Po śniadaniu w hotelu o 9:30 wyruszyliśmy autokarem na zwiedzanie Mińska. Najpierw podjechaliśmy pod nowoczesny gmach Biblioteki Narodowej Białorusi, który obejrzeliśmy jedynie z zewnątrz. Budynek ten ze względu na formę nazywany jest diamentem. W jego okolicy widzieliśmy też pomnik Franciszka Skaryny (prekursora piśmiennictwa białoruskiego). Na dachu Biblioteki jest usytuowany punkt widokowy, w którym z wysokości 73 m można podziwiać widoki. My tam jednak nie dotarliśmy. Potem podjechaliśmy pod ratusz, tam się zatrzymaliśmy i rozpoczęliśmy pieszy spacer po białoruskiej starówce. Oryginalny ratusz został zniszczony w 1857 r. na polecenie cara Mikołaja I. Obecna jego postać to kopia, której odbudowa zakończyła się w 2003 r. Na ratuszowej wieży, wysokiej na 32 m, umieszczony jest zegar oraz herb Mińska ustanowiony w 1591 r. Widnieje na nim scena Wniebowzięcia NMP. Wokół ratusza widzieliśmy m.in. pomnik Prawa Magdeburskiego (z planem XVI-wiecznego Mińska, Mińsk otrzymał prawa magdeburskie od Aleksandra Jagiellończyka w 1499 r.), rzeźbę przedstawiającą powóz z dwoma końmi oraz karetę z jednym koniem (oczywiście sztucznym). Naprzeciwko ratusza (po drugiej stronie ulicy) widzieliśmy katolicką archikatedrę Najświętszej Maryi Panny (spojrzeliśmy na nią tylko z zewnątrz). To dawny kościół jezuitów, wybudowany w stylu barokowym. Budowa zaczęła się w 1700 r. i po 10 latach ją konsekrowano. Wznoszenie wież trwało jednak prawie do 1730 r. Po różnych zawirowaniach historycznych i zniszczeniach w latach 90-tych przywrócono dawny wygląd świątyni i zwrócono ją katolikom. Wysoko na frontonie kościoła pojawiła się figurka Maryi z dzieciątkiem. Po tej samej stronie ulicy co ratusz (po drugiej stronie placu), naprzeciwko ratusza, widzieliśmy klasztor bazylianów (też tylko z zewnątrz). W parku przy ratuszu obejrzeliśmy pomnik Stanisława Moniuszki i Wincentego-Dunin Marcinkiewicza siedzących razem na ławeczce. Dalej doszliśmy do ulicy Internacjonalnej, gdzie widzieliśmy ładny budynek hotelu „Europa”, budynek (z portykiem z kolumnami) Białoruskiej Państwowej Akademii Muzycznej i dość Pałac Republiki (to szklano-marmurowy gmach mieszczący salę koncertową, odbywają się w nim też ceremonie zaprzysiężenia prezydenta Białorusi). W pobliżu (po drugiej stronie ulicy w stosunku do pałacu) widzieliśmy dom, w którym prawie całe dzieciństwo i młodość spędził Stanisław Moniuszko. Potem ulicą Engelsa (od tyłu widzieliśmy przy niej zabudowania klasztoru bazylianów) wróciliśmy na starówkę. Po przejściu przez łukowatą bramę zobaczyliśmy (tylko z zewnątrz) kościół św. Józefa. Jest to trójnawowa świątynia bez wieży. Jej główną fasadę zdobi monumentalny portal wejściowy. Po powstaniu styczniowym kościół zamknięto i przerobiono na archiwum. I tak zostało do dziś choć wierni domagają się zwrotu tej świątyni. Na Placu Wolności widzieliśmy ładną fontannę, muzyczną ławeczkę Michała Kleofasa Ogińskiego oraz kompozycję rzeźbiarską „Waga miejska” przedstawiającą mieszczan ważących towar. Wokół placu widzieliśmy m.in. ładny budynek Małego Gościnnego Dworu i przede wszystkim cerkiew katedralną pw. św. Ducha, której wnętrze także zwiedziliśmy (niestety obowiązuje w nim zakaz fotografowania). Świątynia ta została zbudowana w latach 1642-87 w stylu wileńskiego baroku z fundacji wojewody trockiego – Aleksandra Słuszki. Wtedy był to kościół klasztoru bernardynek. Po II wojnie światowej został przekształcony w cerkiew. Wewnątrz przechowywana jest ikona Matki Boskiej Mińskiej. Dwie wieże świątyni osiągają wysokość 35 m. Obok cerkwi katedralnej widzieliśmy też (już tylko z zewnątrz), wyróżniający się zielonym dachem i złotą kopułą, chram świętego Cyryla Turowskiego. Stoi przed nim pomnik ze świętym Janem (Ewangelistą) i aniołem. Dalej przeszliśmy przez most nad Świsłoczą dotarliśmy na Troickie Przedmieście z ładnymi kamieniczkami pomalowanymi na pastelowe kolory. Z promenady nad Świsłoczą można tam było podziwiać ładne widoki, w tym na nowoczesne budynki (mieszczące biurowce i hotele) oraz Pałac Sportu. Dalej przez kolejny łukowy most przeszliśmy na sztuczną Wyspę Łez. Tam widzieliśmy otwartą w 1996 r. kapliczkę ku czci ofiar wojny w Afganistanie. W jej wnętrzu wypisano nazwiska 771 żołnierzy poległych w Afganistanie. Zdobią je także ładne malowidła przedstawiające sceny z Biblii. Na zewnątrz ustawiono rzeźby kobiet ze świeczkami i ikonami, opłakujących poległych synów. W pobliżu kapliczki jest też głaz z wbudowaną, wykonaną z brązu ikoną Najświętszej Maryi Panny. Na wyspie widzieliśmy również pomnik płaczącego Anioła Stróża i symboliczny stół pogrzebowy. W okolicy widzieliśmy też efektowne wysokościowce mieszkaniowe. Potem odwiedziliśmy jeszcze sklep z pamiątkami i następnie pojechaliśmy autokarem na Plac Niepodległości. Jego obecna postać to efekt przebudowy w latach 2003-06. Na placu stoi oczywiście ogromny pomnik Lenina (ustawiony w tym miejscu w 1933 r.). Jest też znacznie mniejszy pomnik architekta, są również fontanny, ławeczki i rozmaite rzeźby. Najpierw wspólnie zwiedziliśmy plac oglądając otaczające go monumentalne socrealistyczne gmachy. Jest wśród nich m.in. Dom Rządu, Prezydencka Biblioteka Republiki Białorusi, budynek magistratu, budynek (wysoki wieżowiec) Białoruskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Maksima Tanka, budynek czterogwiazdkowego hotelu „Mińsk” czy ekskluzywnej restauracji „Siódme Niebo”. Dom Rządu to prawdziwy biały kolos. Jego pomieszczenia zajmuje dziś Parlament Białorusi. Gmach zbudowano w latach 1930-34. Można go uznać za jeden z najciekawszych przykładów architektury socrealistycznej na Białorusi. Zwiedziliśmy również (w tym wnętrze) stojący przy placu katolicki kościół pw. św. Szymona i św. Heleny. Nazywany on bywa „czerwonym kościołem” z uwagi na kolor ścian. Zbudowany został na początku XX w. w stylu neoromańskim jako pamiątka po zmarłych w wyniku ciężkiej choroby dzieciach Edwarda Woyniłłowicza – fundatora świątyni. Imionami Symeona (Szymona) i Heleny nazwane są dwie wieżyczki przy absydzie. Kościół jest trójnawową bazyliką z ustawioną asymetrycznie, wysoką na 50 m wieżą w elewacji frontowej. Wieżę zdobią potrójne okienka. Ramiona transeptu zamykają rozety. Przed kościołem stoi posąg Archanioła Michała symbolizujący zwycięstwo sił niebiańskich nad złem. Po zwiedzeniu kościoła jeszcze wspólnie weszliśmy do znajdującego się pod placem podziemnego (na trzech poziomach) kompleksu handlowego „Stolica” i dostaliśmy czas wolny do 14:40. W jego ramach poza pochodzeniem po centrum handlowym (gdzie dokonałem zakupów, wspomnę przy okazji, że można tam również wymienić walutę) wyszedłem ponownie na zewnątrz i przespacerowałem się Prospektem Niepodległości, przy którym widziałem szereg różnych obiektów. Wspomnę tylko o niektórych z nich. Na początek o potężnym gmachu z wielkim sierpem i młotem nad wejściem, który zajmuje Poczta Główna. Niezwykle monumentalna forma z ciągnącymi się przez trzy kondygnacje kolumnami przy wejściu oraz masywnym gzymsem i attyką została wybudowana w latach 1949-53. Dalej minąłem Casino Royal, siedzibę MSW (z 1915 r.) i doszedłem do monumentalnej kwatery głównej białoruskiego KGB. Tego kolosa wybudowano w latach 1945-47. Najciekawsze jest jego główne wejście w centralnej części w formie czterokolumnowego portyku. Wspomnę jeszcze w tym miejscu, że po drugiej stronie ulicy naprzeciwko kwatery KGB widziałem też skwer z popiersiem Feliksa Dzierżyńskiego, które znalazło się w tym miejscu w 1947 r. Kolejny ciekawy gmach, który zobaczyłem podczas mojego spaceru to siedziba Banku Narodowego Białorusi. Po powrocie do placu skręciłem jeszcze w ulicę Swierdłowa, przy której widziałem m.in. gmach mińskiego sądu i jakiejś uczelni wyższej. Po czasie wolnym ruszyliśmy w drogę powrotną do hotelu. Dodam jeszcze, że podczas przejazdów autokarem widzieliśmy z jego okien jeszcze wiele innych miejsc i obiektów. Wspomnę tu tylko o Wrotach Miasta (to dwa socrealistyczne, strzeliste wieżowce zbudowane na przełomie lat 40-tych i 50-tych XX w.), Białoruskim Cyrku Państwowym (to przypominający kosmiczny spodek budynek powstały w latach 50-tych XX w.) i Placu Zwycięstwa (z wielkim granitowym obeliskiem zwieńczonym czerwoną gwiazdą, który otaczają ogromne płaskorzeźby, a na dole płonie wieczny ogień). Do hotelu dotarliśmy o 15:15 i mieliśmy czas wolny. W jego ramach ja ponownie wybrałem się na spacer po okolicy (w tym do parku Głazów) i na zakupy. Wspomnę jeszcze, że proponowana na ten dzień wycieczka fakultatywna w postaci kolacji z występami folklorystycznymi nie odbyła się z powodu braku wystarczającej liczby chętnych.
Ło matko, ależ ty pędzisz z wycieczką, nie nadążam czytac na bieżąco
Zamek w Mirze super ! fajna atrakcja
No trip no life
Nie będę tego kasował, więc nie ma potrzeby by się spieszyć z czytaniem
Po śniadaniu w hotelu o 9:30 wyruszyliśmy autokarem na zwiedzanie Mińska. Najpierw podjechaliśmy pod nowoczesny gmach Biblioteki Narodowej Białorusi, który obejrzeliśmy jedynie z zewnątrz. Budynek ten ze względu na formę nazywany jest diamentem. W jego okolicy widzieliśmy też pomnik Franciszka Skaryny (prekursora piśmiennictwa białoruskiego). Na dachu Biblioteki jest usytuowany punkt widokowy, w którym z wysokości 73 m można podziwiać widoki. My tam jednak nie dotarliśmy. Potem podjechaliśmy pod ratusz, tam się zatrzymaliśmy i rozpoczęliśmy pieszy spacer po białoruskiej starówce. Oryginalny ratusz został zniszczony w 1857 r. na polecenie cara Mikołaja I. Obecna jego postać to kopia, której odbudowa zakończyła się w 2003 r. Na ratuszowej wieży, wysokiej na 32 m, umieszczony jest zegar oraz herb Mińska ustanowiony w 1591 r. Widnieje na nim scena Wniebowzięcia NMP. Wokół ratusza widzieliśmy m.in. pomnik Prawa Magdeburskiego (z planem XVI-wiecznego Mińska, Mińsk otrzymał prawa magdeburskie od Aleksandra Jagiellończyka w 1499 r.), rzeźbę przedstawiającą powóz z dwoma końmi oraz karetę z jednym koniem (oczywiście sztucznym). Naprzeciwko ratusza (po drugiej stronie ulicy) widzieliśmy katolicką archikatedrę Najświętszej Maryi Panny (spojrzeliśmy na nią tylko z zewnątrz). To dawny kościół jezuitów, wybudowany w stylu barokowym. Budowa zaczęła się w 1700 r. i po 10 latach ją konsekrowano. Wznoszenie wież trwało jednak prawie do 1730 r. Po różnych zawirowaniach historycznych i zniszczeniach w latach 90-tych przywrócono dawny wygląd świątyni i zwrócono ją katolikom. Wysoko na frontonie kościoła pojawiła się figurka Maryi z dzieciątkiem. Po tej samej stronie ulicy co ratusz (po drugiej stronie placu), naprzeciwko ratusza, widzieliśmy klasztor bazylianów (też tylko z zewnątrz). W parku przy ratuszu obejrzeliśmy pomnik Stanisława Moniuszki i Wincentego-Dunin Marcinkiewicza siedzących razem na ławeczce. Dalej doszliśmy do ulicy Internacjonalnej, gdzie widzieliśmy ładny budynek hotelu „Europa”, budynek (z portykiem z kolumnami) Białoruskiej Państwowej Akademii Muzycznej i dość Pałac Republiki (to szklano-marmurowy gmach mieszczący salę koncertową, odbywają się w nim też ceremonie zaprzysiężenia prezydenta Białorusi). W pobliżu (po drugiej stronie ulicy w stosunku do pałacu) widzieliśmy dom, w którym prawie całe dzieciństwo i młodość spędził Stanisław Moniuszko. Potem ulicą Engelsa (od tyłu widzieliśmy przy niej zabudowania klasztoru bazylianów) wróciliśmy na starówkę. Po przejściu przez łukowatą bramę zobaczyliśmy (tylko z zewnątrz) kościół św. Józefa. Jest to trójnawowa świątynia bez wieży. Jej główną fasadę zdobi monumentalny portal wejściowy. Po powstaniu styczniowym kościół zamknięto i przerobiono na archiwum. I tak zostało do dziś choć wierni domagają się zwrotu tej świątyni. Na Placu Wolności widzieliśmy ładną fontannę, muzyczną ławeczkę Michała Kleofasa Ogińskiego oraz kompozycję rzeźbiarską „Waga miejska” przedstawiającą mieszczan ważących towar. Wokół placu widzieliśmy m.in. ładny budynek Małego Gościnnego Dworu i przede wszystkim cerkiew katedralną pw. św. Ducha, której wnętrze także zwiedziliśmy (niestety obowiązuje w nim zakaz fotografowania). Świątynia ta została zbudowana w latach 1642-87 w stylu wileńskiego baroku z fundacji wojewody trockiego – Aleksandra Słuszki. Wtedy był to kościół klasztoru bernardynek. Po II wojnie światowej został przekształcony w cerkiew. Wewnątrz przechowywana jest ikona Matki Boskiej Mińskiej. Dwie wieże świątyni osiągają wysokość 35 m. Obok cerkwi katedralnej widzieliśmy też (już tylko z zewnątrz), wyróżniający się zielonym dachem i złotą kopułą, chram świętego Cyryla Turowskiego. Stoi przed nim pomnik ze świętym Janem (Ewangelistą) i aniołem. Dalej przeszliśmy przez most nad Świsłoczą dotarliśmy na Troickie Przedmieście z ładnymi kamieniczkami pomalowanymi na pastelowe kolory. Z promenady nad Świsłoczą można tam było podziwiać ładne widoki, w tym na nowoczesne budynki (mieszczące biurowce i hotele) oraz Pałac Sportu. Dalej przez kolejny łukowy most przeszliśmy na sztuczną Wyspę Łez. Tam widzieliśmy otwartą w 1996 r. kapliczkę ku czci ofiar wojny w Afganistanie. W jej wnętrzu wypisano nazwiska 771 żołnierzy poległych w Afganistanie. Zdobią je także ładne malowidła przedstawiające sceny z Biblii. Na zewnątrz ustawiono rzeźby kobiet ze świeczkami i ikonami, opłakujących poległych synów. W pobliżu kapliczki jest też głaz z wbudowaną, wykonaną z brązu ikoną Najświętszej Maryi Panny. Na wyspie widzieliśmy również pomnik płaczącego Anioła Stróża i symboliczny stół pogrzebowy. W okolicy widzieliśmy też efektowne wysokościowce mieszkaniowe. Potem odwiedziliśmy jeszcze sklep z pamiątkami i następnie pojechaliśmy autokarem na Plac Niepodległości. Jego obecna postać to efekt przebudowy w latach 2003-06. Na placu stoi oczywiście ogromny pomnik Lenina (ustawiony w tym miejscu w 1933 r.). Jest też znacznie mniejszy pomnik architekta, są również fontanny, ławeczki i rozmaite rzeźby. Najpierw wspólnie zwiedziliśmy plac oglądając otaczające go monumentalne socrealistyczne gmachy. Jest wśród nich m.in. Dom Rządu, Prezydencka Biblioteka Republiki Białorusi, budynek magistratu, budynek (wysoki wieżowiec) Białoruskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Maksima Tanka, budynek czterogwiazdkowego hotelu „Mińsk” czy ekskluzywnej restauracji „Siódme Niebo”. Dom Rządu to prawdziwy biały kolos. Jego pomieszczenia zajmuje dziś Parlament Białorusi. Gmach zbudowano w latach 1930-34. Można go uznać za jeden z najciekawszych przykładów architektury socrealistycznej na Białorusi. Zwiedziliśmy również (w tym wnętrze) stojący przy placu katolicki kościół pw. św. Szymona i św. Heleny. Nazywany on bywa „czerwonym kościołem” z uwagi na kolor ścian. Zbudowany został na początku XX w. w stylu neoromańskim jako pamiątka po zmarłych w wyniku ciężkiej choroby dzieciach Edwarda Woyniłłowicza – fundatora świątyni. Imionami Symeona (Szymona) i Heleny nazwane są dwie wieżyczki przy absydzie. Kościół jest trójnawową bazyliką z ustawioną asymetrycznie, wysoką na 50 m wieżą w elewacji frontowej. Wieżę zdobią potrójne okienka. Ramiona transeptu zamykają rozety. Przed kościołem stoi posąg Archanioła Michała symbolizujący zwycięstwo sił niebiańskich nad złem. Po zwiedzeniu kościoła jeszcze wspólnie weszliśmy do znajdującego się pod placem podziemnego (na trzech poziomach) kompleksu handlowego „Stolica” i dostaliśmy czas wolny do 14:40. W jego ramach poza pochodzeniem po centrum handlowym (gdzie dokonałem zakupów, wspomnę przy okazji, że można tam również wymienić walutę) wyszedłem ponownie na zewnątrz i przespacerowałem się Prospektem Niepodległości, przy którym widziałem szereg różnych obiektów. Wspomnę tylko o niektórych z nich. Na początek o potężnym gmachu z wielkim sierpem i młotem nad wejściem, który zajmuje Poczta Główna. Niezwykle monumentalna forma z ciągnącymi się przez trzy kondygnacje kolumnami przy wejściu oraz masywnym gzymsem i attyką została wybudowana w latach 1949-53. Dalej minąłem Casino Royal, siedzibę MSW (z 1915 r.) i doszedłem do monumentalnej kwatery głównej białoruskiego KGB. Tego kolosa wybudowano w latach 1945-47. Najciekawsze jest jego główne wejście w centralnej części w formie czterokolumnowego portyku. Wspomnę jeszcze w tym miejscu, że po drugiej stronie ulicy naprzeciwko kwatery KGB widziałem też skwer z popiersiem Feliksa Dzierżyńskiego, które znalazło się w tym miejscu w 1947 r. Kolejny ciekawy gmach, który zobaczyłem podczas mojego spaceru to siedziba Banku Narodowego Białorusi. Po powrocie do placu skręciłem jeszcze w ulicę Swierdłowa, przy której widziałem m.in. gmach mińskiego sądu i jakiejś uczelni wyższej. Po czasie wolnym ruszyliśmy w drogę powrotną do hotelu. Dodam jeszcze, że podczas przejazdów autokarem widzieliśmy z jego okien jeszcze wiele innych miejsc i obiektów. Wspomnę tu tylko o Wrotach Miasta (to dwa socrealistyczne, strzeliste wieżowce zbudowane na przełomie lat 40-tych i 50-tych XX w.), Białoruskim Cyrku Państwowym (to przypominający kosmiczny spodek budynek powstały w latach 50-tych XX w.) i Placu Zwycięstwa (z wielkim granitowym obeliskiem zwieńczonym czerwoną gwiazdą, który otaczają ogromne płaskorzeźby, a na dole płonie wieczny ogień). Do hotelu dotarliśmy o 15:15 i mieliśmy czas wolny. W jego ramach ja ponownie wybrałem się na spacer po okolicy (w tym do parku Głazów) i na zakupy. Wspomnę jeszcze, że proponowana na ten dzień wycieczka fakultatywna w postaci kolacji z występami folklorystycznymi nie odbyła się z powodu braku wystarczającej liczby chętnych.
Zwiedzanie Mińska zaczynamy od nowoczesnego gmachu Biblioteki Narodowej Białorusi
Przejeżdżamy do centrum miasta i zwiedzamy starówkę, na początek oglądamy ratusz i jego otoczenie
Katolicka archikatedra Najświętszej Maryi Panny
Klasztor bazylianów
budynek Białoruskiej Państwowej Akademii Muzycznej
Cerkiew katedralna pw. św. Ducha
Kościół św. Józefa