Po śniadaniu w hotelu (6:40) ok. 8-mej wyruszyliśmy autokarem na zwiedzanie Rio (dołączyła do nas miejscowa przewodniczka Ana Lima). Najpierw podjechaliśmy pod Głowę Cukru, a konkretnie do stacji kolejki linowej przy Praia Vermelha (Czerwonej Plaży). Głowa Cukru to potężny granitowo-kwarcowy monolit u wylotu zatoki Guanabara, który wznosi się nad wodami Atlantyku na wysokość 396 m. Głowa Cukru obejmuje dwa wzniesienia: niższe Morro da Urca (224 m n.p.m.) i wyższe Pão de Açúcar (Głowa Cukru). Wjazd kolejką linową (powstałą w 1912 roku) na wyższe z wzniesień odbywa się zatem w dwóch etapach. Najpierw jednym wagonikiem wjeżdża się na niższe z wzniesień, potem po przesiadce do kolejnego wagonika na wyższe. Już w trakcie jazdy kolejką można podziwiać wspaniałe widoki. Te widziane już z samego szczytu są naprawdę bajeczne. Widać stamtąd m.in. słynne plaże: Copacabanę i Ipanemę, wzgórze Corcovado ze statuą Chrystusa, Flamengo z pięknymi jachtami w zatoczce, katedrę czy lotnisko. Widoki zapierają dech w piersiach. Po zjechaniu na dół pojechaliśmy do centrum Rio. Tam najpierw zatrzymaliśmy się przy oryginalnej architektonicznie katedrze (otoczonej wysokościowcami). Ma ona formę ściętego stożka. Kamień węgielny pod jej budowę wbudowano 20 I 1964 roku. Pierwsze uroczystości religijne odbyły się tam 12 lat później. Katedra ma 75 m wysokości, a we wnętrzu (które także zwiedziliśmy) 5 tys. miejsc siedzących i dodatkowo 20 tys. miejsc stojących. W środku uwagę przykuwają przede wszystkim 60-metrowe witraże rozciągające się od podłogi do sklepienia świątyni. Po zwiedzeniu katedry podjechaliśmy do głównego placu miejskiego Rio określanego potocznie mianem Cinelandia (nazwa ta pochodzi od znajdujących się w tej okolicy licznych kin). Przy nim widzieliśmy (tylko z zewnątrz) m.in. imponujący gmach Theatro Municipal czyli teatru miejskiego wzniesionego w latach 1905-09. Jest to główna scena baletowa, operowa i koncertowa miasta. Widzieliśmy też inne ładne budynki mieszczące muzea, urzędy i instytucje użyteczności publicznej. Wśród nich piękną architekturą wyróżniał się pałac Pedro Ernesto. Zbudowano go w 1923 roku dla brazylijskiego parlamentu, a obecnie jest on siedzibą Urzędu Miasta. Potem podjechaliśmy do Sambodromu i rzuciliśmy na niego okiem. Oczywiście poza karnawałem nie robi on specjalnego wrażenia. Obecna stała konstrukcja Sambodromu (niegdyś parada karnawałowa odbywała się na ulicach Rio) została zaprojektowana przez słynnego brazylijskiego architekta Oscara Niemeyera. Otwarto ją podczas karnawału w 1984 roku. Następnie podjechaliśmy do stacji kolejki (tym razem naziemnej, a nie liniowej) u stóp wzgórz Corcovado mierzącego 706 m n.p.m. Trasa kolejki, zbudowanej z inicjatywy Pedra II w 1885 roku, prowadzi przez las atlantycki. Obecnie na Corcovado kursują szwajcarskie wagony z 1912 roku. Dojechaliśmy nimi prawie w okolice szczytu. Potem jeszcze wjazd windą, a następnie ruchomymi schodami i już mogłem podziwiać w pełnej krasie jeden z 7 Nowych Cudów Świata (tym samym zobaczyłem już wszystkie z nich) – 30-metrową statuę Chrystusa Zbawiciela. Stoi ona na postumencie o wysokości 8 metrów. U podstawy postumentu znajduje się kaplica mogąca pomieścić 150 osób. Uroczystego odsłonięcia monumentu dokonano w 1931 roku z okazji stulecia niepodległości Brazylii. Statuę wykonano z wapienia we Francji (prace rozpoczęto w 1926 roku) i przetransportowano stamtąd na pokładzie statku. Na szczyt wzgórza wciągnięto ją kolejką, po czym umocowano na specjalnych filarach. Żeby oddać skalę przedsięwzięcia wspomnę, że sama tylko głowa Chrystusa waży ponad 30 ton i ma 3,5 m wysokości, każda dłoń waży 9 ton, a odległość od końca palców jednej ręki do końca drugiej wynosi 23 m. Warto też wspomnieć, że głowa i dłonie posągu Chrystusa to dzieło polskiego emigranta, rzeźbiarza Paula Landowskiego. Choć statua niewątpliwie imponuje rozmiarami, to pod względem estetyki w sumie mnie trochę rozczarowała. Raczej trudno uznać ją za piękną. Wzgórze Corcovado odwiedziło wiele słynnych osób m.in. Albert Einstein oraz papieże Pius XII i Jan Paweł II. Poza samym posągiem wielką atrakcją wzgórza Corcovado są fantastyczne, zapierające dech w piersiach widoki jakie się z niego roztaczają. Możliwość ich podziwiania była niezapomnianym przeżyciem. Widoki obejmują m.in. plaże Copacabanę i Ipanemę z prawej strony, stadion Maracana i lotnisko z lewej oraz leżącą naprzeciwko sylwetkę wzgórza Głowa Cukru. Po zjechaniu na dół kolejką udaliśmy się do restauracji, w której spożyliśmy lunch. Po posiłku wróciliśmy do hotelu (po 15-stej) i mieliśmy czas wolny. Na 19:00 zostało wyznaczone spotkanie „organizacyjne” z pilotem, ja się jednak wcześniej „usprawiedliwiłem”, że z uwagi na moje indywidualne plany nie wezmę w nim udziału, a kwestię ewentualnego zapisu na wycieczki fakultatywne załatwię w późniejszym terminie. Ok.16-stej wyruszyłem na Copacabanę. To jedna z najsłynniejszych plaż na świecie (długości 4 km), odwiedzana każdego roku przez miliony turystów. Jest bardzo szeroka, wzdłuż niej biegnie spacerowa promenada, przy której znajduje się wiele drogich hoteli, restauracji, barów i pubów. Po dojściu do plaży najpierw trochę się pomoczyłem (o pływaniu nie było mowy, bo były potężne fale), a potem odbyłem spacer wzdłuż brzegu (w kierunku wzgórza Morro do Leme). Po drodze mogłem przyglądać się śmiałej modzie plażowej wśród pań Po powrocie do hotelu zażyłem jeszcze kąpieli w hotelowym basenie. Potem wybrałem się na wieczorną mszę w pobliskim kościele Nuestra Señora de Copacabana (frekwencja była wysoka). Po mszy wybrałem się jeszcze na małe zakupy spożywcze i wróciłem do hotelu.
1 III 2015 r. (niedziela)
Po śniadaniu w hotelu (6:40) ok. 8-mej wyruszyliśmy autokarem na zwiedzanie Rio (dołączyła do nas miejscowa przewodniczka Ana Lima). Najpierw podjechaliśmy pod Głowę Cukru, a konkretnie do stacji kolejki linowej przy Praia Vermelha (Czerwonej Plaży). Głowa Cukru to potężny granitowo-kwarcowy monolit u wylotu zatoki Guanabara, który wznosi się nad wodami Atlantyku na wysokość 396 m. Głowa Cukru obejmuje dwa wzniesienia: niższe Morro da Urca (224 m n.p.m.) i wyższe Pão de Açúcar (Głowa Cukru). Wjazd kolejką linową (powstałą w 1912 roku) na wyższe z wzniesień odbywa się zatem w dwóch etapach. Najpierw jednym wagonikiem wjeżdża się na niższe z wzniesień, potem po przesiadce do kolejnego wagonika na wyższe. Już w trakcie jazdy kolejką można podziwiać wspaniałe widoki. Te widziane już z samego szczytu są naprawdę bajeczne. Widać stamtąd m.in. słynne plaże: Copacabanę i Ipanemę, wzgórze Corcovado ze statuą Chrystusa, Flamengo z pięknymi jachtami w zatoczce, katedrę czy lotnisko. Widoki zapierają dech w piersiach. Po zjechaniu na dół pojechaliśmy do centrum Rio. Tam najpierw zatrzymaliśmy się przy oryginalnej architektonicznie katedrze (otoczonej wysokościowcami). Ma ona formę ściętego stożka. Kamień węgielny pod jej budowę wbudowano 20 I 1964 roku. Pierwsze uroczystości religijne odbyły się tam 12 lat później. Katedra ma 75 m wysokości, a we wnętrzu (które także zwiedziliśmy) 5 tys. miejsc siedzących i dodatkowo 20 tys. miejsc stojących. W środku uwagę przykuwają przede wszystkim 60-metrowe witraże rozciągające się od podłogi do sklepienia świątyni. Po zwiedzeniu katedry podjechaliśmy do głównego placu miejskiego Rio określanego potocznie mianem Cinelandia (nazwa ta pochodzi od znajdujących się w tej okolicy licznych kin). Przy nim widzieliśmy (tylko z zewnątrz) m.in. imponujący gmach Theatro Municipal czyli teatru miejskiego wzniesionego w latach 1905-09. Jest to główna scena baletowa, operowa i koncertowa miasta. Widzieliśmy też inne ładne budynki mieszczące muzea, urzędy i instytucje użyteczności publicznej. Wśród nich piękną architekturą wyróżniał się pałac Pedro Ernesto. Zbudowano go w 1923 roku dla brazylijskiego parlamentu, a obecnie jest on siedzibą Urzędu Miasta. Potem podjechaliśmy do Sambodromu i rzuciliśmy na niego okiem. Oczywiście poza karnawałem nie robi on specjalnego wrażenia. Obecna stała konstrukcja Sambodromu (niegdyś parada karnawałowa odbywała się na ulicach Rio) została zaprojektowana przez słynnego brazylijskiego architekta Oscara Niemeyera. Otwarto ją podczas karnawału w 1984 roku. Następnie podjechaliśmy do stacji kolejki (tym razem naziemnej, a nie liniowej) u stóp wzgórz Corcovado mierzącego 706 m n.p.m. Trasa kolejki, zbudowanej z inicjatywy Pedra II w 1885 roku, prowadzi przez las atlantycki. Obecnie na Corcovado kursują szwajcarskie wagony z 1912 roku. Dojechaliśmy nimi prawie w okolice szczytu. Potem jeszcze wjazd windą, a następnie ruchomymi schodami i już mogłem podziwiać w pełnej krasie jeden z 7 Nowych Cudów Świata (tym samym zobaczyłem już wszystkie z nich) – 30-metrową statuę Chrystusa Zbawiciela. Stoi ona na postumencie o wysokości 8 metrów. U podstawy postumentu znajduje się kaplica mogąca pomieścić 150 osób. Uroczystego odsłonięcia monumentu dokonano w 1931 roku z okazji stulecia niepodległości Brazylii. Statuę wykonano z wapienia we Francji (prace rozpoczęto w 1926 roku) i przetransportowano stamtąd na pokładzie statku. Na szczyt wzgórza wciągnięto ją kolejką, po czym umocowano na specjalnych filarach. Żeby oddać skalę przedsięwzięcia wspomnę, że sama tylko głowa Chrystusa waży ponad 30 ton i ma 3,5 m wysokości, każda dłoń waży 9 ton, a odległość od końca palców jednej ręki do końca drugiej wynosi 23 m. Warto też wspomnieć, że głowa i dłonie posągu Chrystusa to dzieło polskiego emigranta, rzeźbiarza Paula Landowskiego. Choć statua niewątpliwie imponuje rozmiarami, to pod względem estetyki w sumie mnie trochę rozczarowała. Raczej trudno uznać ją za piękną. Wzgórze Corcovado odwiedziło wiele słynnych osób m.in. Albert Einstein oraz papieże Pius XII i Jan Paweł II. Poza samym posągiem wielką atrakcją wzgórza Corcovado są fantastyczne, zapierające dech w piersiach widoki jakie się z niego roztaczają. Możliwość ich podziwiania była niezapomnianym przeżyciem. Widoki obejmują m.in. plaże Copacabanę i Ipanemę z prawej strony, stadion Maracana i lotnisko z lewej oraz leżącą naprzeciwko sylwetkę wzgórza Głowa Cukru. Po zjechaniu na dół kolejką udaliśmy się do restauracji, w której spożyliśmy lunch. Po posiłku wróciliśmy do hotelu (po 15-stej) i mieliśmy czas wolny. Na 19:00 zostało wyznaczone spotkanie „organizacyjne” z pilotem, ja się jednak wcześniej „usprawiedliwiłem”, że z uwagi na moje indywidualne plany nie wezmę w nim udziału, a kwestię ewentualnego zapisu na wycieczki fakultatywne załatwię w późniejszym terminie. Ok.16-stej wyruszyłem na Copacabanę. To jedna z najsłynniejszych plaż na świecie (długości 4 km), odwiedzana każdego roku przez miliony turystów. Jest bardzo szeroka, wzdłuż niej biegnie spacerowa promenada, przy której znajduje się wiele drogich hoteli, restauracji, barów i pubów. Po dojściu do plaży najpierw trochę się pomoczyłem (o pływaniu nie było mowy, bo były potężne fale), a potem odbyłem spacer wzdłuż brzegu (w kierunku wzgórza Morro do Leme). Po drodze mogłem przyglądać się śmiałej modzie plażowej wśród pań
Po powrocie do hotelu zażyłem jeszcze kąpieli w hotelowym basenie. Potem wybrałem się na wieczorną mszę w pobliskim kościele Nuestra Señora de Copacabana (frekwencja była wysoka). Po mszy wybrałem się jeszcze na małe zakupy spożywcze i wróciłem do hotelu.
Dokumentację fotograficzną zacznę od Głowy Cukru