Czeska i Saksońska Szwajcaria – miejsca znane i mniej znane

Ostatnio często wyjeżdżamy w końcówce września. Wiąże się to z koniecznością wykorzystania zaległego urlopu. Planowaliśmy z mężem wyjechać na dwa tygodnie Na początku wrzesnia zaczęliśmy się rozglądać za czymś ciekawym i wpadła w oko Gruzja. Niestety drugie podejście do wycieczki do tego kraju też nie wypaliło. Poprzednio wygrała Rumunia z Bułgarią, a tym razem na przeszkodzie stanęła konieczność dostosowana urlopu do zadań w pracy i postanowiliśmy wymyślić „coś samochodem” dostosowując się do Basi trzydniowego zaplanowanego wcześniej  urlopu. Dodając jeszcze sobotę i niedzielę – wyszło razem 5 dni , to już coś. Ponieważ zamarzyła nam się „zagranica” – padło na Czeską Szwajcarię.

Niedrogi nocleg (mieszkanie 2 pokojowe) zarezerwowaliśmy w Czeskiej Kamienicy, która wydawała się być (ze zdjęć) straszną dziurą, ale okazała się być całkiem dobrym wyborem. Ale o tym później.

W drogę wyruszyliśmy w środę 28 września w godzinach przedpołudniowych kierują się nie do Czech, lecz do Niemiec, gdzie pierwszym punktem programu było Bautzen, miasto w którym ja i mąż jeszcze nie byliśmy. Dlatego co zobaczyć ustaliła Basi i …pogoda.

Znalazłszy darmowy parking koło starego miasta idziemy na zwiedzanie.

Budziszyn (niem. Bautzen) prawie 40 tysięczne miasto powiatowe we wschodniej części kraju związkowego Saksonia, w okręgu administracyjnym Drezno, nad rzeką Sprewą. Budziszyn jest historyczną stolicą Górnych Łużyc i centrum kulturalnym Łużyczan.

Ślady osadnictwa ludzkiego na terenie Budziszyna, tzw. kultury łużyckiej, pochodzą z V – IV wieku p.n.e. Budziszyn był grodem założonym przez Słowian połabskich. Przed rokiem 1000 w Budziszynie, na miejscu zdobytego grodu słowiańskiego, Niemcy założyli zamek Ortenburg, wokół którego powstało późniejsze miasto. Gród odgrywał strategiczną rolę w czasie wojen polsko-niemieckich z lat 1002-1018. W 1018 r. w Budziszynie został zawarty pokój między Bolesławem Chrobrym i cesarzem Henrykiem II przyznający miasto Polsce, do której Budziszyn należał do 1032 r. Następnie w latach 1032-76 miasto należało do margrabiego Miśni, stając się ośrodkiem kolonizacji niemieckiej na Łużycach.

W późniejszych czasie  miasto było też  częścią Czech, Węgier, Saksonii, Niemiec lub Niemiec Wschodnich.

To miasto o bardzo interesującej historii z licznymi zabytkami i przepiękną panoramą. Ruszając od razu dostrzegamy od strony rzeki ruiny gotyckiego kościoła św. Mikołaja,. Kościół pozostaje w ruinie od czterech wieków. Zniszczony został podczas dwóch oblężeń miasta w czasie wojny 30-letniej, w 1620 i 1634 r. I z braku funduszy nie został już odbudowany. Jako trwała ruina stoi już więc dwukrotnie dłużej, niż służył wiernym jako świątynia. Die Sankt-Nikolai-Kirche, a w języku autochtonicznych tu Serbołużyczan Mikławska cyrkej, został zbudowany na samym początku XV wieku. Spłonął jednak już w 1441 roku, lecz wtedy go odbudowano. Wkrótce zasłynął z nabożeństw i procesji pasyjnych, które przechodziły między nim a zewnętrzną ścianą fortyfikacji miejskich. Ciekawa karta otworzyła się w czas reformacji: aby zniechęcić Łużyczan do przechodzenia na protestantyzm od 1525 roku zaczęto odprawiać nabożeństwa katolickie w ich języku.