--------------------

____________________

 

 

 



Wakacyjny wyjazd do Włoch 2022

50 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
Strony
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 23 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Wakacyjny wyjazd do Włoch 2022

Właśnie wróciliśmy z 20-dniowej podróży do Włoch. Pierwszy tydzień spędziliśmy w regionie Trydent-Górna Adyga (Trentino-Alto Adige) lub - jak kto woli - w Południowym Tyrolu (Südtirol). Naszą bazą było niewielkie, położone w Dolomitach, miasteczko St. Peter (San Pietro), z którego robiliśmy wycieczki po pięknych okolicach, a także do większych miejscowości - Bressanone (Brixen), Bolzano (Bozen), Trydentu (Trento), czy Cortiny d'Ampezzo. Drugi tydzień spędziliśmy w środkowych Włoszech. Tu naszą bazą było agroturystyczne gospodarstwo, położone w okolicach miasteczka Corciano w Umbrii, niedaleko Jeziora Trazymeńskiego. Robiliśmy stąd wypady do miejscowości w Umbrii i Toskanii, m.in. do Perugii, Castiglione del Lago, Arezzo, Asyżu i Sieny. A ponieważ do Włoch podróżowaliśmy samochodem i nocowaliśmy po drodze, była okazja aby zwiedzić także miejscowości, w których wypadł nam nocleg. Pierwszą z nich był Ołomuniec.

Jest to miasto na Morawach we wschodniej części Republiki Czeskiej, położone u ujścia Młyńskiego Potoku i Bystrzycy do Morawy. Jest stolicą powiatu. Stanowi historyczną stolicę Moraw i jest głównym miastem regionu etnograficznego Haná. Ołomuniec jest jednym z najważniejszych w skali kraju ośrodków administracyjnych, przemysłowych, handlowo-usługowych, akademickich i kulturalnych. Stanowi także ważny węzeł drogowy i kolejowy. Liczy ok. 100 tys. mieszkańców. Powstał jako ważny punkt na skrzyżowaniu szlaków handlowych: rzecznego - łączącego Odrę z Dunajem oraz transkontynentalnego - wiodącego z Pragi do Kijowa. Ok. 981-990 roku Bramę Morawską i Ołomuniec opanował polski książę Mieszko I (922/945-992). Najprawdopodobniej o Ołomuńcu pod nazwą Alemure wspomina przypisywany Mieszkowi I dokument Dagome iudex datowany na rok 991. Do roku 1003 Bolesław I Chrobry (967-1025) włączył całe Morawy w obszar państwa polskiego i pozostały one polskie do roku 1031, gdy za panowania Mieszka II Lamberta (990-1034) przeszły pod władzę czeską. Z tego okresu, z roku 1017, pochodzi pierwsza potwierdzona wzmianka o Ołomuńcu. W roku 1063, dzięki staraniom przyszłego króla Czech Wratysława II (~1032-1092) miasto zostało siedzibą biskupstwa. W 1187 roku Ołomuniec został stolicą Moraw. W roku 1306 Wacław III (1289-1306), król Czech i Węgier oraz tytularny król Polski, został zasztyletowany w Ołomuńcu przez najemnego niemieckiego żołnierza Konrada z Botenštejnu. Jego zabójstwo zakończyło panowanie dynastii Przemyślidów. Przez kolejne setki lat Ołomuniec był drugim po Pradze ośrodkiem miejskim na obszarze dzisiejszych Czech. W 1573 roku powstał tu uniwersytet (drugi w Czechach pod względem starszeństwa). Kres tego ”złotego wieku” przyniosła wojna trzydziestoletnia - w 1642 roku wojska szwedzkie zajęły i zniszczyły zamienione w twierdzę miasto, które wkrótce utraciło tytuł morawskiej stolicy na rzecz Brna. W XIX wieku dzięki industrializacji i szlakom komunikacyjnym Ołomuniec znowu stał się wielkim ośrodkiem miejskim, nigdy jednak już nie zdołał konkurować z Brnem.

Rozległe ołomunieckie Stare Miasto jest drugim, po centrum Pragi, największym zespołem zabytkowym w Czechach. Zabudowa w jego obrębie reprezentuje głównie styl renesansowy i barokowy. Stojąca na Górnym Rynku kolumna Trójcy Przenajświętszej jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Równie cenne jest XIX-wieczne śródmieście tworzące wielkomiejski wizerunek miasta oraz dzielnice Klášterni Hradisko i Svatý Kopeček z barokowymi klasztorami. Ołomuniec dał nazwę serkom ołomunieckim, dojrzewającym w specjalnych warunkach oraz posiadającym oryginalny kształt walca, które są zwykle podawane do piwa.

Zapraszam więc na przechadzkę po mieście.



Na tej cichej uliczce w pobliżu katedry mieścił się nasz hotel.



Katedra p.w. św. Wacława 
(Katedrála svatého Václava) to gotycka świątynia zlokalizowana przy Placu Wacława (Václavské náměstí). Jej budowę rozpoczął ołomuniecki książę Świętopełk (?-1109) w latach 1104-1107. Kontynuował ją jego syn Wacław Henryk (1107-1130), który przed swoją śmiercią przekazał budowę biskupowi ołomunieckiemu Jindřichowi Zdikovi (~1083-1150). Jeszcze niedokończona budowla została wyświęcona 30 czerwca 1131 roku, dokończono ją dopiero w roku 1141. W tym samym roku stała się też katedrą, to znaczy kościołem biskupim.


Pierwotna trójnawowa romańska bazylika, z wyższą środkową nawą, doznała z czasem licznych przebudów. Z okresu romańskiego do dziś zachowała się tylko część murów obwodowych, zasypana krypta i fundamenty wież fasadowych. Pierwotna postać bazyliki jest wyobrażona na pieczęci biskupa Jindřicha Zdíka. Po niszczącym pożarze z 1264 roku katedra została przebudowana z inicjatywy ołomunieckiego biskupa Bruna z Schauenburku (~1205-1281). W wyniku tej przebudowy zanikła prawie cała romańska budowla, a katedra otrzymała formę gotycką.


Gotycka przebudowa świątyni była kontynuowana w XIV wieku (sklepienia, wewnętrzne filary nośne, nowy ambit wokół wirydarza). W latach 1582-1591 została dobudowana przez biskupa Stanislava II Pavlovskiego (~1545-1598) - jako rodzinny grobowiec - kaplica św. Stanisława, a w latach 1589-1595 ten sam biskup zrealizował budowę (dziś już nieistniejącej) środkowej wieży między dwoma, wtedy jeszcze stojącymi, wieżami romańskimi.


W latach 1616-1618 z inicjatywy ówczesnego biskupa ołomunieckiego, Franciszka z Dietrichsteinu (1570-1636), wybudowano nowe manierystyczne prezbiterium o wymiarach 35 x 23 m i wysokości sklepienia 23 m, a także rozpoczęto budowę krypty pod schodami (dokończoną w 1661 roku). W 1803 roku po uderzeniu pioruna pożar zniszczył wszystkie trzy wieże. Fasadę przebudowano później w stylu klasycystycznym i uzyskała ona wygląd jednolitego bloku. Kolejna, rozległa przebudowa została wykonana w latach 1883-1892 z inicjatywy arcybiskupa Friedricha Egona von Fürstenberga (1813-1892) wg projektu Gustava Meretty (1832-1888) i Richarda Völkela (1859-?). Objęła ona przede wszystkim budowę neogotyckich wieży fasadowych, przebudowę chóru, wzniesienie całkowicie nowej, głównej wieży (południowej), a także regotyzację prezbiterium i wnętrz. Nadała ona katedrze jej obecny, neogotycki charakter.

Charakterystyczna południowa wieża o wysokości 100,65 m jest obecnie drugą pod względem wysokości wieżą kościelną w Czechach, a najwyższą wieżą neogotycką. Wzbogaciła ona panoramę miasta i stała się jednym z jego wizualnych symboli. W katedrze znajduje się również największy dzwon na Morawach.


We wnętrzu katedry znajduje się grobowiec oraz rzeźba św. Jana Sarkandra (1576-1620). Do najcenniejszych zabytków należą również cztery XV-wieczne figury Ojców Kościoła,umieszczone przy głównym ołtarzu. Figury są autorstwa Mina da Fiesole (1429-1489). Natomiast udostępnione turystom krypty kryją między innymi relikwie św. Urszuli oraz zbiór szat liturgicznych.


W katedrze przechowywane są też relikwie pochodzącego ze Skoczowa św. Jana Sarkandra (1576-1620) - patrona Moraw, Śląska, diecezji bielsko-żywieckiej oraz dobrej spowiedzi. Mając 13 lat stracił on ojca. Matka, przypuszczalnie ze względów finansowych, zdecydowała się z rodziną opuścić Księstwo Cieszyńskie i przenieść się do Přiboru na Morawach. Tam Jan uczył się w katolickiej szkole parafialnej. Ukończył niższe studia w kolegium jezuickim w Ołomuńcu, a następnie rozpoczął w 1597 roku studia filozoficzne na ołomunieckiej akademii, przenosząc się po jej zamknięciu w 1599 roku do Pragi, gdzie w latach 1600-1603 kontynuował studia filozoficzne na Uniwersytecie Karola, uzyskując tytuł doktora. W roku 1604 rozpoczął jezuickie studia teologiczne na uniwersytecie w Grazu, przerywając je w 1606 roku na skutek ślubu z luteranką Anną Plachetską, która niebawem w 1607 zmarła. Powróciwszy po jej śmierci na przerwane studia, uzyskał stopień doktora nauk teologicznych i przyjął w Kromieryżu niższe święcenia kapłańskie z rąk biskupa ołomunieckiego kardynała Franciszka z Dietrichsteinu (1570-1636). W marcu 1609 roku w Brnie przyjął święcenia prezbiteriatu, a następnie pełnił posługę kapłańską w kilku parafiach. W czerwcu 1619 roku odbył pielgrzymkę do Częstochowy, przebywając około miesiąca w klasztorze jasnogórskim. Z Częstochowy przywiózł kopię cudownego obrazu Matki Bożej, która obecnie znajduje się w kościele Wniebowzięcia NMP w Uničovie, gdzie swego czasu był zastępcą proboszcza. Powrócił później do Holeszowa i 6 lutego 1620 roku uchronił miasto przed atakiem i grabieżą lisowczyków. Wyszedł z procesją z Najświętszym Sakramentem, by pokazać, że miasto jest katolickie. Lisowczycy odstąpili od Holeszowa. To wydarzenie stało się pretekstem dla protestantów do oskarżenia go o sprowadzenie polskiego wojska na Morawy. Został aresztowany 13 lutego 1620 roku, osadzony w ołomunieckim więzieniu, torturowany i zamęczony na śmierć. Po zakończeniu procesu beatyfikacyjnego papież Pius IX (1792-1878) wydał w 1859 roku uroczysty dekret, uznający go za błogosławionego, a uroczystość beatyfikacji odbyła się w bazylice św. Piotra w Rzymie 6 maja 1860 roku. Ciało męczennika spoczęło ostatecznie w złocistej trumience nad którą w przeźroczystej gablocie umieszczono jego czaszkę, eksponowaną przy bocznym ołtarzu ołomunieckiej katedry. 5 kwietnia 1993 roku, po procesie kanonizacyjnym, papież Jan Paweł II (1920-2005) ogłosił go świętym, po czym 21 maja 1995 roku kanonizował go w Ołomuńcu wraz z dominikańską tercjarką Zdzisławą Czeską (1215/1220-1252). Kościół katolicki obchodzi liturgiczne wspomnienie św. Jana Sarkandra 30 maja. Miejscami szczególnego kultu męczennika są Skoczów i Ołomuniec.


Portal katedry i jego detale architektoniczne.



Kaplica św. Anny 
to późnorenesansowa budowla sakralna, wznosząca się przy Placu Wacława (Václavské náměsti), w centrum zabudowy wzgórza zamkowego. Kaplica św. Anny jest formalnie kościołem rektoralnym. Znajduje się ona w bezpośredniej bliskości północno-zachodniego narożnika katedry p.w. św. Wacława. Jądro kaplicy tworzy wczesnogotycka budowla sakralna, wzniesiona krótko po roku 1268 i poświęcona pierwotnie św. Janowi Chrzcicielowi. Kaplica tego samego wezwania została później wybudowana w kompleksie sąsiedniego pałacu biskupiego. Kaplica wzmiankowana była po raz pierwszy w roku 1349. Pierwotna kaplica została w latach 1306-1349 przebudowana z przeznaczeniem na miejsce przechowywania cennego relikwiarza z ramieniem św. Anny. Relikwiarz ten ołomuniecka kapituła otrzymała po zamordowaniu tu króla Wacława III (1289-1306). W 1617 roku została ukończona przebudowa kaplicy w duchu manierystycznym. Przebudowa związana była m.in. z Bractwem św. Anny, które odnowiło w 1581 roku swą działalność przy kościele jezuitów. Bractwo osobiście wspierał ołomuniecki biskup i inicjator budowy nowego prezbiterium katedry św. Wacława - kardynał Franciszek z Dietrichsteinu (1570-1636). Prace budowlane finansował ówczesny proboszcz kapituły i wikary generalny Marcin Wacław z Greifenthal. Od drugiej połowy XVII wieku kaplica była miejscem wyborów ołomunieckich biskupów i arcybiskupów - prawo swobodnego wyboru biskupów uzyskała kapituła ołomuniecka od króla Przemysła Ottokara I (~1155-1230) już w 1207 roku. Podczas regotyzacji katedry p.w. św. Wacława w latach 1883-1892 kaplica została skrócona o całe pierwsze przęsło. Na nowy fronton został przeniesiony pierwotny manierystyczny portal z herbem biskupa Dietrichsteina oraz marmurowy relief przedstawiający św. Annę Samotrzeć.



Zabudowania w pobliżu katedry p.w. św. Wacława. Warto pamiętać, że właśnie w Ołomuńcu młody Wolfgang Amadeusz Mozart (1756-1791) skomponował w 1767 roku swoją symfonię No. 6 F-dur.

W drodze na ołomunieckie Stare Miasto moją uwagę przykuła tablica pamiątkowa na jednej z ulic, poświęcona czeskiemu bardowi Karelowi Krylowi (1944-1994). Był znany jako bard Praskiej Wiosny. Po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację, od 1969 roku przebywał na emigracji w Niemczech. Współpracował z Radiem ”Wolna Europa”. Do Czech wrócił w 1989 roku, w czasie tzw. ”aksamitnej rewolucji”, ale nie zamieszkał tam na stałe, krytycznie wyrażając się o porewolucyjnych porządkach. Zmarł na zawał serca w Monachium. Karel Kryl kilkakrotnie występował w Polsce - mówił i śpiewał po polsku, przyjaźnił się z polskimi poetami, m.in. z Jackiem Kaczmarskim (1957-2004) i Antoniną Krzysztoń.


Na ulicach Ołomuńca.



Na Placu Republiki (
Náměstí Republiky).



Fontanna Trytonów 
(Kašna Tritonů) znajdująca się na Placu Republiki (Náměstí Republiky). Powstała w 1709 roku po wielkim pożarze miasta, który miał miejsce w roku 1707. Jej twórcą był ołomuniecki kamieniarz i rzeźbiarz Wacław Render (1669-1733). Pierwotnie stała w miejscu, gdzie zbiegają się dzisiejsze ulice Ztracená, Ostružnická i Denisova. Na obecne miejsce została przeniesiona w 1890 roku. Kompozycja rzeźbiarska przedstawia dwie postacie nadludzkiej wielkości trytonów podtrzymujących muszlę, w której widzimy chłopca z dwoma ”wodnymi” psami. Z ich paszcz tryska woda, przelewająca się następnie przez krawędź muszli. Pomiędzy trytonami wkomponowane są dwa stylizowane delfiny, z których pysków również tryska woda. Niewątpliwą inspiracją dla autora tego dzieła była słynna Fontanna Trytona na Piazza Barberini w Rzymie, dłuta Gianlorenzo Berniniego (1598-1680). Basen fontanny ma kształt wieloboku o segmentowo przełamanych, bogato profilowanych bokach.

Barokowy kościół p.w. Marii Panny Śnieżnej (kostel Panny Marie Sněžnézostał zbudowany przez jezuitów w latach 1712-1719 w miejscu znajdującego się tu wcześniej klasztoru minorytów. Początkowo pełnił funkcję kościoła uniwersyteckiego. Jednak już w 1778 roku został przekształcony w kościół garnizonowy i pozostał nim aż do roku 1952, kiedy to stał się kościołem parafialnym. Autorem projektu kościoła jest Michał Józef Klein z Nysy (1660-1725). Projekt zrealizowali miejscowi budowniczowie Łukasz Kleckel (1670-1716) i Wolfgang Reich (1680-1730). Frontowy portal wykonał Wacław Render (1669-1733), posągi na froncie świątyni są dziełem Davida Zürna (1665-1724), natomiast wnętrze kościoła zostało udekorowane m.in. pracami malarzy: Josepha Franza Wickarta (1660-1729), Johanna Georga Schmidta (~1685-1748) oraz Johanna Christopha Handkego (1694-1774). Zwracają uwagę m.in. barokowe malowidła zdobiące sklepienie nawy głównej oraz prezbiterium. Budowla kościoła wzorowana jest na rzymskim kościele Il Gesù, a bezpośrednim wzorem dla architekta był praski kościół św. Mikołaja.


Dochodzimy do Górnego Rynku (Horní náměstí). W głębi widoczna jest wieża ratusza.


Ratusz (Radnice) to zabytkowy budynek dawnej siedziby władz miejskich, znajdujący się w centrum Górnego Rynku (Horni náměstí). Wzniesiony w XIV wieku i rozbudowany w XV wieku, zachował wiele fragmentów gotyckich. Jest murowany na planie prostokąta, dwupiętrowy, z obszernym dziedzińcem wewnątrz i wysoką, kwadratową wieżą. Neogotycka fasada pochodzi z lat 1902-1904. Najcenniejszymi zabytkami wnętrza są gotycka Sala Obrad, posiadająca piękne sklepienie oraz kaplica św. Hieronima z siedmioma cennymi obrazami. Na froncie budowli od XV wieku znajdował się zegar astronomiczny (orloj) z poruszającymi się figurkami, wybijający kuranty. Jego zewnętrzny wystrój zmieniał się wielokrotnie. Obecnie widzimy tu socrealistyczny wariant takiego zegara z 1955 roku, który zastąpił poprzedni zegar, zniszczony podczas II wojny światowej. Jego wystrój (sceny z życia i pracy mieszkańców regionu) jest dziełem Karela Svolinskyego (1896-1986).

Fontanna Herkulesa (Herkulova kašna) to zabytkowa barokowa fontanna znajdująca się na Górnym Rynku (Horní náměstí). Powstała w 1687 roku. Składa się z kamiennej podmurówki (liczącej ze względu na pochyłość terenu od 2 do 3 stopni), kamiennego basenu na planie rozbudowanego wielokąta oraz wieńczącej go kompozycji rzeźbiarskiej. Autorem tej kompozycji był artysta ze Znojma Michael Mandík (~1640-1694). Fontanna stała pierwotnie u północno-zachodniego narożnika ratusza. W obecne miejsce (na wysokości frontu ratusza) została przeniesiona w roku 1716 w związku z rozpoczęciem budowy Kolumny Trójcy Przenajświętszej. Rzeźba przedstawia ponadludzkiej wielkości postać antycznego, mitycznego herosa Herkulesa, ustawioną na czworokątnym postumencie pośrodku basenu. Herkules na lewej ręce trzyma symbol miasta występujący w jego herbie - orlicę pokrytą szachowanym wzorem. Chroni ją przed siedmiogłową hydrą, którą gromi maczugą trzymaną w prawej ręce. Z paszczy hydry ciekną strumienie wody.

Na Górnym Rynku (Horní náměstí).

Kolumna Trójcy Przenajświętszej (Sloup Nejsvětější Trojice) została wzniesiona w latach 1716-1754. Wszyscy artyści i rzemieślnicy pracujący przy budowie Kolumny byli obywatelami Ołomuńca, dlatego praca przy budowie była także wyrazem lokalnego patriotyzmu. Wznoszenie słupów czy też kolumn morowych rozpowszechniło się po soborze trydenckim i jest jedną z wyraźnych cech baroku. Za wzór służyła kolumna maryjna na Piazza Santa Maria Maggiore w Rzymie, wzniesiona w roku 1614. Jako dziękczynienie za zwalczenie epidemii w Ołomuńcu pierwotnie zaproponowano budowę Kolumny Mariackiej na Dolnym Rynku (Dolni náměstí). Jednak jej budowniczemu Wacławowi Renderowi (1669-1733), architektowi cesarskiemu i miejskiemu kamieniarzowi w Ołomuńcu, nie wydawała się ona dostatecznie dostojna, dlatego postanowił wybudować na sąsiednim Górnym Rynku (Horni náměstí) wspanialszą kolumnę. Przedstawił swoją propozycję radzie miejskiej, przygotował projekt i pomógł go sfinansować. W swoim liście do ołomunieckiej rady miejskiej napisał on Ku chwale Boga wszechmogącego, Panny Maryi i świętych wybuduję kolumnę, która swą wysokością i wspaniałością nie będzie mieć równej sobie w żadnym innym mieście”. Render nie zobaczył gotowej kolumny - zmarł, gdy wzniesiono pierwszą kondygnację. Zgodnie z jego testamentem cały jego majątek został przeznaczony na dalszą budowę kolumny. Także jego następcom, Franciszkowi Thoneckowi (1701-1738), Janowi Wacławowi Rokyckiemu ani Augustynowi Scholtzowi nie było dane dożyć końca budowy. Budowę dokończył syn Rokyckiego - Jan Ignacy. Rzeźbienie wspaniałych posągów rozpoczął Filip Sattler (1695-1738). Po jego śmierci w tym samym stylu prace kontynuował Andrzej Zahner (1709-1752), który wyrzeźbił w ciągu 7 lat 18 rzeźb i 9 płaskorzeźb. Ponadto wymodelował on trzy szczytowe figury, które po jego śmierci dokończyli Wolfgang Trier (1714-1768) i Jan Michael Scherhayf (1724-1792). Ok. roku 1750 odlał zaś z miedzi i pozłocił rzeźby Trójcy Przenajświętszej i Wniebowzięcia NMP Jan Šimon Forster (1714-1773). Praca z toksyczną rtęcią, nadwerężyła jednak jego zdrowie. 9 września 1754 roku kolumna została poświęcona przez biskupa ołomunieckiego, kardynała Ferdinanda Juliusa von Troyer (1698-1758), w obecności cesarzowej Marii Teresy (1717-1780) i jej męża Franciszka I Stefana Lotaryńskiego (1708-1765). Fakt ten został uwieczniony w jednym z chronogramów na kolumnie. Cztery lata później, gdy Ołomuniec był oblegany przez pruską armię, kolumna była nieraz ostrzeliwana. Obywatele ołomunieccy nie bacząc na niebezpieczeństwo udali się do pruskiego generała, aby jego żołnierze nie strzelali do kolumny. Szkocki generał w służbie pruskiej, James Francis Edward Keith (1696-1758), przychylił się do prośby mieszkańców. Po wojnie kolumna została naprawiona, a w jednym z wyłomów osadzono pozłoconą kulę z działa, która do dziś przypomina ówczesne oblężenie Ołomuńca. Słup zakończony jest pozłacaną miedzianą rzeźbą Trójcy Świętej. Na trzonie kolumny znajdują się rzeźby Archanioła Gabriela i Wniebowzięcia NMP. Trzypiętrowa podstawa kolumny otoczona jest 18 rzeźbami świętych i 14 płaskorzeźbami. Na najwyższym piętrze stoją święci związani z ziemskim życiem Jezusa - rodzice Jego Matki: św. Anna i św. Joachim, Jego opiekun św. Józef oraz św. Jan Chrzciciel. Umieszczono tam także figury św. Wawrzyńca i św. Hieronima - patronów kaplicy w ołomunieckim ratuszu. Na tym piętrze znajdują się także trzy płaskorzeźby przedstawiające wiarę, nadzieję i miłość. Piętro środkowe jest poświęcone świętym morawskim i czeskim: św. św. Cyrylowi i Metodemu, którzy w roku 863 przyszli szerzyć chrześcijaństwo na Morawach, św. Błażejowi, św. Wojciechowi, św. Janowi Nepomucenowi i św. Janowi Sarkandrowi (jego figura została umieszczona na kolumnie zanim został ogłoszony błogosławionym). Na najniższym piętrze można zobaczyć postaci św. Maurycego, św. Wacława, św. Floriana, św. Jana Kapistrana, św. Antoniego i św. Alojzego Gonzagi. Między tymi rzeźbami umieszczone są płaskorzeźby dwunastu apostołów. Na najniższym piętrze jest 12 rzeźb niosących światło (lucyferów). Kolumna ukrywa we wnętrzu małą kaplicę z płaskorzeźbami przedstawiającymi ofiarę Kaina i Abla, pierwszą ofiarę całopalną Noego po potopie, ofiarę Abrahama i ukrzyżowanie Chrystusa. W tle tej płaskorzeźby można dojrzeć panoramę Jerozolimy i Ołomuńca. Kolumna ma 35 m wysokości, co czyni ją największą rzeźbą w Czechach. W roku 1995 została włączona wraz z Kolumną Mariacką do narodowych zabytków Republiki Czeskiej. W roku 2000 została umieszczona na liście światowego dziedzictwa kultury UNESCO.



Przechodzimy na Dolny Rynek (
Dolní náměstí).

Fontanna Neptuna (Neptunova kašnaz 1683 roku na Dolnym Rynku (Dolni náměstí) przedstawia rzymskiego boga mórz. Na fontannie ołomunieckiej trzyma on swój trójząb skierowany w dół, by uspokoić wodę i ochronić miasto. Fontanna składa się z kamiennej podmurówki (liczącej ze względu na pochyłość terenu od 3 do 5 stopni), kamiennego basenu w kształcie wielokąta oraz wieńczącej go kompozycji rzeźbiarskiej. Wykonawcą basenu był mistrz kamieniarski Wacław Render (1669-1733). Autorem rzeźb - artysta ze Znojma Michael Mandík (~1640-1694). Potężną figurę antycznego boga posadowił na skale wraz z czwórką koników morskich, służących także jako rzygacze. Fontanna ta jest najstarszą spośród siedmiu barokowych ołomunieckich fontann.



Kolumna Mariacka
(Mariánský morový sloup) to pomnik w formie kolumny, stojący na Dolnym Rynku (Dolni náměstí). Kolumna Mariacka powstała po ustąpieniu epidemii dżumy z lat 1713-1715. Jako dziękczynienie za zwalczenie epidemii w mieście, miejscowy kamieniarz i rzeźbiarz Wacław Render (1669-1733) zaproponował budowę kolumny wotywnej na Dolnym Rynku. Wzniesiono ją w latach 1716-1727. Projekt powstał zainspirowany podobnymi kolumnami z Wiednia i Pragi. Autorami elementów rzeźbiarskich kolumny byli Jan Václav Sturmer (1675-1729) oraz Tobiasz Schütz (~1695-1724). W 1758 roku, podczas oblężenia Ołomuńca przez Prusaków, zniszczeniu uległa rzeźba św. Sebastiana, którą zastąpiono nowym posągiem. W latach 1985-1992 podczas renowacji zabytku wymieniono również skręcony trzon kolumny. Kolumna, choć stanowi dominantę całego placu, jej budowniczemu Wacławowi Renderowi, architektowi cesarskiemu, nie wydawała się dostatecznie dostojna. Dlatego też postanowił wybudować na sąsiednim Górnym Rynku (Horni náměstí) wspanialszą kolumnę - dzisiejszą Kolumnę Trójcy Przenajświętszej. Część dolną, z owalnym otworem na wylot w bloku podstawy, zdobią posągi ósemki świętych, umieszczone po cztery na dwóch poziomach. Są to postaci świętych, patronów i orędowników ”od moru” - Karol Boromeusz, Franciszek Ksawery, Sebastian, Roch (na dolnym poziomie), Rozalia, Katarzyna ze Sieny, Barbara oraz patronka Ołomuńca - św. Paulina (na górnym poziomie). Część środkową konstrukcji stanowi tordowany (skręcony) słup, zaś jej zwieńczeniem jest rzeźba Immaculaty.


Kościół p.w. Zwiastowania Marii Panny jest kościołem klasztornym zakonu kapucynów. Znajduje się w południowo-wschodnim narożniku ołomunieckiego Dolnego Rynku (Dolní náměstí). Kapucynów sprowadził do Ołomuńca w 1615 roku tutejszy biskup, kardynał Franciszek z Dietrichsteinu (1570-1636), jednak do wzniesienia kościoła doszło dopiero po zakończeniu wojny trzydziestoletniej. Kościół, zbudowany w latach 1655-1661 jako prosta, bezwieżowa, jednonawowa świątynia z prostopadle zamkniętym prezbiterium i dwoma bocznymi kaplicami, był jedną z pierwszych budowli sakralnych, wzniesionych na terenie miasta po zakończeniu szwedzkiej okupacji z lat 1642-1650.


Fontanna Jowisza (Jupiterova kašna), znajdująca się na Dolnym Rynku (Dolní náměstí) jest najmłodszą z grupy siedmiu barokowych fontann w Ołomuńcu. Powstała w 1735 roku. Autorem zdobiącej ją kompozycji rzeźbiarskiej jest pochodzący z Tyrolu artysta Filip Sattler (1695-1738). Centralna rzeźba przedstawia postać "ojca" rzymskich bogów z wiązką piorunów w prawej, wzniesionej ręce. U jego stóp widzimy chroniącego się orła z rozpostartymi skrzydłami - symbol Ołomuńca. Cała grupa ustawiona jest na kamiennym postumencie o kwadratowym przekroju. Z ust ludzkich głów, stylizowanych na lwie paszcze, usytuowanych na narożnikach oraz z rozet usytuowanych na bokach postumentu tryska woda. Postument, wyraźnie zbyt duży dla obecnej rzeźby, jest od niej starszy, powstał w 1707 roku. Stała na nim rzeźba św. Floriana, autorstwa ołomunieckiego mistrza kamieniarskiego i rzeźbiarza Wacława Rendera (1669-1733). W związku z tym, że nie pasowała ona do barokowego zestawu miejskich fontann, nawiązującego do wątków antycznych, została przeniesiona w 1735 roku na dziedziniec twierdzy w Skrbeni.


Kościół p.w. św. Michała to jednonawowa, barokowa świątynia. Pierwotnie w miejscu, gdzie obecnie znajduje się kościół św. Michała był gotycki kościół przy klasztorze dominikanów. Liczne pożary oraz wyniszczająca wojna trzydziestoletnia w latach 1618-1648 spowodowały znaczne zniszczenia świątyni. Wymusiło to konieczność przebudowy, która odbyła się w latach 1673-1699. Kościół został praktycznie całkowicie przebudowany. Z poprzedniej świątyni pozostawiono jedynie dzwonnicę oraz połowę sklepienia zakrystii. Autorzy projektu przebudowy, Giovanni Pietro Tencalla (1629-1702), a następnie Domenico Martinelli (1650-1718) nadali budowli wybitnie barokowy charakter z bardzo bogato zdobionym wnętrzem. Nowy kościół został uwieńczony trzema kopułami, z których największa mierzy 35 m, przez co stał się pierwszą morawską kopulastą budowlą. W XIX wieku na fasadę frontową zostały przemieszczone posągi Chrystusa i NMP autorstwa Andreasa Zahnera (1709-1752).



Kaplica św. Jana Sarkandra,wybudowana na miejscu dawnego więzienia, w którym w 1620 roku był przetrzymywany, torturowany i zamęczony ów święty. W 1672 roku w budynku więzienia urządzono kaplicę. W 1702 roku kaplicę poświęcono męczennikom kościoła. W latach 1703-1704 oraz 1721-1724 na jej miejscu wzniesiono nową kaplicę w stylu barokowym. Od dnia 6 maja 1860 roku, kiedy miały miejsce uroczystości beatyfikacyjne Jana Sarkandra, kaplica nosiła wezwanie bł. Jana Sarkandra. Obecna, neobarokowa kaplica została wybudowana w latach 1909-1912 wg planów czeskiego architekta Eduarda Sochora (1862-1947). W latach 1994-1995 miały miejsce szeroko zakrojone prace konserwacyjne, związane z przewidzianymi na 21 maja 1995 roku uroczystościami kanonizacyjnymi Jana Sarkandra z udziałem papieża Jana Pawła II (1920-2005). Kaplica ma formę dwukondygnacyjnej budowli o założeniu centralnym, nakrytej kopułą z latarnią i wyposażonej w wydatną absydę na planie koła. Pośrodku posadzki nawy znajduje się okrągły otwór ukazujący podziemie byłego więzienia, w którym przedstawiono narzędzia tortur z epoki Sarkandra, w tym tzw. skrzypiec, na którym męczony był przyszły święty. Światło dzienne przenika z okien w latarni kopuły do nawy, a stamtąd przez otwór do podziemia. Autorami dekoracji malarskiej wnętrza kaplicy są Jakub Obrovsky (1882-1949) i Jano Köhler (1873-1941).Przed kaplicą znajduje się fontanna zwana  "Zdrojem żywej wody św. Jana Sarkandra" (Pramen živé vody sv. Jana Sarkandra). Przylegające do kaplicy dwubiegowe schody zdobi posąg św. Jana Nepomucena, zaś w niszy na zewnątrz absydy znajduje się rzeźba św. Jana Sarkandra. Bezpośrednie otoczenie kaplicy (ulica Na Hradě i Univerzitní náměstí) należy do najbardziej malowniczych zakątków Ołomuńca.


Konwikt jezuicki to pierwszy jezuicki barokowy budynek wzniesiony w Ołomuńcu wg projektu ołomunieckiego mistrza murarskiego i budowniczego Petra Schülera (1639-1699), który również nadzorował jego budowę. Częścią konwiktu jest mały park z murami miejskimi i restauracja. Częścią budynku jest również owalna kaplica Bożego Ciała, która powstała w pierwszej połowie XVIII wieku, wg projektu Jakuba Kniebandla (1670-1730). Na sklepieniu kaplicy znajduje się fresk autorstwa Johanna Christopha Handkego (1694-1774), przedstawiający legendę o walce Jarosława ze Šternberka z Tatarami w 1241 roku. Z unikalnych, zrekonstruowanych przestrzeni barokowego konwiktu korzysta dziś Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Palackiego w Ołomuńcu.



Na ulicy, przed siedzibą gminy żydowskiej wmurowano mosiężne tabliczki, upamiętniające ołomunieckich Żydów - ofiary Holocaustu.

Cerkiew prawosławna w Ołomuńcu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

papuas
Obrazek użytkownika papuas
Online
Ostatnio: 1 godzina 28 minut temu
Rejestracja: 22 maj 2021

no zaczyna się historycznie i zabytkowo  Ołomuńca z pewnością nie zwiedzałem to też z ciekawością oglądam i czytam o jego zabyttkach. Pełny szacunek za ilość i jakość podanych info. Ja zwykle aż tak dokładnie nie opisuję wychodząc z założenia, że jak kto ciekawy to se doczyta. Nie jest to z mej strony żaden przytyk, a jedynie podziw; będę kibicował do końca.

papuas

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 14 godzin 56 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Piękne, zabytkowe miasto. 

Fakt, podróż autem jest długa ale ma ten olbrzymi plus,że można sobie robić stopy po drodze i zwiedzać dowolne atrakcje.

Byłeś na piwku, testowałeś ten serek w kształccie walca ? 

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 23 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

papuas :

no zaczyna się historycznie i zabytkowo  Ołomuńca z pewnością nie zwiedzałem to też z ciekawością oglądam i czytam o jego zabyttkach. Pełny szacunek za ilość i jakość podanych info. Ja zwykle aż tak dokładnie nie opisuję wychodząc z założenia, że jak kto ciekawy to se doczyta. Nie jest to z mej strony żaden przytyk, a jedynie podziw; będę kibicował do końca.

To prawda, że kto ciekawy to znajdzie sam wszystkie informacje, ale nie każdemu chce się szukać w różnych źródłach. A ponieważ robiąc opisy sam dowiaduję się wielu rzeczy, więc podaję te informacje, by nie trzeba było szukać. Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 23 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel :

Piękne, zabytkowe miasto. 

Fakt, podróż autem jest długa ale ma ten olbrzymi plus,że można sobie robić stopy po drodze i zwiedzać dowolne atrakcje.

Byłeś na piwku, testowałeś ten serek w kształccie walca ? 

Nel, być w Czechach i nie być na piwku to grzech, więc - oczywiście - skosztowałem tego trunku, jak również wybornego prażonego serka, choć nie jestem pewien czy był to ten opisywany serek. Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 23 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Następnego dnia przez Brno i Mikulov dotarliśmy do Austrii. Sporo czasu, z uwagi na korki na obwodnicy Wiednia, zajęło nam minięcie austriackiej stolicy, ale potem jazda była czystą przyjemnością. W pobliżu Wiener Neustadt zatrzymaliśmy się na pyszną zupę gulaszową, a późnym popołudniem dotarliśmy do Villach, gdzie zatrzymaliśmy się na nocleg.

Villach to miasto statuarne (tzn. takie, którego administracja zorganizowana jest według lokalnego prawa, zawartego w statucie miejskim). Leży w południowo-wschodniej Austrii, w kraju związkowym Karyntia i liczy ok. 62 tys. mieszkańców. Jest drugim co do wielkości miastem Karyntii. Słynie z karnawału jznanego w całej Austrii. Miasto jest położone w pobliżu granicy ze Słowenią i Włochami, w dolinie Drawy w Alpach Karnickich. W Villach znajduje się kompleks skoczni narciarskich Villacher Alpenarena, na których odbywają się konkursy Pucharu Świata.Poza bogatą ofertą sportową miasto znane jest także z leczniczych źródeł termalnych. Miejscowe kąpielisko termalne ThermenResort Warmbad-Villach z bogatym zapleczem wellness uważane jest za jedno z najlepszych w całej Austrii. Na kuracjuszy czekają tu liczne baseny, sauny, groty parowe oraz tepidaria. Villach jest bardzo dobrym miejscem do zatrzymania się podczas podróży z północnej do południowej Europy (i na odwrót). Można tu znaleźć przyjemne i w miarę niedrogie hotele, jak również dobre restauracje. Samo centrum miasta jest także warte odwiedzenia.

Najstarsze ślady człowieka znalezione w Villach pochodzą z późnego neolitu. W mieście i jego okolicach odkryto wiele rzymskich artefaktów, ponieważ znajdowało się ono w pobliżu ważnej rzymskiej drogi (dziś zwanej Römerweg), prowadzącej z Włoch do prowincji Noricum założonej w 15 p.n.e. W tym czasie rezydencja o nazwie Santicum prawdopodobnie znajdowała się przy gorącym źródle w dzisiejszej dzielnicy Warmbad na południe od centrum miasta. Po okresie wędrówek ludów i słowiańskiego zasiedlenia Alp Wschodnich ok. 600 roku obszar ten stał się częścią słowiańskiego księstwa Karantanii. Kiedy ok. 740 roku książę Boruth (?~750) pozyskał pomoc księcia Bawarii Odilo (?-748) w walce z najeżdżającymi kraj Awarami, musiał zaakceptować zwierzchnictwo Bawarii. W akcie darowizny z 878 roku, wydanym przez karolińskiego władcę Karlomana Bawarskiego (~830-880) wspomniano o moście Uillach w pobliżu dworu królewskiego w Treffen, na terenie dzisiejszego Villach. W roku 979 cesarz Otton II (955-983) wszedł w konflikt z biskupem Albuinem z Brixen o posiadłość Villach. Po jego śmierci król i przyszły cesarz Henryk II (973-1024) w 1007 roku przekazał osadę nowo utworzonemu biskupstwu bamberskiemu. Biskupi posiadali również sąsiednie majątki wzdłuż strategicznie ważnego szlaku do Włoch, które zachowali do 1759 roku, podczas gdy okoliczne ziemie książąt karynckich przeszły w ręce austriackiego rodu Habsburgów w 1335 roku. Prawa targowe Villach otrzymało w 1060 roku, choć jako miasto wymieniane jest dopiero ok. 1240 roku. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym p.w. św. Jakuba pochodzi z 1222 roku. Trzęsienie ziemi w 1348 roku zdewastowało dużą część miasta. Kolejne niszczycielskie trzęsienie ziemi miało miejsce w 1690 roku. Było też kilka pożarów w Villach, które zniszczyły wiele budynków. Pierwszy udokumentowany burmistrz objął urząd w XVI wieku. Od 1526 roku wielu obywateli przeszło na protestantyzm, a parafia Villach stała się centrum nowej wiary w dobrach karynckich, co spowodowało ostre działania kontrreformacyjne władz kościelnych. Od ok. 1600 roku wielu mieszkańców zostało zmuszonych do opuszczenia miasta, co spowodowało jego upadek gospodarczy. W 1759 roku habsburska cesarzowa Maria Teresa (1717-1780) formalnie nabyła tereny bamberskie w Karyntii. Villach zostało włączone do "ziem dziedzicznych" monarchii habsburskiej i stało się siedzibą administracyjną okręgu karynckiego. W czasie wojen napoleońskich miasto zostało zajęte przez wojska francuskie i od 1809 roku weszło na krótko w skład prowincji iliryjskich, aż do odzyskania go przez Austrię w 1813 roku. Do rozwoju miasta przyczyniło się doprowadzenie kolei do Villach w 1864 roku. W 1880 roku miasto liczyło 6104 mieszkańców. W czasie I wojny światowej Villach, położone w pobliżu frontu włoskiego, było siedzibą dowództwa 10. Armii Austro-Węgierskiej. Miasto uzyskało status miasta statuarnego w 1932 roku. Po anschlussie Austrii przez III Rzeszę w 1938 roku burmistrzem Villach został zagorzały nazista Oskar Kraus. 9 listopada 1938 roku miasto było miejscem pogromów Żydów w czasie tzw. "Nocy Kryształowej". Podczas II wojny światowej siły alianckie bombardowały Villach 37 razy. W nalotach tych zginęło 300 osób, a 85% budynków miasta zostało uszkodzonych.

Zanim pojawimy się na Rynku Głównym (Hauptplatz), po lewej stronie mijamy kościół św. Jakuba (Pfarrkirche St. Jakob) - główny kościół w Villach, znajdujący się na samym początku Hauptplatz. Przestronna świątynia łączy style romański, gotycki i barokowy. Uwagę przykuwa zdobione wysokie sklepienie oraz szeroki ołtarz główny udekorowany licznymi rzeźbami. Oprócz ołtarza głównego w kościele znajduje się również 5 innych ołtarzy. Cennym zabytkiem jest także gotycko-renesansowa ambona ufundowana w 1555 roku przez Georga Ulricha von Künsberg i wykonana przez Gallusa Seligera z Judenburga oraz liczne płyty i posągi nagrobne. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1136 roku. Ostatnie badania mówią o dwóch poprzednich kościołach. Trzęsienie ziemi z 1348 roku zniszczyło kościół z wyjątkiem wieży. Jego odbudowa trwała ponad sto lat. W latach 1360-1370 przebudowano prezbiterium, w latach 1450-1460 nawę. W 1462 roku hrabina Katharina von Görz ufundowała kaplicę południową, w 1482 roku Georg Leininger - kaplicę chórową, a w latach 1482-1484 Balthasar von Weißpriach - emporę organową. Sklepienie nawy, wzmiankowane w 1486 roku przez włoskiego prawnika Paolo Santonino (?-1507), zostało prawdopodobnie odnowione po pożarze miasta w 1524 roku. Kościół bardziej ucierpiał w wyniku trzęsienia ziemi z 1690 roku. Po pożarze w 1784 roku odbudowano sklepienie chóru. Na galerii stoi wczesnobarokowy prospekt organowy z 1645 roku. W 1992 roku odnowiono organy firmy Jann. Instrument ma 43 rejestry, trzy manuały i pedał. Kościół posiada także 6 dzwonów. W 1906 roku wybudowano wokół kościoła rampę z wnęką fontanny według projektu Alfreda Kellera. W 1908 roku kościół został podniesiony do rangi parafii głównej. W czasie II wojny światowej, 1944 roku, zniszczeniu uległy XVI-wieczne witraże oraz dach kościoła. Prace nad restauracją świątyni miały miejsce w latach 1951 i 1996-1999.

Ściany boczne korpusu nawowego zbudowane są z mocno wysuniętych, trójstopniowych przypór i ciągłego gzymsu okiennego. Portal północny z trójstopniowym łukiem stępkowym posiada herb miasta Villach w kamiennej ramie z umieszczoną datą 1547 z boku. Po prawej stronie portalu znajduje się kamienna figura św. Barbary wykonana przez Josefa Kassina w 1906 roku. Portal południowy został ufundowany przez opata klasztoru Ossiach Andreasa Hasenbergera i jest zbudowany podobnie jak portal północny. Do kamiennej ramy przymocowany jest herb miasta Villach, do drewnianej ramy drzwi - herb klasztoru Ossiach oraz herb Hasenbergerów. Prezbiterium kościoła stoi na wysokiej podstawie i jest podtrzymywane przez podwójne uskokowe przypory z postaciami zwierząt na szczycie. Ściany prezbiterium przeprute są stromymi ostrołukowymi oknami. Mural przedstawiający św. Krzysztofa na południowej ścianie prezbiterium pochodzi z połowy lub trzeciej ćwierci XV wieku i jest przypisywany Thomasowi von Villach (1435/1440-1523/1529). Na południowej ścianie prezbiterium znajduje się proste, gotyckie tabernakulum. Obok znajduje się dojście do spiralnych schodów na nadprożu z 1507 roku. Do południowego narożnika dobudowana jest prawie kwadratowa zakrystia i wieża schodowa. Na południowej ścianie nawy znajdują się kaplice Khevenhüllerów i Dietrichsteinów. Sklepienie trójnawowego, sześcioprzęsłowego kościoła halowego wsparte jest na dziesięciu okrągłych filarach.

Romańska piwnica wieży została zbudowana z kamienia ciosanego z narożnymi lizenami i fryzem łukowym po trzęsieniu ziemi w 1348 roku. Górne piętro zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi z 1690 roku i odrestaurowane w 1759 roku. Dawna kopuła wieży uległa pożarowi w 1784 roku i została zastąpiona w latach 1845-1847 ośmioboczną dobudówką ze spiczastym hełmem w formach gotyckich. Mając 93,87 m wysokości jest najwyższą wieżą kościelną w Karyntii. Do wieży z 239 stopniami prowadzi kanałowy, późnogotycki portal po stronie wschodniej. Pomieszczenie na wieży z dobrze zachowaną kuchnią, jeszcze po II wojnie światowej zajmowane było przez stróża. Dziś, w sezonie letnim, platforma widokowa na wysokości 46,84 m na wieży jest dostępna dla zwiedzających. Wieża pierwotnie była wolnostojącą wieżą w stylu włoskiej kampanili, ale już w XVII wieku została połączona z nawą przez poprzeczny, trójprzęsłowy przedsionek. Po południowej stronie wieży znajduje się pomnik upamiętniający ofiary I wojny światowej stworzony przez Karla Marię Kerndle w latach 1918-1924. Na północ od wieży znajduje się krucyfiks z pierwszej połowy XVII wieku. Późnogotycki portal zachodni posiada barokowe drewniane drzwi z inkrustowaną datą 1717. W niszy na prawo od portalu znajduje się rzeźba św. Jakuba. Prosta elewacja zachodnia nawy głównej ze zwieńczonym szczytem posiada okrągłe nisze i ostrołukowe okna z maswerkami.

Herb umieszczony na murach kościoła p.w. św. Jakuba.

Przejście przez przedsionek oddzielający dzwonnicę kościoła p.w. św. Jakuba od jego nawy głównej.



Warto przespacerować się po Rynku Głównym (Hauptplatz). Znajduje się tam interesująca kolumna Trójcy Świętej, składająca się z podstawy w kształcie sześcianu, wysokiego słupa i figury Trójcy Świętej. Kolumnę prawdopodobnie stworzył Franz Bettini.



Rynek Główny (Hauptplatz) przechodzi płynnie w ulicę Dworcową (Bahnhofstrasse), która przebiega mostem nad rzeką Drawą (Drau) przepływającą przez miasto. Można dzięki temu przejść na drugą jej stronę i zobaczyć stare miasto z tej perspektywy. 
Drawa (Drau) jest prawym dopływem Dunaju. Ma źródła we włoskich Dolomitach, a jej długość wynosi 725 km. Uchodzi do Dunaju poniżej miasta Osijek w Chorwacji.

Widok z mostu nad Drawą (Drau) na Alpy Karnickie.

Neogotycki franciszkański kościół p.w. św. Mikołaja i stojący przed nim pomnik św. Franciszka. Parafia pod tym wezwaniem jest wspomniana po raz pierwszy w dokumentach w 1309 roku. Pierwotny kościół stał na południowy wschód od dzisiejszego kościoła. W 1627 roku w okresie kontrreformacji sprowadzono do Villach kapucynów, którzy w latach 1629-1633 wybudowali kościół p.w. św. Ludwika i klasztor na miejscu obecnego kościoła p.w. św. Mikołaja. Fundatorkami były Anna Maria Proy i hrabina Ursula von Thannhausen. Podczas pożaru w 1786 roku poważnie ucierpiały zarówno kościół kapucynów, biblioteka klasztorna, jak i pobliski kościół p.w. św. Mikołaja. W tym samym roku kościół oo. Kapucynów stał się siedzibą parafii św. Mikołaja. W następnym roku klasztor został zamknięty, a dawny kościół kapucynów został przekształcony w kościół parafialny. Dobudowano trzykondygnacyjną wieżę zachodnią z cebulastym hełmem i częściowo rozebrano klasztor. W 1886 roku parafia została przekazana franciszkanom. Na terenie dawnej plebanii kapucynów wybudowano klasztor franciszkanów. W 1888 roku stary klasztor został rozebrany i zastąpiony nowym budynkiem. W 1892 roku rozebrano dawny kościół kapucynów, a w latach 1892-1893 wybudowano neogotycki kościół wg projektu Petera Hüttera i księdza Johanna Marii Reitera z Tyrolu, konsekrowany w 1896 roku. W 1906 roku kościół stał się siedzibą parafii. W czasie II wojny światowej kościół doznał znacznych uszkodzeń w wyniku bombardowań. Okna i dach musiały zostać odnowione w 1945 roku. Kolejne prace restauracyjne przeprowadzono w latach 1967, 1981, 1984 i 1995.

Na jednej z ulic Villach.

Pomnik przedstawiający typowych mieszkańców wsi z okolic Villach.

Jorguś
Obrazek użytkownika Jorguś
Online
Ostatnio: 36 minut 18 sekund temu
Rejestracja: 13 wrz 2013

Bardzo interesujące.

A co to będzie jak przyjdzie czas na Włochy???!!!   Biggrin

Jorguś

Dana_N
Obrazek użytkownika Dana_N
Offline
Ostatnio: 1 miesiąc 20 godzin temu
Rejestracja: 07 paź 2013

Był wyjazd i jest relacja. Biggrin

Pozostali podróżnicy powinni brac przykład.

Jak zwykle czytam z zainteresowaniem Smile

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 23 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Jorguś :

Bardzo interesujące.

A co to będzie jak przyjdzie czas na Włochy???!!!   Biggrin

Pierwsza porcja Włoch będzie już jutro...

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 23 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Dana_N :

Był wyjazd i jest relacja. Biggrin

Pozostali podróżnicy powinni brac przykład.

Jak zwykle czytam z zainteresowaniem Smile

Dzięki. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 14 godzin 56 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Dana_N :

Był wyjazd i jest relacja. Biggrin

Pozostali podróżnicy powinni brac przykład.

Jak zwykle czytam z zainteresowaniem Smile

Zgadzam sie w 100% Dana. Forum by mocno "żyło" gdyby każdy tak jak Achernar podchodził do tematu...

No trip no life

Strony

Wyszukaj w trip4cheap