--------------------

____________________

 

 

 



Wiosenne wakacje w Austrii 2019

8 posts / 0 nowych
Ostatni wpis
achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 14 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020
Wiosenne wakacje w Austrii 2019

Dolina Ötz (Ötztal)

 

 

Wzdłuż prawego dopływu Innu, rzeki Ötztaler Ache, ciągnie się długa dolina Ötz (Ötztal). W jej centralnej części leży Längenfeld - największe miasteczko w dolinie, liczące ok. 4.000 mieszkańców. Miejscowość, położona na wysokości ok. 1180 m n.p.m., jest znanym ośrodkiem sportów zimowych. Turyści zatrzymujący się w apartamentach Längenfeld mają do wyboru ponad 70 km nowoczesnych tras biegowych o zróżnicowanych stopniach trudności, przystosowanych do jazdy zarówno stylem klasycznym, jak i łyżwowym. Miasteczko ma wiele do zaoferowania także latem. Na zwolenników górskich wędrówek czekają piesze szlaki o łącznej długości 150 km, wiodące przez malownicze okolice dna doliny, kotły lodowcowe i górskie jeziora, w kierunku Alp Ötztalskich. Co ważne - korzystanie z tras biegowych i szlaków turystycznych jest bezpłatne dla wszystkich gości przebywających w Längenfeld. Z kolei amatorzy dwóch kółek znajdą tu około 80 km górskich szlaków rowerowych.

Spędzając urlop w Längenfeld, warto zobaczyć ciekawy barokowy kościół parafialny p.w. św. Katarzyny i rozproszone liczne kapliczki, a także muzeum plenerowe Öetztal oraz dom narodzin księdza Franza Xaveriusa Senny (1831-1884), który był współzałożycielem "Deutscher Alpenverein" (Niemieckiego Stowarzyszenia Alpejskiego). Warto także odwiedzić pobliskie miejscowości Huben i Gries, które również oferują znakomite warunki narciarskie oraz komfortowe możliwości zakwaterowania. W Huben znajduje się Nordic Fitness Park z licznymi ścieżkami do nordic walking, zaś niewielki teren narciarski w Gries oferuje idealne trasy dla początkujących narciarzy i rodzin z dziećmi. W poszukiwaniu większego ośrodka narciarstwa alpejskiego warto wybrać się do oddalonego o kilkanaście kilometrów Sölden, położonego w głębi doliny i znanego z zawodów Pucharu Świata w slalomie gigancie.

W Längenfeld znajduje się także najsłynniejszy ośrodek wód termalnych Tyrolu - "Aqua Dome", który jest architektoniczną perłą regionu, doskonale wpisującą się w krajobraz alpejski. Bogate zaplecze wewnątrz ośrodka i duża strefa zewnętrzna z trzema basenami zapewniają urlopowiczom znakomite warunki do relaksu po aktywnym dniu spędzonym na stokach. Woda o temperaturze +36°C, sauny, basen z urządzeniami fitness i salony masażu zapewniają odprężające doznania i możliwość podziwiania fascynujących lodowców Doliny Ötz przez przeszklone ściany ośrodka. Szczególnie emocjonującym przeżyciem jest kąpiel w basenach termalnych znajdujących się na zewnątrz obiektu pod gołym niebem. Warto wspomnieć, że źródła termalne w dolinie Ötz znane były już w XVI wieku. Zwieńczeniem tych relaksujących chwil z pewnością będzie wizyta w jednej z lokalnych restauracji serwujących tyrolskie przysmaki.

Właśnie Längenfeld było miejscem naszego wielkanocnego urlopu w ubiegłym roku. Oczywiście, nie ograniczyliśmy się tylko do tej miejscowości. Odwiedziliśmy i inne miejsca w dolinie Ötz, a także odbylismy dalsze wycieczki - do Wattens i wodospadów Krimml, a także do St. Anton am Arlberg i Księstwa Liechtenstein. W drodze powrotnej do kraju zatrzymaliśmy spędziliśmy też pół dnia w Braunau am Inn, a także po dwa dni w bawarskiej Pasawie i Ratyzbonie.

-----

Längenfeld

 

 

Domek na obrzeżach Längenfeld, który był naszą kwaterą podczas wielkanocnego tygodniowego pobytu w Austrii.

Niewielka kapliczka w pobliżu naszej kwatery.

 


 

A takie widoki mogliśmy podziwiać z okien i balkonu naszego domku.

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W drodze do centrum miasteczka.

 

 

 

 

Kościół parafialny p.w. św. Katarzyny w Längenfeld należy do dekanatu Silz w diecezji Innsbruck. Kościół i położony obok niego cmentarz są obiektami zabytkowymi. Pierwsza wzmianka o istniejącym w Längenfeld kościele pochodzi z 1303 roku, a świątynia została konsekrowana w 1352 roku. Ów późnogotycki kościół został przebudowany w 1518 roku, prawdopodobnie przez Jakoba von Tarrenza. Późnogotycka nawa kościoła została przedłużona w 1690 roku. W tym samym czasie nadano jej barokowy wystrój. Polichromie w nawie i prezbiterium pochodzą z 1852 roku i zostały wykonane przez Josefa Arnolda Starszego (1788-1879). Ołtarz główny, ukazujący chwałę św. Katarzyny, pochodzi z 1800 roku i jest autorstwa Antona Franza Altmuttera (1745-1817). Autorstwo ambony, pochodzącej z końca XVII wieku i wyróżniającej się bogatą dekoracją rzeźbiarską i figurami czterech ewangelistów, przypisywane jest rzeźbiarzowi Jakobowi Auerowi (1645-1796). Późnogotycki ostrołukowy portal zachodniej fasady kościoła pochodzi z 1518 roku. Podczas wspomnianej przebudowy świątyni w 1690 roku został on obramowany dekoracjami stiukowymi. Na zachodniej fasadzie znajduje się także fresk z końca XVIII wieku, przedstawiający św. św. Urszulę, Katarzynę i Barbarę, którego autorem jest Josef Anton Puellacher (1737-1799). W 1820 roku wieża kościelna została pomalowana w sposób dzielący ją na trzy piętra. Godne uwagi są dwa późnogotyckie okna maswerkowe w górnej części wieży, nad którymi umieszczono blendy z herbami. Wieża zwieńczona jest spiczastym hełmem i ma 74 m wysokości. Po obu stronach wieży znajdują się budynki zakrystii.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Częstym elementem kościołów w Austrii i Niemczech są obrazy i tablice upamiętniające żołnierzy poległych w czasie wojen. Również na ścianie kościoła p.w. św. Katarzyny w Längenfeld umieszczono widoczny na zdjęciu obraz oraz tablice ze zdjęciami żołnierzy, poległych podczas obu wojen światowych.

 

 

 

 

Pomnik pochodzącego z Längenfeld księdza Franza Xaveriusa Senny (1831-1884), alpinisty i współzałożyciela Deutscher Alpenverein (Niemieckiego Stowarzyszenia Alpejskiego).

 

Jeden z domów w pobliżu kościoła p.w. św Katarzyny.

 

 

Pomnik znanego tyrolskiego malarza Albina Eggera-Lienza (1868-1926).

 

 

Hotel "Zum Hirschen" ("Pod Jeleniem").

 

 

 

 

Współczesna figurka św. Jana Nepomucena.

 

Archeologiczny park na wolnym powietrzu Ötzi-Dorf w Umhausen koło Längenfeld oferuje żywy wgląd w historię neolitu. Wioska Ötzi nie jest muzeum w tradycyjnym sensie, ale parkiem na wolnym powietrzu, który oprócz funkcji edukacyjnych oferuje również aktywną rozrywkę dla najmłodszych. Można obejrzeć tu repliki neolitycznych chat, zwierzęta, narzędzia, broń, sprzęt domowy, biżuterię itd. Inspiracją do utworzenia parku było znalezienie w 1991 roku w Tisenjoch (Similaun) - w górnej części doliny Ötz - doskonale zakonserwowanego ciała człowieka z epoki neolitu, którego nazwano Ötzi. Obok parku archeologicznego znajduje się park, prezentujący ptaki drapieżne (Greifvogelpark), gdzie na obszarze ok. 5.000 m² zgromadzono wiele ich gatunków. Rzadkie gatunki ptaków żyją tu w odpowiedni dla siebie sposób i są pod opieką profesjonalnie przeszkolonych sokolników. Niestety, gdy odwiedziliśmy to miejsce, było ono zamknięte i do maja trwały prace przygotowujące je do sezonu turystycznego.


 

 

 

 

Widoczny na zdjęciach wodospad Stuibenfall jest najwyższym wodospadem w Tyrolu. Znajduje się on w pobliżu Umhausen i Längenfeld w dolinie Ötz. Wodospad ma dwie kaskady o łącznej wysokości 159 m. Niestety, w czasie wycieczki do wodospadu pogoda nie dopisała. Siąpił drobny, ale dokuczliwy deszcz, a i widoczność nie była najlepsza. Obejrzeliśmy więc ten cud natury jedynie z daleka i wróciliśmy do Längenfeld.

 

 

 

 

 

 

-----

Sölden i wycieczka na szczyt Gaislachkogl

 

 

Pewnego dnia podczas naszego pobytu w Tyrolu odwiedziliśmy Sölden i wjechaliśmy na szczyt Gaislachkogl, wznoszący się na wysokość 3058 m n.p.m.

 

Sölden to miasteczko położone w górnej części doliny Ötz. Liczy ok. 3.500 stałych mieszkańców, lecz jego baza noclegowa pozwala na zakwaterowanie ok. 15.000 turystów. Pod względem ilości korzystających z noclegów turystów gmina Sölden jest trzecim po Wiedniu i Salzburgu austriackim ośrodkiem turystycznym. Główna część Sölden znajduje się na wysokości 1.368 m n.p.m., a górna część, zwana Hochsölden położona jest na wysokości 2.090 m n.p.m. Najwyższym szczytem w okolicy jest Wildspitze (3.768 m n.p.m.), drugi pod względem wysokości szczyt w Austrii po Großglocknerze (3.798 m n.p.m.). Ötztalska Droga Lodowcowa (Ötztaler Gletscherstraße), wznosząca się na wysokość 2.830 m n.p.m., jest drugą najwyższą drogą asfaltową w Europie. Jest to droga dojazdowa z Sölden do lodowca Rettenbach i lodowca Tiefenbachferner w Alpach Ötztalskich. Została zbudowana w 1972 roku. Na lodowcu Rettenbach tradycyjnie odbywa się rozpoczęcie sezonu Pucharu Świata w Narciarstwie Alpejskim. Tereny narciarskie w okolicach Sölden, obejmujące niemal 150 km tras o różnej skali trudności, wyposażone są w 35 różnego typu wyciągów, od orczykowych po gondolowe. Do Sölden warto przyjechać również wiosną, bowiem rokrocznie, w kwietniu na lodowcu Rettenbach odbywa się niezwykła impreza pod nazwą "Hannibal Party" dla upamiętnienia historycznego przekroczenia Alp przez armię Hannibala (247-183 p.n.e.) podczas drugiej wojny punickiej, toczonej w latach 218-201 p.n.e.

 

Prymitywne narzędzia znalezione w pobliżu dzisiejszego Sölden świadczą o tym, że region został zasiedlony przed tysiącami lat. Ötzi, słynna dobrze zachowana mumia mężczyzny, który żył w okresie neolitu pomiędzy 3400 i 3100 rokiem p.n.e., została znaleziona w Alpach Ötztalskich właśnie w pobliżu Sölden.

-----

Na głównej ulicy Sölden. Spotkamy tu wiele hoteli, pensjonatów, kawiarni i restauracji, sklepów i wypożyczalni sprzętu narciarskiego.

 

 

 

 

Będąc w Sölden, warto wybrać się gondolową kolejką linową na szczyt Gaislachkogl. Wyrusza się ze stacji położonej niemal w centrum miasteczka, leżącej na wysokości 1.363 m n.p.m.Trasa kolejki jest dwuetapowa. Na pierwszym odcinku Gaislachkoglbahn może przewieźć 3.600 pasażerów w ciągu godziny. Po niecałych 7 minutach docieramy do stacji pośredniej, położonej na wysokości 2.174 m n.p.m. Można tu zrobić sobie przerwę i skorzystać z niezłej restauracji "Tiroler Stube", oferującej duży wybór posiłków i napojów. Ponieważ na Gaislachkogl wybraliśmy około południa, zrobiliśmy sobie taką przerwę i w pięknej scenerii na tarasie wspomnianej restauracji zjedliśmy smaczny obiad.

 

 

 

 

Drugi etap swej trasy kolejka pokonuje w niecałe 6 minut, po których osiąga górną stację, położoną na wysokości 3.040 m n.p.m., 18 m poniżej wierzchołka Gaislachkogl. Na tym odcinku kolejka może przewieźć 1.400 osób w ciągu godziny. Na pierwszym odcinku trasy kursuje 107 kabin, z których każda może pomieścić 8 osób, zaś na drugim odcinku 11 kabin, z których każda może pomieścić 28 osób. Na pierwszym odcinku jest 13 podpór, na drugim - tylko 3. Na obu odcinkach gondola porusza się z prędkością 6 m/s. Oczywiście, podczas jazdy kolejką można podziwiać wspaniałe górskie widoki. Sölden to jedyny ośrodek w Austrii, gdzie trasy na lodowcu bezpośrednio połączone są wyciągami z resztą terenów narciarskich. Całość tego rozległego obszaru, na którym wytyczono aż 148 km tras, składa się z trzech części, różniących się od siebie charakterem. Dla początkujących zalecany jest rejon przełęczy Giggijoch, gdzie na niebieskich trasach o szerokości kilkuset metrów można bezpiecznie ćwiczyć swoje umiejętności. Z kolei znajdujący się na wysokości ponad 3.000 m n.p.m. Gaislachkogl to raj dla doświadczonych narciarzy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na szczycie Gaislachkogl znajduje się znakomita restauracja "Ice Q", która była miejscem akcji filmu "Spectre" ("Widmo") z serii filmów o Jamesie Bondzie, nakręconego w 2015 roku w reżyserii Sama Mendesa, z Danielem Craigiem w roli agenta 007. Tytuł filmu nawiązuje do nazwy fikcyjnej organizacji terrorystycznej SPECTRE - Specjalnej Egzekutywy Kontrwywiadu, Terroryzmu, Odwetu i Wymuszania (Special Execution for Counter-Intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion), która jest głównym przeciwnikiem Bonda. Niewątpliwą atrakcją Gaislachkogl jest urządzona na szczycie góry instalacja "007 Elements", dedykowana światu Jamesa Bonda. Oczywiście taką atrakcją są też wspaniałe wysokogórskie panoramy, które stanowią prawdziwą ucztę dla oka. "007 Elements" mieści się w specjalnie zaprojektowanym na zamówienie budynku obok restauracji "Ice Q", w której w filmie "Spectre" znajdowała się klinika Hofflera i gdzie w filmie rozpoczyna się słynna scena pościgu. Instalacja ma powierzchnię 1.300 m² i jest rozmieszczona na dwóch poziomach, doskonale komponując się z pięknem jej naturalnego otoczenia. Wejście prowadzi przez tunel, który natychmiast zanurza gościa w obrazach i dźwiękach świata Jamesa Bonda. Dwie główne sale wystawowe oferują spektakularne widoki na góry i doliny Tyrolu. W jednej z sal można obejrzeć film, w którym aktorka Naomie Harris opowiada o tym, w jaki sposób pisanie scenariuszy serii doprowadziło do wyboru lokalizacji. Szczególną uwagę poświęcono miejscom, które tworzą scenerię do austriackiej sekwencji akcji filmu "Spectre". Jedna z sal pozwala odwiedzającym na interaktywne zapoznanie się z technologią i cyfrową kreatywnością, a także obejrzenie niektórych starszych rekwizytów, wykorzystywanych w filmach o Jamesie Bondzie. Action Hall (Sala Akcji) jest instalacją, która koncentruje się na pracy działów efektów specjalnych i kaskaderów. Można zobaczyć tu przednią część samolotu, który Bond pilotuje w filmie "Spectre". Zwiedzający mają także możliwość zakulisowego spojrzenia na realizację ekscytującej sekwencji górskiego pościgu we wspomnianym filmie. W sąsiedniej sali projekcyjnej goście mogą obejrzeć tę sekwencję z objaśnieniem, w jaki sposób została ona stworzona. Sala Legacy Gallery (Galeria Dziedzictwa) pozwala zwiedzającym odkryć obszerne archiwum 007 za pomocą interaktywnych ekranów dotykowych, które wyświetlają historię filmów o Jamesie Bondzie. Można tu również kupić ekskluzywne pamiątki i gadżety związane tematycznie z agentem 007. Wstęp do "007 Elements" kosztuje 22 € (dzieci 12 €), a wjazd dwuodcinkową gondolową kolejką linową to dodatkowe 38 €, dlatego jeśli zamierza się zwiedzać instalację warto kupić łączony bilet - wówczas za całość zapłacimy 54 € (dzieci 30 €). Takie ceny obowiązywały podczas naszego pobytu w kwietniu 2019 roku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Krzyż szczycie Gaislachkogl (3058 m n.p.m.) i jeszcze trochę widoków ze szczytu. Jak już wspomniałem w okolicach Sölden jest wiele dobrze przygotowanych tras narciarskich. Natura bywa jednak nieraz nieobliczalna. W południe 3 maja 2009 roku lawina porwała sześciu narciarzy. Świadkowie zobaczyli lawinę na zboczu góry Schalfkogel (3.540 m n.p.m.) i powiadomili służby ratownicze, ale ekipy nie były w stanie dojść do miejsca tragedii z powodu złej pogody. Ponowna próba została przeprowadzona przez helikopter i po kilku godzinach poszukiwań odnaleziono sześć ciał.

 

 

 

 

 

Po kilku godzinach zjeżdżamy z powrotem do Sölden.

 

 

 

 

 

 

-----

 

Ötz

 

 

W dolnej części doliny Ötz największą miejscowością jest Ötz, stara wieś, w której zachowały się piękne domy z malowanymi elewacjami. Po raz pierwszy Ötz został wspomniany jako "Ez" w akcie darowizny księcia Henryka Lwa (1129-1195), spisanym rzekomo w 1166 roku (choć niektórzy historycy uważają, że dokument ten został sfałszowany w późniejszych wiekach). Podobnie jak cała dolina, Ötz należał do dworu Petersberg z Silz, który pod swoje panowanie wziął książę Karyntii i hrabia Gorycji i Tyrolu, Meinhard II Tyrolski (~1238-1295) na przełomie 1266 i 1267 roku. Do początków XX wieku duże znaczenie w gospodarce Ötz miała uprawa lnu i hodowla. Od końca XIX wieku coraz większe znaczenie zyskiwała turystyka. Największą liczbę turystów (ok. 400.000) Ötz odnotował na przełomie lat 70. i 80. XX wieku. Obecnie miejscowość liczy ok. 2.500 mieszkańców. Będąc w Ötz, warto zobaczyć kościół parafialny p.w. św. św. Jerzego i Mikołaja, zabytkową gospodę "Pod Gwiazdą" i pospacerować wśród stylowych domów, ozdobionych malowidłami.

-----

Stacja benzynowa w pobliżu Haiming u wylotu doliny Ötz.

 

Na ulicach miasteczka Ötz. Obok nowoczesnych budynków, spotkamy tu też wiele starszych domów, których fasady i ściany ozdobione są malowidłami.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na wzgórzu po północnej stronie Ötz wznosi się piękny kościół parafialny p.w. św. św. Jerzego i Mikołaja. Należy on do dekanatu Silz w diecezji Innsbruck. Późnogotycka świątynia została zbudowana ok. 1500 roku, a w latach w latach 1743-1744 nadano jej obecny barokowy charakter. Fasada ma łukowe i owalne okna oraz szczyt z umieszczoną na nim datą 1745 roku. Kościół jest świątynią jednonawową. Nawa kościoła została przebudowana w 1667 roku przez mistrza Gallusa Apellera. Ma ona sklepienie kolebkowo-beczkowe. Klasycystyczny ołtarz główny zdobi obraz Josefa Antona Stechera z 1850 roku, przedstawiający św. Jerzego. Dwa ołtarze boczne pochodzą z I połowy XVIII wieku. W lewym ołtarzu Josef Anton Stecher przedstawił św. Annę i NMP. Umieszczono w nim też figury św. Sebastiana i św. Floriana z XVIII wieku. Prawy ołtarz zdobi obraz tego samego autora przedstawiający Pietę, a także posągi św. Piotra i św. Pawła z XVIII wieku, których autorem jest Andreas Kölle (1680-1755). Dekoracja malarska sufitu kościoła pochodzi z 1891 roku i jest dziełem Heinricha Kluibenschedla (1849-1929). Zwiedzając kościół, warto zwrócić uwagę na piękną barokową ambonę z ok. 1740 roku. Organy dla kościoła zbudował Franz Weber (1825-1914) w 1888 roku. W świątyni warto też zwrócić uwagę na dwukondygnacyjną emporę, XVIII-wieczne figury św. Kasjana i św. Mikołaja w prezbiterium oraz figury NMP i św. Józefa z 1720 roku, których autorstwo przypisywane jest Ingenuinowi Lechleinterowi (1676-1731). Późnogotycka wieża po zachodniej stronie nawy ma podwójne łukowate okna maswerkowe w dzwonnicy i zwieńczona jest hełmem z iglicą. W trójkącie szczytowym znajduje się nisza z herbem, a na północ od wieży znajduje się dawna zakrystia, w piwnicy której mieści się ossuarium. Świątynia w Ötz zawiera także dolny kościół, znajdujący się poniżej prezbiterium. Pochodzi on z z XIV wieku, a w XVII wieku został odnowiony i konsekrowany w 1682 roku. Po stronie wschodniej nawa ma dwa późnogotyckie portale. Przy drodze wiodącej do kościoła ustawiono kilka niewielkich kapliczek. Z drogi tej roztaczają się też ładne widoki na leżące w dole miasteczko.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przy kościele p.w. św. św. Jerzego i Mikołaja znajduje się niewielki cmentarz.

 

 

 

Na elewacjach wielu budynków w Ötz spotkamy malowidła, często o motywach sakralnych. To przedstawia Trójcę Świętą.

 

 

Gospoda "Pod Gwiazdą" ("Zum Stern") w Ötz to mały klejnot architektury. Mieści ona stylowy hotel i restaurację. Przytulne pokoje za mocnymi ścianami i kolorowymi fasadami zapraszają do odpoczynku. Zajazd jest jak muzeum - ciekawy, tradycyjny i przytulny. Malowidła zdobiące jego ściany pochodzą z 1573 i 1615 roku. Gospoda "Pod Gwiazdą" jest znana także poza granicami Austrii jako doskonała restauracja, a także ze względu na zabytkowy budynek i wspaniałe freski. Ale ma też długą i interesującą historię. Jej położenie w środku miasteczka na niewielkim wzniesieniu świadczy o tym, że dom ten jest jednym z pierwszych i najstarszych w Ötz. Nie wiadomo dokładnie, kiedy zajazd powstał, lecz z pewnością było to przed 1573 rokiem, gdyż jedna z zachowanych inskrypcji na budynku opatrzona jest tą datą, nazwiskiem właściciela - Christiana Rotta - i jego herbem.Po Christianie dom odziedziczył jego syn Christof (jeden z pięciorga jego dzieci), który prawdopodobnie odnowił go po zniszczeniach, jakich doznał on podczas pożaru Ötz w 1600 roku. W rękach rodziny Rottów gospoda "Pod Gwiazdą" pozostawała do lat 30. XVIII wieku, kiedy to kupił ją Johann Schober. W roku 1780 sprzedał on dom Franzowi Schulerowi, przodkowi obecnych właścicieli. Zdobiące gospodę "Pod Gwiazdą" XVI- i XVII-wieczne malowidła zostały odnowione na początku XX wieku, a ich renowację przeprowadził specjalista w zaskresie fresków Heinrich Kluibenschedel (1849-1929). Ponownie odnowiono je w 1968 roku.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Budynek naprzeciwko gospody "Pod Gwiazdą". Nad portalem umieszczony jest fresk z wyobrażeniem Maryi z Dzieciątkiem, opatrzony napisem "O Maria, schütze dieses Haus und alle die da gehen ein und aus" ("O Maryjo, chroń ten dom i wszystkich tych, którzy tu wchodzą i stąd wychodzą").

 

 

 

-----

Ötztaler Sagenweg

 

 

Jedną z atrakcji doliny Ötztal jest szlak Ötztaler Sagenweg (Ötztalska Ścieżka Legend) - szczególna trasa, poprowadzona w pięknej leśnej scenerii, prowadząca z Huben do schroniska Am Feuerstein. Jest to iście bajkowa ścieżka, na której spotkamy wyobrażenia wielu postaci z 14 legend, baśni i mitów z doliny Ötztal, przedstawione w formie żelaznych rzeźb, ustawionych wzdłuż całego szlaku. Niektóre z nich mają nawet 6 m wysokości. Szlak wznosi się łagodnie i znakomicie nadaje się na rodzinny spacer z dziećmi, zapewniając im niespodziewane spotkania z bohaterami baśni i pobudzając wyobraźnię. Szkoda jedynie, że tablice objaśniające każdą z rzeźb i przedstawiające związaną z nią legendę, są tylko w języku niemieckim.

Szlak oferuje spektakularne widoki na leżącą poniżej wioskę Huben. A koniec spaceru można zwieńczyć smacznym posiłkiem w restauracji schroniska Am Feuerstein.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

c.d.n.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 5 godzin 39 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Relacja z Austrii , super !! to taki piękny kraj.

Na ogół jeżdzę tam zima na narty a marzy mi się, aby kiedyś pojechac autkiem na zwiedzanie  w zielonej odsłonie

Byliście autem ?

To biore się za czytanie

No trip no life

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 14 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Wattens - Swarovski Kristallwelten

Jeden z dni naszego pobytu w Austrii poświęciliśmy na wycieczkę do pięknych wodospadów Krimml. Po drodze do tego cudu przyrody zatrzymaliśmy się w Wattens, gdzie zwiedziliśmy Swarovski Kristallwelten (Kryształowe Światy Swarovskiego) - muzeum kryształów, otwarte w 1995 roku w setną rocznicę założenia tutejszej fabryki kryształów. Muzeum powstało z inicjatywy artysty Franza André Hellera. On oraz inni artyści: Brian Eno, Niki de Saint Phalle (1930-2001), Susanne Schmögner i Paul Seide stworzyli bajkowy świat kryształowych pomieszczeń. Można zobaczyć tu największy na świecie szlifowany kryształ ze szkła ołowiowego o wadze 310.000 karatów. Oprócz tego, dodatkowymi atrakcjami dla gości są m.in.: ściana wyłożona 12 tonami kryształków, kryształowa piramida wzniesiona z 590 kawałków lusterek, Kryształowy Teatr czy też największy na świecie kalejdoskop - Crystaloscope, zaprojektowany przez Petera Mandela. Swarovski Kristallwelten odwiedza corocznie ok. 700.000 turystów. Jest to druga na liście, po pałacu Schönbrunn w Wiedniu, atrakcja turystyczna Austrii. W roku 2003 nastąpiła pierwsza rozbudowa kompleksu pod artystycznym przewodnictwem Fabrizio Plessiego, Thomasa Feuersteina, Hansa Magnusa Enzensberga oraz braci, Petera i Rolanda Neuwirthów. W miejscu zajmowanym wcześniej przez pola i ugory utworzono w 2015 roku zachwycający Park Olbrzyma, w którym zwiedzający mogą podziwiać nie tylko dzieła sztuki współczesnej, lecz również dawne pamiątki i obiekty nawiązujące do długiej historii rodziny Swarovski. Warto dodać, że w parku zasadzono ponad 72.000 cebulek kwiatowych. Do szczególnych, całorocznych atrakcji należą 20-metrowa Wieża Zabaw, dająca możliwość wspinania się, huśtania i zjeżdżania, a także Plac Zabaw, które to atrakcje bawią i fascynują dzieci. Główną atrakcję Kryształowych Światów Swarovskiego stanowią jednak Komnaty Cudów, obejmujące kilkanaście sal o fantazyjnych nazwach i różnym charakterze. Na terenie kompleksu znajduje się też sklep z upominkami, a także zaplecze gastronomiczne.

Będąc w Wattens, warto też pamiętać, że z tego miasta pochodził ksiądz Jakob Gapp (1897-1943), który otwarcie przeciwstawiał się nazizmowi i anschlussowi Austrii. Mimo, że wyemigrował do Hiszpanii i Francji, gdzie pomagał żydowskim uchodźcom z Niemiec, został schwytany przez agentów Gestapo i przewieziony do Berlina, gdzie został skazany na śmierć i stracony w więzieniu Plötzensee. W 1996 roku ksiądz Gapp został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II.

-----

Zakłady Swarovski w Wattens. Ich założycielem był Daniel Swarovski (1862-1956), pochodzący z Czech szlifierz kryształów i jubiler. W roku 1895 osiedlił się on w Austrii i wraz z Armandem Kosmanem i Franzem Weisem założył w Wattens spółkę "A. Kosmann, D. Swarovski & Co.", a w 1919 roku - firmę Tyrolit. W 1949 roku jego syn Wilhelm założył w Absam w Tyrolu firmę "Swarovski Optik KG".

W Parku Olbrzyma na terenie kompleksu Swarovski Kristallwelten.

Główną atrakcję Błękitnej Sali stanowi Centenar - największy na świecie szlifowany kryształ ze szkła ołowiowego o wadze 310.000 karatów.

Różne eksponaty. Wydaje mi się, że autora pierwszej kompozycji zainspirował Salvador Dali (1904-1989).

Fragment ekspozycji "Mechaniczny Teatr", autorem której jest brytyjski artysta Jim Whiting.

"Kryształowa Katedra" to instalacja obejmująca 595 luster, sprawiająca wrażenie, że znajdujemy się wewnątrz kryształu. Kompozycja zbudowana jest w oparciu o model tzw. "kopuły geodezyjnej" Richarda Buckminstera Fullera (1895-1983), amerykańskiego konstruktywisty i pioniera architektury hi-tech. W "Kryształowej Katedrze" zwiedzającym towarzyszy muzyka Briana Eno. Sala bywa wykorzystywana też jako miejsce ślubów.

Sala "Silent Light" ("Ciche Światło") zarówno nazwą, jak i piękną kryształową choinką nawiązuje do piękna zimy i klimatów bożonarodzeniowych. Kompozycja, złożona ze 150.000 kryształów jest dziełem holenderskiego artysty Torda Boontje i brytyjskiego projektanta mody Alexandra McQueena (1969-2010).

 

Kompozycja "The Chandellier" (Żyrandol) przedstawia odwrócony pejzaż miejski, składający się z przeplatanych kryształów zwisających z sufitu. Autorką jest koreańska artystka Lee Bul. Kompozycja utworzona jest z 350-400 pojedynczych pasm kryształu, z których każde łączy wiele różnych kryształowych elementów. Ta sylwetka miasta została zainspirowana pracami XX-wiecznych ekspresjonistów niemieckich.

"Pałac Miłości" to instalacja hinduskiego artysty Manisha Arory. Jest on jednym z projektantów pracujących dla Paco Rabanne.

"Lodowy Zaułek" to instalacja stworzona przez tyrolskiego artystę Olivera Irschitza. Można podziwiać tu grę ciekawych efektów świetlnych. Ten pusty korytarz "ożywa" dopiero wówczas, gdy wejdzie się do środka. Pojawiają się wówczas szeregi krystalicznych ścieżek, dzięki którym zwiedzający może wpatrywać się w otaczający go świat lśniącego lodu. Im dalej gość odważy się wejść, tym jaśniejsze i bardziej błyszczące staje się otoczenie.

Kompozycja pracownika firmy Swarovski - austriackiego artysty Huberta Steinlechnera z 1995 roku.

Instalacja "Transparent opacity" (Przezroczysta nieprzezroczystość) izraelskiego artysty i designera Arika Levy'ego. Instalacja to swoista gra z najbardziej zróżnicowaną gamą materiałów obejmującą szkło, marmur, stal, tworzywa sztuczne, a także druk 3D. Autor obecnie pracuje w różnych krajach Europy i ma też własne studio w Paryżu.

"Komnata Cudów" (Studio Job Wunderkammer). To, co na pierwszy rzut oka wygląda jak pełne barw wesołe miasteczko, jest w rzeczywistości tysiącami opowieści w postaci ruchu, muzyki, odblasków. Tysiące drobnych elementów wywierają niezapomniane wrażenie. Kompozycja jest dziełem belgijskich artystów Joba Smeetsa i współpracującej z nim Nynke Tynagel.

 

Instalacja "Eden" wprowadza nas do tajemniczego lasu, pełnego kryształowych stworzeń, wyczarowanych przez szwedzkiego artystę Patrika Fredriksona i jego brytyjskiego kolegę Iana Stallarda.

Fragment kompozycji "55 milionów kryształów", której towarzyszy muzyka Briana Eno.

Instalacja "El Sol" (Słońce) meksykańskiego artysty Fernando Romero, składająca się z 2.880 sztuk specjalnie wykonanych kryształów Swarovskiego.

Częścią Swarovski Kristallwelten jest również wystawa kryształowej biżuterii oraz filmowych i teatralnych rekwizytów, wykorzystywanych przez wielu słynnych artystów. Na trzecim zdjęciu widoczna jest korona Eltona Johna, wykonana w 1996 roku w Atelier Marangoni na zamówienie Gianniego Versace (1946-1997), na czwartym - elementy scenicznego kostiumu Josephine Baker (1906-1975) z przedstawienia "Revue nègre" z grudnia 1925 roku, zaś na piątym - elementy scenicznego kostiumu Amandy Lear.

Sklep, w którym można nabyć upominki i gadżety.

-----

Wodospady Krimml

 

 

Krimml to gmina w okręgu Zell am See w kraju związkowym Salzburg w regionie Pinzgau. Miejscowość leży nad rzeką Salzach, w południowo-zachodniej części górnego regionu Pinzgau w pobliżu granicy z Tyrolem. Położona jest ok. 54 km na zachód od miasta Mittersill i ok. 54 km od stolicy okręgu Zell am See. Centrum osady Krimml znajduje się na wysokości 1.067 m n.p.m. Na zachodzie, droga przez przełęcz Gerlos (1.500 m. n.p.m) prowadzi przez Wald im Pinzgau do doliny Zillertal w Tyrolu. Na południu, dolinę rzeki Krimmler Ache (Krimmler Achental) zamyka szczyt Dreiherrnspitze (3.499 m n.p.m.), stanowiący część Wysokich Taurów. Pobliska trasa, wiodąca przez przełęcz Birnlücke (2.665 m n.p.m.), prowadzi do Tauferer Ahrntal w Południowym Tyrolu, należącym już do Włoch.

Znaleziska archeologiczne datują początki osadnictwa w okolicach dzisiejszej wioski Krimml na wczesną epokę brązu. W późniejszych wiekach - mniej więcej od roku 200 p.n.e. - obszar ten był częścią celtyckiego królestwa Noricum, zaś od ok. 15 roku p.n.e. został włączony do Imperium Rzymskiego. Po upadku Imperium w V wieku, tereny te zostały w dużej mierze zasiedlone przez plemiona germańskie z dzisiejszej Bawarii. Za czasów średniowiecznego Księstwa Bawarii, dwór Chrvmbel został po raz pierwszy wymieniony w akcie z 1228 roku, gdy górny region Pinzgau został zakupiony przez arcybiskupów salzburskich. Istnienie kościoła parafialnego w Krimml potwierdzają źródła pisane z 1244 roku. W tym czasie Krimml był strategicznie ważnym przystankiem na trasie łączącej Salzburg z Ahrntal i hrabstwem Tyrolu. W XVI wieku na tereny te dotarły idee reformacji, lecz ostatecznie zostały one przezwyciężone przez ruch kontrreformacyjny. W roku 1815 posiadłości kościelne ostatecznie przeszły na własność Cesarstwa Austriackiego. Od końca XIX wieku turystyka alpejska stopniowo stawała się coraz ważniejszą dziedziną gospodarki.

Główną atrakcją przyciągającą turystów do Krimml są jedne z najwyższych wodospadów Europy - Krimmler Wasserfälle. Warto też zobaczyć samą wioskę i położony w jej centrum ładny kościół p.w. św. Jakuba Starszego.

-----

Po pokonaniu bardzo ładnej drogi z doliny Ziller (Zillertal) dojeżdżamy do Krimml i zatrzymujemy się na punkcie widokowym, by spojrzeć na miejscowość i jej okolice z góry.

 

 

 

 

 

Kościół parafialny p.w. św. Jakuba Starszego w Krimml. Parafia należy do dekanatu Stuhlfelden archidiecezji salzburskiej. Istnienie kościoła w Krimml jest po raz pierwszy potwierdzone w dokumencie arcybiskupa Salzburga Eberharda II von Regensburg (~1170-1246) z 1244 roku. Kościół jest gotycką jednonawową świątynią z prostą wieżą zachodnią, okrągłymi łukami biforiów i hełmem o szpiczastym szczycie. Od południowej strony prezbiterium do kościoła przylega kaplica grobowa, zaś od północy - dwukondygnacyjna zakrystia. Najstarsza część obecnego kościoła, którą jest prezbiterium, pochodzi sprzed 1250 roku. Zasadnicza jego część pochodzi z XVI wieku. Klejnotem kościoła jest gotycka figura Madonny z 1480 roku, która w okresie baroku została mocno uszkodzona podczas zakładania sukienki. Dopiero w 1934 roku podjęto próbę przywrócenia rzeźbie jej pierwotnego stanu. W kościele zachowały się dwa stare dzwony z 1537 i z 1615 roku. Na uwagę zasługuje też ładny chór z 1675 roku z wizerunkami 12 apostołów.

 

 

 

 

 

Podobnie jak w wielu innych kościołach w Austrii, również w kościele p.w. św. Jakuba Starszego w Krimml upamiętniono żołnierzy poległych podczas obu wojen światowych.

 

 

Pierwszy widok wodospadów Krimml (Krimmler Wasserfälle) - jeszcze z daleka.

 

Wodospady Krimml często reklamowane są jako najwyższe w Europie, co nie jest prawdą, gdyż większą wysokość mają choćby wodospady: Utigardsfoss (w Norwegii) - 610 m, Mardalsfoss Wschodni (również w Norwegii) - 518 m, Giétroz (w Szwajcarii) - 500 m, czy Gavarnie (we Francji) - 422 m. Wodospady Krimml mają natomiast 380 m wysokości, co czyni je jednymi z najwyższych w Europie. Składają się z 3 progów, z których pierwszy i zarazem najwyższy ma wysokość 140 metrów, dwa kolejne są nieco niższe. Wodospady spadają wąskim strumieniem z prawie pionowych skał, dwukrotnie zmieniając kierunek. Wodospady Krimml powstały na skutek działalności lodowca w epoce plejstocenu. Źródłem wodospadów Krimml jesr rzeka Krimmler Ache. Ma ona swój początek na końcu doliny na wysokości ok. 3.000 m n.p.m. i najpierw łagodnie przepływa przez ok. 20 km terenu, po czym staje się grzmiącym lodowcowym strumieniem przy wylocie doliny i wreszcie spada w potężnych trzech kaskadach wodospadów Krimml. Ok.12% obszaru zlewiska rzeki pokrywa lodowiec. Krimmler Ache jest więc typowym strumieniem lodowcowym o intensywnie zmieniającym się przepływie wody. Przykładowo, wiosną i latem przepływ ten jest nawet 30-40 razy większy niż w miesiącach zimowych. Średnio 5,6 m³ wody na sekundę spada trzema kaskadami wodospadów, które z ok. 400.000 odwiedzających rocznie stanowią jedną z dziesięciu najczęściej odwiedzanych atrakcji w Austrii. Wodospady leżą w południowej części Parku Narodowego Wysokich Taurów (Nationalpark Hohe Tauern) przy granicy Ziemi Salzburskiej z Tyrolem.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rzeka Krimmler Ache poniżej wodospadów.

 

 

 

Sztuczne jezioro Speicher Durlaßboden znajduje się koło miejscowości Gerlos. Powstało w 1966 roku, po zbudowaniu zapory o wysokości 83 m na rzece Gerlosbach. Granica między Tyrolem i Ziemią Salzburską biegnie przez środek jeziora. Latem jezioro jest popularnym ośrodkiem sportów wodnych i wędkarstwa, a temperatura wody dochodzi do +21°C. Można tu podziwiać imponującą scenerię Alp Zillertalskich z masywem Reichenspitzgruppe (3.303 m n.p.m.). Położone na wysokości 1.405 m n.p.m. jezioro ma powierzchnię 180 ha, a jego maksymalna głębokość wynosi 55 m.

 

 

 

W dolinie Ziller (Zillertal) w okolicach Fügen w Tyrolu. Dolina rzeki Ziller biegnie od Innu aż do granicy austriacko-włoskiej. Początkowo rozległa, za miejscowością Mayrhofen rozdziela się na cztery węższe doliny, które wcinają się między górskie łańcuchy.

 

 

 

 

 

-----

St. Anton am Arlberg

 

 

 

St. Anton am Arlberg to renomowany ośrodek narciarski, leżący na styku austriackich krajów związkowych Tyrol i Vorarlberg. Nieopodal leżą inne znane stacje: Lech, Zürs, St. Christoph i Stuben. Razem tworzą one jeden region - Arlberg, którego tereny narciarskie uznawane są za najlepsze w Alpach Wschodnich. Miejscowość położona jest w Alpach Lechtalskich na zachodzie Austrii, w kraju związkowym Tyrol i w okręgu Landeck. Liczy ok. 2.500 mieszkańców. Jest również popularnym kurortem letnim wśród turystów pieszych, wędrowców i alpinistów. Pierwsza udokumentowana wzmianka o miejscowości pochodzi z 1270 roku. Miasteczko rozwinęło się z przystanku na trakcie przez przełęcz Arlberg (1.793 m n.p.m.). Od 1824 roku przez przełęcz wiodła utwardzona droga, a w latach 1880-1884 wybudowano linię kolejową (Arlbergbahn) i tunel, stanowiące przez dłuższy czas jedyne połączenie zimą na zachód. W 1978 roku otwarto tunel drogowy pod przełęczą Arlberg (Arlberg-Straßentunnel), łączący Tyrol z Vorarlbergiem. Liczący 13.976 m tunel jest najdłuższym tunelem drogowym w Austrii, a przejazd nim kosztuje 10 €.

W St. Anton am Arlberg rozegrane zostały Mistrzostwa Świata w Narciarstwie Alpejskim w 2001 roku. W ramach przygotowań poczyniono liczne inwestycje infrastrukturalne, m.in. wybudowano nowe obiekty sportowe i przeniesiono odcinek linii kolejowej poza centrum miejscowości.

-----

Góry w okolicach St. Anton am Arlberg.

 

 

Na ulicach miasteczka.

 

 

 

 

 

 

 

 

Kościół p.w. MB Wspomożycielki (Mariahilf) i św. Antoniego Padewskiego w St. Anton został zbudowany w roku 1691 i konsekrowany 11 września 1698 roku. Budową świątyni kierował mistrz Keil z Umhausen. W roku 1840 kościół został gruntownie odnowiony i wówczas otrzymał dwa duże obrazy monachijskiego artysty Johanna Kaspera. W czasie budowy kolei Arlbergbahn w latach 1880-1884 budowniczowie ufundowali nowe dzwony. Ponieważ stary kościół był za mały, w 1932 roku podjęto jego rozbudowę, którą przeprowadzono zgodnie z planami Clemensa Holzmeistera (1886-1983). Po sześciu miesiącach budowy kościół został otwarty. Ze starego kościoła pozostała główna część nawy (jako prezbiterium) i barokowa cebulasta kopuła. Dodane zostało nowe wejście oraz druga, mniejsza wieża. Od 1947 roku kościół p.w. MB Wspomożycielki i św. Antoniego Padewskiego jest świątynią parafialną. W 1951 roku kościół otrzymał nowe malowidła sufitowe artysty Hansa Andre (1902-1991) z Innsbrucku, a w 1956 roku nowy ołtarz Hansa Buchgeschwentnera ze scenami z życia św. Antoniego. W kościele godne zobaczenia są również bogato zdobione okna witrażowe, widoczny na jednym ze zdjęć skrzydłowy ołtarz z XIV wieku oraz szopka z 1957 roku również autorstwa Hansa Buchgeschwentnera.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

Wycieczka na szczyt Valluga

Valluga jest szczytem w Alpach Lechtalskich, wznoszącym się na wysokość 2.811 m n.p.m. Przez szczyt przebiega granica pomiędzy krajami związkowymi Austrii - Tyrolem i Vorarlbergiem. Na szczyt można dostać się kolejką linową (Vallugabahn) z St. Anton am Arlberg. Trasa kolejki ma trzy odcinki. Podróż w obie strony kosztuje 29 €. Kolejka została otwarta w 1955 roku i wówczas była to najwyższa kolejka linowa w Austrii.

Pierwszy odcinek, zmodernizowany w 2006 roku, to tzw. Galzigbahn - ze stacji w St. Anton położonej na wysokości 1.320 m n.p.m. do stacji na górze Galzig na wysokości 2.086 m n.p.m. Drugi i trzeci odcinek to właściwa Vallugabahn. Dolna stacja drugiego odcinka położona jest na wysokości 2.091 m n.p.m, a górna - na wysokości 2.648 m n.p.m. Na tym odcinku wagonik kolejki osiąga największe przewyższenie względem ziemi - ok. 300 m. Ostatni odcinek - do końcowej stacji na wysokości 2.811 m n.p.m. - pokonujemy maleńkim wagonikiem, zabierającym tylko 5 osób.W czasie całej podróży towarzyszą nam wspaniałe alpejskie widoki.

-----

Na pierwszym odcinku trasy z St. Anton na Galzig. Ten odcinek trasy, tzw. Galzigbahn, został zmodernizowany w 2006 roku.

 

Widoki z okolic stacji na górze Galzig na wysokości 2.086 m n.p.m.


 

 

 

 

 

Opuszczamy stację na Galzig i jedziemy już kolejką Vallugabahn. Budynek widoczny na pierwszym zdjęciu mieści stację kolejki, restaurację i sklep z pamiątkami. Na dalszych zdjęciach - widoki z drugiego odcinka trasy.

 

 

 

 

Mniej więcej w tym miejscu trasa kolejki osiąga największe wzniesienie ponad teren. Małe kropeczki widoczne na wytyczonej trasie to narciarze.

 

 

Dojeżdżamy do stacji Vallugabahn położonej na wysokości 2.648 m n.p.m. Tu przesiadamy się do niewielkiego wagonika, mieszczącego tylko 5 osób. Ponieważ ze szczytu Valluga nie ma tras zjazdowych, narciarze muszą pozostawić tu swe narty.

 

 

 

Widoki z trzeciego odcinka trasy.

 

 

 

 

Po krótkiej podróży jesteśmy na szczycie Valluga na wysokości 2.811 m n.p.m. i z platformy widokowej możemy cieszyć się pięknymi górskimi panoramami. Spośród widocznych gór zwraca uwagę pobliski skalisty szczyt Roggspitze, wznoszący się na wysokość 2.747 m n.p.m.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pora zjeżdżać na dół. Takim wagonikiem, widocznym na pierwszym zdjęciu, pokonuje się najwyższy odcinek trasy. Można wyraźnie poczuć jego kołysanie, spowodowane podmuchami wiatru.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----

Liechtenstein

Księstwo Liechtensteinu (Fürstentum Liechtenstein) to małe górskie państwo o powierzchni zaledwie 160 km², leżące pomiędzy Austrią i Szwajcarią. Jego ludność liczy ok. 38 tys. mieszkańców. Głową państwa jest książę Hans-Adam II von und zu Liechtenstein. Główną rzeką jest Ren, a stolicą Vaduz. Najwyższym szczytem Liechtensteinu jest Grauspitz o wysokości 2.599 m n.p.m. Jest to jedyne niemieckojęzyczne państwo nie graniczące z Niemcami, a zarazem jedyne państwo położone całkowicie w Alpach.

Pierwszym zidentyfikowanym ludem zamieszkującym te tereny byli Celtowie, a po nich - Retowie, którzy zostali podbici przez Rzymian w 15 roku p.n.e. W IV wieku znajdowała się tu część położonej nad Renem linii obronnej, która miała powstrzymać Alemanów, wdzierających się do prowincji Recja od 261 roku. Po chrystianizacji w V wieku, wykształciła się zależność Recji od biskupstwa Chur. Następowała też germanizacja ludności. Teodoryk Wielki (451/455-526) włączył Recję do Królestwa Ostrogotów. Po jego śmierci ziemie te podbili Frankowie. Na mocy traktatu z Verdun z 843 roku tereny Liechtensteinu otrzymał Ludwik II Niemiecki (806-876). Weszły one w skład księstwa Szwabii, które w 911 roku stało się częścią księstwa Alemanii, istniejącego do 1208 roku. Terytorium Liechtensteinu przeszło wówczas do Dolnej Recji, będącej we władaniu hrabiów Bregencji. Hrabia Hugo I de Montfort (?-1228) wybudował zamek obronny Vaduz. W 1342 roku powstało hrabstwo Vaduz, którego pierwszym władcą został Hartmann I. W 1416 roku Vaduz zostało sprzedane baronowi Wolfhardtowi III von Brandis (?-1456), który w 1437 roku połączył je z Schellenbergiem, kształtując obecne granice księstwa. W 1613 roku Vaduz i Schellenberg zostały zakupione przez hrabiego Kaspara z Hohenems (1573-1640). Kraj ucierpiał znacznie w wyniku wojny trzydziestoletniej w latach 1618-1648. W 1669 roku Vaduz i Schellenberg zostały przejęte przez cesarstwo na poczet spłaty długów hrabiów Hohenems. W roku 1699 Schellenberg został zakupiony przez księcia Jana Adama I Bogatego (1662-1712) z rodu Liechtensteinów. Przez kolejne lata usiłował on odkupić Vaduz, zależny wówczas od Ligi Szwabskiej, co udało mu się w 1712 roku. Wydarzenie to uznawane jest za moment powstania państwa. Książęta Liechtenstein zwykle rezydowali w Wiedniu, skąd zarządzali swymi włościami. W XVIII wieku ani razu nie odwiedzili księstwa. Pierwszym aktem prawnym uznającym suwerenność Liechtensteinu był akt założycielski Związku Reńskiego z 1806 roku. Kongres wiedeński w 1815 roku potwierdził suwerenność państwa, które miało stać się członkiem Związku Niemieckiego. Pierwsza konstytucja księstwa weszła w życie w 1818 roku. Duże znaczenie dla księstwa miało podpisanie w 1852 roku układu celnego z Austrią. Po śmierci księcia Alojzego II (1796-1858) na tron wstąpił jego syn Jan II Dobry (1840-1929). Miał on ambicję unowocześnienia kraju, czego wyrazem było wprowadzenie nowej konstytucji w 1862 roku. Po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku Liechtenstein zachował niezależność i zdecydował się na silny związek z Austro-Węgrami. Wprowadzono unię monetarną i wielokrotnie odnawiano unię celną. Austria zarządzała też systemem pocztowym księstwa. Stosunek Liechtensteinu do Austrii zmienił się po wybuchu I wojny światowej. Księstwo ogłosiło neutralność, a potrzeba reorientacji polityki nabrała znaczenia w 1918 roku w obliczu porażki państw centralnych. Założona w 1918 roku Chrześcijańsko-Społeczna Partia Ludowa (Christlich-Soziale Volkspartei) postulowała zmianę orientacji zagranicznej państwa i bliższy związek ze Szwajcarią. Za dalszym pozostaniem w związku z Austrią opowiadała się Postępowa Partia Obywatelska (Fortschrittliche Bürgerpartei in Liechtenstein). W tej sytuacji, 8 listopada 1918 roku doszło do zamachu stanu. Nowe władze dążyły do związku państwa ze Szwajcarią oraz zwiększenia roli mieszkańców Liechtensteinu w zarządzaniu księstwem. W 1921 roku ogłoszono nową konstytucję. Odcięcie się od byłego protektora zaowocowało uznaniem neutralności księstwa w traktacie pokojowym z Saint-Germain-en-Laye z 1919 roku. Traktat celny pomiędzy pomiędzy Liechtensteinem i Szwajcarią wszedł w życie 1 stycznia 1924 roku.

W wyniku anschlussu Austrii, III Rzesza stała się sąsiadem Liechtensteinu. Zwolennikiem związku z Niemcami był powstały w 1938 roku Ruch Narodowoniemiecki w Liechtensteinie (Volksdeutsche Bewegung in Liechtenstein) - jego sympatycy próbowali w marcu 1939 roku dokonać zamachu stanu, co jednak zostało udaremnione przez przewodniczącego parlamentu Adolfa Frommelta (1891-1964). Po upadku III Rzeszy, przez księstwo przewinęło się wielu uchodźców i dezerterów. Schronienie znaleźli tu też członkowie Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA) gen. Andrieja Własowa (1901-1946), których ekstradycji do ZSRR konsekwentnie odmawiano do 1948 roku, gdy zostali oni przetransportowani do Argentyny. Po wojnie, sytuacja wewnętrzna była stabilna - od 1945 do 1970 roku premierem nieprzerwanie był Alexander Frick (1910-1991). W wyniku referendum z 1984 roku kobiety otrzymały prawo wyborcze. Do znacznych zmian w konstytucji doszło w wyniku referendum w marcu 2003 roku. Zwiększono w niej uprawnienia księcia, który może rozwiązywać parlament, mianować i odwoływać premiera i ministrów, mianować (ale nie odwoływać) sędziów. Liechtenstein prowadzi politykę neutralną. Od 1978 roku jest członkiem Rady Europy, zaś w 1990 roku został przyjęty do ONZ. W 1985 roku kraj odwiedził papież Jan Paweł II (1920-2005).

 

-----

Zamek Vaduz (Schloß Vaduz) góruje ok. 120 metrów nad stolicą Księstwa. Jest symbolem stolicy Liechtensteinu i jest widoczny z daleka. Jego początki sięgają prawdopodobnie XII wieku. Twierdza została prawdopodobnie zbudowana jako jeden z pierwszych budynków, a później uzupełniona wieżą mieszkalną. Ta wieża mieszkalna może być datowana na rok 1287. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1322 roku. Zamek jest pałacem i oficjalną rezydencją księcia Liechtensteinu. Nadał on nazwę położonemu u jego stóp miastu Vaduz. Zamek wszedł w posiadanie rodu Liechtensteinów w 1712 roku i służył pod nazwą Hohenliechtenstein jako siedziba z oficjalnymi apartamentami w zachodnim skrzydle aż do 1732 roku. W latach 1905-1912 poddano go gruntownej renowacji i odrestaurowano. Książę Franciszek Józef II (1906-1989) w 1939 roku zamieszkał tu z rodziną na stałe. Zamek nie jest otwarty dla turystów, można jednak wspiąć się na wzgórze, aby przyjrzeć się twierdzy z bliska. Ze szczytu roztaczają się widoki na miasto i góry. Rozchodzi się stąd kilka znakowanych szlaków pieszych.

 

 

 

 

Na ulicach Vaduz. Nazwa miasta ma swoje początki w języku retoromańskim i pochodzi z czasów, kiedy Rzymianie byli władcami prowincji Recja. Pierwsza pisemna wzmianka o Vaduz pochodzi z roku 1150. Po ustanowieniu księstwa Liechtenstein w 1712 roku Vaduz stał się stolicą całego kraju. Miasto liczy ok. 5.100 mieszkańców. Wybitnymi mieszkańcami alpejskiego księstwa byli historycy Peter Kaiser (1793-1864), Johann Baptist Büchel (1853-1927) i kompozytor Josef Gabriel Rheinberger (1839-1901). Obecnie, Liechtenstein jest jednym z najbogatszych państwa świata. Ze względu na niskie podatki oraz liberalną politykę względem depozytów bankowych jest uważany za jeden z niewielu rajów podatkowych na terenie Europy. W Liechtensteinie mają swoją siedzibę liczne firmy zagraniczne i towarzystwa finansowe. Znajduje się ich tam ok. 80.000. Liechtenstein nie posiada własnej armii. Bezpieczeństwo zewnętrzne państwu zapewnia Szwajcaria. Jednak gdyby zaszła taka potrzeba, wcielony do wojska może zostać każdy dorosły mężczyzna do 60 roku życia. Vaduz - stolica i drugie (po Schaan) co do wielkości miasto Liechtensteinu - znajduje się w środkowo-zachodniej części kraju w regionie Oberland, bezpośrednio przy granicy ze Szwajcarią na prawym brzegu Renu u podnóża pasma górskiego Drei Schwestern (Trzy Siostry) w Alpach Retyckich. Vaduz jest siedzibą wszystkich urzędów centralnych Księstwa.

 

 

 

 

Kunstmuseum Liechtenstein to państwowe muzeum sztuki współczesnej, położone w centrum Vaduz. Po zwiedzeniu sal muzealnych można cieszyć się wyjątkową atmosferą przy drinku i sushi w kawiarni muzealnej.

 

 

Budynek Muzeum Narodowego w Vaduz. Jego początki sięgają roku 1438. Budynek, obecnie połączony z dawnym Verwerserhaus, był okazałą tawerną i stacją celną oraz siedzibą rządu. Dawną tawernę w 1788 roku odwiedził Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832). W latach 1998-2003 gmach został przebudowany i powiększony od strony zbocza góry, na której wznosi się Zamek Vaduz. Muzeum Narodowe prezentuje bogatą historię Liechtensteinu oraz kolekcję historii naturalnej.

 

 

Widoczna na zdjęciach neogotycka katedra p.w. św. Floryna (Kathedrale St. Florin) pierwotnie była kościołem parafialnym, a status katedry posiada od 1997 roku. Została zbudowana w 1873 roku przez Friedricha von Schmidta (1825-1891) na fundamentach wcześniejszej średniowiecznej budowli. Jej patronem jest św. Floryn z Remüs, żyjący na przełomie VI i VII wieku i pochodzący z doliny Vinschgau w Szwajcarii. Archidiecezja Vaduz została ustanowiona przez papieża Jana Pawła II (1920-2005) w konstytucji apostolskiej "Ad satius consulendum" 2 grudnia 1997 roku. Przedtem była Dekanatem Liechtensteinu, częścią szwajcarskiej diecezji Chur. Większość mieszkańców Liechtensteinu uważa się za katolików (75%), 7% przynależy do wspólnoty ewangelickiej, 4% stanowią muzułmanie, z kolei 11% mieszkańców określiło się jako ateiści lub bezwyznaniowcy. Żyje tam też kilkuset prawosławnych i kilkudziesięciu Świadków Jehowy. W Liechtensteinie katolicyzm jest religią państwową.

 

 

Dzielnica Städtle w centrum Vaduz jest sercem Liechtensteinu. Jest miejscem zakupów, spacerów, dzielnicą mieszcząca liczne restauracje i instytucje kulturalne. Strefa dla pieszych od dzielnicy rządowej do ratusza Vaduz jest wolna od ruchu drogowego.

 

 

 

 

-----

Feldkirch

 

 

Po zwiedzeniu Vaduz zatrzymaliśmy się na chwilę w Feldkirch, położonym już w Austrii na granicy ze Szwajcarią i Liechtensteinem. Piękne średniowieczne miasto, które zachowało swój charakter do dziś, zostało po raz pierwszy wspomniane w 1218 roku. Miasto jest miejscem narodzin Georga Joachima de Porrisa (1514-1574) znanego jako Rheticus. Był on znanym matematykiem, astronomem, kartografem, producentem przyrządów nawigacyjnych, lekarzem i nauczycielem. Był także uczniem Mikołaja Kopernika (1473-1543).

Widoczny na zdjęciu zamek Schattenburg w Feldkirch był siedzibą hrabiów de Montfort do 1390 roku. Zbudowany przez założyciela miasta, hrabiego Hugona I de Montfort (?-1228), w XV wieku został rozbudowany pod kierownictwem hrabiego Friedricha von Toggenburga (1416-1436) i wójta Hansa von Königsegg (1440-1484). Później był wielokrotnie wystawiany na aukcję, a w 1813 roku planowano nawet jego zburzenie. W 1825 roku stał się własnością miasta. Służył jako koszary, a później jako przytułek dla biednych. Dziś mieści muzeum historyczne i stylową restaurację.

-----

Braunau am Inn

Braunau, położone w Górnej Austrii na prawym brzegu rzeki Inn na samej granicy z Niemcami, usytuowane jest nieco na uboczu głównych szlaków turystycznych. A szkoda, bo jest to jedno z piękniejszych miasteczek regionu. Odnosząca się do niego nazwa "Prounaw" została po raz pierwszy wzmiankowana w 1110 roku, ale Ranshofen, będące dziś dzielnicą Braunau, zostało wspomniane już w dokumencie z 788 roku. Przez kilka stuleci Ranshofen miało zresztą dużo większe znaczenie niż Braunau. W IX wieku Ranshofen było nawet rezydencją królewską i cesarską, o czym świadczą wydane tu dokumenty króla Bawarii Ludwika II Niemieckiego (806-876) i cesarza Karola III Otyłego (839-888). Prawa miejskie uzyskało Braunau w 1260 roku i jest ono jednym z najstarszych miast w Austrii. Zbudowali je książęta Dolnej Bawarii i długo w nim panowali. W XIV, XV i XVI wieku znaczenie Braunau jako miasta handlowego stale rosło. Obsługiwało ono głównie handel solą i ruch statków na rzece Inn. W latach 1672-1676 miasto zostało silnie ufortyfikowane. W roku 1779 roku, w wyniku pokoju cieszyńskiego (kończącego drugą wojnę o sukcesję bawarską), przeszło wraz z całym regionem Innviertel pod panowanie Austrii. W okresie napoleońskim, w latach 1809-1816, było ponownie kontrolowane przez Bawarię. Rozebrano wówczas dawne umocnienia. Zachowały się jednak ich pozostałości, a przede wszystkim fragmenty średniowiecznych budowli. W 1938 roku Braunau i Ranshofen zostały połączone w jeden organizm miejski. Nazwa miasta pochodzi od "Brunnenau", co oznacza "miejsce z wieloma źródłami". W mieście znajduje się wiele domów z XVI-XVII wieku i dwa gotyckie kościoły - p.w. św. Szczepana (wzniesiony w latach 1439-1492) i nieco starszy kościół szpitalny (zbudowany w latach 1417-1430).

Braunau am Inn to także rodzinne miasto Adolfa Hitlera, który przyszedł tu na świat 20 kwietnia 1889 roku i w domu przy Salzburger Vorstadt mieszkał dwa lata.

W dzisiejszym Braunau istnieją zakłady przemysłu elektronicznego, metalowego (AMAG), obróbki drewna i szkła, a także największe zakłady wytwarzające aluminium w Austrii.

-----

Centrum Braunau am Inn to bardzo długi dawny rynek (Stadtplatz), który jest właściwie szeroką ulicą z pięknymi zabytkowymi budynkami po obu stronach. U wylotu rynku znajduje się widoczna na drugim zdjęciu wieża XVI-wiecznej bramy miejskiej (Stadttorturm), która stanowiła część fortyfikacji opasujących miasto. Na rynku godna uwagi jest tzw. Rybia Fontanna (Fischbrunnen). Została zbudowana w 1684 roku. Wykonana jest z białego marmuru, ma ośmiokątny basen i zwieńczona jest statuą Zbawiciela trzymającego kulę ziemską. Była miejscem, w którym w każdy piątek sprzedawano żywe ryby (podobno aż do 1939 roku).

Stary ratusz w Braunau to pięknie zachowany budynek z okresu średniowiecznego miasta. Na odnowionej fasadzie widoczna jest figura, przedstawiająca XVI-wiecznego burmistrza Hansa Stainingera (~1508-1567). W budynku nadal mieszczą się urzędy miejskie. Ratusz wpisuje się harmonijnie w sąsiadujące z nim kamieniczki i architekturę całego placu.



Nieopodal rynku wznosi się piękny późnogotycki kościół p.w. św. Szczepana z niemal 90-metrową wieżą, zbudowany w latach 1439-1466 i będący symbolem miasta. W pobliżu rynku i w innych miejscach Starego Miasta znajdziemy wąskie, klimatyczne uliczki i ciche zaułki.

 

Przejście pod Wieżą Bramy Miejskiej (Stadttorturm), prowadzące na ulicę Salzburger Vorstadt. Widoczna na drugim zdjęciu Weża Bramy Miejskiej została wzniesiona w 1520 roku. Kształt jej dachu był wielokrotnie zmieniany. Obecny dach, pochodzący z 1966 roku, uważany jest za podobny do tego z 1520 roku. Wieża była elementem murów obronnych otaczających miasto.

Dom przy Salzburger Vorstadt 15, w którym 20 kwietnia 1889 roku urodził się Adolf Hitler. W budynku mieścił się niewielki browar i kilka mieszkań do wynajęcia, z których jedno zajmował Alois Hitler (1837-1903), jego trzecia żona Klara (1860-1907), ich syn Adolf i jego starsze rodzeństwo Alois (1882-1956) i Angela (1883-1949). W domu tym rodzina Hitlerów mieszkała do 1892 roku, do czasu przeprowadzki do Pasawy. Gdy osobisty sekretarz Hitlera Martin Bormann (1900-1945) nabył dla NSDAP dom, w którym urodził się Hitler, stał się on ośrodkiem kultu, w którym znajdowała się galeria sztuki i biblioteka publiczna. Po wojnie budynek został zwrócony pierwotnym właścicielom, a następnie wykorzystywany był jako biblioteka, szkoła techniczna i ośrodek opieki dla osób niepełnosprawnych. Aby zapobiec wykorzystywaniu go jako swoistego miejsca kultu neonazistów, rząd austriacki przejął główną dzierżawę i od 2011 roku płaci właścicielce Gerlinde Pommer czynsz ok. 4.700 € miesięcznie. Rząd Austrii chciał zburzyć dom, bądź zastąpić go nowym budynkiem. W 2014 roku władze postanowiły jednak otworzyć w budynku muzeum poświęcone zbrodniom Hitlera, lecz inicjatywa ta nie została dotychczas zrealizowana. W kwietniu 1989 roku - dwa tygodnie przed setną rocznicą urodzin Hitlera - z inicjatywy burmistrza Braunau Gerharda Skiby (1947-2019), ustawiono kamień pamiątkowy przed budynkiem. Kamień upamiętniający ofiary II wojny światowej wykonany jest z granitu z kamieniołomu w obozie koncentracyjnym w Mauthausen. Widnieje na nim napis: "Für Frieden, Freiheit und Demokratie. Nie wieder Faschismus. Millionen Tote mahnen" ("Dla pokoju, wolności i demokracji. Nigdy więcej faszyzmu. Miliony zmarłych przypominają nam o tym"). W 2011 roku rada miasta Braunau przegłosowała odwołanie jakiegokolwiek honorowego obywatelstwa, które mogło zostać przyznane Hitlerowi po 1933 roku. Działanie to miało charakter "zapobiegawczy", ponieważ nie znaleziono żadnych dowodów, potwierdzających fakt, że taki tytuł Hitler kiedykolwiek otrzymał.

Kościół p.w. św. Szczepana jest jedną z najwyższych budowli sakralnych w Austrii. Pierwsza kaplica pod wezwaniem św. Szczepana w Braunau am Inn została konsekrowana w 1238 roku. Budowa obecnego kościoła parafialnego rozpoczęła się w 1439 roku. Budowniczym kościoła był Stephan Krumenauer (~1400-1461), a budowę finansowały cechy rzemieślnicze miasta. Gotycka świątynia została konsekrowana w 1466 roku. Budowa wieży rozpoczęła się w 1492 roku. Sześć dolnych pięter wieży wzniesiono w stylu gotyckim. W latach 1635-1646 zbudowano ostatnie siódme piętro, zaś ośmioboczna iglica i barokowy hełm zostały dodane w latach 1745-1759. Przez długi czas gotycki kościół, który obecnie dominuje na starym mieście, miał szczególne znaczenie dla rzemieślników regionu, którzy byli zorganizowani w cechy, zwane "Zünfte". Każda grupa zawodowa miała własną kaplicę boczną wewnątrz kościoła. Te kaplice cechowe zachowały się do dziś. Kościół jest jednym z najważniejszych kościołów w stylu późnego gotyku w całej Austrii. Jest on imponującą świątynią halową - z trzema nawami i smukłą, siedmiopiętrową wieżą, wznosząca się na wysokość 87 m - jedną z najwspanialszych w całym regionie Innviertel.

Wewnątrz kościoła p.w. św. Szczepana znajduje się długa nawa główna oraz dwie nawy boczne. Kapitele potężnych filarów ozdobione są postaciami apostołów i głowami aniołów. Szereg przypór tworzy łącznie 12 bocznych kaplic, z których każda poświęcona jest innemu cechowi (są to tzw. "Zünftkapellen"). Wszystkie z tych kaplic cechowych, z wyjątkiem kaplicy piekarzy, zostały następnie przebudowane częściowo lub całkowicie w stylu barokowym. Kaplica piekarzy została zachowana w stylu gotyckim, ponieważ cechowi piekarzy zabrakło funduszy na przebudowę. Wystrój kościoła jest bogaty w dzieła sztuki pochodzące z różnych okresów - od czasu jego powstania do chwili obecnej. Z końca XV wieku pochodzi słynny i niezwykle cenny ołtarz w kaplicy piekarzy, który jest jednym z niewielu zachowanych gotyckich ołtarzy skrzydłowych w Górnej Austrii. W XVII wieku Martin Zürn (~1585/1590~1665) odnowił kościół w stylu barokowym. Pozostałości barokowego ołtarza głównego można zobaczyć na północnej ścianie prezbiterium. Główne organy kościoła zostały zbudowane w 1995 roku przez szwajcarską firmę Metzler Orgelbau. Instrument ma 46 rejestrów, trzy manuały i pedał. W kościele tym 7 stycznia 1885 roku odbył się ślub rodziców Adolfa Hitlera - Aloisa Hitlera (właśc. Aloisa Schicklgrubera) i Klary Pölzl. Ceremonia miała miejsce o godzinie 6 rano i miała cichy i skromny charakter, gdyż 24-letnia Klara była już w czwartym miesiącu ciąży, z której urodziło się ich pierwsze dziecko - Gustaw (1885-1887). Adolf był ich czwartym dzieckiem.

Jeśli spojrzymy na sufit kościoła, możemy zobaczyć piękny przykład typowego gotyckiego sklepienia żebrowego. Jego autorstwo przypisywane jest mistrzowi Hansowi Wechselbergerowi.

Adolf Hitler został ochrzczony prawdopodobnie przy tej chrzcielnicy przez ks. Ignaza Probsta. Niestety, w młodości stracił on wiarę w Boga. Jak podaje Karol Grünberg (1923-2012), jeden z najbardziej znanych historyków i biografów Hitlera, nie wierzył on ani w chrześcijańskiego Boga, ani w żadnego Boga. Jego biografowie są zgodni, że pojawiające się w wielu jego przemówieniach słowo "Opatrzność" było raczej metafizyczną projekcją własnych dążeń, nadziei i pragnień. Hitler głosił, że kiedy nastąpi "ostateczne zwycięstwo", to rozprawi się on z katolicyzmem i resztą chrześcijaństwa.

Na zewnętrznych ścianach kościoła p.w. św. Szczepana można znaleźć różne cenne epitafia, w tym epitafium Hansa Stainingera (~1508-1567), znanego jako "człowiek z długą brodą", który był burmistrzem Braunau i zginął podczas pożaru w 1567 roku, gdy uciekając z płonącego domu nastąpił na prawie 2-metrową brodę i spadł ze schodów, co spowodowało jego śmierć. Po jego śmierci broda została odcięta i była przechowywana przez rodzinę aż do 1911 roku, kiedy została przekazana miastu Braunau. Broda ta jest eksponatem w Muzeum Okręgowym Braunau. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku wielu austriackich i niemieckich kościołów, również na zewnętrznej ścianie kościoła p.w. św. Szczepana umieszczona jest tablica, upamiętniająca poległych podczas obu wojen światowych.

Na ulicach Braunau am Inn.

Dziękuję za uwagę.

 

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 14 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, dziękuję za zainteresowanie Austrią. Zgadzam się - to piękny kraj i warto go zwiedzać o każdej porze roku. Wiosna wydaje mi się idealna. Wysoko w górach panują jeszcze warunki zimowe, na dole jest zielono, kwitną kwiaty i jest ciepło. Przy tym dni są już dłuższe. My byliśmy w Tyrolu w końcu kwietnia, a ponieważ domek dzieliliśmy ze starszym synem i jego rodziną, to pojechaliśmy dwoma samochodami. W drodze powrotnej - już sami zwiedziliśmy jeszcze Salzburg i Braunau am Inn w Austrii, a także Pasawę i Ratyzbonę w Niemczech. Salzburga, który jest - moim zdaniem - najbardziej atrakcyjnym z większych miast Austrii, niestety nie pokażę, bo nieopatrznie skasowałem sobie wszystkie zdjęcia z tego miasta (ale jest to i powód, by do niego wrócić). Pasawę i Ratyzbonę przedstawię w oddzielnej relacji. Pozdrawiam. Biggrin

Nel
Obrazek użytkownika Nel
Offline
Ostatnio: 5 godzin 39 minut temu
admin
Rejestracja: 04 wrz 2013

Fajny przewodnik he he 

Pokazujesz piękne krajobrazy Austrii i śliczne miasteczka..no właśnie to mój plan na jakiś wiosenno letni wypad. Może jeszcze jakieś Ssun-pedalek do tego...

Śliczna fotka Good

Wodospady w Krimml wspaniałe !! tak jak piszesz, nie sa najwyzsze ale i tak robią wrażenie

Zgadzam się z tobą,że Salzburg to przepiękne miasto . Byłam tam 2 razy ,ale tak na szybko. Też więc musze tam wrócić, a moim marzeniem jest dotrzeć  tam w oprawie światecznej, ależ tam wtedy musi być pieknie

I jeszcze jedna rzecz ... historia...to zdjecie 

Przypomniało mi się jak jeżdżąc na narty, dotarlismy kiedyś do prywatnych kwater , gdzie byliśmy pierwszymi Polakami.. W szoku bylismy , gdy na ścianach korytarzy zobaczylismy rodzinne historyczne zdjecia, a tam fotki z wiadomych czasów  a la Adolf Biggrin ....jakoś tak niefajnie się nam zrobiło

Ps. Achernar, fajnie ,że piszesz już w 2 postach , zdecydowanie przyjemniej sie czyta. Myślę, że można by to jeszcze bardziej podzielić na posty stanowiące jedną tematyczną całośc np każde miasteczko w innym poście ?

No trip no life

Jorguś
Obrazek użytkownika Jorguś
Offline
Ostatnio: 14 godzin 43 minuty temu
Rejestracja: 13 wrz 2013

Dzięki za całą relację, w szczególności Lichtenstein.

Byłem tam w latach 90-tych, mam nawet pieczątkę w starym paszporcie. Można było ją kupić w punkcie informacji turystycznej w Vaduz, chyba za 4 DM.

Jorguś

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 14 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Jorguś, nas wizyta w Liechtensteinie kosztowała znacznie więcej, bo zapomniałem, że ten mały kraik nie jest w UE i (przyznaję - bez sensu) korzystałem z włączonej nawigacji w telefonie... Potem okazało się, że ta "przyjemność" kosztowała nas ok. 160 PLN... Warto pamiętać, że Lichtenstein jest już w obszarze celnym Szwajcarii. Pozdrawiam. Biggrin

achernar51swiat
Obrazek użytkownika achernar51swiat
Offline
Ostatnio: 1 dzień 14 godzin temu
Rejestracja: 01 cze 2020

Nel, na tym zdjęciu - jak pewnie zauważyłaś - są zarówno żołnierze cesarsko-królewscy (z I wojny światowej), jak też i żołnierze Wehrmachtu (z II wojny światowej). Oczywiście, ci ostatni nie kojarzą się nam najlepiej. Pozdrawiam. Biggrin

Wyszukaj w trip4cheap