--------------------

____________________

 

 

 



Deszczowe Oslo

6 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 2 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Deszczowe Oslo

To była moja pierwsza wizyta w Norwegii i jak dotąd - jedyna. Zarazem, była ona bardzo krótka. Cały służbowy pobyt trwał zaledwie półtora dnia, z czego sporą część zajęła podróż autobusem z lotniska Sandefjord Torp do Oslo i dalej pociągiem do Lillestrøm, gdzie na targowym stoisku spotkaliśmy się z naszym klientem. Ponieważ na wieczór przewidziana była wspólna kolacja, postanowiliśmy skorzystać z kilku godzin popołudnia, aby zapoznać się, choćby pobieżnie, z norweską stolicą. Niestety, aura nas nie rozpieszczała. Zaczęło padać już w Lillestrøm i tak było już do końca naszego spaceru po Oslo. Przechadzkę po historycznym centrum okupiliśmy kompletnym przemoczeniem, ale mimo wszystko, warto było…

-----

Lotnisko Sanderfjord Torp, na którym lądują samoloty linii Wizzair, leży ok. 110 km na południowy zachód od Oslo. Choć Norwegia przywitała nas rzęsistym deszczem, to po kilkunastu minutach stał się on mniej intensywny i jadąc do stolicy można było nacieszyć oczy widokiem skalistych urwisk, lasów i pól uprawnych. Na chwilę deszcz ustał i momentami dały się nawet dojrzeć skrawki błękitnego nieba, ale nie na długo.

 

Przejeżdżamy przez Drammen. Jest ono stolicą prowincji Buskerud, leży u ujścia rzeki Drammenselva do fiordu Drammenfjord. 41 km na południowy zachód od Oslo. Miasto liczy ok. 60 tys. mieszkańców. Pierwsze zapiski o istnieniu portu w Drammen pochodzą z 1070 roku. W XIV wieku na terenach dzisiejszego miasta powstały osady Bragernes, Strømsø i Tangen, które po połączeniu w 1811 roku utworzyły dzisiejsze Drammen.

 

Dojeżdżamy do Oslo. Miasto od 1299 roku jest stolicą Norwegii. W latach 1624-1877 nosiło nazwę Christiania, zaś w latach 1877-1924 - Kristiania. Za datę założenia Oslo zwykło się uznawać - w oparciu o Sagę królewską islandzkiego poety Snorriego Sturlusona (1179-1241) - rok 1048, zaś za założyciela miasta - króla Haralda III Surowego (~1015-1066). Jednak najnowsze odkrycia archeologiczne wykazały, że miasto zostało założone już przed rokiem 1000, dlatego tę właśnie datę uznaje się za oficjalny rok założenia Oslo. Pierwotnie, miasto leżało u ujścia rzeki Alna. Istnieją różne hipotezy co do znaczenia nazwy miasta - jedne z nich tłumaczą je jako "równinę u podnóża zbocza" lub "równinę bogów". Patronem Oslo, widniejącym w jego herbie, jest św. Hallvard, który - jak głosi legenda - poświęcił w 1043 roku swoje życie w obronie kobiety niesłusznie oskarżonej o kradzież. Od XI wieku mieściło się w Oslo biskupstwo katolickie, zaś ok. 1300 roku Haakon V Długonogi (1270-1319) wybudował na zachód od pierwotnej osady Oslo fortecę Akershus, którą wybrał na swoją siedzibę. W 1384 roku ludność Oslo została zdziesiątkowana przez dżumę. Osłabiona tym Norwegia zawarła wraz z Danią i Szwecją w 1397 roku unię kalmarską, w wyniku której Norwegia na ponad 400 lat stała się uzależniona od Danii. W czasie unii Oslo utraciło status stolicy i podupadło ekonomicznie. Na losy miasta duży wpływ miała również reformacja, która doprowadziła do separacji od kościoła katolickiego i powstania Narodowego Kościoła Protestanckiego. W 1624 roku stara osada Oslo padła ofiarą ogromnego pożaru, jakoby wznieconego specjalnie przez cztery czarownice. Król Danii i Norwegii Christian IV Oldenburg (1577-1648) postanowił odbudować miasto, lecz nie tam, gdzie do tej pory leżało, ale w pobliżu murów Twierdzy Akershus. W ten sposób, powstało nowe renesansowe miasto, zbudowane na planie kwadratu i noszące również nową nazwę - Christiania. W chwili rozwiązania unii z Danią w 1814 roku, miasto odzyskało status stolicy Norwegii. Pomimo zawarcia nowej unii, tym razem ze Szwecją, zachowało ten status. W 1905 roku unia ze Szwecją została rozwiązana, a Norwegia stała się wreszcie w pełni niepodległym państwem. W 1925 roku przywrócono stolicy uświęconą tradycją nazwę Oslo.

 

Dworzec Centralny w Oslo (Oslosentralstasjon) jest główną stacją kolejową w Norwegii. Rozpoczynają się tu linie Drammenbanen, Gardermobanen, Gjøvikbanen, Hovedbanen i Østfoldbanen. Stacja obsługuje większość miejscowości w Norwegii a ponadto połączenia międzynarodowe ze Szwecją i Danią. Nas czekała stąd krótka, półgodzinna podróż do Lillestrøm.

 

 

Leżące ok. 25 km na wschód od Oslo Lillestrøm jest miastem w okręgu Akershus. Mieści się tu duże centum targowo-wystawiennicze, na terenie którego nasz partner miał swoje stoisko targowe. Po wizycie na stoisku partnera i ustaleniu godziny wieczornego spotkania na kolacji, wróciliśmy do hotelu w Oslo. Gdy czekaliśmy na powrotny pociąg w Lillestrøm zaczęło ponownie padać.

 

 

 

W okolicach Dworca Centralnego w Oslo. Dworzec składa się ze starego i nowego budynku. Przy nowym budynku dworca wybudowana jest wieża zegarowa z logiem NSB (Norweskich Kolei Państwowych – Norges Statsbaner), widoczna na drugim zdjęciu, zaś stary budynek dworca znajduje się tuż obok. W 2019 roku dokonano rebrandingu, zmieniając nazwę przedsiębiorstwa z NSB na Vygruppen AS, w skrócie Vy. Przy wejściu do starego budynku dworca uwagę zwraca skradający się tygrys, widoczny na trzecim zjęciu. Jest to pomnik, ustawiony na pamiątkę legendarnej walki jaką stoczyły tu koń (wieś) z tygrysem (miasto). Tę symbolikę wymyślił w 1870 roku poeta, laureat Nagrody Nobla Bjørnstjerne Bjørnson (1832-1910). Pomnik został postawiony w 2000 roku z okazji 1000-lecia miasta. Dziś pomnik jest popularnym miejscem spotkań turystów i mieszkańców Oslo.

 

 

 

 

Budynek giełdy papierów wartościowych (Oslo Børs) w pobliżu naszego hotelu. Instytucja ta powstała w 1819 roku. Początkowo nie zajmowała się notowaniami i obrotem papierami wartościowymi, lecz służyła jako miejsce spotkań inwestorów nabywających na licytacjach statki, towary i waluty obce. Obrót papierami wartościowymi giełda rozpoczęła w 1881 roku. Od 1999 roku transakcje prowadzone są wyłącznie w formie elektronicznej. W roku 2001 Giełda została przekształcona w spółkę akcyjną, a jej akcje zostały wprowadzone do obrotu publicznego.

 

 

Christiania Torv jest jednym z najpiękniejszych placów norweskiej stolicy. Mieści się na nim jeden z najbardziej znanych pomników miasta, przedstawiający rękę króla Christiana IV Oldenburga (1577-1648), wskazującą miejsce, w którym rozpoczęła się odbudowa Oslo po gigantycznym pożarze, który zniszczył dużą część miasta w 1624 roku. Fontanna z pomnikiem jest dziełem norweskiej rzeźbiarki Wenche Gulbransen. Przy placu stoi kilka ciekawych, zabytkowych domów, a dawniej na placu mieściła się też studnia.

 

 

 

 

 

Uliczka Dolna Zamkowa (Nedre Slottsgate) prowadząca do wzgórza, na którym rozlokowała się Twierdza i Zamek Akershus. Po prawej stronie widoczne są zabudowania stajni. W budynku stajni, do którego zajrzeliśmy, chroniąc się na chwilę przed deszczem, spotkaliśmy sympatyczną policjantkę, ćwiczącą jazdę konną.

 

 

 

 

U podnóża wzgórza, na którym rozlokowała się Twierdza i Zamek Akershus i w drodze na wzgórze. Podchodząc do góry, można podziwiać widoki na port i dzielnicę Aker Brygge.

 

 

 

 

 

 

Twierdza i Zamek Akershus w centrum Oslo to potężny kompleks zamkowy zbudowany w celu obrony miasta przed najazdem wroga. Ta średniowieczna twierdza jest jednym z najstarszych i najpiękniejszych miejsc dziedzictwa kulturowego Norwegii. Jej budowę rozpoczęto ok. 1290 roku na zlecenie Haakona V Długonogiego (1270-1319). Pierwsza udokumentowana wzmianka na temat twierdzy pojawiła się w jednym z listów Haakona w roku 1300. Warownia położona jest bezpośrednio nad Fiordem Oslo (Oslofjorden), stąd jej duże znaczenie strategiczne. Obejmuje stary zamek i tereny koszar wojskowych. Przez stulecia forteca była oblegana dziewięć razy, a po raz ostatni próbował ją zdobyć król szwedzki Karol XII Wittelsbach (1682-1718) w 1716 roku. Aż do dnia dzisiejszego, twierdza Akershus pozostała niezdobyta. Od 1750 roku mieścił się tu główny arsenał Norwegii, zaś do roku 1950 funkcjonowało tu więzienie. Przez siedem wieków dobudowywano do twierdzy rozmaite ważne budowle i instalacje. Pierwsza poważna modernizacja miała miejsce w 1559 roku, wraz z dobudowaniem nowej wieży ze składem amunicji. W roku 1940 twierdza i zamek zostały poddane bez walki, kiedy stolicę Norwegii ewakuowano w obliczu hitlerowskiej napaści. Po wojnie ośmiu zdrajców narodu, wśród nich szef kolaboracyjnego rządu Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling (1887-1945), zostało straconych na terenie twierdzy. Po dziś dzień twierdza Akershus, mimo, że dostępna dla zwiedzających, jest obiektem militarnym. Norweskie Ministerstwo Obrony ma tutaj swoją siedzibę. Akershus jest też główną siedzibą rządu norweskiego i miejscem uroczystości państwowych. Mieści się tu także mauzoleum norweskiej rodziny królewskiej, Muzeum Ruchu Oporu, Muzeum Obrony, zabytkowe więzienie i centrum informacyjne.

 

 

 

 

 

 

Na terenie Twierdzy Akershus.

 

 

 

 

 

Żołnierz pełniący wartę na terenie Twierdzy Akershus.

 

 

Centrum Informacji Turystycznej na terenie Twierdzy Akershus.

 

 

Pomnik prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta (1882-1945) na zboczach wzgórza mieszczącego Twierdzę Akershus. Autorem pomnika jest Stinius Fredriksen (1902-1977), a monument został odsłonięty w 1950 roku.

 

 

 

Statki kotwiczące przy jednym z nabrzeży dzielnicy Aker Brygge.

 

 

 

Pomnik Petera Wessela Tordenskjolda (1690-1720) - oficera marynarki duńsko-norweskiej króla Fryderyka IV Oldenburga (1671-1730). Odniósł on zwycięstwo nad flotą szwedzką w bitwie pod Dynekilen 8 lipca 1716 roku w czasie wojny północnej. Pomnik jest dziełem norweskiego malarza i rzeźbiarza Axela Hjalmara Endera (1853-1920).

 

 

Ratusz w Oslo (Oslo Rådhus) to jedna z najbardziej znanych budowli w mieście. Jest to masywny budynek z ciemnej cegły, o dwóch bliźniaczych wieżach. Sylwetka budowli z pozoru sprawia wrażenie dość ciężkiej i mało atrakcyjnej, jednak przy bliższym poznaniu oferuje kilka smakowitych niuansów, jak choćby otaczające wejście drewniane rzeźbienia nawiązujące do nordyckiej mitologii, czy imponujące freski zdobiące korytarze. Główna konstrukcja została ukończona w listopadzie 1936 roku. Niestety, wybuch II wojny światowej wstrzymał prace, które wznowiono ponownie w 1947 roku. Ostatecznie budynek oddano do użytku 15 maja 1950 roku. Ratusz został zaprojektowany przez Magnusa Poulssona (1881-1958) i Arnsteina Arneberga (1882-1961) w stylu tzw. funkcjonalizmu. Obecnie w ratuszu mają swą siedzibę władze miasta; znajduje się tam również galeria sztuki oraz pomieszczenia biurowe. Ratusz w Oslo jest miejscem organizowanej corocznie w dniu 10 grudnia ceremonii wręczania pokojowej nagrody Nobla.

 

 

W Oslo uderza ilość rzeźb, jakie można ujrzeć na ulicach miasta. Niemal na każdym rogu w centrum miasta, na nabrzeżu portowym, a także w wielu innych miejscach napotkać można gigantyczne monumenty przedstawiające nagie kobiety i mężczyzn. Z przewagą jednak płci płci pięknej. Autorem przedstawionych na poniższych zdjęciach rzeźb na Placu Ratuszowym (Rådhusplassen) jest Emil Lie (1897-1976), znany także jako Emil Carl Jonas Lie. W roku 1939 wraz z Perem Hurumem (1910-1989) wygrał konkurs na dekorację Placu Ratuszowego. Realizacja projektu trwała do 1960 roku.

 

 

 

Centrum Pokojowe Nobla (Nobels Fredssenter). Jest to instytucja związana z Pokojową Nagrodą Nobla, a zarazem miejsce promujące społeczne zaangażowanie poprzez dyskusje o kulturze i polityce. Odbywają się tu również debaty na temat wojny, pokoju i rozwiązywania konfliktów. W centrum znajduje się ekspozycja poświęcona laureatom Pokojowej Nagrody Nobla oraz ich pracy, prezentowana za pomocą technologii multimedialnych i interaktywnych, a także tradycyjnych form.

 

 

Na ulicach w różnych miejscach centrum Oslo.

 

 

 

 

 

 

 

 

Pałac Królewski (Det Kongelige Slott), leżący na wzgórzu Bellevuehøyden, jest jednym z najbardziej charakterystycznych i znanych budynków w mieście. Jest on siedzibą monarchów norweskich, miejscem oficjalnych wizyt, uroczystych obiadów, przyjmowania gości, a także miejscem pracy większości członków dworu królewskiego. Budowę pałacu zainicjował parlament norweski w latach 20. XIX wieku. Kamień węgielny pod budowę położył król Karol III Jan Bernadotte (1763-1844) w 1825 roku, a prace ukończono dopiero za rządów Oskara I (1799-1859) w 1849 roku. Pałac wzniesiono w stylu klasycystycznym wg projektu Hansa Ditleva Franciscusa von Linstowa (1787-1851). Pierwszym stałym mieszkańcem pałacu był Haakon VII (1872-1957) z dynastii Bernadotte, który w roku 1905 zaakceptował wybór na króla niepodległej Norwegii. Co charakterystyczne, siedziby władcy nie odgradza od podwładnych najmniejszy nawet płotek. Od tyłu, pałac otoczony jest dostępnym dla wszystkich parkiem, a od roku 2002 również wnętrza budynku otwarte są dla zwiedzających. Pałac Królewski przeszedł gruntowną renowację w latach 90. XX wieku. Największe wrażenie robi wysoka na 11 metrów sala balowa o powierzchni 360 m². Do dziś urządza się tu pełne przepychu zabawy taneczne. Obecnie w pałacu mieszka król Harald V Glücksburg wraz z małżonką. Każdego roku 17 maja w święto narodowe, rodzina królewska pozdrawia poddanych z balkonu pałacowego. Przed wybudowaniem obecnego pałacu, królowie szwedzko-norwescy z dynastii Bernadotte rezydowali w Paleet - okazałym domu miejskim w ówczesnej Christianii.

 

 

 

 

Konny pomnik Karola III Jana Bernadotte przed Pałacem Królewskim. Został ustawiony w 1875 roku, a jego autorem jest Brynjulf Bergslien (1830-1898).

 

 

Przy wejściu do Pałacu Królewskiego. Chyba odbywała się ceremonia wręczania odznaczeń przez monarchę, gdyż wiele osób wychodziło z pałacu z przypiętymi orderami.

 

 

Honorowa warta Gwardii Królewskiej (Hans Majestet Kongens Garde) - elitarnego batalionu lekkiej piechoty.

 

 

 

Wokół Pałacu Królewskiego rozciąga się park (Slottsparken), w którym znajduje się kilka pomników: króla Karola III Jana, matematyka Nielsa Henrika Abla (1802-1829), pisarki Camilli Collett (1813-1895), królowej Maud (1869-1938), księżniczki Marty Bernadotte (1901-1954). W 1941roku kolaboracyjny rząd Vidkuna Quislinga ustawił w parku rzeźbę islandzkiego poety Snorri Sturlusona (1179-1241), którą usunięto w 1945 roku jako symbol rządów Nasjonal Samling (partii Quislinga). W czym zawinił biedny, od stuleci już nieżyjący Islandczyk? - nie wiadomo.

 

 

 

Teatr Narodowy (Nationaltheatret). Choć pierwsze przedstawienie dał on w 1899 roku, to jego korzenie sięgają roku 1829. Wówczas został założony jako prywatna instytucja - Christiania Theatre. Teatr przeżywał kilka kryzysów finansowych do czasu, gdy w 1929 roku uzyskał skromne wsparcie rządu norweskiego. Na jego scenie wystawiane są sztuki czołowych dramaturgów, w szczególności Henrika Johana Ibsena (1828-1906). Teatr usytuowany jest przy głównej ulicy Oslo, Karl Johans gate - pomiędzy Pałacem Królewskim i gmachem Stortingu (parlamentu). Jego budynek został zaprojektowany w latach 1891-1899 przez norweskiego architekta Henrika Bulla (1864-1953). Przed głównym wejściem do teatru stoi pomnik Henrika Ibsena dłuta Stephana Sindinga (1846-1922), zaś z drugiej strony gmachu ustawiono pomnik wybitnej norweskiej aktorki teatralnej, filmowej i telewizyjnej Evy Wenche Steenfeldt Stang (1917-2011), bardziej znanej, jako Wenche Foss.

 

 

 

 

Luksusowy i elegancki "Grand Hotel" przy Karl Johans gate, głównej ulicy Oslo, działa od 1874 roku.

 

 

Budynek Parlamentu (Stortingsbygningen) w Oslo to piękny neoromański gmach, wzniesiony w II połowie XIX wieku. Jest siedzibą jednoizbowego parlamentu Norwegii oraz części biur rządowych. Konstytucja z 1814 roku powołała parlament jako władzę ustawodawczą państwa. Po raz pierwszy Storting zebrał się w miejscowości Eidsvoll. Przez kolejne 40 lat miejscem zebrań przedstawicieli władzy była szkoła katedralna u zbiegu ulic Tollbodgaten i Dronningens gate. W 1854 roku podjęto decyzję o konieczności wzniesienia budynku przeznaczonego tylko i wyłącznie na potrzeby Stortingu. Wybrano projekt architekta szwedzkiego Emila Victora Langleta (1824-1898). Początkowo miał to być budynek neorenesansowy łączący style włoskie i skandynawskie, ostatecznie jednak nadano mu kształt neoromański. Uroczyste otwarcie obecnej siedziby Stortingu nastąpiło 5 marca 1866 roku. Przez następne dziesięciolecia, gmach był wielokrotnie przebudowywany. Na okazałe wnętrza parlamentu składają się: Stortingssalen, czyli sala posiedzeń w kształcie amfiteatru z galerią dla widzów pod oknami, dwiema mównicami i podestem z fotelem dla przewodniczącego; obraz Oscara Arnolda Wergelanda (1844-1910) z 1885 roku, przedstawiający uchwalenie Konstytucji w Eidsvoll w 1814 roku; Lagtingssalen, mniejsza sala posiedzeń; Eidsvollsgalleriet z 18 portretami uczestników Konstytuanty z 1814 roku. Od strony zachodniej do parlamentu przylega Stortingsplass z niewielkim parkiem. Kompleks jest udostępniony do zwiedzania dla turystów.

 

 

 

 

Protestacyjna pikieta pań w centrum miasta. Prawdopodobnie chodziło im o wydanie zakazu produkowania i sprzedawania naturalnych futer. W każdym razie, była to dla nich z pewnością ważna kwestia, bo nie zważały na dość intensywny deszcz...

 

 

Pomnik Christiana Krohga (1852-1925), norweskiego przyrodnika, malarza, rysownika, pisarza i dziennikarza, jednego z przywódców bohemy artystycznej w Oslo. Monument ustawiony jest przy Karl Johans gate - głównej ulicy Oslo, niedaleko Stortingu (parlamentu). Pomnik jest dziełem rzaźbiarza Pera Huruma (1910-1989) i jego żony Asbjørg Borgfelt (1900-1976). Został odsłonięty w 1960 roku.

 

 

Szwedzki kościół p.w. św. Małgorzaty (Margaretakyrkan) przy Hammersborg Torg to neoklasyczna, protestancka świątynia, zaprojektowana przez szwedzkiego architekta Larsa Israela Wahlmana (1870-1952). Kościół został zbudowany w 1922 roku i konsekrowany przez szwedzkiego biskupa Larsa Olofa Jonathana Söderbloma (1866-1931) w grudniu 1925 roku. Bryła świątyni zbudowana jest z cegły, pokrytej zaprawą i zwieńczona iglicą z brązu. Ołtarz, będący dziełem szwedzkiego malarza Gunnara Torhamna (1894-1965), przedstawia Kazanie na Górze. W czasie II wojny światowej i okupacji niemieckiej kościół zasłynął z prowadzonej na szeroką skalę pomocy humanitarnej dla ludności Oslo. Budynek kościoła odznacza się wspaniałą akustyką i odbywają się w nim często koncerty.

 

 

Protestancki kościół p.w. św. Trójcy (Trefoldighetskirken) przy ulicy Akersgata. Świątynia została zaprojektowana przez niemieckiego architekta Alexisa de Chateauneuf (1799-1853), znanego z wielu budowli wzniesionych w Hamburgu. De Chateauneuf nie ukończył projektu z uwagi na chorobę - jego pracę kontynuował norweski architekt Andreas Friedrich Wilhelm von Hanno (1826-1882). Kościół został zbudowany na planie krzyża. Przykryty jest miedzianą kopułą z latarnią. Świątynia została konsekrowana w 1858 roku. W roku 1883 dodano schody przy wejściu. Zaprojektowane przez znaną malarkę Frøydis Haavardsholm (1896-1984) witraże dodano w 1936 roku. Po II wojnie światowej kościół został gruntownie odnowiony.

 

 

We wnętrzu katedry p.w. św. Olafa (Sankt Olavs Domkirke). Jest to katedra rzymskokatolicka - główna świątynia diecezji Oslo. Została wzniesiona w 1856 roku w stylu neogotyckim wg projektu niemieckiego architekta Heinricha Ernsta Schirmera (1814-1887). Była pierwszym kościołem katolickim, zbudowanym w Norwegii po reformacji. Fundusze na budowę pozyskano z prywatnych darowizn i innych środków z zagranicy. Na wyposażenie wnętrza świątyni składają się: relikwie Króla Olafa (relikwiarz widoczny jest na pierwszym planie zdjęcia), tabernakulum z włoskiego marmuru, podarowane świątyni przez papieża Piusa IX (1792-1878) w 1857 roku, tron biskupi, na którym siedział papież Jan Paweł II podczas wizyty w katedrze w 1989 roku, nowoczesna ambona ze stalowej ramy, granitowa chrzcielnica, witraże, nowy wysoki ołtarz i kolumny w nawach wykonane z norweskiego granitu, nowe organy z 1976 roku wykonane w stylu neobarokowym.

 

 

Deszcz nadal pada, w zasadzie chętnie posiedzielibysmy już w hotelu, ale pora na umówioną kolację...


 

-----

Ranek następnego dnia przywitał nas zgoła odmienną pogodą. Wczorajszy deszcz przypominały jedynie kałuże, a zza chmur czasami wyglądało nawet słońce. Ponieważ po śniadaniu w hotelu, do wyjazdu na lotnisko Moss-Rygge pozostało nam około dwóch godzin, postanowiliśmy wykorzystać ten czas na krótki spacer do pobliskiego gmachu opery i katedry protestanckiej. Z zobaczeniem tej pierwszej nie było problemu, natomiast wnętrze katedry było niedostępne. Wprawdzie widzieliśmy je poprzedniego dnia, ale odbywające się wówczas nabożeństwo nie pozwalało na dokładniejsze zwiedzanie. Liczyliśmy więc, że może uda się to tym razem. Cóż, katedra i wiele innych ciekawych miejsc w Oslo musi poczekać na swoją kolej. Bo myślę, że nie była to ostatnia wizyta w tym mieście.

 

-----

Budynek mieszczący siedzibę stołecznej policji.

 

Gmach Norweskiej Opery Narodowej (Den Norske Opera & Ballett) został ulokowany na skraju dzielnicy Bjørvika, niedaleko giełdy papierów wartościowych i głównego dworca kolejowego. Jest to największy w kraju budynek, przeznaczony na cele kultury. Opera została otwarta w kwietniu 2008 roku, a w roku następnym budynek - zaprojektowany przez spółkę Snøhetta Architects - otrzymał nagrodę Miesa van der Rohe, przyznawaną przez Unię Europejską dla dzieł współczesnej architektury. Z zewnątrz najbardziej zwraca uwagę biały, stromy kamienny dach budynku, który wyrasta wprost z Fiordu Oslo, uatrakcyjniając turystom spacery i pozwalając podziwiać widoki miasta. Oglądając budynek od strony fiordu, można dostrzec ścianę paneli słonecznych. Jest ich tu więcej niż gdziekolwiek indziej w Norwegii. Zapewniają one okolicznym domom część potrzebnej energii elektrycznej. Richard Morrison z "The Times" tak wyraził się o operze w Oslo: "Jestem oczarowany. Jest typowo norweska, olśniewająca, z wielkim poczuciem humoru, a jednocześnie z zaskakującą, ukrytą głębią. Gmach nowej Opery w Oslo jest jak zadziwiająca marmurowo-granitowa wizja, wynurzająca się z fiordu niczym gigantyczna kra lodowa".Powierzchnia dolnego poziomu budynku ma ponad 38.000 m², jest więc równa czterem standardowym boiskom piłkarskim. Budynek mieści trzy sceny i 1.100 różnych pomieszczeń. Wchodząc do gmachu głównym wejściem, wkracza się do wielkiego foyer - ogromnego otwartego pomieszczenia skromnie wykończonego prostymi materiałami, takimi jak kamień, beton, szło i drewno. Są tu miejsca do siedzenia, a także bary i restauracje. Główne audytorium, zbudowane w klasycznym kształcie podkowy, jest jedną z najnowocześniejszych sal koncertowych na świecie. Oferuje ogromne możliwości ruchu scenicznego i wspaniałą akustykę. Powierzchnia sceny wynosi kilka tys. m², a niektóre jej części znajdują się nawet 16 m poniżej poziomu morza. W przeciwieństwie do lekkiego wystroju foyer, główna scena ozdobiona została specjalnie preparowanym drewnem dębów bałtyckich. Audytorium oferuje miejsca siedzące, wyposażone w indywidualne monitory, umożliwiające wyświetlanie napisów w ośmiu językach. Balkony są dziełem szkutników z północno-zachodnich wybrzeży Norwegii, a z sufitu zwisa największy w kraju okrągły kandelabr o średnicy 7 m. Waży 8 ton i składa się z 5.800 elementów z kryształowego szkła. Zbudowała go norweska firma Hadeland Glassverk.

 

 

 

 

Widok sprzed Opery na Fiord Oslo i rzeźbę, wyobrażającą górę lodową.

 

 

Pomnik Kirsten Malfrid Flagstad (1895-1962) przed gmachem Opery. Była ona wybitną norweską śpiewaczką operową. Sopranistka ta uznawana jest za jedną z największych interpretatorek utworów Ryszarda Wagnera (1813-1883).

 

 

 

Nowoczesne oblicze Oslo w pobliżu Dworca Centralnego.


 

 

 

 

 

Restauracja "Hereford Steakhouse", w której jedliśmy wyśmienitą kolację. Z zewnątrz nie wygląda zbyt interesująco, ale - jak się okazuje - pozory mylą.

 

 

Na ulicy Prinsens gate spotkaliśmy nawet trolla...

 

 

Zbudowaną na planie krzyża protestancką katedrę (Oslo domkirke) ukończono w 1697 roku. Początkowo znana była jako kościół p.w. Matki Zbawiciela. Podczas zwiedzania, warto zwrócić uwagę na kunsztowny witraż autorstwa Emaunela Vigelanda (1875-1948) - brata słynnego Gustava (1869-1943), oraz ołtarz z 1748 roku, przedstawiający Ostatnią Wieczerzę i Ukrzyżowanie. Sufit kościoła zdobią dekoracje norweskiego malarza Hugo Lousa Mohra (1889-1970). W 1850 roku miała miejsce przebudowa świątyni, prowadzona pod kierunkiem niemieckich architektów Alexisa de Chateauneuf i Heinricha Ernsta Schirmera. W pracach uczestniczył także Andreas Friedrich Wilhelm von Hanno. Ponowna przebudowa wnętrza została przeprowadzona w 1950 roku pod kierownictwem norweskiego architekta Arnsteina Rynninga Arneberga (1882-1961). Przywrócono mu wówczas barokowy wygląd. Katedra jest miejscem wielu oficjalnych uroczystości z udziałem rodziny królewskiej i rządu norweskiego. W latach 2006-2010 kościół był poddany renowacji.

 

 

 

Katedra protestancka miała wielu prominentnych duchownych i organistów, takich jak Johan Utrecht, Nicolaus Eliessøn, Christian Olsen Rode, Johan Frederik Clasen, Johan Adolph Pløen, Johan Christian Krøyer, Fredrik Christian Groth, Frederik Christian Lindeman, Jacob Andreas Lindeman, Ludvig Mathias Lindeman, Christian Cappelen, Wilhelm Huus-Hansen, Eyvind Alnæs, Arild Sandvold, Rolf Karlsen, Terje Kvam czy Kåre Nordstoga. Na zdjęciu widoczny jest pomnik jednego z nich Ludviga Mathiasa Lindemana (1912-1887), który był organistą w świątyni przez 47 lat. Popiersie wykonane zostało przez Carla Ludwiga Jacobsena (1835-1923) i odsłonięte w 1906 roku.

 

 

Fragment ozdobnych brązowych drzwi do katedry protestanckiej, wykonanych w roku 1938 przez Dagfin Werenskiold (1892-1977).

 

 

Pomnik króla Danii i Norwegii Christiana IV Oldenburga przy placu Stortorvet. Autorem monumentu jest Carl Ludwig Jacobsen.

 

 

Oryginalne rzeźby na rogu ulic Stortorvet i Kirkegata.

 

 

Budynek Giełdy i skwer przed nim - widok w kierunku ulicy Tollbugata.

 

 

 

Widoki z drogi na lotnisko Moss-Rygge, znajdujące się w okręgu Østfold w odległości 13 km od miasta Moss i ok. 66 km od centrum Oslo.

 

 

 

 

 

Na lotnisku, przed odlotem do Polski.

 

 

 

 

Widoki z pokładu samolotu tuż po starcie z Oslo i tuż przed lądowaniem w Modlinie...


 

 

 

 

 

I już na ziemi w Modlinie.

 

 

Dziękuję za uwagę.

 

 

_Huragan_
Obrazek użytkownika _Huragan_
Online
Ostatnio: 1 godzina 30 minut temu
Rejestracja: 13 cze 2015

Ratusz w Oslo to chyba najbardziej kontrowersyjna budowla w tym miescie.Napewno bardzo charakterystyczna,ale pieknem nie powola jak dla mnie

https://marzycielskapoczta.pl/

Napisz pocztowke ze swoich podrozy do chorych dzieci

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 2 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Huragan, zgadzam się. Są tam fajne szczegóły, ale w całości z pewnością jest on dość kontrowersyjny i muszę przyznać, że też widziałem wiele ładniejszych gmachów. Pozdrawiam. Biggrin 

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 17 godzin 47 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Faktycznie pogoda ci nie dopisała tym razem. Ale i tak było warto..trolla spotkałeś Biggrin

Czy spróbowałeś renifera ? norweskiego piwa albo innego przysmaku ?

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 2 dni 2 godziny temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, kiełbasy z renifera, oraz hamburgera z wołu piżmowego spróbowałem, ale na Grenlandii. Norweskiego piwa też miałem okazję skosztować, ale na kolana mnie nie powaliło. Mimo wszystko czeskie i niemieckie jest lepsze. Norwegia jeszcze mi się marzy - zwłaszcza Svalbard i Lofoty. Może się kiedyś tam wybiorę... Pozdrawiam. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 17 godzin 47 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Lofoty są również i moim marzeniem Yes 3 może kiedyś ?

No trip no life

Wyszukaj w trip4cheap