--------------------

____________________

 

 

 



Listopadowy weekend w Anglii

4 wpisów / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 20 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Listopadowy weekend w Anglii

Londyn

Kilka lat temu, korzystając z długiego weekendu na początku listopada, wybraliśmy się na kilka dni w odwiedziny do pracującego od dwóch lat w Londynie syna, jego żony i córeczki. A ponieważ pogoda wyjątkowo dopisała - było ciepło i słonecznie - to większość czasu spędziliśmy na przypominaniu sobie znanych i odkrywaniu nowych zakątków angielskiej stolicy.

-----

Trasa DLR (Docklands Light Railway) w okolicy stacji Crossharbour. DLT to system automatycznie sterowanych pociągów, obsługujących obszar wschodniego Londynu. Pierwszy odcinek został otwarty w 1987 roku, a jego budowa miała związek z prowadzonym na terenie dawnych londyńskich doków (Docklands) programem gruntownej rewitalizacji. W pociągach nie ma maszynistów, każdy skład posiada zaledwie jednego pracownika obsługi, który pełni przede wszystkim rolę konduktora, a tylko w sytuacji zagrożenia może przejąć kierowanie składem. Budowa DLR była wyjątkowo tania - kosztowała jedynie 77 mln GBP w swojej pierwszej fazie. Niski koszt spowodowany był głównie wykorzystaniem istniejących już wcześniej, ale nieużywanych torów i urządzeń kolejowych oraz infrastruktury opuszczonych terenów na prawie całej długości sieci.

 

W dzielnicy portowej (Docklands) wschodniego Londynu. Doki znajdujące się na tym terenie były dawniej częścią londyńskiego portu. Obecnie cały rejon przechodzi rewitalizację. Nazwa Docklands została użyta po raz pierwszy w 1971 roku i od tego czasu - choć półoficjalna - istnieje ona w powszechnym użyciu. Obejmuje położone nad Tamizą obszary takich dzielnic wschodniego Londynu, jak: Southwark, Tower Hamlets, Newham i Greenwich. Na jej obszar składa się kilka kompleksów doków przy Tamizie: St. Katharine Docks, London Docks, Regent’s Canal Dock, Surrey Commercial Docks, West India Docks, Millwall Dock, Poplar Dock, East India Docks oraz Royal Docks. Doki znajdują się również dalej na wschód - w Tilbury, nie są one jednak zaliczane do londyńskich Docklands. Statki zatrzymywały się tu przy małych nabrzeżach już w czasach Imperium rzymskiego, a także w średniowieczu. Nie istniała wówczas jednak żadna ochrona przed marginesem społecznym, a statki stawały się łatwym celem dla złodziei. Pierwszym dużym, bezpiecznym i osłoniętym miejscem postoju dla 120 statków był Howland Great Dock w Rotherhithe, zbudowany w roku 1696 i później przyłączony do Surrey Commercial Docks. Stał on się wzorcem dla dalszej rozbudowy doków w czasach georgiańskich i wiktoriańskich. Pierwszym z doków zbudowanych w czasach georgiańskich był dok West India, otwarty w roku 1802. Następnie otwarto doki: London i East India (w roku 1805), Surrey (w roku 1807), St Katharine (w roku 1828) i West India South (w roku 1829). Doki budowane w czasach wiktoriańskich położone były bardziej na zachód, a w ich skład wchodziły: Royal Victoria (z 1855 roku), Millwall (z 1868 roku) i Royal Albert (z 1880 roku). Dok King George V został zbudowany w roku 1921, lecz istniał tylko do lat 50. XX wieku. Istniały trzy główne rodzaje doków: doki portowe - w których statki były rozładowywane i załadowywane, doki suche - służące do drobnych napraw statków, a także doki stoczniowe. Ponadto, wzdłuż rzeki znajdowało się wiele magazynów, przystani i pomostów. Doki były budowane i zarządzane przez wiele konkurujących ze sobą prywatnych przedsiębiorstw. Od roku 1909 zarządzane były przez spółkę Port of London Authority (PLA), która zjednoczyła przedsiębiorców w celu zwiększenia efektywności doków oraz poprawy stosunków pracy. PLA zbudowała też ostatni z doków, King George V oraz rozbudowała doki w Tilbury. Choć niemieckie bombardowania w czasie II wojny światowej spowodowały ogromne zniszczenia na obszarze doków, to powojenna odbudowa przywróciła je do działalności w latach 50. XX wieku. Koniec nadszedł jednak szybko w latach 1960-1970. Londyńskie doki nie były zdolne do pomieszczenia wymuszonych przez konteneryzację większych statków i transport wodny przeniósł się do głębszych portów takich, jak Tilbury i Felixstowe. Między rokiem 1960 i 1980 wszystkie z londyńskich doków zostały zamknięte, pozostawiając wokół siebie opuszczony obszar o powierzchni 21 km². Starania o rewitalizację doków pojawiły się od razu po ich zamknięciu, jednak dopiero po dziesięciu latach plany te zaczęto wprowadzać w życie. W roku 1981 ówczesny minister środowiska Michael Heseltine powołał w tym celu London Docklands Development Corporation (LDDC). W następnym roku na terenie doków założono specjalną strefę ekonomiczną, w której przedsiębiorcy - poza zwolnieniem z obowiązku płacenia podatków - otrzymywali również inne zachęty do inwestowania. Symbolem starań o rewitalizację dzielnicy był ambitny projekt Canary Wharf (widocznej na zdjęciu), który zakładał wzniesienie największego budynku w Wielkiej Brytanii oraz powstanie drugiego głównego centrum finansowego w Londynie. Canary Wharf nie powstawało jednak bezproblemowo. Z powodu kryzysu na rynku nieruchomości na początku lat 90. XX wieku rozwój obszaru Docklands stanął w miejscu na kilka lat. Problemy komunikacyjne rozwiązała budowa Docklands Light Railway (DLR), która połączyła dzisiejsze Docklands z centrum Londynu. W roku 1987 na terenie dawnych Royal Docks otwarto także port lotniczy London-City. W ciągu ostatnich dwudziestu lat ludność Docklands podwoiła się, a sam obszar stał się zarówno głównym centrum finansowym, jak i coraz bardziej zadowalającym miejscem do życia. Mimo że większość ze starych nabrzeżnych budynków i magazynów została wyburzona, niektóre przetrwały i zostały przekształcone w mieszkania. Większość z doków natomiast jest obecnie wykorzystywana jako przystanie i centra sportów wodnych.

 

 

 

 

 

 

 

 

Widok londyńskiego City z dzielnicy Docklands.

 

 

Na terenie dzielnicy portowej (Docklands) przy Burrell's Wharf Square na tzw. Wyspie Psów (Isle of Dogs). Nazwa tej niegdysiejszej wyspy pochodzi, stąd, że mieściły się tu psiarnie króla Edwarda III (1312-1377). Po prawej stronie widoczne są budynki wzniesione w latach 1853-1854 dla firmy Millwall Iron Works, produkującej elementy stalowe dla przemysłu stoczniowego. W roku 1888 zakłady zostały przejęte przez firmę Burrell & Company, przetwarzającą ropę naftową i produkującą barwniki. Z czasem, branża ta stała sie dominującą w tym miejscu. Następca Burrell & Company, firma Blythe Burrell Colours Ltd, wytwarzała tutaj barwniki aż do zamknięcia zakładu w 1986 roku. Obecnie w widocznych na zdjęciu zabudowaniach fabrycznych mieszczą się lofty.

 

 

Na terenie dzielnicy portowej (Docklands).

 

 

 

Tunel pieszy w Greenwich (Greenwich foot tunnel) pod Tamizą łączy londyńskie dzielnice - Greenwich od strony południowej oraz Tower Hamlets od strony północnej. Tunel został zaprojektowany przez inżyniera Alexandra Binnie’go (1839-1917) i zbudowany przez przedsiębiorstwo John Cochrane & Co. Projektowanie tunelu rozpoczęto w czerwcu 1899 roku, otwarto go natomiast 4 sierpnia 1902 roku. Północny koniec tunelu został zniszczony przez bomby w czasie II wojny światowej, a jego naprawa wymagała instalacji grubych stalowo-betonowych pierścieni, co znacznie zmniejszyło średnicę tunelu na długości kilkunastu metrów. Tunel ma długość 370,2 m, przebiega na głębokości 15,2 m, a jego wewnętrzna średnica liczy 2,74 m. Ściany wyłożone są 200.000 białych kafelków.

 

 

Wejście południowe do tunelu pod Tamizą w Greenwich. Szyby wejściowe po obu stronach rzeki zostały przykryte szklanymi kopułami a w ich wnętrzu znalazły się windy (zainstalowane w roku 1904 i zmodernizowane w roku 1992) oraz spiralne klatki schodowe.

 

 

S/V "Cutty Sark " - słynny XIX-wieczny kliper herbaciany, który pobił wiele rekordów prędkości. Jest to obecnie jedyny zachowany kliper herbaciany na świecie. Stoi w suchym doku przy nabrzeżu w Greenwich jako statek-muzeum. "Cutty Sark" zbudowano w Szkocji w 1869 roku jako żaglowiec do przewozu herbaty z Chin. Był to w ówczesnych czasach najszybszy kliper, mogący w ciągu dnia przepłynąć 350 mil (ok. 650 km). Ta drewniana, trójmasztowa fregata o stalowym szkielecie kadłuba, nazwana została na cześć Nannie - wiedźmy z poematu Roberta Burnsa (1759-1796) - bardzo atrakcyjnej młodej kobiety, ubranej jedynie w "cutty sark", co w XVIII-wiecznym języku oznaczało krótką koszulkę. Jak uważają niektórzy, był to najpiękniejszy ze wszystkich żaglowców świata, ze swoim mocno wydłużonym bukszprytem i sześcioma piętrami żagli na grotmaszcie. Widoczny na trzecim zdjęciu galion pod bukszprytem klipra przedstawia Nannie odzianą właśnie w "cutty sark". W 1896 roku statek przeszedł pod banderę portugalską i dwukrotnie zmieniał nazwę i właściciela. Po utracie masztów w roku 1916 został otaklowany jako brygantyna. W 1923 roku kapitan Wilfred Dowman (1880-1936) uratował kliper dla Anglii, odkupując go od Portugalczyków. Wczesnym rankiem 21 maja 2007 roku na żaglowcu wybuchł pożar. Statek uległ uszkodzeniu, ocalały jednak rufa i dziób. Po przeprowadzeniu remontu udostępniono go z powrotem zwiedzającym.

 

 

 

 

 

Stylowy pub "Gipsy moth" przy Greenwich Church Street w Greenwich. Nazwa lokalu nawiązuje do jachtu "Gipsy Moth IV", na którym sir Francis Chichester (1901-1972) odbył w latach 1966-1967 samotny rejs dookoła świata.

 

 

Pub "The Spanish Galleon" przy Greenwich Church Street w Greenwich. Został zaprojektowany i zbudowany przez Josepha Kaya (1775-1847) w 1834 roku, za panowania króla Williama IV (1765-1837). Historyczny budynek przetrwał obie wojny światowe bez większych zniszczeń i został odnowiony, zachowując jednoczesnie wiele oryginalnych elementów architektonicznych.

 

 

Royal Borough of Greenwich jest jedną z 32 gmin Wielkiego Londynu, położoną w jego południowo-wschodniej części i liczącą ok. 230 tys. mieszkańców. 3 lutego 2012 roku, z okazji jubileuszu panowania Elżbiety II Windsor, gmina London Borough of Greenwich zyskała przedrostek Royal oraz nowy herb. Na zdjęciu - widok na Greenwich Church Street i S/V "Cutty Sark". Swoje początki Greenwich bierze od osady Sasów, którą nazwali oni "green wic", co oznaczało zielony port u ujścia rzeki. Początkowo była to wioska rybacka i osada rolnicza. W XI wieku zbudowano tu pierwszy kościół, w miejscu gdzie w 1012 roku został zabity przez Wikingów Alfege (~954-1012), arcybiskup Canterbury i późniejszy święty. Obecny kościół, noszący jego imię, zaprojektowany przez Nicholasa Hawksmoora (~1661-1736) został zbudowany w roku 1718. Na początku XVI wieku król Henryk VII Tudor (1457-1509) posiadał w Greenwich pałac, w którym przyszedł na świat jego syn, późniejszy król Henryk VIII Tudor (1491-1547). Urodziły się tu również córki Henryka VIII - Maria I Tudor (1516-1558), zwana "krwawą Mary" i Elżbieta I Tudor (1533-1603). Pałac został rozebrany przez króla Karola II Stuarta (1630-1685). Na drugim zdjęciu widoczna jest ulica King William Walk.

 

 

 

Na niewielkim targowisku Greenwich Market można kupić ciuchy, pamiątki, wyroby rzemiosła i starocie, a także posilić się.

 

 

 

 

Sklep z modnymi ciuchami przy Tumpin Lane w pobliżu Greenwich Market.

 

 

Na początku XVII wieku król Jakub I Stuart (1566-1625) podjął decyzję o budowie nowego domu w Greenwich dla swojej żony Anny Oldenburskiej (1574-1619), znanej w Anglii jako Anna Duńska. Został on zaprojektowany przez Inigo Jonesa (1573-1652) i znany jest obecnie jako Dom Królowej (Queen's House). Była to pierwsza budowla klasycystyczna w Anglii. Jego budowa została ukończona w roku 1637, a więc już po śmierci Anny. Widoczny na zdjęciu dom został przekazany Henrietcie Marii Bourbon (1609-1669) - żonie Karola I Stuarta (1600-1649), zwanej Henriettą Marią Francuską. Była ona nim tak zachwycona, że nazywała go Domem Rozkoszy (House of Delights).

 

 

Old Royal Naval College w Greenwich - dawna szkoła marynarki wojennej wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. W roku 1694 Christopher Michael Wren (1632-1723) zaprojektował na miejscu dawnego pałacu Placentia (Palace of Placentia) Królewski Szpital dla Marynarzy (Royal Hospital for Seamen). Z inicjatywą budowy wystąpiła królowa Maria II Stuart (1662-1694), zainspirowana widokiem marynarzy rannych w bitwie pod La Hogue u wybrzeży Normandii w 1692 roku. W roku 1804 umieszczono tu Królewską Szkołę Marynarki (Royal Naval College). W latach 1873-1998 odbywały się tu liczne szkolenia dla oficerów Royal Navy. Głównymi budynkami zabytkowego kompleksu są: King Charles Court - zaprojektowany przez Johna Webba (1611-1672), którego przebudowę ukończono w 1705 roku; Queen Mary Court - zaprojektowany przez Chrostophera Michaela Wrena i Nicholasa Hawksmoora (1661-1736), lecz ukończony po śmierci Wrena przez Thomasa Ripleya (1682-1768) w 1742 roku; Queen Anne Court - zaprojektowany przez Wrena i Hawksmoora; oraz King William Court - zaprojektowany przez Wrena, lecz ukończony przez Hawksmoora i Johna Vanbrugha (1664-1726).

 

 

 

 

 

 

 

W okolicach Old Royal Naval College w Greenwich.

 

 

 

 

 

Gdy byliśmy w Londynie, w USA miał miejsce finisz kampanii wyborczej, a na urząd prezydenta kandydowali Mitt Romney i Barack Obama. Nie było, niestety, ulicy z nazwiskiem drugiego z kandydatów do Białego Domu.

 

 

Jeden z domów w sąsiedztwie Greenwich Park i National Maritime Museum.

 

 

National Maritime Museum w Greenwich jest czołowym muzeum morskim w Wielkiej Brytanii i być może największym tego rodzaju muzeum na świecie. Zostało utworzone w 1934 roku, a podstawą jego kolekcji były zbiory podarowane przez barona Jamesa Cairda (1864-1954). Formalnego otwarcia muzeum dokonał król Jerzy VI (1895-1952) 27 kwietnia 1937 roku, a pierwszym dyrektorem obiektu był Geoffrey Arthur Romaine Callender (1875-1946). Muzeum umieszczono w gmachu zajmowanym uprzednio przez Royal Naval Asylum (w latach 1807-1821) i Royal Hospital School (w latach 1821-1933), która została przeniesiona do Holbrook w hrabstwie Suffolk. Do Muzeum należy także tzw. Dom Królowej (Queen's House), a od 1953 roku również Królewskie Obserwatorium Astronomiczne (Royal Observatory).Muzeum posiada najważniejsze i największe na świecie zbiory związane z morską historią Wielkiej Brytanii, liczące ponad 2 mln eksponatów. Wśród nich znajdują się rękopisy, starodruki, książki, mapy, instrumenty nawigacyjne, astronomiczne i inne przyrządy naukowe, zegary, modele i plany statków i okrętów, a także bogata kolekcja malarstwa o tematyce marynistycznej (brytyjskiego i holenderskiego). Warto zaznaczyć, że zgromadzony tu zbiór portretów brytyjskich ustępuje jedynie kolekcji National Portrait Gallery. Szczególną uwagę poświęcono wybitnym osobom związanym z morzem, takim jak admirał Horatio Nelson (1758-1805), czy kapitan James Cook (1728-1779). Na uwagę zasługuje także największa na świecie biblioteka historyczno-marynistyczna, zawierająca ok. 100.000 woluminów, z których niektóre pochodzą nawet z XV wieku.

 

 

 

Greenwich Park jest jednym z królewskich parków w Londynie. Zajmuje powierzchnię 74 ha. Pierwotnie, tereny te należały do opactwa św. Piotra z Gandawy, lecz w roku 1427 powróciły do Korony i zostały podarowane przez króla Henryka VI Lancastera (1421-1471) jego wujowi, Humphreyowi Lancasterowi (1390-1447), księciu Gloucester. W 1433 roku książę Humphrey Lancaster ogrodził park, zbudował nad rzeką pałacyk Bella Court, a na wzgórzu zamek, zwany "wieżą księcia Humphreya". Ten pierwszy przekształcono później w Pałac Placentia, a następnie w Queen's House i Greenwich Hospital.

 

 

Spojrzenie na Canary Wharf z Greenwich Park. Park służył dawniej królom jako teren do polowań z sokołami. Henryk VIII Tudor (1491-1547) wprowadził tu także jelenie. Jakub I Stuart (1566-1625) postawił wokół parku nowy ceglany mur wysoki na cztery metry i długi na dwie mile, którego część nadal wyznacza granice Greenwich Park. W XVII wieku park przerobiono według projektu André Le Nôtre'a (1613-1700). Maria II Stuart (1662-1694), córka Jakuba II Stuarta (1633-1701), podarowała pałac na szpital dla marynarzy i na początku XVIII wieku park otwarto dla jego pensjonariuszy, a następnie dla wszystkich zwiedzających. W latach 30. XIX wieku zamierzano przeprowadzić linię kolejową przez teren parku, lecz projekt został zarzucony z uwagi na liczne głosy sprzeciwu. Podczas Igrzysk Olimpijskich w 2012 roku na terenie parku odbywały się zawody jeździeckie i część konkurencji pięcioboju nowoczesnego. Również podczas Paraolimpiady przeprowadzono tu zawody jeździeckie.

 

 

 

Na wzgórzu, na miejscu zamku wzniesionego przez księcia Humphreya Lancastra (1390-1447), od 1675 roku stoi Królewskie Obserwatorium Astronomiczne (The Royal Observatory, Greenwich). Zostało zbudowane w 1675 roku przez Christophera Michaela Wrena (1632-1723) na polecenie króla Karola II (1630-1685) dla pierwszego astronoma królewskiego Johna Flamsteeda (1646-1719). Służyło wówczas do pomiarów astrometrycznych, przydatnych do nawigacji w żegludze dalekomorskiej. W 1720 roku stanowisko dyrektora obserwatorium objął Edmund Halley (1656-1742). Obecnie nie prowadzi się tu obserwacji, gdyż uniemożliwiają je światła Londynu. Obserwatorium w Greenwich wyznacza przebieg południka zerowego.

 

 

 

Na południku zerowym. W 1884 roku 41 delegacji z 25 państw spotkało się w Waszyngtonie na Międzynarodowej Konferencji w sprawie Południka (International Meridian Conference) i określiło południk Greenwich jako południk 0º. Głosowały za tym 22 państwa, 1 było przeciwko (Dominikana), a 2 wstrzymały się od głosu (Francja i Brazylia). Były dwa główne powody takiego wyboru. Po pierwsze, Stany Zjednoczone wybrały Greenwich jako podstawę do określenia swej narodowej strefy czasowej. Po drugie, 72% światowego handlu opierało się na mapach morskich, które używały Greenwich jako początkowego południka pod koniec XIX wieku. Od roku 1984 południk wyznacza się za pomocą dokładniejszej siatki geograficznej tzw. siatki WGS 84 (World Geodetic System). Z założenia miała ona doprecyzować (ale nie zmienić) dotychczasową siatkę. Jednak nie uniknięto przesunięć południków, w tym zmiany położenia południka zerowego, który znajduje się w odległości ok. 102 m na wschód od swojego poprzedniego położenia. Obecnie siatka WGS 84 jest jedyną obowiązującą siatką geograficzną na świecie. Na niej wzorowany jest system nawigacji satelitarnej GPS, czas UTC oraz wszystkie mapy. Południk zerowy nadal przechodzi przez park Greenwich, ale już nie przez historyczne obserwatorium astronomiczne. Jednak poprzedni południk zerowy jest nadal nakreślony na dziedzińcu obserwatorium, chociaż stracił swoje znaczenie pomiarowe.

 

 

Altazimuth Pavilion w Królewskim Obserwatorium Astronomicznym w Greenwich został zbudowany w 1899 roku. Początkowo miał mieścić przyrządy do ustalania współrzędnych, określających położenie ciał niebieskich (rektascencji i deklinacji). Na parterze mieści się niewielka ekspozycja na temat Słońca, zaś pod kopułą na piętrze umieszczono dwa historyczne przyrządy używane przez Dział Słoneczny Królewskiego Obserwatorium Astronomicznego (Solar Department) do 1949 roku: refraktor Newbegin o średnicy 6,25 cala i fotoheliograf Dallmeyer No. 2 zainstalowany tu w 1911 roku.

 

 

Planetarium im. Petera Harrisona. Mieści się ono wewnątrz 45-tononowego, pokrytego brązem ściętego stożka, nachylonego pod kątem 51,5° (odpowiadającym szerokości geograficznej Greenwich) w stosunku do poziomu i zlokalizowanego 50 m na wschód od południka zerowego. Sala projekcyjna mieści 120 widzów, a obrazy nieba wyświetlane są na kopule za pomocą projektora laserowego, pracującego w oparciu o program Digistar 3 i technologię GLV (grating light valve). Obiekt został otwarty 25 maja 2007 roku.

 

 

Anglikański kościół p.w. św. Alfege'a w Greenwich. Jest to trzecia świątynia stojąca w tym miejscu. Zastąpiła ona średniowieczny kościół z ok. 1290 roku, który zawalił się w czasie burzy w 1710 roku. Obecny kościół wzniesiono w latach 1712-1714 w oparciu o projekt Nicholasa Hawksmoora (1661-1736). Został on konsekrowany w 1718 roku. Świątynia zbudowana jest na planie prostokąta. Posiada płaski strop i małą absydę, służącą za prezbiterium. Od ulicy posiada portyk w porządku toskańskim. Zdaniem niektórych badaczy, pilastry rozmieszczone wokół pozostałej części kościoła zostały dodane przez Thomasa Archera (1668-1743), który dokonał korekty projektu Hawskmoora. Choć ten ostatni planował wzniesienie nowej wieży, z uwagi na brak środków pozostawiono zachowaną wieżę średniowieczną, którą w roku 1730 przebudował i zwieńczył iglicą John James (~1673-1746). 19 marca 1941 roku niemieckie bomby zniszczyły dach i spowodowały pożar kościoła. Po wojnie świątynia została odbudowana przez Alberta Richardsona (1880/1883-1964) w 1953 roku. W kościele i obok niego pochowano wiele znanych osób, m.in. kompozytora Thomasa Tallisa (~1505-1585), generała Jamesa Wolfe'a (1727-1759), podróżnika i eksploratora Kanady Henry'ego Kelseya (~1667-1724), aktorkę Lavinię Powlett (1708-1760), znaną jako Lavinia Fenton i innych.

 

 

Greenwich Pier to przystań na Tamizie, do której zawijają statki kilku operatorów (Thames Clippers, Thames River Services, City Cruises i innych), kursujące z i do centrum Londynu oraz liczne statki wycieczkowe.

 

 

Jeden z katamaranów Thames Clippers, kursujących po Tamizie. Firma oferuje regularne połączenia drogą wodną pomiędzy Wschodnim i Centralnym Londynem. Przewozi ok. 7.500 pasażerów dziennie. Została założona w 1999 roku przez Seana Collinsa i Alana Woodsa. W roku 2006 firma została przejęta przez amerykańską Anschutz Entertainment Group.

 

 

Widok Isle of Dogs i Canary Wharf z pokładu katamaranu podczas rejsu z Greenwich do centrum Londynu. Canary Wharf to kompleks biurowy we wschodnim Londynie w dzielnicy Tower Hamlets. Obecnie rywalizuje z City of London o miano centrum biznesowego miasta. Mają tu siedzibę duże banki, np. Credit Suisse, HSBC, Citigroup, Morgan Stanley, Bank of America oraz Barclays, a także firmy medialne, np. The Telegraph, The Independent, Reuters oraz Daily Mirror. Na trzecim i czwartym zdjęciu widoczny jest wieżowiec One Canada Square, drugi pod względem wysokości budynek w Wielkiej Brytanii, dzierżacy tytuł najwyższego przez ponad 18 lat. Liczy on 235 m wysokości. Został zbudowany w 1991 roku, w kształcie obelisku. Autorem projektu jest argentyński architekt César Pelli (1926-2019). Budynek ma 50 pięter. Na jego dachu znajduje się ważąca 11 ton i mierząca niemal 40 m piramida. Komunikację pionową zapewniają 32 windy pasażerskie, dwie towarowe i dwie przeciwpożarowe.

 

 

 

 

 

 

Gun Wharves w dzielnicy Tower Hamlets. Ten rejon Docklands był bardzo zniszczony w czasie niemieckich bombardowań Londynu w czasie II wojny światowej. Po zamknięciu doków w latach 60. XX wieku było tu wiele opuszczonych i popadających w ruinę magazynów. Po rewitalizacji dzielnicy mieści się tu wiele luksusowych apartamentów.

 

 

Tower Bridge to most zwodzony na Tamizie w pobliżu Tower of London, od której bierze swą nazwę. Jest jednym z najbardziej znanych obiektów w Londynie. Zbudowany został w stylu wiktoriańskim, a jego budowa zakończyła się w 1894 roku. Architektem był Horace Jones (1819-1887), który zastosował modną wówczas konstrukcję w stylu neogotyckim - stalowy szkielet obłożony kamieniem. Charakterystycznym elementem mostu są dwie wieże główne, połączone u góry dwoma pomostami - kładkami dla pieszych, zawieszonymi 34 m nad jezdnią i przeszło 44 m nad poziomem rzeki. Środkową część mostu stanowią dwa podnoszone przęsła. Są to dwa gigantyczne skrzydła, każde o wadze 1.200 ton. Uniesione w górę, tworzą z płaszczyzną jezdni kąt 86°. Most umożliwia przepływanie pod nim statków oceanicznych do ok. 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Przez pierwsze lata był otwierany nawet 6.000 razy rocznie, teraz jedynie 1.000 razy na rok.

 

 

Twierdza Tower of London, widziana ze statku płynącego po Tamizie. Pałac i Twierdza Jej Królewskiej Mości (Her Majesty's Royal Palace and Fortress) - bo taka jest jej oficjalna nazwa - to budowla obronna i pałacowa monarchów Anglii, chociaż ostatnim z władców Anglii, który z niej korzystał był Jakub I Stuart (1566-1625). Wzniesiona została w 1078 roku dla Wilhelma I Zdobywcy (~1028-1087). W swej historii budynek był fortecą, więzieniem, pałacem, a nawet służył jako zoo. Więziono tu m.in. króla Anglii Henryka IV Lancastera (1367-1413), królową Annę Boleyn (1501/1507-1536), Thomasa More'a (1478-1535), Thomasa Cromwella (~1485-1540), królową "dziewięciu dni" Lady Jane Grey (1537-1554), żeglarza Waltera Raleigha (~1554-1618), a w 1941 roku Rudolfa Hessa (1894-1987). W twierdzy są dziś przechowywane liczne zbroje, broń, klejnoty i insygnia koronacyjne. Symbolem Tower są kruki. Popularna legenda głosi, że dopóki na wieżach Tower będą żyły kruki, tak długo trwać będzie imperium brytyjskie. Aby imperium trwało niezagrożone, ptakom na wszelki wypadek podcięto skrzydła i są one pilnie strzeżone.

 

 

Biurowiec 30 St Mary Axe, zwany potocznie "Ogórkiem" położony jest w City of London. Został zbudowany w latach 2001-2003 przez firmę Skanska AB, wg projektu znanego brytyjskiego architekta Normana Roberta Fostera. Jego wysokość wynosi 180 m. Budynek posiada podwójną elewację szklaną, latem i zimą doskonale izolującą jego wnętrze od temperatur zewnętrznych.

 

 

HMS "Belfast" - lekki krążownik brytyjskiej marynarki wojennej z okresu II wojny światowej. Okręt został zbudowany w latach 1936-1938 i wcielony do służby w Royal Navy w sierpniu 1939 roku. 21 listopada 1939 roku, podczas wychodzenia z portu, krążownik wszedł na niemiecką minę magnetyczną postawioną przez okręt podwodny U-21 i w wyniku uszkodzeń został wyłączony z działań na okres 3 lat. Do służby powrócił 8 grudnia 1942 roku. Brał udział w osłonie arktycznych konwojów do Murmańska i uczestniczył w bitwie z niemieckim pancernikiem "Scharnhorst" koło Przylądka Północnego, zakończonej zatopieniem tego okrętu. Brał także udział w ataku na niemiecki pancernik "Tirpitz" oraz w operacji "Neptune" - wstępnej fazie lądowania w Normandii w 1944 roku. Po remoncie został w maju 1945 roku skierowany do służby na Pacyfiku, ale w działaniach wojennych nie zdążył już wziąć udziału. Służbę na Dalekim Wschodzie - w tym podczas wojny koreańskiej - pełnił do sierpnia 1952 roku. Po przeprowadzonej modernizacji, ponownie pełnił służbę na Pacyfiku w latach 1959-1962. Po przeniesieniu do rezerwy, został w roku 1966 przekwalifikowany na hulk mieszkalny. Przeznaczony na złom, dzięki staraniom społeczeństwa brytyjskiego, od września 1971 roku, jako okręt-muzeum stoi zakotwiczony na wodach Tamizy. Jest obecnie największym okrętem-muzeum w Europie.

 

 

 

Jeden ze statków wycieczkowych na Tamizie.

 

 

Anglikańska katedra p.w. św. Pawła (St Paul's Cathedral) widziana z południowego brzegu Tamizy. Znajduje się ona w samym sercu dzielnicy City of London. Powstała ponoć na gruzach rzymskiej świątyni. Normańska katedra była większa od obecnej i była największą świątynią ówczesnej Europy. Nie omijały jej pożary. Spłonęła ona ostatecznie podczas wielkiego pożaru Londynu w 1666 roku. Budowę nowej katedry w stylu klasycyzującego baroku rozpoczęto w roku 1675 pod nadzorem angielskiego architekta Christophera Michaela Wrena (1632-1723). Budowę zakończono po 35 latach, już pod kierunkiem jego syna (noszącego również imię Christopher), w roku 1710.

 

 

Budynek Globe Theatre, teatru działającego w latach 1599-1642. Został założony przez braci Richarda (1568-1619) i Cuthberta (1566-1636) Burbage'ów, a jego pozostałymi udziałowcami byli: William Shakespeare (1564-1616) oraz aktorzy John Heminges (1556-1630), Augustine Phillips (?-1605) i Thomas Pope (?-1603). Wystawiane były tam premiery utworów Shakespeare'a oraz sztuki Benjamina Jonsona (1572-1637) i Johna Webstera (~1580-1634). Aktorami byli wyłącznie mężczyźni. Zrekonstruowana budowla została otwarta w 1997 roku i nosi nazwę "Shakespeare's Globe". The Globe był amfiteatrem, w którym zmieścić się mogło 3.000 widzów. Miał kształt okręgu. Miejsca były podzielone na stojące i siedzące. Miejsca siedzące były ułożone w trzy rzędy. Scena, o wymiarach 12 m x 8 m, miała dwoje tajnych drzwi, z których w zaskakujący sposób mogli wyłaniać się aktorzy. Dach - umieszczony tylko nad sceną - podpierały kolumny, sufit, nazywany "niebiosami" (heavens), pomalowany był w taki sposób, by przypominał niebo. Na dachu teatru znajdował się ogromny posąg Heraklesa dźwigającego na swych barkach kulę ziemską. Nad wejściem widniał napis: "Totus mundus agit histrionem", co można przetłumaczyć jako: "Cały świat gra jakąś rolę". Obecny "Shakespeare's Globe" - replika teatru szekspirowskiego - jest położony na południowym brzegu Tamizy w dzielnicy Southwark, w odległości ok. 230 m od miejsca, w którym mieścił się oryginalny teatr.

 

 

 

 

Mieszczące się w dzielnicy Southwark na południowym brzegu Tamizy Tate Modern to brytyjskie muzeum narodowe międzynarodowej sztuki nowoczesnej. Zlokalizowane jest ono w bezpośrednim sąsiedztwie "Shakespeare's Globe" i Millenium Bridge. Budynek galerii stanowił niegdyś główną halę elektrowni Bankside Power Station projektu Gilesa Gilberta Scotta (1880-1960), która została wybudowana w dwóch etapach w latach 1947-1963. Znaczna część elektrowni została wyłączona z użytku w 1981 roku. Jako muzeum budynek otwarto 12 maja 2000 roku. Tate Modern jest uważane za jedno z ciekawszych muzeów na świecie prezentujących sztuke nowoczesną.

 

 

Stacja Blackfriars - wejście na południowym brzegu Tamizy. Stacja obsługuje ponad 44.000 pasażerów dziennie. Została otwarta w 1886 roku przez London Chatham and Dover Railway i nosiła wówczas nazwę St Paul's. Autorami projektu pierwszej stacji byli John Wolfe-Barry (1836-1918) i Henry Marc Brunel (1842-1903). W roku 1937 Southern Railway przemianowało stację na Blackfriars. Obecny kształ stacji i mostu kolejowego Blackfriars jest efektem przebudowy, zakończonej w 2011 roku. Projekty przebudowy opracowały firmy Jacobs Engineering i Tony Gee and Partners. Na drugim zdjęciu widzimy kafle na ścianie tunelu w przejściu przy Blackfriars Bridge. Widoczny na trzecim zdjęciu Blackfriars Bridge to most nad Tamizą, znajdujący się pomiędzy mostami Waterloo i Blackfriars Railway. Pierwotny most został zaprojektowany w stylu włoskim przez szkockiego architekta Roberta Mylne'a (1733-1811) i zbudowany z wapieni. Został oddany do użytku w 1769 roku. Nosił wówczas nazwę William Pitt Bridge na cześć ówczesnego premiera Williama Pitta (1759-1806), a przejazd nim był płatny. Obecny most został ukończony w 1869 roku i ma metalową konstrukcję, zaprojektowaną przez Josepha Cubitta (?-1872). Most posiada łącznie 303 m długości i został poszerzony w 1910 roku do 32 m. Na czwartym zdjęciu widoczne są Blackfriars Bridge (po lewej) i Blackfriars Railway Bridge (po prawej). Most kolejowy po raz pierwszy został otwarty w 1864 roku. Jego projektantem był Joseph Cubitt. Pozostałością po nim są widoczne na zdjęciu kolumny. Drugi most, wybudowany nieco dalej w dół rzeki, pierwotnie zwany St Paul's Railway Bridge został otwarty w 1886 roku. Most ten został zaprojektowany przez Johna Wolfe-Barry'ego i Henry'ego Marca Brunela, a wykonany jest z kutego żelaza.

 

 

 

 

 

OXO Tower na południowym brzegu Tamizy w dzielnicy Southwark. Budynek został wzniesiony w końcu XIX wieku jako elektrownia pracująca dla Urzędu Pocztowego. Następnie został on przejęty przez spółkę Liebig Extract of Meat Company, produkującą wyroby z wołowiny (pod marką OXO) i przekształcony w chłodnię. W latach 1928-1929 budynek został przebudowany w stylu art-deco przez Alberta Louisa Moore'a (1849-1939). Firma Liebig chciała wznieść wieżę z reklamą świetlną marki swoich produktów. Gdy na reklamę taką nie uzyskała zgody, wieża została zbudowana z umieszczonymi nad sobą z każdej strony trzema oknami, które "przypadkowo" tworzyły kształt koła, krzyża i koła. W latach 70. i 80. XX wieku istniały plany rozbiórki budynku, ale spotkały się one ze sprzeciwem społeczności lokalnej. W latach 90. XX wieku obiekt został przebudowany przez spółkę architektoniczną Lifschutz Davidson Sandilands i mieści dziś restauracje, sklepy i sale wystawowe.

 

 

Widok katedry p.w. św. Pawła, mostów Blackfriars i zabudowań City z południowego brzegu Tamizy.

 

 

Stara stylowa karuzela na nabrzeżu Tamizy w pobliżu London Eye. London Eye (Londyńskie Oko), nazywane również Millennium Wheel (Kołem Milenijnym) i widoczne na drugim zdjęciu, to gigantyczny diabelski młyn, ustawiony w dzielnicy Lambeth na południowym brzegu Tamizy między mostami Westminster i Hungerford. Został zaprojektowany przez zespół architektów w składzie: Frank Anatole, Nic Bailey, Steve Chilton, Malcolm Cook, Mark Sparrowhawk, Julia Barfield i David Marks. Ma wysokość 135 m, średnicę 120 m, a jego pełny obrót trwa ok. 40 minut. Na kole znajdują się 32 klimatyzowane kapsuły pasażerskie. London Eye jest jedną z trzech budowli, wzniesionych w Londynie z okazji nowego tysiąclecia. Otwarcia dokonał premier Tony Blair w dniu 31 grudnia 1999 roku. London Eye jest jedną z najpopularniejszych atrakcji stolicy, odwiedzaną przez ponad 3,5 mln osób rocznie.

 

 

 

Wieczorny widok gmachów Parlamentu (Houses of Parliament), wieży zegarowej Big Ben oraz Mostu Westminsterskiego z nabrzeża Tamizy w Lambeth.

 

 

Na stacji metra Westminster.

 

 

Liverpool Street Station w City jest jedną z głównych stacji kolejowych Londynu. Ma połączenia ze wschodnią Anglią m.in. z Cambridge, Norwich, Ipswich, Colchester. Posiada 18 peronów i obsługuje ok. 55 mln pasażerów rocznie. Wybudowana przez firmę John Mowlem & Co. stacja została otwarta w 1874 roku przez Great Eastern Railway. Jej projektantem był naczelny inżynier linii Great Eastern, Edward Wilson (1820-1877). Dworzec został zlokalizowany na terenach, zajmowanych od XIII do XVII wieku przez Bethlem Royal Hospital - najstarszy szpital psychiatryczny w Europie, działający od 1247 roku. Stacja wzięła swą nazwę od ulicy, przy której się znajduje, nazwanej tak na cześć Roberta Banksa Jenkinsona (1770-1828), lorda Liverpoolu i premiera w latach 1812-1827. W czasie I wojny światowej była pierwszym obiektem w Londynie zbombardowanym przez samoloty niemieckie w 1917 roku. W 1922 roku w pobliżu stacji miał miejsce zamach dokonany przez IRA, ofiarą którego padł marszałek polny Henry Hughes Wilson (1864-1922) - irlandzki zwolennik unii z Wielką Brytanią. W końcu lat 30. XX wieku na stację przybył duży transport dzieci żydowskich, ewakuowanych z III Rzeszy, co jest upamiętnione brązowym pomnikiem, którego autorem jest pochodzący z Gdańska izraelski rzeźbiarz Frank Meisler (1925-2018). Stacja została gruntownie zmodernizowana i przebudowana w latach 1985-1992, jednakże zachowano fasadę i żeliwne wiktoriańskie filary.

 

 

Na ulicach dzielnicy Islington.

 

 

 

 

 

Polski kościół p.w. MB Częstochowskiej przy Devonia Road w dzielnicy Islington. Fundatorem jego budowy była wspólnota Kościoła Nowej Jerozolimy (Swedenborgianie). Architekt Edward Welch (1806-1868) zaprojektował skrzydło północne, którego budowę rozpoczęto w roku 1852. Posuwała się ona powoli ze względu na brak funduszy. W roku 1865 architekci z firmy Finch Hill & Paraire zaplanowali kościół i skrzydło południowe. Budowę ukończono w roku 1879. W roku 1930 kościół został nabyty przez Polską Misję Katolicką w Anglii i Walii. Konsekracji dokonał Prymas Polski August kardynał Hlond (1881-1948) w dniu 12 października 1930 roku. W czasie II wojny światowej kościół służył Rządowi RP na Uchodźctwie i wielu polskim żołnierzom. W latach powojennych stał się kościołem parafialnym dla Polaków zamieszkałych w północnym Londynie. Zbudowany jest w stylu neogotyckim. Fasada pokryta jest wapieniem z Kentu i ozdobiona kamieniem ciosowym. Posiada zakończoną łukiem bramę, prowadzącą do kruchty, nad nią wielkie gotyckie okno, a po bokach wieże schodowe zakończone pinaklami. Boczne ściany budynku są również ozdobione kamieniem ciosowym. Kościół posiada wysoką prostokątną nawę z galerią organową od strony zachodniej. Wnętrze wyłożone jest kamieniem wapiennym i przykryte żebrowanym drewnianym sufitem. Najbardziej godnymi uwagi są witraże, wykonane w czasie II wojny światowej przez prof. Adama Bunscha (1896-1969). Przedstawiają one sceny, ilustrujące zmagania Polaków w walce o swoją suwerenność.

 

 

Jeden ze straganów na Camden Passage w dzielnicy Islington. Deptak jest znany z wielu sklepów z antykami i odbywającego się tu w weekendy targu starociami. Ulica została zbudowana w 1767 roku.

 

 

Na Chapel Market w dzielnicy Islington. Ulica ta od 2010 roku mieści stragany z owocami, warzywami, rybami i owocami morza, a także tanimi artykułami gospodarstwa domowego i odzieżą. Handel odbywa się tu codziennie, z wyjątkiem poniedziałków. Są tu też zlokalizowane liczne bary i niewielkie restauracje.

 

 

Kościół Etiopskiej Wspólnoty Chrześcijańskiej przy King's Cross Road. Wspólnota religijna Etiopczyków i Erytrejczyków w Wielkiej Brytanii powstała w 1979 roku, a obecny budynek kościoła został przez nią zakupiony w marcu 2007 roku.

 

 

King's Cross Station to duża stacja kolejowa w dzielnicy King's Cross. Budynek dworca pochodzi z 1852 roku, a stacja obecnie posiada 11 peronów. Obsługuje ona ok. 50 mln pasażerów rocznie. Dworzec jest eksploatowany przez czterech przewoźników, dla wszystkich pełni on funkcję stacji końcowej. First Hull Trains jeżdżą stąd do Hull, zaś Grand Central Railway do Sunderlandu. East Coast oferuje szybkie połączenia do szeregu miast, m.in. do Peterborough, Doncaster, Leeds, Yorku, Darlington, Durham, Newcastle, Edynburga, Glasgow, Dundee, Aberdeen i Inverness. Z kolei korzystając z usług First Capital Connect można dostać się do północnego Londynu oraz hrabstw Cambridgeshire, Hertfordshire i Bedfordshire. Nazwa stacji pochodzi od stojącego tu ongiś pomnika króla Jerzego IV (1762-1830) z dynastii hanowerskiej, który został rozebrany w 1845 roku. Pierwsze plany stacji powstały w 1848 roku pod kierownictwem inż. George'a Turnbulla (1809-1889), zaś szczególowy projekt jest dziełem inż. Lewisa Cubitta (1799-1883). Zbudowany w 1852 roku dworzec zastąpił prowizoryczną stację przy Maiden Lane. W 1973 roku na dworcu miał miejsce zamach bombowy IRA, w którym rannych zostało 6 osób, zaś w roku 1987 na stacji metra doszło do tragicznego pożaru, który kosztował życie 31 osób. 7 lipca 2005 roku, również na stacji metra pod dworcem, miał miejsce zamach bombowy - jeden z serii ataków na londyński system transportu. W wyniku tych aktów terroru zginęły 52 osoby (w tym 3 Polki), a co najmniej 700 osób zostało rannych. Do przeprowadzenia zamachów przyznała się organizacja pod nazwą Tajna Grupa Dżihadu Al-Qaidy. Obecnie trwają prace nad modernizacją i przebudową stacji.

 

 

Kolorowa fasada budynku na rogu Euston Road i Pancras Road w pobliżu stacji King's Cross.

 

 

Jeden z pubów przy ulicy High Holborn w dzielnicy Holborn.

 

 

Chancery Station House przy ulicy High Holborn w pobliżu stacji metra Chancery Lane. Ten wiktoriański budynek mieści dziś luksusowe apartamenty.

 

 

Zabytkowy pub "Cittie of Yorke" na ulicy High Holborn. Chociaż obecny budynek został wzniesiony w latach 20. XX wieku, pub w tym miejscu istniał od roku 1430. W roku 1695 uruchomiono tu też kawiarnię. Lokal ma bardzo ciekawe stylowe wnętrze.

 

 

"Staple Inn" przy ulicy High Holborn jest jedynym z zachowanych do dziś zajazdów Kancelarii (tzw. Inns of Chancery lub Hospida Cancellarie). Początkowo były one wykorzystywane jako biura dla urzędników Kancelarii. Istniejące co najmniej od 1344 roku zajazdy stopniowo zmieniały swoją funkcję, służąc za miejsce szkolenia adwokatów (do 1642 roku) i pełniąc także funkcje mieszkalne. Obecnie mieści się tu londyńskie biuro Instytutu Aktuariuszy (Institute of Actuaries) - specjalistów od obliczania ryzyka oraz wartości bieżącej projektów finansowych. Budynek "Staple Inn" pochodzi z 1585 roku. Niegdyś klasyfikowano, ważono i pobierano w nim podatki od wełny (wool staple). Przetrwał on wielki pożar Londynu w 1666 roku. Został poważnie uszkodzony przez naloty niemieckie w czasie II wojny światowej, a po wojnie został odrestaurowany.

 

 

 

Jeden z wiktoriańskich budynków przy ulicy High Holborn.

 

 

W różnych zakątkach dzielnicy City.

 

 

 

 

 

 

Dr Johnson's House na Gough Square to uroczy 300-letni dom, położony wśród zaułków i podwórek zabytkowej części londyńskiej City. W połowie XVIII wieku mieszkał i pracował tu dr Samuel Johnson (1709-1784) pisarz i leksykograf angielski. Dziełem jego życia jest "Słownik języka angielskiego" ("A Dictionary of the English Language"), opracowany w latach 1747-1755. Dziś odrestaurowane wnętrza domu pełnią funkcje muzealne.

 

 

Na Ludgate Hill. Ulica nosi nazwę wzgórza, na którym zbudowano widoczną na niektórych zdjęciach katedrę p.w. św. Pawła. Ulica Ludgate Hill wiedzie od katedry do placu Ludgate Circus (zbudowanego w 1864 roku) i przechodzi dalej we Fleet Street. Dawniej była dużo węższa i nosiła nazwę Ludgate Hill Street. Przy ulicy znajduje się dom, w którym w 1702 roku wydano pierwszy londyński dziennik - gazetę "Daily Courant". Już w czasach Cesarstwa Rzymskiego na wzgórzu znajdowała się tu ponoć świątynia Diany. Mnich Geoffrey of Monmouth (~1100-1155) twierdził, że ówczesny kościół został zbudowany na jej miejscu, ale budowniczy obecnej katedry, Christopher Michael Wren (1632-1723), ani późniejsi badacze nie znaleźli jednak śladów, potwierdzających tę informację.

 

 

 

 

Paternoster Row było uliczką w City, na której w średniowieczu duchowni z katedry p.w. św. Pawła, idąc w procesji śpiewali Modlitwę Pańską. Ulica została zniszczona podczas bombardowań niemieckich w czasie II wojny światowej, zwłaszcza w czasie nocnego nalotu z 29 na 30 grudnia 1940 roku, nazwanego później "drugim wielkim pożarem Londynu". Przed tymi zniszczeniami ulica i jej okolice stanowiły londyńskie centrum handlu książkami. Obecnie na miejscu dawnej ulicy znajduje się placyk, noszący nazwę Paternoster Square, przy którym swą siedzibę ma Londyńska Giełda Papierów Wartościowych (London Stock Exchange).

 

 

Ave Maria Lane to uliczka w City, nieco na zachód od katedry p.w. św. Pawła. Stanowi południowe przedłużenie Warwick Lane, pomiędzy Amen Corner i Ludgate Hill. W święto Bożego Ciała, idący w procesji z katedry zakonnicy odmawiali modlitwy. Wyruszali oni z uliczki nazwanej później Paternoster Row (obecnie Paternoster Square), śpiewając Modlitwę Pańską po łacinie. Śpiewanie “Ojcze nasz” kończyło się, gdy dochodzili do rogu uliczki (obecny Amen Corner), na której intonowali “Zdrowaś Mario”, od czego pochodzi dzisiejsza nazwa uliczki. Przy Ave Maria Lane mieści się zabytkowy budynek Stationers' Hall, siedziba gildii właścicieli składów papierniczych i drukarzy gazet od 1670 roku.

 

 

Katedra p.w. św. Pawła (St Paul's Cathedral). Pierwszy kościół w tym miejscu został zbudowany z drewna w 604 roku przez króla św. Ethelberta I z Kentu (?-616) i biskupa Londynu Mellitusa (?-624). Prawdopodobnie była to skromna kaplica, która została zniszczona przez pogańskich następców króla Sæberhta z Essex (?-616). Następny kościół, także drewniany, został zbudowany ok. 886 roku i zniszczony przez pożar w roku 962. Budowę trzeciego kościoła, być może z kamienia, rozpoczęto w 962 roku. Został w nim pochowany król Ethelred II Bezradny (~968-1016). Światynia została zniszczona przez pożar w 1087 roku. Ok. 1090 roku rozpoczęto budowę katedry normandzkiej. Inicjatorem był Maurice, kapelan Wilhelma Zdobywcy (~1028-1087). Prace przy jej wznoszeniu trwały ponad 200 lat, a duże zniszczenia wyrządził pożar w 1136 roku. Kościół został konsekrowany w roku 1240, ale już w roku 1256 rozpoczęto jego rozbudowę. Katedra została ponownie konsekrowana w 1300 roku. Po ukończeniu rozbudowy w roku 1314 normandzka katedra była jednym z największych kościołów Europy. Jej iglica wznosiła się na 149 m, a prace wykopaliskowe, przeprowadzone w 1878 roku przez Francisa Cranmera Penrose'a (1817-1903), wykazały, że świątynia miała 178 m długości i 30 m szerokości w nawie, oraz 87 m w transepcie. W XVI wieku stan katedry uległ pogorszeniu. Rozwiązanie klasztorów przez Henryka VIII Tudora (1491-1547) i jego syna Edwarda VI (1537-1553) przyczyniło się do ogołocenia wnętrz z ozdób, których znaczną część przejął skarb koronny. Wiele pomieszczeń kościelnych zostało sprzedanych lub było wynajmowanych drukarzom lub sprzedawcom książek, którymi często byli purytanie. Ogołocone budynki często stanowiły źródło pozyskiwania materiałów budowlanych. W 1561 roku iglicę katedry zniszczyło uderzenie pioruna. W latach 30. XVII wieku architekt Inigo Jones (1573-1652) dobudował fasadę zachodnią. Świątynia doznała zniszczeń ze strony wojsk Parlamentu w czasie angielskiej wojny domowej w latach 1642-1651. Kolejny kataklizm nadszedł w roku 1666, kiedy to cała katedra została doszczętnie strawiona przez wielki pożar Londynu. Nową katedrę wybudowano w latach 1675-1710 pod kierownictwem słynnego architekta sir Christophera Michaela Wrena (1632-1723), który zaprojektował wiele innych londyńskich budynków z tego okresu. W budowę i dekorację katedry zaangażowanych było wielu ówczesnych artystów i rzemieślników, takich jak: malarz James Thornhill (1676-1734), rzeźbiarze Grinling Gibbons (1648-1721), Caius Gabriel Cibber (1630-1700), Francis Bird (1667-1731), metaloplastyk Jean Tijou (1689-1712), organmistrz Bernard Smith (~1630-1708) i inni. Katedra zbudowana jest z kamienia portlandzkiego z Dorset. Budowlę charakteryzuje piękna kopuła o średnicy 50 m, której konstrukcja pomimo swojej 700-tonowej wagi sprawia wrażenie bardzo lekkiej. Prowadzi do niej 627 schodów. Katedra p.w. św. Pawła była budowana jako symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i monumentalność, ustępuje ona jednak swoimi rozmiarami watykańskiej Bazylice Świętego Piotra. Świątynia ma ok. 175 m długości (wraz z portykiem) i ok. 37 m szerokości w nawie i 75 m w transepcie. Wysokość budowli mierzona od posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule wynosi 108 m. Mechanizm zegarowy został zbudowany w 1893 roku przez firmę Smith of Derby. Od 1969 roku zegar jest nakręcany elektrycznie. Na północno-zachodniej wieży zawieszono 13 mniejszych, a na południowo-zachodniej - 4 większe dzwony, w tym ważący 16,5 tony "Great Paul", największy dzwon na Wyspach Brytyjskich, odlany w 1881 roku przez ludwisarnię Taylora w Loughborough w hrabstwie Leicestershire. W kościele pochowanych jest wiele znanych osobistości. Są wśród nich: admirałowie - Horatio Nelson (1758-1805), David Richard Beatty (1871-1936), Philip Louis Vian (1894-1968), Cuthbert Collingwood (1748-1810), generałowie - John Eardley Wilmot Inglis (1814-1862), Arthur Wellesley (1769-1852), książę Wellington, Charles George Gordon (1833-1885), poeta John Donne (1572-1631), architekt Charles Robert Cockerell (1788-1863), biolog i farmakolog Alexander Fleming (1881-1955), malarze Lawrence Alma-Tadema (1836-1912), Joseph Mallord William Turner (1775-1851), Joshua Reynolds (1723-1792), kompozytor Charles Hubert Hastings Parry (1848-1918), historyk i biskup Mandell Creighton (1843-1901), autorka książek społeczno-politycznych Louise Hume Creighton (1850-1936). Spoczywa tu też i budowniczy świątyni Christopher Michael Wren. W inskrypcji, umieszczonej na okrągłej tablicy z czarnego marmuru na podłodze pod kopułą katedry, znajdziemy słowa: "LECTOR SI MONUMENTUM REQUIRIS CIRCUMSPICE", co znaczy: “Czytelniku, jeśli szukasz (jego) pomnika, rozejrzyj się wokół”. Wiele innych znanych osób m. in. Winston Leonard Spencer-Churchill (1874-1965), Florence Nightingale (1820-1910), czy marszałek polny Horatio Herbert Kitchener (1850-1916) jest upamiętnionych tablicami na murach świątyni.

 

 

 

 

 

Brązowa rzeźba Dame Elisabeth Frink (1930-1993) na Paternoster Square, przedstawiająca pasterza i owce. Plac był przez długi czas miejscem, na którym odbywał się handel zwierzętami.

 

 

Nowoczesne centrum handlowe One New Change koło katedry p.w. św. Pawła. Jego projektantem jest laureat Nagrody Pritzkera z 2008 roku, francuski architekt Jean Nouvel.

 

 

National Firefighters Memorial. Początkowo był to pomnik upamiętniający strażaków, walczących z pożarami w czasie "Blitzu" (niemieckich nalotów w czasie II wojny światowej). Od roku 1998 jest monumentem ku czci wszystkich strażaków brytyjskich, którzy oddali swe życie na służbie. Został on wówczas przeniesiony ze swego pierwotnego miejsca w Old Change Court oraz uzupełniony cokołem i nazwiskami strażaków poległych w czasach pokoju. Obecnie ustawiony jest on na Jubilee Walkway, na południe od katedry p.w. św. Pawła. Inicjatorem jego budowy był Cyril Thomas Demarne (1905-2007), emerytowany zasłużony strażak. Autorem brązowej rzeźby jest John William Mills. Pomnik został odsłonięty przez królową Elżbietę-Matkę (1900-2002) 4 maja 1991 roku.

 

 

Budynek tzw. College of Arms lub Herald's College przy Queen Victoria Street, królewskiej korporacji zajmującej się badaniami heraldycznymi, przyznawaniem herbów, prowadzeniem ksiąg i dokumentacji heraldycznej, organizacją i uczestnictwem w uroczystościach państwowych (np. koronacje, pogrzeby itp). Instytucja ta - jedna z nielicznych tego typu w Europie - została powołana przez króla Ryszarda III Yorka (1452-1485) w 1484 roku. Jej siedziba mieści się w tym miejscu od 1555 roku. College of Arms liczy obecnie 13 członków (tzw. officers lub heralds). Na jej czele stoi tzw. Earl Marshal, który to urząd sprawuje dziedzicznie książę Norfolk, obecnie - Edward Fitzalan-Howard, 18. książę Norfolk.

 

 

City of London School (CLS) jest szkołą dla chłopców, założoną na podstawie uchwały parlamentu w 1834 roku. Do roku 1879 mieściła się ona na Milk Street, później na Victoria Embankment, zaś na obecne miejsce przy Queen Victoria Street przeniosła się w 1986 roku. Uczy się w niej ok. 900 chłopców w wieku od 10 do 18 lat, a szkoła zatrudnia ok. 100 nauczycieli. Wśród jej absolwentów było wiele prominentnych osób, m.in. Herbert Henry Asquith (1852-1928) - premier i szef Partii Liberalnej, Charles Thomson Ritchie (1838-1906) - znany polityk konserwatywny, Edwin Samuel Montagu (1879-1924) - konserwatysta, sekretarz stanu ds. Indii, Theodore Bayley Hardy (1863-1918) - kapelan armii brytyjskiej, Steven Isserlis - znany wiolonczelista, Frederick Gowland Hopkins (1861-1947) - biochemik, laureat nagrody Nobla, Lawrence Antony Collins - sędzia Sądu Najwyższego, Peter Ware Higgs - fizyk, i wielu innych.

 

Widok z Millennium Bridge na Tamizę i najwyższy wieżowiec Londynu i Europy - Shard London Bridge, zwany także The Shard, London Bridge Tower, Shard of Glass oraz 32 London Bridge. Budynek posiada 72 kondygnacje, a jego wysokość wynosi 309,6 m. Został zaprojektowany przez słynnego włoskiego architekta Renzo Piano, laureata Nagrody Pritzkera z 1998 roku, który stworzył wiele projektów znaczących budowli na całym świecie m.in: Centre Georges Pompidou w Paryżu, czy New York Times Building w Nowym Jorku. Budowa The Shard została ukończona w 2012 roku.

 

 

 

Millennium Bridge i katedra p.w. św. Pawła. Millennium Bridge jest wiszącym mostem dla pieszych, przerzuconym nad Tamizą i łączącym Bankside z City of London. Most zbudowany został głównie ze stali i aluminium. Ma długość 370 m i szerokość 4 m. Podtrzymywany jest przez 8 lin nośnych. Most wybudowany został z okazji nowego Millenium. Był otwierany dwukrotnie. Do pierwszego otwarcia doszło 10 czerwca 2000 roku, jednak dwa dni później most został zamknięty ze względu na silne wibracje przy dużej liczbie użytkowników. Ostatecznie most przebudowano i otwarto ponownie 22 lutego 2002 roku. Przez londyńczyków bywa nazywany "Wobbly Bridge" - "Chybotliwym Mostem".

 

 

 

Londyńskie graffiti - niecenzuralny protest przeciwko zamknięciu stylowego pubu i budowie w tym miejscu kolejnego "szklanego domu".

 

 

The Old Vic jest teatrem na południowym brzegu Tamizy na rogu The Cut i Waterloo Road. Został założony w roku 1818 przez Jamesa Kinga, Daniela Dunna i Johna Thomasa Serresa (1759-1825) jako Royal Coburg Theatre (patronami byli księżna Charlotte i jej mąż książę Leopold Saxe-Coburg). W roku 1824 teatr przeszedł w ręce George'a Bolwella Davidge'a (1793-1842). W wystawianych na scenie teatru sztukach Williama Sheakspeare'a występował wówczas słynny aktor Edmund Kean (1787-1833). W 1833 roku teatr został kupiony przez aktorów Daniela Egertona (1772-1835 ) i Williama Abbota (1790-1843), a w roku 1834 został przemianowany na Royal Victoria Theatre. Patronowała mu wówczas Maria Luise Victoria Saxe-Coburg-Saalfeld (1786-1861), księżna Kentu, matka przyszłej królowej Wiktorii Hanowerskiej (1819-1901). W roku 1880 teatr został przejęty przez managerkę Emmę Cons (1838-1912) i był wówczas znany jako The Royal Victoria Hall and Coffee Tavern. W roku 1898 zarządzanie teatrem przejęła siostrzenica Cons, Lilian Baylis (1874-1937), która w roku 1914 rozpoczęła realizację serii przedstawień szekspirowskich. W roku 1929 powstał zespół teatralny "The Old Vic Company", kierowany przez znanego aktora Johna Gielguda (1904-2000). Podczas nalotów niemieckich w 1940 roku budynek teatru został uszkodzony, lecz po wojnie w 1951 roku teatr został ponownie otwarty. W 1963 roku zespół "The Old Vic Company" został rozwiązany, a w teatrze do 1976 roku występował zespół National Theatre Company, kierowany przez Laurence'a Kerra Oliviera (1907-1989). W roku 1985 staraniem kanadyjskiego businessmana i filantropa Edwina Mirvisha (1914-2007) przeprowadzono remont budynku. W 2003 roku dyrektorem artystycznym teatru został amerykański aktor Kevin Spacey, zaś w 2015 roku na stanowisku tym zastąpił go Matthew Warchus.

 

 

Londyńska siedziba The Sons of Temperance Friendly Society (Towarzystwa Wstrzemięźliwości) przy Blackfriars Road. Ta abstynencka organizacja powstała w 1842 roku w Nowym Jorku. Prowadzi działalność antyalkoholową, kasy oszczędnościowe i ubezpieczenia na życie wyłącznie dla całkowitych abstynentów. Wbrew nazwie, jej członkami mogą być również i kobiety.

 

 

Nocny widok wieżowców na Canary Wharf.

 

 

Przy stacji Stratford i centrum handlowym Westfield Stratford City w dzielnicy Newham we Wschodnim Londynie.

 

 

Stacja Stratford w dzielnicy Newham we wschodnim Londynie. Jest to stacja kolei, DLR i metra. Obsługuje ponad 17 mln pasażerów rocznie. Stacja Stratford została otwarta przez Eastern Counties Railway w 1839 roku. Linię metra doprowadzono do niej w 1946 roku, zaś DLR - w 1987 roku. Stacja została gruntownie zmodernizowana w latach 90. XX wieku oraz w ostatnich latach.

 

 

 

Przed centrum handlowym Stratford Centre w dzielnicy Newham.

 

 

 

-----

 

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 11 godzin 57 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Achernar, dzięki za spacer po Londynie...fajnie powspominać sobie znajome, fajne widoczki. Ja bardzo lubię to miasto.

Ja też kiedyś byłam tam listopadzie i była przepiekna, ciepła jesienna pogoda. To fajny moment na odwiedziny. Tez wtedy własnie byłam w Greenwich i oczywiście Cutty sark, obserwatorium, park etc  też były grane

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 20 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Cambridge

 

 

Piękna, pogodna sobota skusiła nas do odbycia całodziennej wycieczki z Londynu do Cambridge. To położone nad rzeką Cam, ok. 80 km na północny wschód od Londynu, miasto jest siedzibą drugiego po Oksfordzie najstarszego uniwersytetu w Anglii, który został założony w 1209 roku.

Uczelnia uznawana jest za jeden z najlepszych uniwersytetów w Europie i na świecie. Składa się ona z kilkunastu niezależnych kolegiów, z których najstarszym jest Peterhouse. Inne to m.in. Corpus Christi, King's, Queens', Trinity, Magdalene, Christ's, St John’s, Wolfson. Większość kolegiów w Cambridge jest obecnie koedukacyjna. Obok działalności akademickiej, w Cambridge prowadzone są prace badawcze w różnych dziedzinach nauki - np. ma tam swą siedzibę znane Laboratorium Cavendisha (Cavendish Laboratory), słynne z badań nad atomem, czy strukturą DNA. Naukowcy związani z Uniwersytetem Cambridge zdobyli 75 nagród Nobla, więcej niż absolwenci jakiejkolwiek innej uczelni na świecie. Znany na całym świecie jest wyścig wioślarskich ósemek Oxford-Cambridge, odbywany corocznie na Tamizie.

Akademickie miasto jest szacowne, pełne zabytków i naprawdę urocze. Choć listopad nie jest z pewnością najlepszą porą na długie spacery, to chodząc po zakamarkach Cambridge łatwo sobie wyobrazić, jak pięknie i nastrojowo musi tu być wiosną lub latem.

 

-----

 

Anglikański kościół p.w. św. Pawła (St Paul's Church of England) przy Hills Road. Kościół został wybudowany z czerwonej cegły w 1841 roku wg projektu Ambrose’a Poyntera (1796-1886), który zaprojektował również dwa inne kościoły w Cambridege - Christ Church (w 1839 roku) i St Andrew the Great (w latach 1842-1843).

 

 

Przy wiodącej do centrum miasta Hills Road usytuowany jest także katolicki kościół p.w. NMP i Męczenników Angielskich (Catholic Church of our Lady and the English Martyrs). Pierwszy kościół katolicki po okresie reformacji został otwarty w Cambridge w 1841 roku. Był to kościół p.w. św. Andrzeja (został on później rozebrany i ponownie postawiony w miejscowości St Ives). Pozostała jedynie kaplica, która do czasu budowy widocznego na zdjęciu kościoła była jedyną świątynią służącą katolikom. W roku 1865 ks. kanonik Thomas Quinlivan nabył przyległą działkę, lecz brak funduszy nie pozwolił na budowę kościoła. Przy wsparciu Henry’ego Fitzalana-Howarda (1847-1917), 15. księcia Norfolk, udało się nabyć całą nieruchomość przy Lensfield Road w 1879 roku. Zadanie zebrania funduszy spadło na następcę ks. Quinlivana, ks. prałata Christophera Scotta. W 1884 roku znana francuska tancerka Yolande Lyne-Stephens (1812-1894), wdowa po brytyjskim polityku Stephensie Lyne-Stephensie (1801-1860), ofiarowała 70,000 funtów na budowę świątyni. Prace przy budowie kościoła rozpoczęły się w 1885 roku w oparciu o projekt architektów Archibalda Matthiasa Dunna (1832-1917) i Edwarda Josepha Hansoma (1842-1900), a kamień węgielny został położony w czerwcu 1887 roku. Budowa tak okazałego kościoła katolickiego, a także jego zadedykowanie Męczennikom Angielskim wywołały wiele kontrowersji wśród lokalnych anglikanów i społeczności uniwersyteckiej. Pomimo tych trudności, kościół został ukończony i konsekrowany 8 października 1890 roku. W pierwszej mszy św. uczestniczył cały katolicki episkopat Anglii i Walii, z wyjątkiem kardynała Henry’ego Edwarda Manninga (1808-1892) i biskupa Herberta Alfreda Vaughana (1832-1903). Po otwarciu kościoła parafia odnotowała duży wzrost liczby wiernych. Przyczyniły się do tego reputacja brata Roberta Bensona jako kaznodziei, oraz praca kapłańska ks. Scotta. W roku 1921 w kościele odbył się Kongres Biblijny - największe katolickie zgromadzenie w Cambridge od czasów reformacji. W latach 1922-1946 w kościele działała Letnia Szkoła Studiów Katolickich w Cambridge (Cambridge Summer School of Catholic Studies). W czasie nalotu w 1941 roku bomby uszkodziły zakrystię, kaplicę Najświętszego Serca, szyby i chór. Świątynia jest jednym z największych kościołów katolickich w Zjednoczonym Królestwie. Jest ona zbudowana w stylu neogotyckim na planie krzyża. Posiada wieloboczną absydę i centralną wieżę z latarnią. Do budowy fundamentów i murów użyto różnego rodzaju piaskowca i kamienia (z Casterton, Ancaster i Combe Down), zaś do budowy wnętrza - piaskowca z Bath, marmuru z Plymouth i kamienia z Newbiggin. Iglica ma wysokość 65 m. Kościół ma długość 48 m, szerokość 16 m (w transepcie - 22 m) i nawę wysoką na 15 m. Witraże w oknach kościoła przedstawiają m.in. poświęcenie kolegiów uniwersyteckich w Cambridge, sceny z życia Męczenników Angielskich, w szczególności św. Thomasa More’a (1478-1535) i zamordowanego wraz z nim św. Johna Fishera (1459-1535). Dzwonnica mieści 9 dzwonów. Wszystkie zostały odlane w 1895 roku przez ludwisarnię John Taylor & Co w Loughborough. W kościele znajduje się XV-wieczna figura NMP z Dzieciątkiem. Choć nie ma na to ostatecznych dowodów, uważa się, że figura (odnaleziona w Emmanuel College w 1850 roku) jest tą samą, którą Oliver Cromwell (1599-1658) nakazał usunąć 30 sierpnia 1538 roku.

 

 

 

 

 

 

Na ulicach w różnych punktach miasta. Okolice dzisiejszego Cambridge były zasiedlone już ok. 3.500 lat temu. Rzymska okupacja Brytanii również pozostawiła tu swoje ślady, odnajdywane przez archeologów. Gdy Rzymianie opuścili Brytanię, tereny te przejęli Sasi, który założyli tu osadę zwaną Grantabrycge - "Most na rzece Granta". Z czasem, rzekę zaczęto nazywać Cam, a miasto przybrało obecną nazwę. W roku 875 Cambridge i jego okolice zostały opanowane przez Wikingów. Dzięki prowadzonemu przez nich handlowi, miasto znacznie się rozwinęło. Po okresie panowania Wikingów do władzy powrócili Sasi. Zbudowali oni kościoły, nabrzeża, domy kupieckie i mennicę. W roku 1068, dwa lata po podboju Anglii, Wilhelm I Zdobywca (~1028-1087) zbudował w Cambridge zamek. Pierwszy statut miejski został nadany Cambridge przez syna Wilhelma I Zdobywcy, króla Henryka I Beauclerca (1068-1135) pomiędzy rokiem 1120 i 1131. Przyznał on Cambridge m.in. monopol żeglugi rzecznej i prawo pobierania myta. W roku 1209, studenci spotykający się z wrogim przyjęciem mieszkańców Oksfordu założyli w Cambridge uniwersytet. Najstarsze kolegium uniwesrsyteckie istniejące do dziś (tzw. Peterhouse) powstało w roku 1284. W latach 1349 i 1361 miasto nawiedziły epidemie “czarnej śmierci”, które zabiły bardzo wielu mieszkańców. Ponieważ w czasie tych epidemii zmarła ponad 1/3 angielskich księży, powstały nowe kolegia uniwersyteckie, których zadaniem było kształcenie nowych duchownych: Gonville Hall, Trinity Hall, Corpus Christi i Clare Hall. W 1382 roku zrewidowany statut miejski zmniejszył przywileje Cambridge. Była to kara za udział wielu mieszkańców w rebelii chłopskiej, kierowanej przez Waltera Tylera (1341-1381), Johna Balla (~1338-1381) i Jacka Strawa. O ważnych wydarzeniach z późniejszych dziejów miasta w wiekach XV-XVIII wspominam przy okazji opisywania zdjęć. W wieku XIX i XX Cambridge - podobnie jak i inne angielskie miasta - szybko się rozwijało. W 1845 roku doprowadzono tu linię kolejową. W wyniku nacisków ze strony Uniwersytetu stację zlokalizowano jednak poza centrum. Rozwijała się także produkcja przemysłowa. Podczas II wojny światowej Cambridge było ważnym ośrodkiem obrony wschodniego wybrzeża. Powstało tu centrum szkoleniowe RAF oraz miały tu siedzibę regionalne dowództwa dla hrabstw Norfolk, Suffolk, Essex, Cambridgeshire, Huntingdonshire, Hertfordshire i Bedfordshire. Samo miasto nie ucierpiało wiele w wyniku bombardowań niemieckich, których celem były głównie obiekty kolejowe. Ciekawostką jest to, że formalne prawa miejskie Cambridge uzyskało dopiero po II wojnie światowej - w 1951 roku.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kościół baptystyczny przy St Andrew's Street (St Andrew's Street Baptist Church), nazywany zdrobniale "St. A's". Baptyści modlili się w tym miejscu w dawnym spichrzu i stajni, począwszy od 1721 roku. W 1764 roku zbudowano tu kaplicę z inicjatywy pastora Roberta Robinsona (1735-1790). W roku 1791 kolejny pastor, Robert Hall (1764-1831), rozbudował kaplicę tak, by mogła pomieścić 800 osób. W roku 1836 została ona zastąpiona przez nowy budynek. Obecny kościół został zbudowany w 1903 roku wg projektu George'a (1852-1934) i Reginalda Palmera (?-1962) Bainesów.

 

 

Kolegium Jezusa Chrystusa (Christ's College) oraz Wielka Wieża Bramna (Great Gate Tower), widziane od strony St Andrew's Street. Christ's College jest jednym z kolegiów, wchodzących w skład Uniwersytetu Cambridge. Rozwinęło się ono z tzw. God's House, instytucji założonej w 1437 roku przez Williama Bynghama (~1390-1451), która działała do roku 1505 w miejscu, w którym dziś znajduje się King's College Chapel. Kolegium otrzymało licencję królewską w 1446 roku, a w roku 1448 zostało przeniesione na obecne miejsce. W roku 1505 zostało zasilone funduszami i rozbudowane przez lady Margaret Beaufort (1441/1443-1509), księżnę Richmond i Derby, matkę króla Henryka VII Tudora (1457-1509). Oryginalne XV i XVI-wieczne budynki, do których należy kaplica, mieszkanie mistrza i widoczna na zdjęciu Wielka Wieża Bramna, tworzą dziś część zabudowań okalających Pierwszy Dziedziniec (First Court). Budynek kolegium, wzniesiony na poczatku XVI wieku, został odrestaurowany w latach 1875-1879 przez George’a Gilberta Scotta Jra (1839-1897). Na drugim zdjęciu widoczne jest wejście przez XVI-wieczną Wielką Wieżę Bramną.

 

 

 

Pomnik przy Market Hill, upamiętniacy Waltera Farra (1919-2007), zwanego "Snowy" - ekscentrycznego mieszkańca Cambridge, który zbierał pieniądze na zakup psów-przewodników dla niewidomych.

 

 

Rynek i St Mary the Great (Great St. Mary's Church) - Wielki Kościół Mariacki w centrum miasta.

 

 

 

Gmach Senatu (The Senate House) Uniwersytetu Cambridge jest wykorzystywany dziś głównie przy okazji ceremonii nadania dyplomów i tytułów naukowych. Poprzednio był także miejscem posiedzeń Rady Senatu (Council of the Senate). Budynek usytuowany jest pomiedzy kolegiami King's i Gonville and Caius. Został on zaprojektowany przez Jamesa Burrella i wybudowany w latach 1722-1730 przez architekta Jamesa Gibbsa (1682-1754) w stylu neoklasycznym z kamienia portlandzkiego. Kamień węgielny pod jego budowę położył wicerektor uczelni Thomas Crosse (1680-1736) w dniu 22 czerwca 1722 roku. Oficjalne otwarcie gmachu nastąpiło w lipcu 1730 roku, choć jego zachodnie skrzydło zostało ukończone dopiero w roku 1768. Gmach Senatu był zaplanowany jako bok czworokąta, jednakże pozostałe gmachy, które miały tworzyć tę figurę nie zostały nigdy ukończone. W końcu każdego roku akademickiego listy z wynikami większości egzaminów są wywieszane na zewnętrznej ścianie budynku. Jednakże wyniki II i III części studiów matematycznych (tzw. Mathematical Tripos) są odczytywane studentom z balkonu, po czym listy są zrzucane na dół. Ciekawostką jest to, że w nocy z 7 na 8 czerwca 1958 roku grupa studentów inżynierii z Gonville & Caius College umieściła na dachu Gmachu Senatu karoserię samochodu "Austin 7".

 

 

 

Gonville and Caius College. Jest to jedno z kolegiów, tworzących Uniwersytet Cambridge. Potocznie znane jest pod nazwą "Caius". Jest czwartym pod względem wieku i jednym z najbogatszych kolegiów. Zostało założone przez Edmunda Gonville’a w roku 1348, jako tzw. Gonville Hall. Edmund Gonville zamierzał stworzyć szkołę, specjalizującą się w nauce sztuki i techniki i utrzymującą około 20 studentów. Zamierzenia te były bardzo ambitne i przekroczyły jego możliwości finansowe. Gdy zmarł w 1351 roku, pozostawił instytucję bez środków, a wykonawca jego testamentu William Bateman (~1298-1355), biskup Norwich, przeniósł szkołę na teren założonej przez siebie w 1350 roku uczelni - Trinity Hall i zmienił jej nazwę na The Hall of the Annunciation of the Blessed Virgin Mary, obdarzając ją pierwszym budynkiem. W XVI wieku uczelnia popadła w ruinę. W roku 1557 została ponownie założona przez lekarza Johna Caiusa (1510-1573) jako Gonville and Caius College. John Caius był mistrzem Kolegium od 1559 roku niemal do swej śmierci. Zapewnił on uczelni spore fundusze i znacznie rozbudował jej gmachy. Caius nie pobierał opłaty za studia, ale wprowadził wiele dość dziwnych przepisów np. zakaz przyjmowania "głupich, ślepych, kulawych, ułomnych, okaleczonych, zakaźnie chorych i … Walijczyków". Uczynił on z Kolegium silne centrum nauk medycznych, która to tradycja jest żywa do dziś. Do roku 1630 Kolegium uleglo rozbudowie, zyskując ok. 25 wykładowców oraz 150 studentów. Później ilość ta zmniejszyła się i osiągnęła ponownie ten poziom dopiero w XIX wieku. Obecnie wykłada w nim ok. 100 osób, a Kolegium liczy ponad 700 studentów. Od 1979 roku zarówno wykładowcami, jak i studentami mogą być kobiety. Kolegium ma długie historyczne tradycje nauczania medycyny. Z tą gałęzią nauki w Cambridge byli związani m.in. wspomniany już John Caius, Stephen Perse (1548-1615), William Harvey (1578-1657), Francis Glisson (1599?-1677), Christopher Green (1652-1741), Edward Adrian Wilson (1872-1912), Harold Delf Gillies (1882-1960), czy William Howard Wallace Inman (1929-2005). Również i inne wykładane tu dyscypliny, np. ekonomia, historia, literatura angielska, stoją na światowym poziomie. Wśród absolwentów i pracowników naukowych Kolegium znajdziemy wiele wybitnych osób, w tym 12 laureatów nagrody Nobla, do których należą: neurofizjolog, histolog i bakteriolog Charles Scott Sherrington (1857-1952), fizyk James Chadwick (1891-1974), farmakolog Howard Walter Florey (1898-1968), fizyk Max Born (1882-1970), biolog molekularny Francis Harry Compton Crick (1916-2004), ekonomista John Richard Hicks (1904-1989), astronom Antony Hewish (1924-2021), ekonomista Milton Friedman (1912-2006), fizyk Nevill Francis Mott (1905-1996), ekonomista John Richard Nicholas Stone (1913-1991), ekonomista Joseph Eugene Stiglitz i biochemik Roger Yonchien Tsien (1952-2016). Spośród innych znanych osób związanych z Kolegium warto wspomnieć założyciela Giełdy Królewskiej Thomasa Greshama (~1519-1579), sygnatariusza Deklaracji Niepodległości USA Thomasa Lyncha Jra (1749-1779), mistrza olimpijskiego w lekkiej atletyce Harolda Maurice'a Abrahamsa (1899-1978), chirurga, malarza, misjonarza i uczestnika wypraw na Mount Everest Theodore'a Howarda Somervella (1890-1975), naczelnego rabina Zjednoczonych Kongregacji Wspólnoty Brytyjskiej Jonathana Henry'ego Sacksa (1948-2020), czy astrofizyka Stephena Williama Hawkinga (1942-2018).

 

 

 

 

W roku 1446 król Henryk VI Lancaster (1421-1471) rozpoczął budowę jednego z najbardziej znanych budynków w Cambridge - widocznej na zdjęciu Kaplicy Kolegium Królewskiego (King's College Chapel). Budowa zakończyła się w 1515 roku, za panowania Henryka VIII Tudora (1491-1547). W czasie wojny domowej w latach 1642-1651 kaplica była wykorzystywana jako miejsce ćwiczeń wojsk Olivera Cromwella (1599-1658), lecz nie doznała większych zniszczeń, być może dlatego, że sam Cromwell będąc byłym studentem Cambridge, wydał rozkaz, by została ona oszczędzona. Graffiti pozostawione przez żołnierzy Cromwella są ciągle widoczne na ścianach w pobliżu ołtarza. Kaplica uznawana jest za jeden z najwspanialszych przykładów angielskiej architektury późnogotyckiej.

 

 

 

 

King's College Chapel - elementy architektury na zewnątrz i wewnątrz światyni. Kaplica posiada największe na świecie sklepienie wachlarzowe. Powstało ono w latach 1512 i 1515 i jest dziełem mistrza murarskiego Johna Wastella (~1460~1518). W roku 1515, za panowania Henryka VIII Tudora (1491-1547), budynek był ukończony, lecz trwały prace nad wielkimi oknami Kaplicy. Te wspaniałe okna witrażowe należą do najlepszych tego typu dzieł z epoki. Po każdej stronie znajduje się 12 wielkich okien. Dwa jeszcze większe okna znajdują się po wschodniej i zachodniej stronie budowli. Z wyjątkiem okna zachodniego, wszystkie one są flamandzkiej roboty i pochodzą z lat 1515-1531. Cztery z nich zostały wykończone przez flamandzkiego artystę Barnarda Flowera (?-1517), pierwszego cudzoziemca mianowanego na stanowisko Szklarza Królewskiego. Wykonawcą w wschodniego okna oraz 16 innych był Galyon Hone (~1467~1551/1552) z trzema wspólnikami, a prace te miały miejsce w latach 1526-1531. Ostatnie cztery są dziełem Francisa Williamsona i Symona Symonidesa. Jedyne nowsze okno znajduje się w ścianie zachodniej i zostało wykonane przez firmę Clayton and Bell w roku 1879. Podczas II wojny światowej większość witraży została przeniesiona w inne miejsce, a sama kaplica uniknęła zniszczeń. Budynek Kaplicy jest postrzegany jako symbol Cambridge. Nie jest do końca pewne, kto był jej architektem. Choć prawdopodobnym jest, że był nim Reginald Ely (1438-1471), niektóre źródła przemawiają za autorstwem Nicholasa Close’a (?-1452). Do końca panowania Ryszarda III Yorka (1452-1485), mimo toczącej się "Wojny Dwóch Róż", wzniesiono pięć przęseł i położono drewniany dach. W 1506 roku budowę wizytował król Henryk VII Tudor (1457-1509), który opłacił robotników i pozostawił pieniądze, tak aby praca mogła być kontynuowana po jego śmierci. Nad ołtarzem głównym można od 1968 roku podziwiać obraz Petera Paula Rubensa (1577-1640) “Pokłon Trzech Króli”, namalowany w roku 1634 dla klasztoru sióstr anuncjatek w Louvain. Obraz jest darem milionera i filantropa Alfreda Ernesta Allnatta (1889-1969), który kupił go na aukcji w 1959 roku i dwa lata później przekazał do King’s College.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tzw. Kapliczka Wszystkich Dusz w King's College Chapel, która obecnie stanowi miejsce pamięci studentów oraz pracowników King's College poległych w I i II wojnie światowej.

 

 

 

 

Dziś King’s College Chapel jest wykorzystywana zarówno jako miejsce sprawowania kultu, jak i do organizowania niektórych wydarzeń w życiu uczelni. Kaplica odznacza się wspaniałą akustyką, dlatego też są w niej organizowane również koncerty. Chór King’s College Chapel, złożony ze studentów Kolegium i chórzystów z pobliskiej King’s College School, jest jednym z najbardziej cenionych na świecie. Przy Kolegium działa także mieszany damsko-męski chór King's Voices. Widoczne na zdjęciu XV-wieczne organy wykonane z ciemnego dębu są podarunkiem króla Henryka VIII Tudora (1491-1547).

 

 

King's College jest jednym z kolegiów należących do Uniwersytetu Cambridge. Jego formalna nazwa brzmi "The King's College of Our Lady and St Nicholas in Cambridge" (Królewskie Kolegium Najświętszej Marii Panny i św. Mikołaja w Cambridge). W kontekście uniwersyteckim, kolegium jest przeważnie znane po prostu jako "King's". Założone zostało w 1441 roku przez Henryka VI Lancastera (1421-1471), wkrótce po założeniu przez tego władcę siostrzanego kolegium w Eton. Inspiracją dla króla stały się dwa bliźniacze kolegia, założone kilkadziesiąt lat wcześniej przez biskupa i kanclerza Williama z Wykeham (1320/1324-1404): tzw. New Oxford College, założonego w 1379 roku i Winchester College, założonego w 1382 roku. Pierwszym rektorem King's został William Millington. Prace nad rozbudową Kolegium zahamowane zostały przez wojnę domową, tzw. "Wojnę Dwóch Róż" w latach 1455-1485 oraz brak środków. Uległy one przyspieszeniu dopiero w 1508 roku, za panowania Henryka VII Tudora (1457-1509). Studentami i członkami Kolegium do czasu zmiany statutu w 1861 roku mogli być wyłącznie absolwenci szkoły w Eton. Pierwsi studenci spoza Eton zostali dopuszczeni do studiów w King's w 1865 roku, zaś pierwsi pracownicy naukowi i członkowie Kolegium nie będący absolwentami Eton zostali wybrani w 1873 roku. Pierwsze studentki przyjęto do King’s w 1972 roku. Na fasadzie King's College od strony ulicy King's Parade umieszczona jest statua króla Henryka VIII Tudora (1491-1547), widoczna na trzecim zdjęciu.

 

 

 

 

 

Budowa głównej bramy King's College, zwanej też "stróżówką" - zapoczątkowana w drugiej dekadzie XIX wieku - wywołała niemałe kontrowersje. W toku prac wyburzono bowiem - już wtedy zabytkowe - sąsiednie budynki. Po prawej stronie pierwszego zdjęcia widoczny jest tzw. Budynek Wilkinsa, ukończony w 1828 roku. W 1869 roku teren wzdłuż ulicy King's Parade pomiędzy budynkami Wilkinsa i King's Lane został zabudowany zgodnie z projektem George’a Gilberta Scotta (1811-1878). W 1893 roku dobudowano nowe skrzydła wg projektu George’a Fredericka Bodleya (1827-1907), zaś w roku 1909 dodano budynki, zaprojektowane przez Astona Webba (1849-1930). Ostatnim z głównych budynków Kolegium jest Keynes Building, ukończony w 1967 roku i noszący imię Johna Maynarda Keynesa (1883-1946), pochodzącego z Cambridge wybitnego ekonomisty, twórcy teorii interwencjonizmu państwowego. Na drugim zdjęciu widoczna jest neogotycka główna brama wejściowa z ulicy King's Parade.

 

 

 

W roku 1724 architekt James Gibbs (1682-1754) zaplanował ukończenie budowy dziedzińca. Choć projekt zakładał jego zamknięcie trzema podobnymi neoklasycznymi budynkami, brak funduszy sprawił, że został wybudowany tylko jeden gmach - od strony zachodniej, znany dziś jako tzw. Gibbs’ Building, widoczny na pierwszym zdjęciu. Kamień węgielny pod jego budowę położył rektor Kolegium, a zarazem wicekanclerz Uniwersytetu Andrew Snape (1675-1742) 25 marca 1723 roku, a gmach został zbudowany sześć lat później. Budynek został wzniesiony z rzadkiego wapienia portlandzkiego. Dziedziniec frontowy został ukończony w 1828 roku wg planów Williama Wilkinsa (1778-1839). Od wschodu był on zamknięty murem i ozdobną XVI-wieczną bramą wejściową, od północy - XV-XVII wiecznym budynkiem King’s College Chapel (kaplicy), od zachodu - neoklasycznym XVIII-wiecznym Budynkiem Gibbsa, zaś od południa - wzniesionymi w stylu neogotyckim budynkami mieszczącymi bibliotekę i pomieszczenia mieszkalne. Biblioteka została w następnych latach przeniesiona w inne miejsce, a jej budynek jest dziś wykorzystywany na biura uniwersyteckie.

 

 

Widok sprzed Gibb's Buiding w kierunku głównej bramy wejściowej od strony ulicy King's Parade. Na frontowym dziedzińcu stoi pomnik fundatora Kolegium - króla Henryka VI Lancastera (1421-1471).

 

 

Detal architektoniczny King's College, przedstawiający Różę Lancastrów.

 

 

King's College Chapel i Gibbs Building - widok od strony rzeki Cam.

 

 

Różne zabudowania King's College.

 

 

 

 

 

 

 

Tablica w miejscu dawnej White Horse Tavern, zwanej także White Horse Inn. W XVI wieku było to popularne miejsce spotkań angielskich protestantów, prowadzących dyskusje na temat idei Marcina Lutra (1483-1546). Spotkania te odbywały się począwszy od 1521 roku, a White Horse Tavern zyskała przydomek "Little Germany" (Małe Niemcy). W prowadzonych tu dyskusjach uczestniczyli m.in. przyszły arcybiskup Canterbury Thomas Cranmer (1489-1556), przyszły biskup Worcester Hugh Latimer (~1487-1555), Robert Barnes (~1495-1540), Thomas Bilney (~1495-1531), przyszły biskup Winchester Stephen Gardiner (~1483-1555), Myles Coverdale (~1488-1569), przyszły arcybiskup Canterbury Matthew Parker (1504-1575), William Tyndale (~1492-1536), przyszły biskup Salisbury Nicholas Shaxton (1485-1556), czy przyszły biskup Ossory John Bale (1495-1563). Tawernę rozebrano w 1870 roku, podczas rozbudowy King's College.

 

 

W centrum miasta przy ulicy King's Parade. Z tyłu widoczny jest kościół St Mary the Great (Great St. Mary's Church). Cambridge odegrało znaczącą rolę w pierwszej fazie angielskiej wojny domowej, toczonej w latach 1642-1651. Mieściła się tu bowiem siedziba popierającego parlament Zrzeszenia Hrabstw Wschodnich, dysponującego własną armią. W roku 1643 kontrolę nad miastem przejął z polecenia Parlamentu Oliver Cromwell (1599-1658), który kształcił się w Sidney Sussex College tutejszego Uniwersytetu. Chociaż siły rojalistyczne podeszły na odległość 2 mil do miasta, nie zdecydowały się one jednak na jego zaatakowanie.

 

 

St Mary the Great to kościół anglikański, położony na północnym końcu ulicy King's Parade w centrum Cambridge. Lokalnie znany jest, jako "Great St Mary's" (Wielki Kościół Mariacki) lub po prostu GSM dla odróżnienia od "Little St Mary's" (Małego Kościoła Mariackiego). Oprócz tego, że jest to kościół parafialny w diecezji Ely, jest on także kościołem akademickim Uniwersytetu Cambridge. Pierwszą wzmianką o nim jest dokument króla Jana I bez Ziemi (1167-1216) z 1205 roku, wysuwający kandydaturę Thomasa de Chimeleye’a na stanowisko proboszcza. Pierwszy kościół na tym miejscu został wzniesiony w 1205 roku. Padł on ofiarą pożaru w 1290 roku, a następnie został odbudowany. O podłożenie ognia oskarżono mieszkających w Cambridge Żydów, następstwem czego było zamknięcie synagogi. Kościół został konsekrowany w 1351 roku. Przed rokiem 1352 świątynia była znana, jako Church of St Mary the Virgin (Kościół św. Marii Dziewicy), później przyjęła się jej obecna nazwa. Do roku 1342 kościół był własnością Korony, potem przeszedł na własność Uniwersytetu - początkowo King’s Hall, a następnie Trinity College. W średniowieczu i w latach późniejszych odbywały się tu debaty władz uczelni, do czasu wybudowania siedziby senatu po drugiej stronie ulicy w 1730 roku. Niniejszy budynek kościoła został wzniesiony pomiędzy rokiem 1478 i 1519, zaś jego wieża została ukończona w roku 1608. Koszty budowy w znacznej części zostały pokryte przez królów Ryszarda III Yorka (1452-1485) i Henryka VII Tudora (1457-1509). Pierwotnie, dzwony umieszczone były w drewnianej dzwonnicy na podwórzu kościelnym. W 1515 roku zostały one przeniesione do wieży, a drewniana konstrukcja dzwonnicy została rozebrana. Dawne dzwony zostały zastąpione nowymi w 1722 oraz w 1724 roku. Kościół jest zbudowany w stylu późnego gotyku. Zdobiące okna witraże zostały wykonane w latach 1867-1869. Aby pomieścić dużą liczbę słuchaczy, przychodzących do kościoła przy specjalnych okazjach - zwłaszcza w czasie tzw. Kazania Uniwersyteckiego, uczestnictwo w którym było obowiązkowe - w 1735 roku wewnątrz świątyni zbudowano galerie. W kościele znajduje się jedna z nielicznych w Anglii ruchomych ambon. W północnym skrzydle przechowywana jest tkanina, okrywająca karawan Henryka VII Tudora. Chrzcielnica pochodzi z 1632 roku. Rzeźba za głównym ołtarzem, przedstawiająca Chrystusa zasiadającego na tronie, jest dziełem Alana Dursta (1883-1970) i została ukończona w 1960 roku. Świątynia została odnowiona w 1766 roku przez Jamesa Essexa (1722-1784). Kolejny remont przeprowadzono w latach 1850-1851 pod kierunkiem George’a Gilberta Scotta (1811-1878) oraz Anthony’ego Salvina (1799-1881) w 1857 roku. Południowa kruchta została przebudowana w 1888 roku. Również w XX wieku przeprowadzano w kościele prace renowacyjne. W czasie reformacji w kościele wygłaszali kazania jej wybitni przedstawiciele, m.in. Erazm z Rotterdamu (1466/1467-1536), Martin Bucer (1491-1551), czy Thomas Cranmer (1489-1556).

 

 

 

 

U wylotu Bene’t Street w kierunku Trumpington Street, na narożniku budynku uniwersyteckiego Corpus Christi College znajduje się tzw. Corpus Clock - zegar zainstalowany w 2008 roku. Jego pomysłodawcą i fundatorem jest brytyjski wynalazca, przedsiębiorca i filantrop John Crawshaw Taylor, absolwent tego kolegium. Tarcza zegara wykonana jest z pofałdowanej stali nierdzewnej. Ma ona o średnicę ok. 1,5 m i pokryta jest 24-karatowym złotem. Zegar nie ma na tarczy ani cyfr, ani wskazówek, a czas jest wyświetlany w otwieranych nacięciach tarczy, podświetlanych niebieskim światłem LED-owym. Nacięcia te są umieszczone w trzech koncentycznych pierścieniach, pokazujących godziny, minuty i sekundy. Dominującym elementem, a zarazem wychwytem zegara jest ponuro wyglądająca metalowa rzeźba owada, podobnego do konika polnego lub szarańczy. Taylor nazwał tego stwora "chronofagiem" - zjadaczem czasu. Godziny są oznaczane brzękiem łańcucha wpadającego do małej drewnianej trumny ukrytej z tyłu zegara. Chronofag jest pieszczotliwie nazywany przez studentów "Rosalindą" lub "Hopsym". Pod zegarem umieszczono słowa z 1. listu św. Jana "Mundus transit et concupiscentia eius" ("Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość"). Co ciekawe, zegar wskazuje dokładny czas co pięć minut - w międzyczasie może przyspieszać lub zwalniać, co ma symbolizować życiową nieregularność. Corpus Clock jest napędzany całkowicie mechanicznie, bez użycia programu komputerowego, a energia elektryczna służy jedynie do nakręcania mechanizmu i zasilania diod LED.

 

 

Anglikański parafialny kościół p.w. św. Benedykta (St Bene't's). Położony w historycznym centrum Cambridge, jest znany ze swej anglosaskiej wieży. Stoi po południowej stronie Bene't Street i przylega do uniwersyteckiego Corpus Christi College (pełna nazwa Kolegium to "The College of Corpus Christi and the Blessed Virgin Mary", ale potocznie nazywane jest ono po prostu “Corpus”). Kościół ten jest najstarszym zachowanym budynkiem w Cambridge i w całym hrabstwie. Jego powstanie jest datowane na ok. 1020 rok, gdy królem Anglii był Kanut Wielki (996/997-1035) z dynastii duńskiej. Arkady i dach nawy zbudowane są w stylu gotyckim, natomiast większość pozostałej części świątyni to efekt przebudowy w czasach wiktoriańskich. Jest prawdopodobne, że wieża z czasów anlosaskich została zbudowana, by umieścić w niej dzwony, jednakże pierwsza wzmianka o dzwonach w kościele pochodzi z XIII wieku, kiedy to dzwon wzywał studentów na specjane wykłady i egzaminy. W roku 1352 Gildia Ciała Chrystusowego (Guild of Corpus Christi), mająca siedzibę w tym kościele, założyła College of Corpus Christi, a świątynia była do roku 1579 kaplicą Kolegium, które do dziś jest jej patronem. Obok kościoła znajduje się niewielki stary cmentarz.

 

 

 

 

 

Przy Bene't Street, naprzeciwko kościoła p.w. św. Benedykta, znajduje się pub "The Eagle", w którym w 1953 roku angielski biolog molekularny Francis Harry Compton Crick (1916-2004) ogłosił, że on i jego amerykański kolega James Dewey Watson odkryli strukturę DNA. Obaj uczeni zostali uhonorowani nagrodą Nobla w 1962 roku. Fakt ogłoszenia odkrycia upamiętnia widoczna na zdjęciu tablica, umieszczone na ścianie budynku przy wejściu do pubu.

 

 

Tablica na ścianie Old Cavendish Laboratory, upamiętniająca odkrycie elektronu, dokonane w 1897 roku przez Josepha Johna Thomsona (1856-1940). Laboratorium Cavendisha to jednostka Uniwersytetu Cambridge stanowiąca jego wydział fizyki. Nazwa laboratorium upamiętnia Henry’ego Cavendisha (1731-1810) oraz jego krewnego Williama Cavendisha (1808-1891), fundatora i ówczesnego rektora uniwersytetu. Wznoszenie budynku wydziału rozpoczęto w 1871 roku, po wydaniu stosownej decyzji przez senat uczelni w 1869 roku. Otwarcie nastąpiło w 1874 roku. Powstanie laboratorium nadzorował fizyk James Clerk Maxwell (1831-1879), który został także jego pierwszym dyrektorem. Pracownikami laboratorium było 29 laureatów nagrody Nobla, m. in. John William Strutt (1842-1919), Joseph John Thomson (1856-1940), Ernest Rutherford (1871-1937), Charles Thomson Rees Wilson (1869-1959), Paul Adrien Maurice Dirac (1902-1984), Piotr Leonidowicz Kapica (1894-1984), William Lawrence Bragg (1890-1971), Max Ferdinand Perutz (1914-2002), czy John Cowdery Kendrew (1917-1997). Było ono także miejscem ustalenia struktury DNA przez Jamesa Deweya Watsona i Francisa Harry’ego Comptona Cricka (1916-2004).

 

 

Na Free School Lane. Przy ulicy tej mieści się, widoczne na jednym ze zdjęć, Laboratorium Chemii Fizycznej Uniwersytetu Cambridge. Jego ceglane budynki wznoszą się na miejscu Perse School, założonej w 1615 roku przez absolwenta Caius College, Stephena Perse'a (1548-1615).

 

 

 

 

 

Przystań płaskodennych łodzi, którymi można odbywać przejażdżki po rzece Cam. Jak widać, listopadowa aura nie zachęcała turystów do takich eskapad, mimo że oferowane ceny były o połowę niższe niż w sezonie. Na zdjęciach widoczny jest też Silver Street Bridge, zbudowany w 1958 roku.

 

 

 

 

Na Silver Street Bridge nad rzeką Cam - moście wybudowanym w 1958 roku. Chętni mogą pograć sobie na udostępnionym do tego celu instrumencie.

 

 

Laundress Lane. Nazwa uliczki pochodzi od praczek, pracujących dla wykładowców i studentów Uniwersytetu. Stara tablica z 1857 roku informuje o tym, że ulica jest nieprzejezdna dla powozów i koni.

 

 

Pub "The Anchor" istniał już w 1864 roku jako tawerna. Położony jest tuż obok Stawu Młyńskiego (Mill Pond), mostu na rzece Cam i przystani płaskodennych łodzi, którymi można odbywać przejażdżki po rzece. Jest jednym z najpopularniejszych pubów w Cambridge, odwiedzanym zarówno przez studentów, jak i przez turystów. Serwuje bogaty wybór trunków i tradycyjne angielskie jedzenie. Wnętrze lokalu urządzone jest na kilku poziomach. Pomieszczenie na poziomie ulicy ma drewnianą podłogę i kominek. Na dole mieści się długi bar, a jeszcze niżej można przejść do położonego nad rzeką ogródka piwnego. Górny bar mieści wnęki, z których roztacza się widok na Staw Młyński. Ściany lokalu zdobią stare zdjęcia.

 

 

 

Most Matematyczny (The Mathematical Bridge) to drewniany most dla pieszych nad rzeką Cam. Łaczy on dwie części uniwersyteckiego Kolegium Królowych (Queens' College). Jego oficjalna nazwa to po prostu Most Drewniany (Wooden Bridge). Most został zaprojektowany przez Williama Etheridge’a (1709-1776) i wybudowany przez Jamesa Essexa (1722-1784) w 1749 roku. Był on przebudowany w 1866 i w 1905 roku, lecz zachowano jego pierwotny kształt. Choć wydaje się, że ma on formę łuku, składa się on z całkowicie prostych elementów, połączonych w niezwykle wyrafinowany sposób - stąd jego nazwa. Proste belki tworzą układ stycznych, nakreślających łukowy kształt mostu. Są one połączone belkami układającymi się na promieniach i nadają konstrukcji sztywność i samonośność. Pierwotny Most Matematyczny był innym mostem o tym samym kształcie, zaprojektowanym przez Jamesa Essexa. Przecinał on rzekę Cam pomiędzy kolegiami Trinity i Trinity Hall, tam gdzie dziś zbudowany jest Garret Hostel Bridge. Na temat Mostu Matematycznego krąży popularny, lecz nieprawdziwy mit, jakoby został on zaprojektowany i zbudowany przez Izaaka Newtona (1642/1643-1727), a do jego budowy nie użyto śub i nakrętek. Udział Newtona w opracowaniu konstrukcji mostu jest raczej niemożliwy, gdyż zmarł on w 1727 roku, a więc na 22 lata przed jego zbudowaniem.

 

 

Kolegium Królowych (Queens’ College) jest jednym z najstarszych kolegiów Uniwersytetu Cambridge. Jego oficjalna nazwa to "The Queen's College of St Margaret and St Bernard" (Królewskie Kolegium św. Małgorzaty i św. Bernarda). Zostało założone w 1448 roku przez królową Małgorzatę Andegaweńską (1430-1482), żonę Henryka VI Lancastera (1421-1471) i ponownie w roku 1465 przez królową Elżbietę Woodville (~1437-1492), żonę Edwarda IV Yorka (1442-1483). Do roku 1460 wybudowano bibliotekę, kaplicę, budynek bramny i mieszkanie rektora, zaś dalsza jego rozbudowa miała miejsce w XVI i na początku XVII wieku. W czasie wojny domowej w latach 1642-1651 rektor i wykładowcy Kolegium poparli króla, za co zostali odwołani przez władze republikańskie. W 1660 roku zostali oni przywróceni na swe stanowiska. W roku 1777 pożar zniszczył część zabudowań, tzw. Walnut-tree Building, który to budynek został odbudowany w latach 1778-1782. W roku 1831 przy Kolegium powstało towarzystwo wioślarskie, w roku 1862 Towarzystwo św. Bernarda (St Bernard Society), a w roku 1884 Towarzystwo św. Małgorzaty (St Margaret Society). W roku 1980 do Kolegium dopuszczono pierwszą kobietę. Kolegium ma zabudowania po obu stronach rzeki Cam, a obie jego części łaczy słynny Most Matematyczny (The Mathematical Bridge). Jego wybitnymi studentami byli m.in. filozof Erazm z Rotterdamu (1466/1467-1536), arcybiskup Canterbury John Whitgift (~1530-1604), matematyk i astronom Thomas Digges (1546-1595), przywódca republikanów Oliver Cromwell (1599-1658), lekarz John Hall (1575-1635), pierwszy anglikański biskup Hawajów Thomas Nettleship Staley (1823-1898), amerykański abolicjonista i działacz murzyński Alexander Crummell (1819-1898), fizyk Osborne Reynolds (1842-1912), irlandzki kompozytor Charles Villiers Stanford (1852-1924), historyk i archeolog Charles Theodore Seltman (1886-1957), artysta, historyk i poeta Roland Algernon Penrose (1900-1984), statystyk Maurice Stevenson Bartlett (1910-2002), teolog, pisarz Terence Hanbury White (1906-1964), biolog Cyril Bibby (1914-1987), prawnik, pionier prawa lotniczego Arnold Wilfred Geoffrey Kean (1914-2000), poeta Peter William Redgrove (1932-2003), izraelski polityk Abba Eban (1915-2002), były szef wywiadu MI6 Richard Billing Dearlove, ekonomista John Leonard Eatwell, dyrygent Richard Sidney Hickox (1948-2008), astrofizyk John Evan Baldwin (1931-2010), były premier Jordanii Awn Shawkat Al-Khasawneh, ekonomista i polityk kanadyjski John McCallum, pisarz i reżyser filmowy Paul Greengrass, astrofizyk i astronauta Colin Michael Foale, aktor i pisarz Stephen John Fry, katolicki biskup John Francis Sherrington, dyrektor i naczelny kasjer Banku Anglii Andrew John Bailey.

 

 

 

Zabudowania Kolegium św. Katarzyny (St Catharine's College) Uniwersytetu Cambridge widziane od strony Queens' Lane. Kolegium zostało założone w 1473 roku przez byłego rektora Roberta Woodlarka. Zostało ono gruntownie przebudowane w XVII wieku, a kaplica Kolegium została ukończona w 1704 roku. Kolejne obiekty zbudowano w XIX i XX wieku. Wśród znanych absolwentów kolegium są m. in.: działacz z okresu reformacji John Bradford (1510-1555), dramaturg James Shirley (1596-1666), historycy John Strype (1643-1737) i William Wotton (1666-1727), przyrodnik John Ray (1627-1705), anglikański biskup i teolog Thomas Sherlock (1678-1761), astronom Nevil Maskelyne (1732-1811) , pierwszy premier Malezji Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj ibni Almarhum Sultan Abdul Hamid Halim Shah (1903-1990), prezydent Indii Fakhruddin Ali Ahmed (1905-1977), poeci Donald Alfred Davie (1922-1995), Clarence Malcolm Lowry (1909-1957), John Bayliss (1919-2008), aktorzy Leo John Genn (1905-1978) i Ian Murray McKellen, reżyser filmowy Shaun Terence Young (1915-1994).

 

 

Zabytkowe domy na King's Lane.

 

 

Senate House Passage i zabudowania Gonville and Caius College.

 

 

 

 

 

The Old Schools. Mieszczą się tu biura administracji Uniwersytetu Cambridge. Gmach jest usytuowany na końcu Trinity Lane. Otaczają go inne historyczne budynki uniwersyteckie: Gonville and Caius College (od północy), Senate House (od wschodu), King's College Chapel (od południa) oraz Trinity Hall i Clare College (od zachodu). Na terenie Old Schools znajdują się dwa dziedzińce: West Court i Cobble Court. Budowa gmachu rozpoczęła się w latach 1441-1444. Został on częściowo rozebrany w 1829 roku, a następnie przebudowany. Zachodnia część została ukończona przez George’a Gilberta Scotta (1811-1878) w latach 1864-1867 oraz przez Johna Loughborougha Pearsona (1817-1897) w latach 1889-1990. W gmachu Old Schools mieściła sie dawniej biblioteka uniwersytecka, przeniesiona później na West Road Path w innej części miasta. Skrzydło północne zostało zaprojektowane przez Charlesa Roberta Cockerella (1788-1863) i zbudowane w latach 1836-1837 w stylu klasycystycznym. Na trzecim zdjęciu wiodoczne są budynki Old Schools, widziane z terenu King's College.

 

 

 

 

Kaplica Kolegium św. Jana (St John's College Chapel) widziana od strony St John's Street.

 

 

Budynek bramny Kolegium św. Jana (St John's College). Będące częścią składową Uniwersytetu Cambridge Kolegium św. Jana powstało w 1511 roku z majątku zapisanego przez lady Margaret Beaufort (1443-1509), księżnę Richmond i Derby, matkę króla Henryka VII Tudora (1457-1509). Zgodnie z sugestią Johna Fishera (1469-1535) - biskupa Rochester i zarazem kapelana fundatorki - Kolegium zostało założone na miejscu dawnego XIII-wiecznego Szpitala św. Jana. Większość budynków dawnego szpitala wymagała remontu, wyremontowano i włączono do nowego kolegium również kaplicę, dobudowano kuchnię i zbudowano imponujący budynek bramny. Wrota Kolegium były zamykane codzienne o zmierzchu, odgradzając jego monastyczną społeczność od świata zewnętrznego. Wieża bramna, tzw. Great Gate, jest zbudowana według wzoru, zastosowanego wcześniej w Christ's College i Queens' College. Została wzniesiona w 1516 roku. Sklepienie pod bramą pochodzi z tego samego czasu, co jej konstrukcja i zostało być może zaprojektowane przez Williama Swayne'a, mistrza murarskiego pracującego w King's College Chapel. Great Gate prowadzi na Pierwszy Dziedziniec (First Court) o zróżnicowanej architektonicznie zabudowie. Powstał on w latach 1511-1520. Choć w ciągu wieków ulegał on zmianom, jego wschodnia część zachowała w większości XVI-wieczny wygląd. Południowa strona została przebudowana w latach 1772-1776 w stylu georgiańskim przez Jamesa Essexa (1722-1784). Największe zmiany w stosunku do pierwotnej zabudowy z czasów Tudorów wniosła jednak wiktoriańska przebudowa północnej części w latach 60. XIX wieku, w wyniku której rozebrano średniowieczną kaplicę i wzniesiono szereg nowych budynków. Przebudowa ta była prowadzona pod kierunkiem George'a Gilberta Scotta (1811-1878). W czasie przebudowy powiększono także piękną Salę Jadalną (Dining Hall) z lat 1511-1516. Widoczna na zdjęciach brama ozdobiona jest krenelażami i herbami fundatorki, lady Margaret Beaufort. Nad nimi znajduje się tabernakulum z umieszczoną na cokole figurą św. Jana Ewangelisty, mającego orła u swych stóp i dzierżącego zatruty kielich w dłoniach. Dekoracje nad bramą, widoczne lepiej na czwartym zdjęciu, przedstawiają herby lady Margaret Beaufort - różę Lancastrów i bronę. Herb Kolegium podtrzymywany jest przez mityczne stwory o postaciach antylop z ogonami słoni i głowami kóz, zwieńczonymi zakręconymi rogami. W ciągu 500 lat swej historii Kolegium rozbudowało się na zachód, w kierunku rzeki Cam. Obecnie posiada ono 11 dziedzińców - najwięcej ze wszystkich kolegiów akademickich istniejących w Oksfordzie i Cambridge. Mottem Kolegium są słowa lady Margaret Beaufort "Souvent me souvient", widoczne w wielu elementach architektury gmachów uczelni (nad bramami, w nadprożach i tympanonach). Oznaczają one: "Często pamiętam" lub "Wspominaj mnie często".

 

 

 

 

 

Kaplica Kolegium św. Jana (St. John's College Chapel). Została zbudowana w latach 1866-1869 i zastąpiła mniejszą średniowieczną kaplicę, pochodzącą z XIII wieku. Jej architektem był George Gilbert Scott (1811-1878), twórca wielu budowli neogotyckich. Inspiracją dla Scotta była architektura paryskiej XIII-wiecznej Sainte-Chapelle. Architektura wieży kaplicy wzorowana jest na wieży opactwa Pershore w hrabstwie Worcestershire, pochodzącej jeszcze z czasów anglosaskich. Wieża ma wysokość 50 m i jest najwyższą budowlą w starej części Cambridge. Na bramie widnieje motto Kolegium - słowa lady Margaret Beaufort (1443-1509) "Souvent me souvient". W przedsionku kaplicy znajdują się posągi lady Margaret Beaufort i biskupa Johna Fishera (1469-1535). We wnętrzu, na uwagę zasługuje obraz niemieckiego malarza Antona Raphaela Mengsa (1728-1779), przedstawiający Zdjęcie Chrystusa z Krzyża. Część wyposażenia - np. XV-wieczne szyby, czy boazerie z 1516 roku - pochodzi z pierwotnej kaplicy. Przedstawiające sceny z życia Chrystusa witraże pochodzą z XIX wieku i zostały wykonane przez firmę Clayton and Bell. Ustawione posągi i umieszczone na ścianach tablice upamiętniają dobroczyńców i absolwentów Kolegium, takich jak James Wood (mistrz w latach 1815-1839), polityk i abolicjonista William Wilberforce (1759-1833), abolicjonista Thomas Clarkson (1760-1846), lekarz i filozof William Gilbert (1544-1603) i inne znane osoby. W transepcie znajduje się grobowiec Hugha Ashtona (?-1522), jednego z pierwszych wykładowców Kolegium. W wielkim oknie zachodnim przedstawiono scenę Sadu Ostatecznego. Ciekawostką jest, że jeden z przedstawionych aniołów gra na banjo, a napis informujący o fundatorach witrażu - byłych członkach Kolegium (słowa: JUNIORES COLLEGII ALUMNI) umieszczono bezpośrednio pod postaciami potępionych, strącanych w ogień piekielny. Kaplica słynie z chóru wykonującego dzieła muzyki sakralnej i kultywującego tradycje sięgające lat 70. XVII wieku. W czasie wakacji akademickich chór występuje często z koncertami w kraju i za granicą. Zespół nagrał również wiele audycji i płyt.

 

 

 

 

St. John's Street - w głębi widoczna jest Kaplica Kolegium św. Jana (St John's College Chapel), a po lewej tzw. Old Divinity School. Gmach Old Divinity School, widoczny lepiej na następnych zdjęciach, został zbudowany w latach 1878-1879 przez Basila Champneysa (1842-1935) dla Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Cambridge na terenie wynajętym od St John's College. Kolegium odzyskało kontrolę nad tym budynkem po przeniesieniu wydziału teologii do nowej siedziby w roku 2000. Dziś w części budynku mieszczą sie biura obsługujące stypendystów St John' College (The Bursary St John's College). Na trzecim zdjęciu widoczne są detale architektoniczne gmachu Old Divinity School. Po lewej stronie widoczny jest posąg Thomasa Cranmera (1489-1556), jednego z przywódców reformacji i anglikańskiego biskupa Canterbury, zaś po prawej - statua Josepha Barbera Lightfoota (1828-1889) anglikańskiego teologa i biskupa Durham.

 

 

 

 

The All Saints Garden Art and Craft Market to działający od przeszło 30 lat rynek wyrobów rzemieślniczych i pamiątek. Zlokalizowany jest naprzeciw uniwersyteckiego Kolegium św. Trójcy (Trinity College).

 

 

 

Anglikański kościół p.w. Grobu Świętego, zwany Okrągłym Kościołem (Round Church) na rogu Round Church Street i Bridge Street. Jest on jednym z czterech okrągłych średniowiecznych kościołów w Anglii, pełniących do dziś funkcje sakralne. Został zbudowany ok. roku 1130, a jego kształt został zainspirowany rotundą w kościele Grobu Świętego w Jerozolimie. Świątynia została zbudowana przez Bractwo Grobu Świętego, działające prawdopodobnie w oparciu o regułę augustiańską. Kościół miał okrągłą nawę i ambit z krótkim prezbiterium w formie absydy. Początkowo była to kaplica dla pielgrzymów, zlokalizowana na dawnej rzymskiej drodze "Via Devana". W połowie XIII wieku kaplica została kościołem parafialnym. Przebudowano wówczas prezbiterium i dodano północne skrzydło świątyni. W XV wieku normandzkie okna kościoła zastąpiono większymi oknami gotyckimi, zaś na dachu prezbiterium i nawy dodano także rzeźby przedstawiające anioły. W czasie wojny domowej, w 1643 roku, zniszczono wiele obrazów uznanych przez purytanów za "bałwochwalcze". W następnych wiekach stan kościoła pogarszał się. Część ambitu zawaliła się w roku 1841, a wówczas Cambridge Camden Society zaoferowało przeprowadzenie remontu. Do wykonania tego zadania wyznaczono architekta Anthony’ego Salvina (1799-1881). Przykrył on kondygnację nad nawą dachem podobnym do oryginalnego. Średniowieczne okna gotyckie zastąpiono oknami w stylu normandzkim, nawiązującymi do pierwotnych. Usunięto także z wnętrza kościoła dodane wcześniej galerie i prowadzące do nich zewnętrzne schody. Dodano natomiast nowe, południowe skrzydło. Wzmocniono także znajdującą się w złym stanie technicznym wschodnią ścianę i przebudowano północne skrzydło. W roku 1899 do północnego skrzydła dodano zakrystię. Kościół zbudowany jest z kamienia. Nad nawą znajduje się górna kondygnacja, zwieńczona stożkową iglicą. Nieco na północ od kościoła znajduje się ośmiokątna dzwonnica z dwoma dzwonami. Młodszy z nich pochodzi z 1663 roku i został odlany przez Robarda Gurneya, starszy zaś został prawdopodobnie odlany przez J. Sturdy’ego w Londynie między rokiem 1440 i 1458. Wejście do kościoła prowadzi przez normandzki portal z małymi kolumnami, ozdobionymi muszelkowatymi głowicami z zygzakami i krenelażami w zwornikach. Pomiędzy ambitem i nawą znajduje się osiem masywnych normandzkich kolumn i arkad. Każda z kolumn zwieńczona jest rzeźbioną głowicą, a dekoracje nie powtarzają się. W ambicie i nawie umieszczono także rzeźby głów ludzkich, pochodzące z XIX wieku. Nad nawą znajduje się triforium z podwójnymi łukami normandzkimi. W prezbiterium i północnym skrzydle umieszczono XV-wieczne rzeźby aniołów, przymocowane do wsporników dachu. Mensa pochodzi z 1843 roku i jest dziełem Josepha Wentwortha. Po obu stronach prezbiterium ustawione są stalle chóru, ozdobione kaflami z herbami członków rodziny królewskiej, położonymi w 1842 roku. W narożnikach przedstawiono symbole czterech ewangelistów. Większość witraży pochodzi z okresu remontu przeprowadzonego w XIX wieku, a ich autorami są Thomas Willement (1786-1871) i William Wailes (1808-1881). Wiktoriański witraż we wschodnim oknie został zniszczony w czasie bombardowania podczas II wojny światowej i został zastąpiony przez nowy w 1946 roku.

 

 

Kolegium św. Trójcy (Trinity College) Uniwersytetu Cambridge. Kształci się tu ok. 1.300 studentów. Jest to zarazem najbogatsze kolegium Oxbridge (jak określa się łącznie uniwersytety w Oksfordzie i Cambridge). Trinity uchodzi za czołową w świecie instytucję akademicką o wyjątkowych wynikach edukacji i badań naukowych. Podobnie jak jego siostrzane kolegium, Christ Church w Oksfordzie, Trinity tradycyjnie uchodzi za najbardziej arystokratyczne kolegium w Cambridge. Kształcą się tu członkowie rodziny królewskiej. Wśród nich byli m. in. król Edward VII Coburg (1841-1910), król Jerzy VI Windsor (1895-1952), książę Henryk Wilhelm Fryderyk Albert Windsor (1900-1974), książę William Frederick (1776-1834) i książę Karol. W XX wieku naukowcy z Trinity College, zdobyli 32 nagrody Nobla, z ogólnej liczby 75 będącej udziałem naukowców z Uniwersytetu Cambridge. Były to nagrody w dziedzinie fizyki (13), chemii (8), fizjologii i medycyny (6), ekonomii (3), literatury (1) i pokojowa (1). Wśród noblistów znajdziemy tak znanych luminarzy nauki jak: Niels Henrik David Bohr (1885-1962), Piotr Leonidowicz Kapica (1894-1984), Ernest Rutherford (1871-1937), Subrahmanyan Chandrasekhar (1910-1995), czy Bertrand Arthur William Russell (1872-1970). Kolegium jest jednym z trzech królewskich kolegiów Uniwersytetu Cambridge (wraz z King's i St John's). Zostalo założone przez króla Henryka VIII Tudora (1491-1547) w 1546 roku. Powstało ono z połączenia dwóch istniejących kolegiów: Michaelhouse, założonego w 1324 roku przez Herveya de Stantona (1260-1327) i King’s Hall, założonego w 1317 przez króla Edwarda II Plantageneta (1284-1327) oraz ponownie - przez króla Edwarda III Plantageneta (1312-1377) w roku 1337. W owym czasie, Henryk VIII przejmował ziemie należące do kościołów, klasztorów i opactw. Uniwersytety w Oksfordzie i Cambridge, będąc dość zamożnymi instytucjami powiązanymi z Kościołem, obawiały się, że będą następne w kolejce do konfiskaty mienia. Uczelniom udało się jednak uprosić o wstawiennictwo żonę monarchy Katarzynę Parr (1515-1548), a ona z kolei przekonała Henryka VIII, by nie zamykał uniwersytetów, lecz przeciwnie - utworzył nowe kolegium. Większość głównych budynków Trinity College została wzniesiona w XVI i XVII wieku. Thomas Nevile (?-1615), który został mistrzem Kolegium w 1593 roku, przebudował i przeprojektował wiele z jego obiektów. W trakcie tych prac powiększono rozmiary i zakończono budowę Wielkiego Dziedzińca (Great Court) i rozpoczęto budowę tzw. Dziedzińca Nevila, którą ukończono u schyłku XVII wieku. W roku 1695 ukończono też budowę gmachu biblioteki (tzw. Wren Library), zaprojektowanego przez Christophera Michaela Wrena (1632-1723). Na drugim i trzecim zdjęciu widoczna jest tzw. Wielka Brama (Great Gate) Trinity College. Warto wspomnieć, że wśród absolwentów Trinity College jest sześciu brytyjskich premierów, król Jerzy VI Windsor (1895-1952), kilka głów innych państw, fizycy Izaak Newton (1642/1643-1727), James Clerk Maxwell (1831-1879) i Niels Henrik David Bohr (1885-1962), filozofowie Ludwig Josef Johann Wittgenstein (1889-1951) i Bertrand Arthur William Russell (1872-1970), politycy Arthur James Balfour (1848-1930) i Pandit Jawaharlal Nehru (1889-1964), poeci George Gordon Byron (1788-1824) i John Dryden (1631-1700), a także … znani sowieccy szpiedzy: Harold Adrian Russell "Kim" Philby (1912-1988), Guy Francis de Moncy Burgess (1911-1963) i Anthony Frederick Blunt (1907-1983).

 

 

 

 

Kaplica Kolegium św. Trójcy (Trinity Chapel). Miała służyć mistrzowi, wykładowcom i studentom do odprawiania codziennych nabożeństw. Dziś pełni również funkcje sakralne, a także jest miejscem odbywania różnych uroczystości akademickich. Odbywają się w niej także koncerty. Organy umieszczone w kaplicy zostały zbudowane w 1976 roku przez szwajcarską firmę Meztler. Zawierają one część oryginalnych piszczałek z instrumentu zbudowanego przez o. Bernarda Smitha w 1694 i 1708 roku. Budowa kaplicy rozpoczęła się w latach 1554-1555 za panowania królowej Marii I Tudor (1516-1558), a zakończona została w roku 1567 za panowania jej przyrodniej siostry Elżbiety I Tudor (1533-1603), choć na wschodniej stronie budynku umieszczono inskrypcję z datą 1564. Stalle, drewniane boazerie, tło ołtarza i prospekt organowy pochodzą z początków XVIII wieku, natomiast herby umieszczone nad stallami - z lat 1755-1756. Posągi w przedsionku kaplicy są w większości XIX-wieczne. Kamienna i marmurowa posadzka we wschodniej części kaplicy oraz główny ołtarz zostały wykonane w 1636 roku. Obraz nad ołtarzem, przedstawiający św. Michała pokonującego Szatana został namalowany w roku 1768 przez Benjamina Westa (1738-1820). Witraże w oknach kaplicy pochodzą z epoki wiktoriańskiej z lat 1871-1875. We wnętrzu kaplicy ustawiono także pomniki wybitnych osób. Na trzecim zdjęciu widoczny jest marmurowy posąg z 1845 roku, przedstawiający filozofa Francisa Bacona (1561-1626) - dzieło rzeźbiarza Henry'ego Weekesa (1807-1877). Jest to kopia posągu z Gorhambury w hrabstwie Hertfordshire. Na czwartym zdjęciu widzimy marmurowy posąg Izaaka Newtona (1642/1643-1727). Jego autorem jest francuski rzeźbiarz Louis-François Roubillac (1702/1705-1762).

 

 

 

 

 

 

Wielki Dziedziniec (Great Court) Trinity College powstał w latach 1599-1608 z inicjatywy Thomasa Nevile'a, ówczesnego mistrza Kolegium. Do jego stworzenia przyczynili się różni architekci, a w czasie jego budowy wyburzono wiele wcześniejszych budynków - w tym niemal wszystkie zabudowania dawnego kolegium Michaelhouse. Jedyny pozostawiony wówczas budynek Michaelhouse został zastąpiony przez obecne kuchnie, zaprojektowane przez Jamesa Essexa (1722-1784) w latach 1770-1775. W XVIII wieku na dziedzińcu ustawiono widoczną na zdjęciu fontannę. Jest to największy dziedziniec uniwersytecki w Cambridge i Oksfordzie. Ciekawym zwyczajem jest odbywający się na Wielkim Dziedzińcu tzw. Great Court Run. Bieg ten odbywa się przy okazji immatrykulacji, a studenci próbują przebiec wokół dziedzińca po jego obwodzie liczącym 400 jardów w ciągu 43 sekund, gdy zegar na wieży wybija godzinę 12.00. Zadanie jest naprawdę bardzo trudne. Warto też wiedzieć, że w XX wieku, Trinity College, St John's College i King’s College były przez dziesięciolecia głównymi środowiskami, z których rekrutowali się tzw. Apostołowie Cambridge (Cambridge Apostles), tajne stowarzyszenie elity intelektualnej, założone w 1820 roku przez George’a Tomlinsona (1794-1863), późniejszego biskupa Gibraltaru w latach 1842-1863.

 

 

Brama Króla Edwarda (King Edward's Gate), zwana także Wieżą Zegarową (The Clock Tower) i kaplica Kolegium (Trinity Chapel). Pierwotnie, widoczna na zdjęciu brama stanowiła wejście do kolegium King's Hall, które w 1546 roku po połączeniu z kolegium Michaelhouse utworzyło obecne Trinity College. W czasie budowy Wielkiego Dziedzińca brama została rozebrana i odbudowana ok. 30 m na północ od swego pierwotnego położenia. Zegar z dzwonem został umieszczony na wieży w 1610 roku przez Thomasa Tennanta z Londynu. Dzwon działa do dziś, widnieje na nim inskrypcja: "Trinitas in unitate resonat · 1610 · Ricardus · Holdfeld me fecit" ("Trójca w jedności rozbrzmiewa · 1610 · Richard Holdfield mnie stworzył"). W latach 1726-1727 na wieży umieszczono nowy zegar i dwa kuranty, a mechanizm zegara z 1610 roku przekazano miejscowości Orwell, gdzie działa do dziś na wieży kościoła. W roku 1910 zegar znowu wymieniono na nowy, zbudowany przez firmę Smith of Derby według projektu Lorda Grimthorpe'a. Zegar ten funkcjonuje do dziś. Pod nim widoczny jest posąg króla Edwarda III Plantageneta (1312-1377).

 

 

 

Wielka Brama Trinity College widziana od strony Wielkiego Dziedzińca. Jest to główne wejście do Kolegium. W niszy nad bramą od strony Trinity Street umieszczono posąg króla Henryka VIII Tudora (1491-1547), fundatora Kolegium. W roku 1704 na wieży zbudowano pierwsze obserwatorium astronomiczne Uniwersytetu Cambridge.

 

 

Tzw. "Jabłonka Newtona" na terenie Trinity College. Oczywiście, nie jest to "oryginał" słynnego drzewa, które ponoć zainspirowało Newtona do odkrycia prawa powszechnego ciążenia. Drugie takie drzewko można oglądać w Uniwersyteckim Ogrodzie Botanicznym. Oba te drzewka są potomkami słynnej jabłoni, która rosła w ogrodzie posiadłości Woolsthorpe Manor koło Grantham i uschła ok. 1815-1820 roku. Odmiana tej jabłoni nosi nazwę "Flower of Kent" (Kwiat Kentu).

 

-----

Cztery dni długiego weekendu minęły szybko i następnego dnia po wycieczce do Cambridge wróciliśmy do Polski.


Dziękuję za uwagę.

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 20 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, to była któraś z kolei wizyta w Londynie, dlatego nie pokazałem wielu znanych miejsc. Może kiedyś odgrzebię zdjęcia z wcześniejszych podróży i spróbuję pokazać Londyn sprzed lat. Pozdrawiam.:)

Wyszukaj w trip4cheap