujący na życie lub śmierć w dniu sądu ostatecznego (fasada południowa - Chwały). Sam Gaudi dopracował jedynie wschodnią fasadę. Reszta egzystuje tylko w postaci planu i gipsowego modelu (zniszczonego podczas wojny domowej w Hiszpanii i później zrekonstruowanego). Mimo wielu namów, aby rozpocząć od budowy Fasady Pasji, Gaudi wybrał Fasadę Narodzenia tłumacząc to tym, iż temat męki Pańskiej mógłby odstraszyć ludzi. Możliwe, że miał rację. Centralny portal fasady - Portal Miłości przedstawia narodziny Chrystusa oraz symbol miłości - pelikana. Po lewej Portal Nadziei ukazuje dwa wydarzenia z dzieciństwa Jezusa: morderstwo dokonane na dzieciach przez Heroda oraz ucieczkę do Egiptu. I wreszcie, na prawo od głównego portalu, Brama Wiary zilustrowana jest odpowiednimi scenami z Biblii - objawienia aniołów, Jana Chrzciciela wygłaszającego swoje proroctwa, Jezusa tłumaczącego uczonym w piśmie właściwy sens ich przekazów. Te optymistyczne motywy wyryte na wschodniej fasadzie mają symboliczne znaczenie - ze wschodu nadchodzi światło i zbawienie. Historia cierpienia została umieszczona po przeciwległej stronie - tej, po której zachodzi słońce. Prace nad nią rozpoczęto dopiero w 1954 roku, zakończono w roku 1985. Autorem projektu posępnej elewacji był Josep Maria Subirachs (1927-2014). Jego złowieszczo wyglądające figury wzbudziły wśród społeczności wielkie kontrowersje. Na realizację czeka jeszcze nawa oraz południowa fasada Chwały, według pierwotnych planów mająca pomieścić główne wejście do kościoła, do którego miały prowadzić szerokie odsłonięte schody.

 

Światło odgrywające w budowlach Gaudiego tak dużą rolę, tu nabrało znaczenia symbolu. Odnosi się to zarówno do przyporządkowania portali kierunkom świata, jak i rozmieszczenia oświetlenia. Planowana najwyższa wieża symbolizująca Chrystusa miała nocą być oświetlana reflektorami z dwunastu "wież apostolskich". Jednocześnie krzyż kończący główną wieżę, rzucałby silny snop światła na miasto, ludzkość, a tym samym wyjaśniał słowa Jezusa: "Ja jestem światłością". Także witraże w świątyni mienią się tysiącami barw i nadają wnętrzu niepowtarzalny nastrój. Ich autorem jest kataloński artysta Joan Vila i Grau, a powstały one na początku XXI wieku.

Wnętrze świątyni, mające symbolizować Jerozolimę, robi ogromne wrażenie. Mnogość detali, oświetlenie, wysokość budowli i jej kształty zapierają dech w piersiach. W zasadzie, gdzie by nie spojrzeć tam znajdziemy szczegóły, który mają coś symbolizować, mimo tego, iż są one ledwo widoczne dla odwiedzających. Bazylika składa się z pięciu naw, zaś u szczytu znajduje się półkolista absyda, zwieńczona wieżą i posiadająca w podziemiach kryptę, gdzie między innymi jest grób Antoniego Gaudiego. Wewnątrz Sagrada Familia są trzy kaplice, a całą świątynie otacza krużganek. Pomimo swojego modernistycznego wyglądu, kościół nawiązuje do tradycyjnej architektury sakralnej. W głównej nawie "rośnie" las filarów wzorowanych na eukaliptusy, odzwierciedlający słowa Gaudiego - "Każde drzewo dźwiga gałęzie, one z kolei mniejsze gałązki oraz liście, a każdy pojedynczy element rozwija się wspaniale, harmonijnie, od momentu, gdy stworzył go Bóg artysta".

 

-----

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

La Pedrera (Casa Milà)

La Pedrera to budynek wzniesiony w latach 1906-1910. Inna jego nazwa to Casa Milà. Znajduje się na rogu ulic Passeig de Grácia i Provença, w środkowej części miasta. Antoni Gaudi zaprojektował go i wykonał dla przedsiębiorcy Pere Mili i jego żony. Dom powstał w wyniku inspiracji innym dziełem architekta. Otóż, zleceniodawca zachwycił się budynkiem zwanym Casa Batlló, stworzonym w niebanalnym, modernistycznym stylu i usytuowanym niedaleko, po drugiej stronie Passeig de Grácia. I choć te dwie budowle różnią się od siebie, to jednak można w nich dostrzec rękę i wyobraźnię tego samego mistrza. Powszechnie uważa się, że Casa Milà to najbardziej dojrzały i "świecki" projekt Gaudiego. Jak pragnął sam twórca, miała to być odpowiedź na brak interesujących budynków w mieście. W projekcie tym Gaudí nie używał, lub używał minimalnie, prostej kreski. Powoduje to, że fasada budynku przypomina wzburzone morze. Wygląda ciężko i monumentalnie, choć wzniesiona jest z cienkich wapiennych płyt. Balkony zdobią kute z żelaza balustrady, przybierające kształt dzikich chaszczy. Ozdobą fasady głównej są również specjalnie rozmieszczone ptaki, które maja sprawiać wrażenie szykujących się do odlotu. W środku budowli widać dbałość Gaudíego o szczegóły - każdy sufit posiada własną formę gipsową. Godne uwagi są też liczne mozaiki i stolarka. Na dachu architekt stworzył kominy przypominające kształtem dym. Całość wzniesiona została na nowatorskiej konstrukcji słupowo-belkowej, która jest wykonana w taki sposób, aby zmniejszyć ilość przekrojów. Casa Milà nie została ukończona z powodów zatargów z inwestorem. Pomimo to uważa się ją za najpełniejsze dzieło Gaudíego, w którym zastosował w pełni owoce swego doświadczenia.

Nazwa "La Pedrera" wzięła się od podobieństwa domu do wapiennego urwiska. W czasach, w których dom powstawał, był on dość kontrowersyjną budowlą - tak więc kontekst, w jakim używano tego określenia, nie zawsze był pozytywny.

Gaudi chciał, żeby mieszkańcy budynku znali się nawzajem. Windy zatrzymują się tylko na co drugim piętrze - ułatwia to miłe spotkania na schodach i na półpiętrach. We wnętrzach Pedrery, w której cały czas mieszkają "zwykli" ludzie, odtworzono secesyjny klimat ówczesnego życia. Pokoje wyposażone są w sprzęty i meble z epoki, które sprawiają, że odnosi się wrażenie, że cały czas ktoś tutaj mieszka. Możemy zobaczyć tu sypialnię, łazienkę, czy pokój dziecięcy. Odnosi się złudzenie, że za chwilę przybiegną dzieci, których ubranka wiszą na wieszakach i zaczną bawić się swoim domkiem dla lalek. Jeśli ktoś jednak nie przepada za takim "muzealnym" zwiedzaniem, może od razu, szybkimi krokami kierować się dach, bo to on stanowi chyba największa atrakcję dla zwiedzających. Niewidoczny z ulicy, zaskakuje swoimi kształtami, przypominającymi rozkołysane fale morza. Taras na dachu to nie tylko widoki z góry. Surrealistyczne, przypominające średniowiecznych rycerzy rzeźby pełnią funkcję kanałów wentylacyjnych, które doprowadzają do środka chłodne powietrze. Do tego dziwaczne kominy, które mają przypominać dym. No i ten zapierający dech w piersiach widok na całą niemal Barcelonę. To naprawdę atrakcje jedyne w swoim rodzaju, dla których warto poświęcić trochę czasu i euro.

 

-----


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

 

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 10 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Barri Gotic

Barri Gòtic (Dzielnica Gotycka) to średniowieczne centrum Barcelony. Rozciąga się pomiędzy wybrzeżem Morza Śródziemnego a rondem Sant Pere oraz między aleją La Rambla i ulicą Via Laietana. Zasadniczy skomplikowany układ ulic w dzielnicy oraz większość budynków datuje się na okres średniowiecza (XIII-XV wieku), chociaż dzielnica jest dużo starsza, o czym świadczyć mogą znajdujące się tu zabytki z czasów rzymskich. To właśnie Rzymianie około roku 133 p.n.e. załozyli osadę o nazwie Colonia Faventia Julia Augusta Pia Paterna Barcino, zwaną w skrócie Barcino. Jej główne ulice “Decumanus Maximus” i “Cardo Maximus” krzyżowały się właśnie na terenie obecnej Dzielnicy Gotyckiej, W IV wieku n.e. osada została otoczona imponującym murem o gruboścido 8 m, wysokości do 18 m i długości 1270 m, którego fragmenty zachowały się do dziś. Dalsza zabudowa i rozbudowa dzielnicy przypada na epokę średniowiecza.

Swój obecny wygląd dzielnica zawdzięcza odbudowie najbardziej zniszczonych fragmentów i rozległym pracom renowacyjnym które objęły pozostałe obiekty, jakie miały tu miejsce w XIX i częściowo XX wieku. Większość tego obszaru jest obecnie wyłączona z ruchu kołowego, poza taksówkami i komunikacją miejską. Jest to równocześnie teren, na którym zachowała się największa liczba obiektów z okresu rzymskiego osadnictwa na terenie dzisiejszej Barcelony. W pięknych zaułkach Barri Gòtic znajdują się liczne kościoły i piękne kamieniczki. W obrębie dzielnicy mieści się także dawna dzielnica żydowska (El Call), z której wypędzono wszystkich mieszkańców w 1401 roku. Dla miłośników sztuki nie lada gratką będzie także muzeum Pablo Picasso, które mieści się w średniowiecznym pałacu specjalnie przystosowanym na ten cel. Zbiory liczą ponad 3.800 prac wybitnego artysty, głównie z pierwszego okresu twórczości. Barri Gòtic to również dzielnica ekskluzywnych restauracji i butików, zależy tylko, którą jej część będziemy odwiedzać. Podsumowując, znajdziecie tu dosłownie wszystko! Bo obok drogiej restauracji, tuż za rogiem, możemy natknąć się na urokliwy ogród w niepozornie wyglądającej bramie, lub nagle z ciasnej uliczki wyjść na majestatyczny plac ozdobiony prawdziwymi perełkami architektury.W dzielnicy tej mieszkał i tworzył Pablo Picasso (1881-1973) w latach 1895-1904. Tu też urodził się i spędził swą młodość Joan Miró i Ferrà (1893-1983).

 

-----

Dzielnica Gotycka jest bez wątpienia najbardziej klimatyczną częścią miasta. Ciasne uliczki w połączeniu ze średniowieczną zabudową tworzą atmosferę tajemniczości, harmonii i piękna.

 

 

 

 

 

 

Kościół Santa María del Pí (Świętej Marii Sosnowej) to gotycka świątynia położona na ulicy Cardenal Casañas. Według legendy, niepotwierdzonej jednak źródłami pisanymi, pierwsza chrześcijańska świątynia na tym miejscu znajdowała się już w roku 413. Pewne jest natomiast, że w roku 987 istniała tu murowana kaplica pod tym samym wezwaniem co dzisiejszy kościół, położona wówczas daleko poza murami miejskimi Barcelony.Obecny kościół został wzniesiony w latach 1319-1320 i przebudowany w 1391 roku w stylu gotyckim. Kościół wyróżnia się mnogością typowo gotyckich ozdób. Centralnym punktem jego głównej fasady jest wielka rozeta o średnicy 10 metrów. Wejście do świątyni prowadzi przez tympanon i portal, utworzony przez szereg niewielkich kolumienek i ostrołukowych blend, którego centralnym punktem jest figura Maryi Dziewicy. W portalu powtarza się zdobniczy motyw sosny, skąd pochodzi wezwanie kościoła.Na przestrzeni stuleci nie były prowadzone prawie żadne zmiany wnętrza lub fasady kościoła, jedynie w XIX wieku, po pożarze, kościół został częściowo zrekonstruowany w stylu katalońskiego neogotyku. Również pożar w 1936 roku, w czasie wojny domowej, zniszczył oryginalną rozetę na fasadzie obiektu, która została odbudowana w 1940 roku.Kościół Santa Maria del Pi wsparty jest na rzędach przypór oraz elementach portyku, zachowanego z wcześniejszej romańskiej świątyni na tym miejscu. Wszystkie okna w kościele mają kształt ostrych łuków i są wypełnione witrażami. Świątynia jest jednonawowa, z rzędem kaplic po obydwu stronach. Mierzy 54 metry długości, 16,5 metra szerokości oraz 27 metrów wysokości.Po pożarze w 1936 roku, wnętrze nie posiada niemal żadnej dekoracji, zaś w miejscu spalonego XIX-wiecznego ołtarza głównego znajduje się jedynie trzymetrowa figura Matki Boskiej z 1973 roku i starszy o cztery lata skromny ołtarz. W 1986 roku odrestaurowano także część stalli. Ośmioboczna dzwonnica, zaprojektowana została przez Bartomeu Masa i ukończona w roku 1461. Na wieży tej znajduje się dziś sześć dzwonów, z których najstarszy, Andreua, datuje się na 1669 rok, zaś największy, Antonia, waży 1806 kg. Z kolei wysokość samej dzwonnicy wynosi 54 metry.

 

 

 

 

 

Odwiedzając Barri Gotic, nie można pominąć jednego z najładniejszych placów Barcelony - Plaza del Pi, znajdującego się tuż obok kościoła Santa Maria del Pi. Spotkamy tu wielu ulicznych artystów, a także sprzedawców pamiątek, wyrobów rękodzieła i lokalnych smakołyków.

 

 

Gmach ratusza (Ajuntament de Barcelona) na Plaça de Sant Jaume. Obecny kształt nadała budowli neoklasyczna fasada z 1847 roku, choć historia ratusza sięga roku 1369, kiedy to rozpoczęto budowę tzw. Sali Stu (Salón de Ciento). Autorem fasady jest Josep Mas i Vila (1779-1855). W roku 1929 dokonano przebudowy gmachu, którą kierowali Antoni Falguera i Sivilla (1876-1947), Joaquim Vilaseca i Rivera (1885-1963) i Adolf Florensa i Ferrer (1889-1968).Od strony Carrer de la Ciutat zachowała się dawna fasada z 1399 roku, wzniesiona przez mistrza Pere Llobet.

 

 

 

Na urokliwej uliczce Carrer del Bisbe.

 

 

 

 

 

 

Na ulicach i w różnych zakamarkach w okolicach katedry p.w. św. Krzyża i św. Eulalii.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Katedra p.w. św. Krzyża i św. Eulalii (Cathedral de la Santa Creu i Santa Eulalia), znana bardziej jako barcelońska La Seu, to jeden z najbardziej okazałych obiektów gotyckich w Hiszpanii. Jest siedzibą diecezji barcelońskiej. Budowana od 1298 roku, tak naprawdę całkowicie ukończona została w latach 80-tych XX-stulecia, kiedy to rozbudowano fasadę.Patronką barcelońskiej katedry jest św. Eulalia (291-304) - dziewica i męczennica, która według tradycji, zginęła w Barcelonie w czasie ostatnich prześladowań chrześcijan za czasów panowania cesarzy Dioklecjana (~244-313/316) i Maksymiana (~250-310). Zanim zginęła, była torturowana i znieważana. Tradycja mówi, iż została publicznie obnażona, lecz nagle spadł śnieg, który oszczędził jej skromność. Pochowana jest w katedrze w bardzo bogato zdobionym nagrobku wykonanym z alabastru w stylu gotyckim. Dzieło wykonał uczeń Giovanniego Pisano (1245/1248-1319).Katedra jest jednym z cenniejszych przykładów architektury gotyckiej w Hiszpanii. Wzniesiona została w kilku etapach w XIII - XV wieku na miejscu starszej świątyni, wybudowanej przez Rzymian.Znana już od roku 343 świątynia, po upadku cesarstwa została przejęta przez Wizygotów. Nowy kościół powstał w VI wieku i istniał do 985 roku, kiedy to został zniszczony przez Maurów. W roku 1058 wzniesiono na tym miejscu romański kościół, zaś w roku 1298 położono kamień węgielny pod nową, większą świątynię, zachowując fragmenty starszej budowli.Budowa katedry trwała długo - aż do roku 1448. Wówczas powstało obecne gotyckie prezbiterium, transept, trójnawowy korpus oraz zabudowania wraz z krużgankiem. W roku 1500 do kamiennej świątyni dobudowano dzwonnicę. Skromna elewacja zachodnia z późnoromańskim portalem, otrzymała w latach 1887-1898 reprezentacyjną fasadę w stylu neogotyckim z ośmioboczną wieżą i wielkim reprezentacyjnym wejściem na osi. Pracami kierowali architekci Augusto Font Carreras (1846-1924) i Josep Oriol Mestres (1815-1895).Oprócz nagrobka św. Eulalii katedra kryje inne dzieła rzeźby gotyckiej, takie jak stalle, czy też portal św. Iwona. W jednej z kaplic znajduje się krzyż pochodzący ze statku, który brał udział w bitwie pod Lepanto w 1571 roku pomiędzy Turcją i Ligą Świętą, zakończoną zwycięstwem chrześcijan. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Od strony południowej do katedry przylegają zabudowania dawnej siedziby arcybiskupa, skupione wokół czworobocznego krużganka. W wirydarzu znajduje się mały staw z fontanną, w którym pływa trzynaście gęsi, co ma symbolizować wiek Patronki świątyni.

 

 

Konny pomnik Ramona Berenguera III (1082-1131) zwanego Wielkim, hrabiego Barcelony, Girony i Ausony, panującego w latach 1086-1131. Autorem pomnika, wzniesionego w 1950 roku jest kataloński rzeźbiarz Josep Llimona i Bruguera (1864-1934).

 

 

 

Kościół Santa Maria del Mar (Świętej Marii Morza) to gotycka świątynia w dzielnicy La Ribera, tuż obok Barri Gotic. Został wzniesiony w latach 1329-1383 w stylu gotyku katalońskiego.Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 998 roku. Budowa obecnej świątyni rozpoczęła się jednak znacznie później. Na skutek zabiegów archidiakona kościoła Bernata Llulla. W 1329 roku król Aragonii Alfons IV (1299-1336) położył kamień węgielny pod budowę. Projekt przygotował Berenguer de Montagut, który równocześnie nadzorował prace budowlane (drugim budowniczym kościoła był Ramon Despuig). Wejście do świątyni wiedzie poprzez bogato zdobiony portal z tympanonem i gotyckimi blendami po obu stronach.Do 1350 roku ukończono mury zewnętrzne, kaplice oraz dekorację obu fasad. Prace jednak opóźnił pożar w 1379 roku, który zniszczył dużą część już wybudowanego kościoła. Oficjalne zakończenie budowy oraz pierwsza msza w kościele miały miejsce 3 listopada 1383 roku. W roku 1428 trzęsienie ziemi zniszczyło imponującą rozetę w oknie na fasadzie zachodniej, która musiała być odbudowana. Dokonano tego w nowym stylu gotyku płomienistego do roku 1459 (witraż jest o rok późniejszy). W późniejszych stuleciach nie dokonywano większych modyfikacji wnętrza świątyni.W czasie hiszpańskiej wojny domowej w 1936 roku pożar zniszczył barokowy ołtarz główny i pozbawił wnętrze kościoła niemal całej dekoracji, co stwarza wyjątkowe w hiszpańskich świątyniach wrażenie prostoty. Na szczególną uwagę zasługuje zachowany zespół witraży.Kościół Santa Maria del Mar jest świątynią typu bazylikowego. Prezbiterium nie jest wyodrębnione. Świątynia ma sklepienie krzyżowe, wsparte na rzędach ośmiobocznych kolumn.

 

 

 

 

 

 

 

 

Pomnik na terenie dawnego cmentarza przy kościele Santa Maria del Mar, upamiętniający obrońców Barcelony, poległych w roku 1714 w czasie walki o miasto, toczonej z siłami Bourbonów podczas wojny o sukcesję hiszpańską.

 

 

Pochodząca z czasów rzymskiej kolonii Iulia Augusta Faventia Paterna Barcino światynia - miejsce kultu cesarza Oktawiana Augusta (63 p.n.e. - 14 n.e.). Jest zlokalizowana przy Carrer del Paradis na terenie Dzielnicy Gotyckiej. Została zbudowana za czasów następcy Augusta, cesarza Tyberiusza (42 p.n.e - 37 n.e.). Jej ruiny zostały odkryte w czasie prac budowlanych w I połowie XIX wieku.

 

 

 

-----

La Rambla

Główny deptak Barcelony - La Rambla, często nazywany jest także Las Ramblas (w liczbie mnogiej), gdyż składa się z kilku odcinków, z których każdy ma w swej nazwie człon "La Rambla". Ta długa na 1,3 km aleja biegnie od Plaça Catalunya do portu. Jej koniec wyznacza monumentalna kolumna - pomnik Krzysztofa Kolumba. Nazwa Rambla wywodzi się od arabskiego "ramlah" i oznacza "piaszczyste koryto", jako że aleja powstała na miejscu koryta wyschniętej rzeki. Rambla, jak wspomniałem wyżej, podzielona jest na kilka odcinków. Są to:

* Rambla de Canaletes - górna część alei, nazwana tak od znajdującego się tu żródła Canaletes;

* Rambla dels Estudis - ta część bierze nazwę od dawnego gmachu uniwersytetu, rozebranego w 1843 roku. Ta część nazywana jest także Rambla del Ocells (Rambla Ptaków), gdyż wielu sprzedawców oferuje tu ptaki, świnki morskie, żółwie szczenięta i inne małe zwierzęta. Część ta kończy się przy barokowym kościele MB Betlejemskiej;

* Rambla dels Flors - ta część, jak sama nazwa wskazuje, jest zdominowana przez sprzedawców kwiatów. W XIX wieku było to jedyne miejsce w Barcelonie, gdzie handlowano kwiatami. Niemal na początku tego odcinka Rambli, po prawej stronie znajdziemy słynne targowisko artykułami spożywczymi - La Boqueria. zaś na końcu - niewielki placyk Pla de La Boqueria, zaprojektowany przez znanego katalońskiego malarza i rzeźbiarza Joana Miró i Ferrà. Ta część Rambli nazywana jest także Rambla de San Josep;

* Rambla dels Caputxins - w tej części spotkamy wielu ulicznych aktorów, mimów, malarzy i innych artystów. Po prawej stronie wrato zwrócić uwagę na dość niepozorną z zewnątrz, lecz zachwycającą wnętrzem Operę de Gran Teatro del Liceu. W 1994 roku, została całkowicie zniszczona w pożarze, ale została odbudowana. Obok Bayreuth, teatr ten jest miejscem największego festiwalu wagnerowskiego. Swą nazwę ten odcinek alei zawdzięcza dawnemu klasztorowi kapucynów;

* Rambla de Santa Mònica - to ostatnia część historycznej Rambli. Znajdziemy tu stoiska z pamiątkami i licznych malarzy karykaturzystów. Dawniej w pobliżu mieściła się dzielnica czerwonych latarni Barrio Chino. Z prawej strony w dawnym XVII-wiecznym klasztorze, od którego bierze nazwę ten odcinek Rambli mieści się Museum Centre d'Art de Mónica, prezentujące wystawy sztuki współczesnej. W pobliżu znajduje się także muzeum figur woskowych i muzeum erotyczne;

* Rambla del Mar - ta część jest przedłużeniem historycznej Rambli do samego wybrzeża. Została zbudowana w 1994 roku i prowadzi od Passeig de Colombia do ciekawego kompleksu Maremagnum, mieszczącego sklepy, kawiarnie, restauracje, kina oraz Muzeum Morskie (Maritime Museum).

 

-----

Przy Plaça Catalunya, niedaleko wejścia na Ramblę.Jest to plac w centrum Barcelony, na którym stykają się dzielnice Barri Gòtic, Raval, Ciutat Vella i Eixample. Plac powstał po generalnej przebudowie Barcelony w XIX wieku, kiedy wyburzone zostały m.in. średniowieczne mury miejskie. W budynkach dookoła placu mieszczą się hotele, eleganckie sklepy oraz siedziby ważnych instytucji finansowych.

 

 

 

Przy wejściu na Ramblę od strony Plaça de Catalunya.

 

 

 

 

 

Na jednej z uliczek, odchodzących od Rambli.

 

 

 

 

 

 

Gmach Królewskiej Akademii Nauk i Sztuki (Reial Acadèmia de Ciències i Arts de Barcelona), zalożonej w 1764 roku. Gmach mieści się w górnej części Rambli, a autorem jego projektu był modernistyczny architekt Josep Domènech i Estapà (1858-1917).

 

 

 

Na Rambli w pobliżu kościoła p.w. Matki Boskiej Betlejemskiej.

 

 

 

 

Kościół p.w. Matki Boskiej Betlejemskiej (Església de la Mare de Déu de Betlem) zlokalizowany jest niemal na samej Rambli. Barokowa fasada pochodzi z końca XVII wieku. Był to kościół jezuitów, aż do ich wydalenia z Hiszpanii w 1767 roku. Został zbudowany na miejscu wcześniejszego kościoła z 1553 roku, który spłonął w 1671 roku. Zaprojektował go Josep Juli, a budową kierował jezuita ojciec Tort oraz Dídac de Lacarse. Budowa kościoła miała miejsce w latach 1680-1729. Wnętrze zostało spalone w 1936 roku w czasie wojny domowej.Dekoracja rzeźbiarska nad wejściem do świątyni, widoczna na drugim zdjęciu, przedstawia Dzieciątko Jezus, co nawiązuje do wezwania kościoła. Jej autorem jest Francesc Santacruz i Artigues (~1665-1721).Obok wejścia do świątyni umieszczono rzeźby jezuickich świętych - Ignacego Loyoli i Francisco de Borja. Są one dziełem Andreu Sala (1627~1700).

 

 

 

 

Po obu stronach Rambli znajdziecie niezliczone kawiarnie, knajpki i sklepy z pamiątkami, ciekawe kamienice, interesujące detale architektoniczne.Jeśli jednak szukacie ciszy, spokoju i samotności, to Rambla nie jest dobrym adresem.

 

 

 

 

 

 

 

 

Muzeum Erotyki (Museu de l'Erotica), w pobliżu dawnej dzielnicy "czerwonych latarni", niemal naprzeciw bazaru La Boqueria. Do odwiedzenia zachęca z żywa reklama. Muzeum zostało otwarte w 1997 roku i jest jedynym muzeum tego typu w Hiszpanii. Choć panienka na balkonie zachęcała do wizyty, brak czasu sprawił, że nie skorzystaliśmy z zaproszenia, mimo względnie przystępnej ceny (9 €).

 

 

 

Skręcając w lewo z Rambli w jej dolnej części dojdziemy do uroczego Plaça Reial (Placu Królewskiego) w Dzielnicy Gotyckiej. Na placu mieści się wiele restauracji i znane kluby nocne, takie jak "Sidecar", "Jamboree" lub "Karma". Na placu często odbywają się widowiska i koncerty.Plaça Reial został zaprojektowany w XIX wieku przez Francesca Daniela Molinę i Casamajó (1812-1867).

 

 

 

 

Latarnia na Plaça Reial, zaprojektowana przez Antoniego Gaudiego.

 

 

Z pomnika w dolnej części Rambli spogląda na nas XIX-wieczny kataloński dramaturg i poeta Frederic Soler i Hubert, znany jako "Serafí Pitarra" (1839-1895). Pomnik, wzniesiony w 1906 roku, stworzyli rzeźbiarz Agustí Querol i Subirats (1860-1909) i architekt Pere Falqués i Urpi (1850-1916).

 

 

Tu przy pomniku Krzysztofa Kolumba kończy się historyczna Rambla. Pomnik ten jest najwyższym ze wszystkich 64 pomników Kolumba na świecie.Kolumna Kolumba (Monument a Colom) została odsłonięta w 1888 roku. Stoi na środku Plaça Portal de la Pau, a jego autorem jest Gaietà Buigas i Monravà (1851-1919). Upamiętnia powrót Krzysztofa Kolumba z pierwszej wyprawy do Indii Zachodnich. 3 kwietnia 1493 roku odkrywca został tu powitany przez parę królewską - Izabelę i Ferdynanda. Niektórzy, w sylwetce Kolumba doszukują się wskazywania Ameryki. W rzeczywistości pokazuje on wyjście z portu, mniej więcej w kierunku Algieru.

 

 

 

-----

 

La Boqueria

Bazar, znany powszechnie jako "La Boqueria" to fantastyczne targowisko. Znajdziemy tu prawdziwe bogactwo barw, smaków i aromatów. Owoce morza, różnorodne owoce czy warzywa, obowiązkowe w hiszpańskim i katalońskim kolorycie udźce, mięsa, sery, słodycze wszelkiej maści, kandyzowane owoce, wypieki na słodko i ostro. Rynek zlokalizowany jest tuż przy Rambli, a wejście nań prowadzi bezpośrednio z deptaka. Warto go zobaczyć przy okazji spaceru Ramblą - najlepiej do południa, kiedy otwarte są wszystkie stoiska.

Pierwsza wzmianka na temat Boquerii pochodzi z 1217 roku, kiedy bazar służył jako targowisko, na którym sprzedawano mięso oraz jego przetwory. Od roku 1470 sprzedawano tu i kupowano świnie z całej Katalonii. Wówczas bazar nazywał się Mercat Bornet jednakże w 1794 roku zmienionego jego nazwę na Mercat de la Palla. La Boqueria była w ówczesnych czasach jedynie bazarem pomocniczym, oficjalnie nie zarejestrowanym, którego zadaniem było odciążenie ruchu na głównym rynku targowym miasta - Plaça Nova. Na początku XIX wieku na Rambli zaczęły powstawać liczne rzeźnie oraz sklepy rybne, co zwiększyło obrót towarami na Boquerii. W zaistniałej sytuacji, lokalne władze postanowiły zburzyć dotychczasowy budynek targowiska i wybudować nowy bazar wraz z halami targowymi. Prace budowlane ruszyły w 1840 roku pod nadzorem barcelońskiego architekta Mas Vilii. W czasie trwania budowy, początkowe projekty były często modyfikowane, a ostateczne zakończenie budowy odbyło się w 1853 roku. W 1911 roku zbudowano i otwarto do użytku nową halę targową do sprzedaży ryb, a w 1914 roku La Boqueria doczekała się metalowego dachu.

Obecnie La Boqueria jest jednym z największych targowisk w Barcelonie, a także jedną z atrakcji turystycznych miasta z gatunku „must see”. Jest to zarazem jeden z największych i najbardziej znanych rynków artykułów spożywczych w Europie. Na terenie targowiska znajdują się też bary serwujące owoce morza, ryby, przekąski i napoje, z których najbardziej znanym jest "El Pinotxo", znajdujący się zaraz na prawo od wejścia. Warto tu spróbować niektórych specjałów kuchni katalońskiej, takich jak "bacallà salat" (suszony solony dorsz, któremu towarzyszy zazwyczaj "esqueixada" - sałatka z pomidorów, cebuli i czarnych oliwek), "calçots" (mieszanka pora i cebuli, pieczona na węglu drzewnym), "cargols" (ślimaki), "peus de porc" (świńskie nóżki, często duszone ze ślimakami), czy "percebes" (szyjki gęsi bernikli). Stragany z owocami serwują też świeżo wyciskane pyszne soki.

-----


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

 

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 10 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

La Mercè de Barcelona

La Mercè to doroczny festiwal i święto w Barcelonie. Od roku 1871, gdy lokalne władze po raz pierwszy zorganizowały oficjalne obchody święta Matki Bożej Miłosierdzia (La Mare de Déu de la Mercè), jest ono świętem publicznym w Barcelonie. Choć faktycznie święto to przypada w dniu 24 września, to cała fiesta zaczyna się kilka dni wcześniej. Dzięki temu, podczas pobytu w Barcelonie w dniach od 17 do 20 września mogliśmy poczuć ów świąteczny klimat i nastrój.

Święto związane jest z wydarzeniami z 1687 roku, gdy Barcelonę nawiedziła plaga szarańczy. Prowadząc walkę z tymi żarłocznymi owadami rządząca miastem tzw. Rada Stu (Consell de Cent) odwołała się w uchwale i modlitwach do pomocy Matki Bożej. Plaga ustąpiła i Matka Boża Miłosierdzia została uznana za Patronkę diecezji barcelońskiej, co w roku 1868 potwierdził papież Pius IX (1792-1878). Wydarzenie to upamiętnia właśnie La Mercè. W trakcie świątecznych obchodów możemy podziwiać parady ziejących ogniem smoków (correfoc) i pochód gigantycznych figur z papier maché (tzw. gegants i capgrossos), przedstawiających ważne dla Katalonii postaci, słuchać licznych koncertów, czy też uczestniczyć w zabawach i tańcach na placach i ulicach Dzielnicy Gotyckiej, gdzie rozbrzmiewają latynoskie rytmy a także tradycyjna katalońska sardana. Warto pójść także na plac przed ratuszem, by obejrzeć piramidy tworzone przez wysportowanych atletów, które niemal stały się sportem narodowym Katalończyków.

-----

Parada na Rambli.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W okolicach katedry w Dzielnicy Gotyckiej.

 

 

 

 

 

 

 

 

Mieszkańcy Barcelony tańczący sardanę na Placita de la Seu i w innych punktach miasta. Sardana jest narodowym tańcem katalońskim, swoistym symbolem solidarności i jedności Katalończyków. Tancerze, powolnie chodząc trzymają się za ręce, tworząc koło. Sardana tańczona jest przede wszystkim przez ludzi starszych. Taniec ten wywodzi się z okolic Empordà, w północno-wschodniej części Katalonii. Nie ma w pełni jasnych przekazów, dotyczących początków sardany, istnieją natomiast przekazy, że była popularna i tańczona już w XVI wieku.W XIX wieku taniec był już popularny w rejonie Rosselló na zachodzie i w Garrotxa na północy Katalonii, zaś w XX wieku zyskał popularność w całym regionie.Są dwa główne typy tego tańca - tradycyjna "sardana curta" (sardana krótka) i bardziej nowoczesna "sardana llarga" (sardana długa), która jest obecnie bardziej popularna. Mniej znanymi odmianami są "sardana de lluïment" (sardana błyskotliwa) i "sardana revessa" (sardana odwrócona).W sklepach z pamiątkami można było kupić różne gadżety, przedstawiające sardanę i opatrzone wierszykiem: "La meva pàtria és Catalunya. La meva llengua és el català. El meu ball és la sardana, i el meu objectiu és la llibertat", czyli "Moją ojczyzną jest Katalonia. Moim językiem jest kataloński. Moim tańcem jest sardana, a moim celem jest wolność".

 

 

 

 

 

 

 

Tańczącym sardanę akompaniuje tzw. "cobla" - zespół 11 muzyków, grających na różnych instrumentach. Instrumentami tymi są: flabiol (rodzaj małego fletu), dwie tenory i dwie tible (instrumenty z rodziny obojów). One i tambori (mały bębenek) są charakterystycznymi instrumentami katalońskimi. Oprócz nich muzycy "cobli" używają 2 trąbek, 2 fiscornów (katalońska odmiana flügelholnu), puzonu i kontrabasu. W całej Katalonii działa około 130 "cobli" - większość z nich, to zespoły amatorskie.

 

 

Na Plaça Sant Jaume przed ratuszem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 10 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Camp Nou

Camp Nou to stadion piłkarski, na którym są rozgrywane mecze FC Barcelona, słynnej Barçy. Jego trybuny mieszczą ponad 99 tys. osób, czyniąc go największym piłkarskim stadionem w Europie i jednym z największych na świecie. UEFA sklasyfikowała stadion na 5 gwiazdek, jako że arena spełnia najwyższe standardy konstrukcyjne. Oprócz meczów klubowych, na stadionie rozgrywane są także mecze reprezentacji Katalonii w piłce nożnej, a niegdyś rozgrywane były także mecze reprezentacji Hiszpanii. Jednakże od kilkunastu lat reprezentacja tam nie występuje. Jest to nieoficjalnie spowodowane względami politycznymi - silnym separatyzmem mieszkańców Katalonii.

Decyzja o budowie Camp Nou zapadła w 1954 roku. Główną przyczyną był fakt, że stadion Camp de Les Corts, na którym dotychczas grała drużyna był za mały, bo "zaledwie" 60-tysięczny. Projektantami Camp Nou zostali wybrani Francesc Mitjans i Miró (1909-2006), Lorenzo García-Barbón Fernández de Henestrosa (1915-1999) i Josep Maria Soteras i Mauri (1907-1989) . Budowa kosztowała 288 milionów peset i trwała trzy lata, od 1954 do 1957 roku. Nowo powstały stadion mógł pomieścić nawet 120 tysięcy widzów. W pierwszym meczu na tym stadionie FC Barcelona zmierzyła się z Legią Warszawa. Katalończycy wygrali 4:2, a pierwszym strzelcem gola został Eulogio Ramiro Martínez (1935-1984).Stadion był areną zmagań piłkarskich w trakcie igrzysk olimpijskich w 1992 roku, a także kilku innych imprez, takich jak mistrzostwa Europy w 1964 roku, czy mistrzostwa świata w 1982 roku.

17 listopada 1982 roku papież Jan Paweł II odprawił na stadionie mszę dla 120 tys. osób. Msza trwała ok. 2 godzin. Była na niej obecna kadra FC Barcelona.

Na Camp Nou warto odwiedzić też muzem klubu, w którym zgromadzono wiele trofeów, dokumentów, zdjęć i eksponatów, związanych z działalnością Barçy. O nim, jak i o samym klubie opowiem nieco więcej, prezentując zdjęcia.

 

-----

Fútbol Club Barcelona, FC Barcelona, w skrócie Barça jest wielosekcyjnym klubem sportowym, istniejącym od chwili założenia drużyny piłkarskiej. Założony został w 1899 roku przez grupę Szwajcarów, Anglików i Hiszpanów, a z czasem stał się katalońską instytucją o dużym znaczeniu społecznym. Jego dewiza to "Més que un club" ("Więcej niż klub").

 

29 listopada 1899 roku pasjonujący się futbolem Szwajcar Hans (Joan) Gamper (1877-1930) wraz z grupą przyjaciół zebranych w sali gimnastycznej Gimnasio Solé, przy barcelońskiej ulicy La Rambla utworzył Foot-Ball Club Barcelona. Angielskie pochodzenie nazwy nie jest zbiegiem okoliczności, gdyż pierwszy prezes klubu, Walter Wild i jego koledzy John Parsons i Wiliam Parsons pochodzili z Wielkiej Brytanii. Akt założycielski podpisali: Walter Wild, Lluís d'Ossó, Hans (Joan) Gamper, Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pedro Cabot, Carlos Pujol, Jose Llobet, John Parsons i William Parson. Dziesięć dni po założeniu klubu, 8 grudnia 1899 roku na pierwszym boisku FC Barcelona, Velodromo de la Bonanova, rozegrano pierwszy, historyczny mecz, a rywalem byli Anglicy, którzy wygrali to spotkanie 1:0. Swoje pierwsze zwycięstwo w historii drużyna odniosła 25 grudnia tegoż roku, wygrywając 3:1 w towarzyskim meczu z lokalnym zespołem Català FC. 13 maja 1902 roku, Barça rozegrała swój pierwszy mecz poza Katalonią z Madrid FC (obecnie Real Madryt), który przegrał z 1:3. W 1904 roku, drużyna po raz pierwszy wyjechała z kraju i w Tuluzie pokonała miejscowy zespół Stade O.E.T. W 1936 wybuchła w Hiszpanii wojna domowa. W czasie działań ucierpiał również kataloński klub. Zmniejszyła się liczba członków. Miesiąc po rozpoczęciu walk Josep Sunyol, ówczesny prezes klubu, został wezwany na posiedzenie federacji piłkarskiej do Madrytu. Po wyjeździe jego samochód został zatrzymany w Sierra de Guadarrama przez patrol wojsk frankistowskich, a sam Sunyol zastrzelony. 16 marca 1938 roku na budynek siedziby klubu spadła bomba niszcząc pomieszczenie z trofeami. Została też zniszczona kasa klubu. W 1940 roku, na osobisty rozkaz rządzącego Hiszpanią "caudillo" gen. Francisco Franco Bahamonde (1892-1975), zmieniono nazwę z angielsko brzmiącej Football Club Barcelona na hiszpańską nazwę - Club del Futbol Barcelona. Do dawnej nazwy powrócono w 1974 roku, zaś pozwolenie na wywieszanie katalońskich flag na obiekcie nastąpiło dopiero po śmierci dyktatora w 1975 roku. W swojej historii FC Barcelona rozgrywała mecze jako gospodarz na następujących stadionach: Velodromo de la Bonanova (w latach 1899-1900), Stadion Casanovas Hotel (w latach 1900-1901), Stadion Carretera de Horta (w latach 1901-1905), Stadion Calle Muntander (w latach 1905-1909), Stadion Calle Industrial (w latach 1909-1922), Camp de Les Corts (w latach 1922-1957), Camp Nou (od roku 1957). Drużyna z Camp Nou na arenie międzynarodowej startuje nieprzerwanie od początku powstania europejskich pucharów. Jest jednym z trzech klubów, które od założenia Primera División, czyli od 1929 roku, nieprzerwanie grają w najwyższej klasie rozgrywkowej Hiszpanii. Obecnym prezesem klubu jest Josep Maria Bartomeu. Hymn FC Barcelona - Cant del Barça powstał w 1974 roku z okazji obchodów 75. rocznicy założenia klubu. Muzykę skomponował Manuel Valls Gorina, natomiast słowa napisali: Jaume Picas oraz Josep Maria Espinàs i Massip. Poza sekcją piłkarską FC Barcelona ma jeszcze sekcje koszykówki, piłki ręcznej, hokeju na rolkach i futsalu (halowej piłki nożnej). Klub posiada także drugą drużynę piłki nożnej (FC Barcelona B), wiele zespołów młodzieżowych i liczne sekcje amatorskie. FCB posiada rozbudowaną infrastrukturę: stadiony Camp Nou, Mini Estadi, miasteczko sportowe Ciutat Esportiva Joan Gamper, szkółkę La Masia oraz halę Palau Blaugrana, w której rozgrywają swoje mecze zawodnicy innych sekcji.

 

 

 

 

W firmowym sklepie można kupić piłki, stroje piłkarskie, szaliki, czapeczki, książki, zdjęcia i inne gadżety.

 

 

Hans (Joan) Gamper, założyciel piłkarskiej sekcji klubu, chciał, aby w miarę zdobywania kolejnych trofeów i innych okazji, kibice przybywali do muzeum klubowego. W latach dwudziestych nie było środków, aby ten cel osiągnąć. Budowa owego muzeum, oraz oficjalne otwarcie nastąpiło dnia 24 sierpnia 1984 roku, a dokonał go ówczesny prezes klubu, Josep Lluís Núñez i Clemente. W miarę przybywania coraz większej ilości ludzi, zdecydowano się również zwiększyć powierzchnię muzeum. Rozbudowywano je trzykrotnie - w 1987, 1994 i 1998 roku. Od roku 1998 muzeum katalońskiego klubu ma powierzchnię 3500 m². Podzielono je na cztery działy do zwiedzania. W 2000 prezes FCB ochrzcił muzeum imieniem założyciela katalońskiego klubu. W muzeum prezentowane są puchary i trofea sportowe, koszulki zawodników, proporczyki, plakaty, publikacje prasowe itd. Znajdziemy tu też liczne zdjęcia, ilustrujące sukcesy piłkarzy FCB. Drużyna piłkarska FC Barcelona należy do najbardziej utytułowanych zespołów w tej dyscyplinie - ma na koncie 23 mistrzostwa Hiszpanii, 27 Pucharów Króla Hiszpanii, 11 Superpucharów Hiszpanii, 5 Pucharów Europy, 4 Puchary Zdobywców Pucharów, 5 Superpucharów Europy, 2 zwycięstwa w Klubowych Mistrzostwach Świata/Pucharach Interkontynentalnych i wiele innych trofeów.Klub ma ok. 150 tys. członków i miliony kibiców (tzw. culés) na całym świecie, z których część zrzeszona jest w penyach, czyli oficjalnych fanklubach, których jest ponad 1000.Ciekawostką jest to, że określenie kibica Barçy - culé pochodzi od hiszpańskiego słowa culo - "tyłek", a wzięło się stąd, że na dawnym stadionie Barcelony Camp de la Indústria nie było krzesełek, tylko drewniane trybuny z ławkami i kiedy patrzyło się podczas meczu na nie z tyłu, widać było całe rzędy pośladków kibiców.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Po zwiedzeniu muzeum można wejść na trybuny Camp Nou. W godzinach popołudniowych tego dnia odbywał się mecz. Niestety, nasz samolot powrotny odlatywał o 17.00, więc nie mieliśmy okazji uczestniczyć w tym wydarzeniu.

 

 

 

 

 

 

 

 

Pierwszym emblematem klubu była odznaka Barcelony z koroną i nietoperzem. Kilka lat później dodano dębowo-palmowy wieniec sławy na tle prostokątnego dwudzielnego, granatowo-żółtego pola, a następnie obwiedziono go okrągłą obwódką z rokiem założenia klubu i jego nazwą.Po tym jak w 1908 roku Hans (Joan) Gamper wyprowadził klub z tarapatów finansowych postanowiono odświeżyć herb, stworzyć coś całkiem nowego. Wśród sympatyków klubu ogłoszono konkurs na nowy wygląd herbu, a swoją wizję mógł przedstawić każdy. Zwycięskim projektem okazał się pomysł Carlesa Comamali, który grał dla Barcelony w latach 1903-1912, poza tym studiował medycynę i był artystą. Na wersji herbu, która utrzymała się po dziś dzień widzimy poszanowanie piłkarskich tradycji oraz przywiązanie do miasta i narodowości. Od zmiany herbu w 1910 roku następowały jedynie kosmetyczne poprawki.Tarcza herbowa klubu posiada, popularny w XVI-wiecznej Europie, kształt dzbana. Jest to tarcza trójdzielna, gdzie dwa górne pola przedstawiają krzyż świętego Jerzego i barwy Katalonii, co nawiązuje do godła Barcelony, zaś w polu dolnym widnieje piłka na tle czterech granatowych i trzech bordowych pasów - barw klubowych. Pola górne od dolnego oddziela żółty pas, na którym widnieją inicjały klubu - FCB.

 

 

-----

 

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 10 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Montserrat

Podczas naszego pobytu w Barcelonie udało nam się wybrać na półdniową wycieczkę do Montserrat.Jest to klasztor benedyktyński, położony w masywie górskim Montserrat ok. 40 km na północny zachód od Barcelony, znany z kultu figury Matki Boskiej, tzw. "Czarnulki" (La Moreneta). Usytuowany na zlepieńcowych formacjach skalnych, jest drugim co do ważności - zaraz po Santiago de Compostela - ośrodkiem pielgrzymkowym w Hiszpanii i zarazem ośrodkiem nacjonalizmu katalońskiego.

Legenda głosi, że ok. 50 roku n. e. przybył tu św. Piotr i w grocie-pustelni pozostawił drewnianą figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem, wyrzeźbioną przez św. Łukasza. Grota i góra zostały wcześniej przygotowane na miejsce spoczynku figury przez anioły używające złotej piły. To w wyniku ich działalności góra Montserrat miała uzyskać obecny kształt (jej nazwa oznacza "przepiłowaną górę"). Podczas najazdu muzułmańskiego figura zaginęła, ale w 880 roku została cudownie odnaleziona w Świętej Grocie (Santa Cova) i jej odnalezieniu towarzyszyło wiele cudów, wizje i niebiańska muzyka. W miejscu jej odnalezienia zbudowano kaplicę. Legenda mówi też o tym, że to w tym miejscu Parsifal odnalazł św. Graala.

Tyle legenda...

Fakty mówią natomiast, że do X wieku było to ważne miejsce kultu ludowego. W roku 976 benedyktyni wybudowali na górze klasztor i słynna z cudów figura stała się celem pielgrzymek, znanym w Katalonii i całej Hiszpanii. Klasztor szybko stał się jednym z najważniejszych centrów pielgrzymkowych średniowiecznej Hiszpanii. Miał własną flagę i cieszył się niezależnością. Od 1499 roku istnieje tu jedna z najstarszych wciąż działających drukarni. W roku 1522, po swym nawróceniu, pielgrzymkę do klasztoru odbył założyciel zakonu jezuitów i przyszły święty - Ignacy Loyola (1491-1556). W roku 1811 wojska napoleońskie zniszczyły oryginalny XII-wieczny klasztor, zaś obecny kościół pochodzi z roku 1874. W 1881 roku La Moreneta została ogłoszona patronką Katalonii. Podczas hiszpańskiej wojny domowej klasztor padł ofiarą prześladowań, 22 mnichów zostało zamordowanych. W czasach dyktatury Francisco Franco Bahamonde, kiedy używanie języka katalońskiego było zakazane, góra z klasztorem była miejscem schronienia dla uczonych, artystów i studentów zaangażowanych w katalońskim ruchu oporu i była pod stałą obserwacją policji. W 1947 roku odbyła się tu uroczysta msza św. w której uczestniczyło 100 tys. ludzi - wbrew prawu została ona odprawiona w języku katalońskim.

Montserrat jest wciąż czynnym klasztorem benedyktyńskim i najważniejszym ośrodkiem religijnym w Katalonii. Już w XIX wieku stał się miejscem przechowywania dorobku kultury katalońskiej. W 1920 roku w gmachu bazyliki powstało muzeum (Museo de Montserrat). Obecnie muzeum posiada obrazy wielu znanych hiszpańskich malarzy, takich jak El Greco, Pablo Picasso, Dali i zagranicznych (Caravaggio, Degas, Monet, Tiepolo) i posiada 300 tys. ksiąg.W Montserrat działa również 50-osobowy chłopięcy chór gregoriański, jeden z najstarszych w Europie, zwany Escolania de Montserrat.

 

-----

 

Zbliżamy się do Montserrat. Łańcuch górski wznosi się na wysokość ponad 1200 m n.p.m. i jest bardzo malowniczy. Do klasztoru Montserrat można się dostać dwiema liniami kolejki linowej i zębatej i prowadzą do niego cztery oznakowane szlaki. W pobliżu znajduje się chroniony park górski. Na górze działają dwie linie kolejki zębatej, jedna z nich prowadzi do pustelni Sant Joan, skąd w 15 minut można dojść na szczyt.

 

 

 

 

Przy stacji kolejki zębatej (tzw. Cremallera de Montserrat) w w Monistrol de Montserrat. Kolejka, którą można dostać się do klasztoru funkcjonowała w latach 1892-1957. Działa ponownie od 2003 roku.

 

 

Współczesne zabudowania klasztoru.

 

 

 

 

Widok klasztoru z Funicular de Sant Joan - kolejki linowo-terenowej łączącej klasztor w Montserrat z rejonem grot pustelników i punktem widokowym.

 

 

 

 

W masywie Montserrat w pobliżu górnej stacji Funicular de Sant Joan.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Funicular de Sant Joan została zbudowana w 1918 roku przez Ferrocarrils de Muntanya a Grans Pendents (FMGP). Wyposażenie pochodzi od firmy Von Roll. Ta sama kompania wybudowała także drugą kolej linowo-terenową - Funicular de la Santa Cova. Kolejka od 1986 roku funkcjonuje w ramach FGC (Ferrocarrils de la Generalitat de Catalunya). W 1926 roku wymieniono pierwsze wagony na nowe - pojemniejsze. Kolejna wymiana nastąpiła w roku 1997, kiedy to wprowadzono wagony panoramiczne. Linia ma długość 503 m i przewyższenie 248 m. Górna stacja znajduje się na wysokości 970 m n.p.m. Wagonik, mieszczący 48 osób, porusza się z prędkością 1,5 m/s.

 

 

 

Na terenie sanktuarium w Montserrat. Klasztor jest odwiedzany przez turystów, pielgrzymów i młode małżeństwa proszące o pomyślność dla związku. Największe pielgrzymki mają miejsce 27 kwietnia i 8 września.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sczerniała od palonych przez setki lat świec figura Matki Boskiej znajduje się w niszy nad ołtarzem głównym bazyliki. Badania radiowęglowe wykazały iż pochodzi ona z XII wieku.

 

 

 

Zachowany fragment gotyckich krużganków na terenie sanktuarium.

 

 

 

 

Widok okolicy z terenu sanktuarium.

 

 

W drodze powrotnej do Barcelony możemy też nacieszyć oczy pięknymi widokami okolicy Montserrat.

 

 

 

Dziękuję za uwagę.

Wyszukaj w trip4cheap